Dankzij het betere weer, kan ik af en toe een wandelingske maken. Hoewel, 's morgens denk ik soms dat ik dit en dat ga doen en als 't uiteindelijk zover is, komt er niks van in huis. Als 'het' toeslaat, ga ik onderuit. Dan wordt het middenpunt van m'n lichaam m'n grootste ondersteuning. Zijnde mijn gat. Dan is't zitten geblazen. Maar als 't zonneke schijnt zet ik me in luxepositie onder de parasol in onze tuin. Daar is niks mis mee. Ceedee'tje naar believen opgezet, boekje bij de hand, of gewoon oogjes toe en laat de boel maar naar me toe komen. M'n vriendin S komt ook steevast langs. Samen effe naar de krantenwinkel om een verjaardagskaart te halen en zo vinden we weer een goei motivatie om die beentjes toch maar te strekken. En het baat. Ik mag eindelijk die spuitjes om het bloed te verdunnen, laten. Ver moet ik niet stappen, als ik het maar met regelmaat doe. En dàt lukt aardig.
Een dagje vroeger naar 't hospitaal, voor uitgebreid bloedanalyse en dan maar ineens de chemo gekregen. Ik mocht op een éénpersoonskamer. De hoofdverpleger liet me weten dat men me op deze wijze verlost ziet van een zeer lastige dame, naast wie ik anders zou zijn terecht gekomen. Mij hoor je niet klagen. 'k Zit er heus niks mee in om gezelschap te dulden, maar af en toe rust is welkom. Het is zeer rustig, ook op onze afdeling. Vakantieperiode doet blijkbaar ook kankerpatiënten langer wegblijven voor hun portie taxushoudend vergif. Na een rustige nacht, kijk ik uit het raam en zie het kapeltorentje in de ochtendzon baden. Het heeft wel wat. Ik beeld me in dat ik evengoed in een hotelkamertje zou kunnen vertoeven, kijkend naar de plaatstelijke dorpskerk, ergens in boemers-de-weetikveel. Eens gegeten, gewassen en gestreken, kan ik naar buiten wandelen, want ik ben ondertussen verlost van de chemo-darmpjes en tubekes. Het doet goed, hoewel ik liever eerst met m'n voeten de hopen sigarettenpeukjes wegveeg, alvorens me op de bank te zetten om wat te rusten. Spijtig te moeten constateren dat ook hier, vele rokers vuilaarden zijn. Er staan vuilbakken, maar blijkbaar is het toch te veel gevraagd om die peuken daarin te werpen. Oké, 'k ga me er verder niet druk om maken. 'k Laat dat liever over aan diegenen die zich politiek willen engageren ten goede van onze maatschappij. Met vijf regeringen in één klein landje zal er uiteindelijk toch wel één aap uit de mouw komen zeker... durf ik laconiek te denken, hoewel ik eigenlijk veel beter weet. Een cynisch pretje is ook toegestaan...
Dat weekje chemorust heeft me echt deugd gedaan. Ondertussen heb ik alweer een nieuwe doorgekauwd. Een klein onderhoud met de oncologe gaf me nog maar eens wat moed. Bloedanalyse => vordert goed, drie uitroeptekens en ne ferme hoera!!! Nu opteert men om me telkens drie op de vier weken chemo te geven. Dus, drie x vergif nemen, ene keer rust. Leuk is, op voorhand te weten dat je vrij bent. Zo kan je ook echt vrij nemen. Dàt, zal telkens 'ons weekendje' worden. Omdat dat ook telkens de dagen zullen zijn waarop ik me het best voel, vooral tussen de oren.
Eigenlijk lijken alle dagen sterk op mekaar. Buiten het bezoek dat ik krijg, is er niet veel afwisseling. Daarvoor moet ik zelf zorgen, maar dat is nog wat moeilijk door het gebrek aan energie. Een wandelingetje gaat, maar ik neem zeker nog geen bus of tram. Stilstaan (wachten bijv) kan ik haast niet, dan zet het ongemak en pijn op. Nee dus, voorkomen is beter dan genezen. Ofwel, rijden we met de auto ergens heen, om daar effe te wandelen, ofwel wandel ik gewoon blokje rond, bij wijze van spreken. Gelukkig zijn er in onze omgeving nogal wat huisjes met voortuintjes. Da's in deze tijd van 't jaar altijd wel leuk om naar te kijken. Vorige week reden we naar een exotisch tuincentrum. Erg grote serres, snikheet, (want de zon scheen) en een grote variëteit aan kleurrijke bloemen en planten die de moeite waard waren. Vraag me geen namen, 'k zou ze alweer moeten opzoeken. Maar het doet zo goed je gedachten eens op zo'n manier te verzetten. En gisteren, deden we een terraske, gewoon dicht bij huis, tijdens zo'n kleine buurtwandeling. Niet veel zaaks op zich, maar het is altijd wat aangenamer converseren op zo'n moment. We deden er amper een uurtje over. En dan trek ik m'n opgeblazen kaken en waterbuik niet zo aan. Dan voel ik me vooral goed!
