|
Deze week wordt extra rustig. Door omstandigheden heeft Erik één en ander moeten afspreken. Daardoor zou hij me niet kunnen ophalen bij Angel en Loide, woensdag. Hij kan dat wel natuurlijk, maar dan moet hij omrijden en verliest hij veel tijd. Vooral omdat dan het spitsmoment er aan komt. Hij zit er niet zo mee, maar ik vind het onnodig. Toevallig kan m'n zus Greetje, donderdag ook niet komen. Dat maakt dat ik tot vrijdag geen planning heb. Da's dus rust in de ware zin van het woord. Ik kijk er niet tegen op. Hoewel ik heel graag mensen om me heen heb. Gisteren heb ik alleszins ferm gitaar geoefend. Het lukt niet meer vlot. Ik moet die vingers blijven bewegen, want die zijn zo stram als hout. 'k Heb m'n ringen, die ik altijd draag, van m'n vinger geschoven. Het lukte haast niet. Tenen en vingers worden stilaan worstjes. Raar, telkens ik naar handen en voeten kijk. Immer heb ik van die benige handen en voeten gehad, maar nu niet meer. Vooral m'n voeten, lijken stilaan kussentjes te krijgen, bovenop de wreef. Ik wen er maar niet aan. Bij wijze van massage, stap ik rond op m'n blote voeten. Het geeft een heel vreemd gevoel. Ik doe dat heel traagjes, zodat ik zoveel mogelijk kan voelen. De huid is erg gevoelig, maar de wondjes blijven gelukkig uit. Tot hier toe. M'n mond is wat anders. Anderhalve week geleden, in het ziekenhuis, heeft men met een laser de wonden geheeld in m'n binnenkaak. Nu heb ik er weer last van. Echt last. Het eten wordt weer moeilijker omdat het pijnlijk is. Spoelen blijf ik natuurlijk doen. Daarmee ben ik niet gestopt. Maar ik deed het geen drie maal per dag meer. Nu wél dus. Ik denk dat het beter is om terug een afspraak te maken voor nog een laserbeurt.
Seffes neem ik m'n gitaar weer ter hand. M'n zus is een tijd geleden begonnen met Dust in the Wind van Arkansas in te oefenen. Ondertussen heb ik die microbe ook gekregen. Niet uit jaloezie natuurlijk. Dat zou pas dom zijn. Als ik dat nr ook kan spelen, kan ik haar proberen te helpen als ze problemen heeft. Dàt is het leuke. Trouwens, ik bedenk en vraag me af, hoe het komt dat ik nooit eerder zelf heb gedacht om dit nr in te oefenen. En zo zijn er nog heel wat nrs. Maar nu kan ik eventueel richtlijnen geven, daar waar Greetje moeilijkheden heeft om een vingerzetting onder de knie (of beter, in de vingers) te krijgen. Raf, m'n neef, heeft me ondertussen ook één van z'n nrs opgestuurd. Hij heeft het zelfs nog niet op cd staan. Maar het is een prachtnr. Ik was meteen helemaal weg van het gitaarwerk. Hij stuurde me een filmke, om de vingerzetting te tonen. Zoals steeds lijkt het makkelijk. Voor hem is het dat wellicht ook wel. Ik, zal er alleszins een ferm stukske voor moeten knokken om het een beetje goed te krijgen. Een uitdaging voor mezelf, met die worstenvingers. Maar ik kan de nrs niet tezamen oefenen. Lang in dezelfde houding zitten lukt me niet goed. Met alle pijnstillers die ik neem, krijg ik toch nog teveel last in m'n rug. Maar, de prestatiedrang is er beslist. Door Raf ben ik nu erg gemotiveerd om het Kansasnr geleerd te krijgen, zodat ik aan het zijne kan beginnen. 'k Kan me daar best in schikken. Stimulanskriebels kunnen alleen maar ten goede komen.
Ook al blaast de wind hard. Voorlopig regent het niet. Mag ik het toch maar storm noemen? Het snijden van wind door kieren, geeft een fantastische gewaarwording. Als ik een suspense film, zit ik alleen in huis. Kijk ik een beetje zenuwachtig op bij de stormachtige geluiden. Wat als...? iets kapot waait? Wat als...? het serieuze beschadiging wordt? Naar Apeldoorn bellen??? 'k Ben toch al enkele malen gaan kijken. Wat hoorde ik nu weer? Het geeft me een soort interne spanning, maar niet overdreven of al zeker niet onheilspellend. Iets meer dan een week geleden keek de mensheid goedkeurend lachend naar de hemel. Een eclips. De moeite waard! Hier, in België met moeite zichtbaar wegens bewolkt, maar niettegenstaande... Ik treur er niet om dat ik thuis geankerd zit. Ik geniet evengoed van de vele foto's die ik zag van de eclips. De wind fotograferen is niet nodig. Die hoor ik...
|
