'k Moest een dagje vroeger 'binnen'. Men zou me nog eens goed onderzoeken, vandaar. Donderdag mocht ik twee scans laten nemen. Thorax en botscan. 's Avonds kreeg ik dan een liter water met contrastvloeistof voor een abdomen-scan die men vrijdag zou nemen. In onze gang was het zowat een heksenketel, zoooo druk! E kwam me bezoeken. In mijn kamer bleef het rustig. Converseren met het mevrouwtje naast mij, ging haast niet. Ze praatte erg onverstaanbaar. Toen E weg was, dacht ik me wat te vermaken met snollen op facebook, via m'n smartphone. Het eerste dat ik zag was dat m'n nichtje die nacht was bevallen van haar eerste kindje. Een jongetje, met de naam Nand. Ik kon het niet houden en ging naar de infobalie om te horen op welke kamer ze ligt. Dan m'n benen goed ingesmeerd, want het is voor mij een flinke wandeling. En hopla, daarheen. Haar vader, zijnde m'n broer, en schoonzus, waren daar ook. Zij wisten niet dat ik in behandeling was en ik zorgde dus voor een ietwat aangename verrassing. De jonge trotse ouders glunderden met hun schattig baby'tje. De bevalling was goed gegaan.
Onderweg daarheen was een chassidische jood me komen vragen wat er in m'n baxter zat; whisky of vodka. Hij vond zichzelf heel grappig. Normaal gezien spreken die niet met vrouwen. Al zeker niet met ons, westerse onreine gevallen... Ik denk dus dat die man zelf onder invloed van iets was. Enfin, toen ik terug naar m'n kamer ging, kwam ik dien tiep wéér tegen. Ik deed of ik hem niet zag. Maar wéér kwam ie met dezelfde onnozeliteit naar me toe. 't Stak me wat tegen, maar ik besloot er geen uitleg aan te besteden. Ik antwoordde dat ik het altijd bij water hou en ging verder. Dat was de beste manier om ervan verlost te zijn. Raren tiep hoor! Voor alle duidelijkheid, de man op de foto is NIET de man waarover ik het hier heb. Deze foto vond ik mooi passend en vond ik op het net.
Die nacht was redelijk zwaar daar m'n kamergenote te ziek bleek. Ze had veel verzorging nodig. Zo nel men kon (wat door omstandigheden toch ook traag kan zijn), hebben de nachtverplegers haar met bed en al naar een andere kamer gebracht, zodat ik nog wat nachtrust zou krijgen. Later heb ik geïnformeerd en was ze weer beter. Oef!
Ik moest -net als de vorige dag- nuchter blijven. Maar kreeg een uurtje voor het scannen nog een liter water met contrastvloeistof. Die dronk ik niet helemaal leeg. Dat was wat teveel van het goed(j)e. Nadien kreeg ik last met m'n darmen van hier tot ginder. Amaai dat mocht tellen. Blijkt die contrastvloeistof op de darmen te werken. Bij mij alleszins heel erg. 'k Heb er serieus last van gehad. Maar ach, ook dàt gaat over. De dokter kwam me vertellen dat ik best kan veranderen met de chemo. Met Taxol krijg ik namelijk teveel last van handen en voeten. Alle gevoel ebt weg. Dat heb ik al lang, maar het verergert steeds. Nu wordt typen stilaan een probleem (laat staan op m'n gitaar tokkelen, ocharreme ikke). En wat de voeten betreft, kan het gevaarlijk zijn, daar ik soms niet voel of ik m'n sloffen niet goed aan heb. Dan struikel ik. Ik voel ook geen oneffenheden in de vloer. 'k Ben nu al enkele keren gevallen. Niks ergs, maar ook al kijk ik goed uit, ik struikel of stoot m'n voeten regelmatig. Blijkt... dat dit zal blijven toenemen, zolang ik Taxol krijg. Daarenboven, zou dit niet meer te genezen zijn. Dus, krijg ik nu pillen; Xeloda. Die neem ik tweemaal daags in. Wat de bijwerkingen betreft, zien we wel. Ik wil daar nu echt niet aan denken. Het voordeel is, dat ik niet meer naar de kliniek moet voor de chemo. Ik zal driewekelijks daarheen moeten voor bloedcontrole en medicatie. Het zal dus een pak rustiger worden, denk ik. ...hoop ik.
Allez, vooruit, die pyjamas-day is er dan toch van gekomen. Waar 11 november al goed voor is. Het mooie weer blijft aanhouden. Mij zal je niet horen klagen. De afgelopen dagen heb ik me telkens efkes, wel in m'n trui, in de tuin gezet. De zon schijnt dan te fel om te kunnen lezen. Het licht weerkaatst veel te veel op het boek en m'n leesbril heeft geen donkere glazen. Maar da's niet erg natuurlijk. Gewoon in de zon zitten met de oogskes toe, doet zo goed. 'k Kan die ogen ook openen hoor, maar dan met de donkere-glazen-bril. En ik blijf maar genieten van kleine dingetjes die ik zie. De meesjes hebben ondertussen al terug een thuis gevonden in de vogelhokjes, die we, -nouja... E... maar hij doet dat ook in mijn naam-, hebben bevestigd aan de perenboom.
Dat verlengd weekeinde doet E goed. Hij is weer in gang geschoten ondertussen, en de plaats waar onze slaapkamer komt, aan het opruimen. Niet simpel, want die stond tsjokvol met allerhande spullen die je niet zomaar op mekaar stapelt. Eindelijk hebben we besloten om toch maar een groot deel van de magazines die we eerder zo wilden houden, weg te doen. Een mens kan gewoonweg niet àlles blijven bijhouden. In de kelder kunnen we ze niet bewaren want daar is het te vochtig. Een zolder hebben we niet en nog meer kasten bijzetten wordt stillekesaan toch ook wat teveel van het goede. Ik hou niet bepaald van een volgepropt huis. Ruimte is geen overbodige luxe. Ondertussen wroet hij verder aan de muur die hij is aan 't isoleren. Electriciteit is niet zo z'n ding en het is allemaal rapper gezegd dan gedaan om die stopcontacten meer naar voor te brengen. Je kan die moeilijk zo'n 10cm in de muur laten vallen.
Terwijl ik beneden rustig in de tuinstoel of fatboy zit met een boek, of niks, of de gitaar, of een filmke zie... hoor ik de houten vloer boven gezellig kraken. Of ik hoor hem boren, ik bedoel E, niet de vloer natuurlijk. Naderhand komt hij dan ontdaan beneden vertellen, ocharme, dat hij met die verdomde boor niet door die bakstenen geraakt. Of, toch alleszins niet diep genoeg ìn die bakstenen. Andersom, gaat die boor dan weer veel te makkelijk door de tussenliggende voegen en krijgt hij zo niet voldoende houvast. Ik probeer dan het gepaste commentaar te geven, maar steeds overvalt me dan het gevoel dat dit bij hem lijkt, of het interesseert me niet. Ik kan hem enkel helpen met woorden, niet met daden. Langs de ene kant denk ik dan dat het -voor hem- zowat identiek moet zijn zoals hij zich voelt ten opzichte van mij, als het niet zo goed met me gaat. Hij kan het aanzien en een schouderklopje geven, maar uiteindelijk kan hij ook niet veel doen. Maar 't is toch niet helemaal hetzelfde. Hij helpt me wel degelijk met vanalles en nog wat.
