Het zou er eindelijk van komen... Ze zouden in een groter huis gaan wonen. Een opwindende gebeurtenis voor een elfjarige, net niet geboren, maar beslist getogen in de huidige woonst. Ze was 6 maanden toen haar ouders hier in trokken. Haar geboortehuis was te klein geworden voor een gezinnetje met vier kinderen. Nee, ze herinnert zich niks, natuurlijk. Haar moeder vertelde het haar, op één van haar gezellige-naast-mekaar-zit-momenten. En nou, gaat het niet lang meer duren. Eerst moet ze de examens nog goed door komen, maar dàt is eigenlijk geen probleem. Er staat haar in de nabije toekomst wel heel wat te wachten. Een ander huis, een andere school... Het zal beslist een opwindende grote vakantie worden.
Die examens gaat ze door zonder zich te pijnigen, in tegenstelling tot haar zus, die hard moet werken om de boel door te worstelen. Hoe dat komt, weet ze niet. Ze is te jong om daarbij stil te staan. Zus slaagt evenzeer, dus waarom je hoofd breken. De vakantie staat voor de boeg en ze moeten helpen alle spullen in te pakken. Het gezin is ondertussen immers uitgebreid tot acht telgen. Ze slapen in de huidige slaapkamer met vier, de drie broers slapen ook op één kamer. Het jongste zusje, nog geen drie, heeft een kamertje voor zich en moeder en vader hebben uiteraard slaapkamer nr vier voor zich. Met z'n vieren op één kamer, wil wel eens voor wat ellende zorgen. De jongste van de vier, durft bij het dromen wel eens in bed plassen. In dat grote, opklapbed, dat alle dagen wordt opgeklapt, vooral met slecht weer. Zo kunnen de kinderen in deze kamer spelen met regenweer. Moeder wordt haast zenuwziek als de kinderen de living op stelten zetten. De legoblokken worden met plezier door de kamer gekeild. Het is namelijk veel plezieriger oorlogje te spelen en de legoblokken als kanonkogels te gebruiken, tegen de broers, dan saaie huisjes te bouwen. De jongens kogelen die blokjes keihard terug en zo wordt de hoop blokjes alsmaar kleiner en de wanorde alsmaar groter. Ze moeten natuurlijk ook opruimen, maar dat doen ze heel snel om maar vlug van die rotkarwei verlost te zijn, en dus niet zoals het hoort.
Verhuizen dus... een nodige zaak. Het nieuwe huis zal zes slaapkamers hebben. Oudste broer zal een kamer voor zich krijgen. Een luxe die hij verdient heeft volgens moeder en vader, daar hij het langst van ons op de aardbol vertoeft en recht moet krijgen op enige privacy. De twee jongere jongens zullen nog samen slapen. De meisjes worden verdeeld, twee, drie. Ze vinden dit een heuse luxe en kijken er enorm naar uit. De vijfde kamer is voor de ouders en de zesde kamer, wordt studeerkamer gedoopt. Niemand klaagt, want het is voor iedereen een verbetering. Een badkamer met toilet en apart ook nog een w.c., zo moet er niet meer aangeschoven worden, wat soms voor kleine drama's zorgde. De living zal ook ruimer zijn, met een aparte eetplaats, waar plaats genoeg is voor de grote tafel. De keuken zal ook ruim genoeg zijn en toch niet teveel plaats van het huis innemen. En toch... en toch, blijft zij met wrange gevoelens achter. Ze heeft het moeilijk haar verleden, haar korte verleden achter te laten. Nieuwe mensen zullen de ruimtes inademen, die steeds de hare waren geweest. Nieuwe mensen zullen haar buren te buur krijgen. Nieuwe mensen zullen op haar gras trappen, de appelen plukken van haar boom. Die appelen, die zij nooit wilde eten, ook al moest ze van moeder. Die appelen waardoor ze altijd een scène ten beste gaf, in de strijd tegen moederdwang. Die andere, nieuwe mensen, zullen... noem maar op, ze zullen haar verleden verademen.
Het nieuwe huis, is echt een nieuw huis. Daar hebben eerder geen mensen gewoond. Zij zijn de eerste bewoners. Het ademt naar niks. Het ruikt... het stinkt... naar beton, naar bezetting, naar verf, naar nieuw. Het heeft niks, geen verleden, helemaal niks. Het is gevoelloos, het vertelt je niks. Het is wennen, voor iemand die van haar dingen mét omgeving houdt. Langs de andere kant, nodigt het nieuwe haar uit. Ze is nieuwsgierig. De grotere ruimten geven haar een gevoel te kunnen groeien, te kunnen ademen en leven met meer vrijheid. Ze zal wat meer privacy krijgen. Privacy die ze in het oude huis haast enkel op toilet kon vinden. Nu kan ze haar jongere zussen de kamer uit sturen, of doen alsof ze moet studeren om wat privacy te hebben.
Nieuwe buren... vormen niet echt een probleem. Nou, langs de ene kant dan. Aan de andere kant woont een raar gezinnetje. Een mevrouw die enkel maar vertelt over wat ze heeft en wat ze zal kopen en vergelijkt met anderen. Ze heeft nooit iets interessants te vertellen, die ene buurvrouw. Haar dochters zijn ook rare wezens. Ze praten enkel over dingen die haar niet interesseren. Die andere buren, zijn toffer. Daar kan je mee lachen, vertellen, met de kinderen spelen, wat aardig snel lukt. Er is een meisje die maar één jaartje jonger is dan zij. Leuk!!! Dat meisje houdt zo'n beetje van dezelfde dingen, is sympathiek en geen snoever. Leuk!!! Haar broer gaat mee naar de tekenschool. Ze brengen samen uren door in de tuin of bij mekaar. Een hechte vriendschap wordt geboren.
Het oude huis? Ach, na enkele maanden is het leed geleden en wil ze er niet meer van weten. Alhoewel ze de hele vriendelijke buurvrouw mist. Die is ondertussen ver weg gaan wonen, dichter bij haar dochter, aan de andere kant van de wereld. Da's spijtig... geen enkele van de nieuwe buren kan hààr vervangen, maar die ene, lieve buurvrouw mag er toch ook best wezen.
Onbewust gaat haar leventje voort. Weken, maanden, jaren, jaaa-aaren... Lang, lang na dàt verhuisjaar, denkt ze er aan terug. Wat gepaste nostalgie, hoort bij het mijmeren. Maar haar oude vriendschap, toen zo nieuw, is en blijft een niet-verwaarloosd gegeven. Nog steeds geniet ze ervan en deelt ze heel wat leuke herinneringen met vriendin, oud-buurmeisje... mèt een lach.
