Vanmorgen was ik -in tegenstelling tot gisteren- voor 9u wakker. De rollen werden dus voor een keertje omgedraaid. De ontbijttafel werd voor de verandering, want lang geleden, nog eens gezellig aangekleed door mij, voor Erik. Een voldane nachtrust doet veel. Op m'n gemak ging het me allemaal goed af. En, ik heb het leukste geschenk van den dag gekregen, toen hij beneden kwam en blij was. Kleinigheidjes hé... 'k Heb het altijd al geweten. Daarom noem ik deze blog ook zo natuurlijk. En, zeg nu zelf... zo je dag beginnen, dan is die toch al half geslaagd.
Gisteren was ik om 5u opgestaan, na al 3u wakker te hebben gelegen. Daar het kleintje van Angel en Loide er dringend zit aan te komen, heb ik me noest aan het dekentje gezet. Het moet af. Hoewel ik denk dat dit niet tijdig zal lukken, moet ik blijven doorgaan hé. Zo snel mogelijk is ook goed. Om eerlijk te zijn, ben ik niet tevreden met het resultaat. Maar toch blijf ik verder werken. Ik heb besloten alles op alles te zetten om het zo goed mogelijk te doen. Zo'n twee lapjes aan mekaar haken, is niet zo simpel. Die haakpen ligt niet goed in m'n handen. Onhandig dat ik nu ben. Niet te schatten. Maar... ook in het woord "on-handig" zit het woord "handig", denk ik dan maar. Als ik nu weer een tijdje alle dagen verder werk, moet het toch binnen de redelijke termijn lukken.
De reuzen zijn dus in Antwerpen. Ik schreef het al eerder. De stad op een leuke manier op z'n kop. Want dit is heel tof voor de volgers, maar minder voor het verkeer met momenten. Goed zo! Zo beseffen mensen (misschien) nog eens dat een gezellige stad, meestal eentje is zonder overdaad aan verkeer. Organisatorisch vraagt dit heel wat. De kleinkindjes zijn er ook geweest. Gisteren hebben we nog getelefoneerd en Gabriel en Elias hebben me piekfijn op de hoogte gebracht van het reilen en zeilen. Enthousiasme alom. Loide ocharme heeft het hard te verduren. Ze krijgt al met regelmaat voorweeën. Spannend hoor. Mij, geeft het allemaal een fantastisch gevoel. Ik zit om één of andere reden op rozen.
's Middags ben ik naar een drink geweest van een collega die op pensioen gaat. Hartje stad, Italiëlei, daar moest ik zijn. Erik heeft me gebracht en haalde me op. Met de auto, en dat viel nog heel goed mee eigenlijk. De drink op zich was best gezellig. 'k Heb niet al m'n collega's gezien, maar het zij zo. We hebben heerlijk bijgepraat over vanalles en nog wat. Vooral over het werk, maar dat stoorde me niet in het minst. Wij, Erik en ik overwogen nadien of we effe een kijkje zouden nemen bij de Reuzen, maar deden het toch maar niet. Oost West Thuis Best, besloten we. Toen ik later naar de live beelden op ATV keek, betreffende het Reuzenevenement, herkende ik twee collega's bij het uitoefenen van hun job. Controle van thuis uit. Leutig. Moet kunnen hé.
En tot slot, ben ik in de boekjes begonnen die Els me geleend heeft. Toon Hermans. Kàn ik gewoonweg niet links laten liggen. Ik lees alle versjes en noteer degene die me heel diep raken. Voor mezelf natuurlijk. Wat een woordkunstenaar. Ook z'n positieve nootjes in rijmpjes gegoten, mogen me smaken. Ondertussen was Erik aan 't boren en bedrading leggen voor de radio, die we willen laten spelen in onze eetplaats. Een stuk eenvoudiger dan telkens een kabel af te rollen en over de vloer te drapperen voor de aansluiting. Dan, met ons hoofd in de wolken, na het avondeten en de pillen te hebben geslikt, voel ik me weer opperbest. Het moment bij uitstek om te doen wat Erik eerder nog wilde. Gaan fietsen. Deurne. Heeft best mooie gezellige straten om rustig te fietsen. De temperatuur is net goed. De regen wil spel breken, maar doet het toch maar niet. Dat valt mee. Dat zal wel bijgedragen hebben tot de goede nachtrust, denk ik...
Amai mijn klak. Gisteren nog eens zo'n krampaanval gehad. Een kleine pijncrisis die ik weer effe zal onthouden. Niet gewoon. Maar goed dat 'k het heb weten te verhelpen. Anders had mijn dagje lang niet zo leuk geweest als het uiteindelijk toch was. Mijn koelbloedig optreden mocht goed resulteren en heeft het wrede onheil afgewend. Goed hé!!! Wat ben ik toch knap jaaaahhhh... Ik bedoel wijs, want ik weet wel dat ik geen fotomodel ben hoor. 't Komt er op neer dat ik, vroeg in de morgen, weer zo'n verdomd harde soort kramp kreeg in de slokdarm. Vorig jaar heeft men me onderzocht op het moment dat ik het kreeg in 't ziekenhuis. Men dacht aan een hartinfarct, omdat ik net alle symptomen beschreef, die dan vandoen zijn. Het gebeurt wel meer, maar zelden heb ik het in zo'n hoge mate. Mijn hart is oké, dat weet ik. 'k Ben altijd al een goedhartig mens geweest. (haha hoho hihi) maar nu heb ik me gepermitteerd om morfinepillen te nemen om de pijn te overmeesteren. Het lukte. Oef!
Gisteren was immers ook moekesdag hé. Niet te versmaden, zo'n luxedagje. 'k Zou het echt vreselijk gevonden hebben, moest ik niet naar Angel en Loide kunnen gaan hebben. Uiteindelijk was het een zalig dagje. Vol zen-toestanden, zelfs met de kleine schattebollen die toch altijd heel wat te vertellen hebben. Toen Loide thuis kwam met de kinderen, kwam eerst Noemi naar me. Pruillip, haast wenend. Ik ontving haar daarom met een keuzeknuffel en aanmoediging. Ze luchtte haar hartje, want had geruzied met haar broertje. Een luttele maar zéér belangrijke kinderruzie. Toen ze opgelucht aan tafel ging zitten, want papa schotelde haar een formidabele zelfgemaakte pizza voor en daardoor verdwijnen je grootste zorgen in het niets... toen, kwam Gabriel met een evengrote pruillip naar me z'n beklag doen over z'n zus. Hij, heeft een heel gevoelig hartje en hij kreeg het niet verteld zonder het bijhorend vloeien van waterlanders. Er werd toen dapper besloten dat hier dringend en streng moest worden opgetreden. Geen ontkomen aan. Men moet soms met harde hand optreden. Hij werd over de knie gelegd en dus kwam er een kriebelmoment. Z'n leed was al snel geleden, wellicht mee door het genoegdoening schenkende aroma van diezelfde pizza op tafel, bovenop de ondergane marteling van mijnentwege. Ruzie??? Welke ruzie??? O, wat gaat dat toch snel. Vergeven. Bij kinderen... Daar kunnen wij heel wat van opsteken. Elias was een pak rustiger. Hij is dan ook de man met meeste levenservaring, zijnde de jongste en trekt het zich allemaal niet aan. Hij verdiende dus zo'n knuffel, gewoon omdat hij Elias is en het moekesdag was. Simpel toch.
Erik haalde me later op en we reden naar de stad om de nieuwste attractie van http://apen.be/waar-zijn-de-reuzen-antwerpen Royal de Luxe te gaan bewonderen. Niet dat we lang zijn gebleven. Er heen, wat rondwandelen, goed kijken, en hopla naar huis.
's Avonds nog een leuk telefoontje met Sabina. Daar zal je me ook nooit over horen klagen. Als wij tweetjes maar lekker kunnen bijpraten, dan is't leven goed en met veel mededogen.
En, vandaag, is het toch nog gelukt een beetje te zingen met de zussen. Ook m'n broer Frank en Vera waren erbij. Om eerlijk te zijn hebben we veel meer gepraat dan gezongen. Dus stel ik voor om in't vervolg eerst wat te zingen en nadien ons gemak te nemen met sjauwelen, wat ook niet onbelangrijk is. Frank en Vera zijn dat zingen niet gewoon natuurlijk. Da's wennen hé... maar toch had ik de indruk dat ze't ook best leuk vonden. Wat wilt ge...? Met die gitaar in m'n handen, zing ik een nummertje, vrij gekend, en zij zingen dan met z'n allen samen, tussendoor. Dat geeft een heerlijk gevoel. Ik merk het dikwijls bij de mensen in het algemeen. Ook bij optredens van artiesten. Die gebruiken dat dikwijls meer aan het einde van de show, om hun fans een extra goed gevoel te geven. Dat pept op.
Hmmmmmm... zou dat ook een goed kankergeneesmiddeltje zijn...? Voor tussen de oortjes alleszins wél!!!
Stillekes aan grijp ik weer naar m'n projecten. Er moet dringend één en ander afgewerkt worden. Dra wordt het kleintje geboren en het dekentje is helemaal nog niet klaar. 'k Heb ondertussen wel de juiste haaknaald, dankzij Patricia en voldoende wol ('k ben eindelijk met Erik naar de winkel geraakt). Het staat ook vast welke stof ik zal gebruiken als voering (onderkant) zodat het properkes afgewerkt kan worden. Maar... er is meer nodig om het klaar te krijgen. Hoe ga je best te werk? 'k Ben niet bepaald een krack in dat soort zaken. Ik moet dat eerst goed bestuderen. Het is een klein beetje ten oorlog trekken. Strategie is ook belangrijk bij handwerk. Hoewel ik terug meer energie heb, is het helemaal niet vanzelfsprekend dat ik me er lang mee kan bezig houden. Een uur is snel om als je met zulke dingen bezig bent. Maar nu nog extra pijnstillers gaan nemen om het dekentje te kunnen afwerken, heb ik er voorlopig niet voor over. Dat ligt dan misschien ook weer aan het feit dat die aften in m'n mond opspelen als ik zo'n morfinepil moet laten smelten in m'n mond. Die aften zijn momenteel m'n vervelendste item.
Gisteren naar de tandarts geweest. De mondverzorging wordt verder gezet. Zowel aan de oncologe als aan de tandarts heb ik gevraagd of het niet makkelijker is dat zij samen een keer overleggen. Ik speel niet graag die tussenrol. Zij zijn de dokters hé. Allebei waren ze'r voor te vinden. Vanmiddag moet ik terug naar de tandarts. Er is nog veel werk aan mijn gebitswinkel. Maar ik ben zeer tevreden van deze arts. Het is ook niet ver. Ik ga er daarom maar al te graag te voet heen. Erna, een vriendin is gisteren speciaal langs gekomen om me te begeleiden, zodat Erik geen vrij zou moeten nemen. Ze was al lekker vroeg bij mij, dus hebben we nog heel wat kunnen konkelfoezend bijpraten. Heerlijk! Zij kent ook heel wat van quilten. Dus begon ik haar m'n dekenstrategie uiteen te zetten. Zonder omwegen gaf ze haar goed geduide mening over het waarom ik haar raad maar best zou opvolgen. Ze heeft me een heel goed idee aan de hand gedaan. Nu krijg ik terug veel zin om van het woord een daad te maken natuurlijk. En of ik gemotiveerd ben!
Gisteravond besloot ik ook om nog eens poolshoogte te nemen van het andere project. Het Moeke Bee-boek. Nog maar eens wat aan de tekst veranderd. Ik vraag me af, of een schrijver dat ook blijft overdoen, telkens hij de tekst weer doorneemt. Het lijkt me zo'n beetje als de kapper die maar niet kan stoppen met bijknippen. Gevaarlijk dus. Je mag HET PUNT niet overschrijden. Deze morgen ben ik nog maar niet verder gegaan met het dekentje, maar ben beginnen foto's scannen voor het boek. Ook een werkje dat tijd in beslag neemt, want ik scan ze één voor één. Ondertussen nostalgie troef. En, dan moet ik ze naderhand niet meer verwerken met een ander programma. De tijd die ik er nu dus in steek, win ik later. Enfin, dat hoop toch. Hoewel het zinloos is me op het subjectief tijd te gaan richten. Zou ik niet beter beseffen dat net tijd, tijdloos is? En toch... belangrijk genoeg. Want gisteren, oversliep Erik zich bijna omdat ie z'n wekker niet had gezet. Doordat ik 'tijdig' wakker werd en hem zo romantisch mogelijk wekte, zo'n kwartiertje te laat, heeft hij geen mores gehad op het werk. Dàt mag toch tellen... dacht ik.
