Na het doktersbezoek en bloedonderzoek van afgelopen vrijdag, voel ik me terug beter. Ten eerste heeft de assistent waarbij ik terecht kwam echt veel tijd uitgetrokken. Oké, ik heb dan wel de oncologe niet gesproken, maar ze kreeg een dringende oproep. Daarvoor breng ik begrip op natuurlijk. 't Zou maar eens om mezelf moeten gaan, 'k zou het ook appreciëren dat men me in slechte omstandigheden zou opvangen. We hebben goed en vooral duidelijk gepraat. Als hij niet zeker was, belde hij de oncologe op. Daardoor weet ik nu bijv. dat ik maar beter niet teveel aan m'n tanden mag laten doen nu. De chemo die ik nu neem verdunt het bloed namelijk. Tanden trekken of toestanden die het bloeden bevorderen, laat ik maar beter niet doen. 't Is allemaal wat, sinds ze over mijn gebit zijn begonnen... Maar 't gaat niet enkel daarover. De pijnstillende geneesmiddelen worden nog maar wat verzwaard. Langzaamaan, zodat ik geen neveneffecten krijg te verduren. Vorige nacht heb ik m'n eerste echte nacht nog eens geslapen. Toen ik m'n ogen opende, had ik een goed gevoel. Ik kon glimlachen, voelde me helemaal niet zo ellendig als de laatste weken.
Aan Angel en Loide had ik eergisteren gevraagd of ik een kindje mocht lenen. Er was de mogelijkheid dat Erik een dagje zou uitgaan. Richting Parijs. En toen dacht ik dat ik evengoed gezelschap zou kunnen genieten van één van m'n kleinkindjes. Kwestie om de klepel wat in de goei richting te laten luiden. Het zou allemaal maar kunnen bijdragen om wat hopsasa-blij-gevoel te bewerkstelligen voor mezelf. Uiteindelijk is Erik helemaal niet naar Parijs gegaan, maar is Gabriel toch komen logeren. Reken daarbij de nieuwe zege van m'n pijnstillers en dan kom je al snel tot de slotsom dat ik totaal geen reden had tot onheilspellend zagen en zeveren. Laat staan mopperen. Toch, heb ik me nog betrapt op weinig geduld toestanden. Gabriel ten spijt, wanneer hij meende dat hij ditjes en datjes niet lust. Hoewel dat het enige was waar m'n lieve schat zich negatief over uitliet.
We hadden een geweldig weekeinde, met z'n drietjes. Redeneren met Gabriel is filosoferen. Het is ook heel veel verklaren. Het is rekenen en vooral uitleggen waarom je tot een bepaalde uitkomst nijgt. Enkel tijdens de maaltijden probeerde hij onze grenzen te verkennen. Groot gelijk natuurlijk. Wie niet waagt niet wint. En hij... zie ik toch de kant van de winners uitgaan. We plukten aardbeien. We converseerden met de merels. We keken naar de meesjes. Hij zocht met de verrekijker naar de dubbeldekker die over vloog. Tekenen, lezen, spelen, een film kijken. Naar het Middelheim kunst leren kijken, maar toch liever in de speeltuin van het Nachtegalenpark klimmen in de touwpiramide. En... als top of the bill, een body voor kleine baby-op-komst verfraaien met een supermooie tekening. Cadeau voor z'n kleine, komende zus of broertje, binnen een tweetal weken. Teveel om op te noemen, maar als iedereen zo'n weekeinde had als wij, kan er enkel positief nieuws over de wereld dwalen.
En, 't is dwaas, dat weet ik ook wel, maar tegelijkertijd voel ik me schuldig voor de machteloosheid die ik voel voor m'n schoonzus. Echt weten doe ik het niet, maar ik kan het me verdomd goed inbeelden hoe zij en m'n broer zich voelen. Nu, wachtende op een operatie en verder verloop van haar 'aandoening'. Zo noemde ik mijn eerste kanker ook. Nijgend naar een negatieve balans, wil ik het van me afzetten. Want het is wel degelijk zo, dat mensen kunnen genezen van kanker. Voorlopig weegt het wachten als lood in schoenen. Ik heb ondertussen geleerd om genot te halen uit momenten. Zulke dingen wens ik hen toe. Goei momenten met hopen en de kracht om mooie dingen te blijven zien. Maar, ze hebben prachtige kinderen. Zij zijn er beslist voor hun moeder hoor. Dat voelde ik direct wanneer ik effe een dieper gesprekje onderhield met Jorn.
Toch nog effe een heel grappig gegeven noteren. Toen ik aan Greetje m'n status doorgaf en schreef dat de lever nog duidelijk niet ontzwollen is, antwoordde ze: 'Wette wà. We gon dien is goe laten verschieten se. Zoedanig hard, dat 'm ineenkrimpt en nooit meer opzwelt!' Dat vond ik zo'n goei mop, dat dit zinnetje al de hele dag in m'n hoofd rond hangt...
Wit, zacht gestoofd haaienvlees. Met hazelnootpasta, overgoten met een weinig bieslooksaus. Niet trop gekruid afgemaakt met wat peterselie, heel fijntjes gesnipperd. Nee, ik heb geen honger. Maar om één of andere reden is dit wat in m'n hoofd, van de ene wand naar de andere, kaatst tegen gladde muren. Steeds maar denk ik aan wit, zacht gestoofd haaienvlees met hazelnootpasta, overgoten met bieslooksaus. Nooit heb ik zoiets gegeten en wellicht zal ik dat ook nooit in m'n toekomst.
Om 2u word ik wakker. Niks speciaals aan. Gebeurt wel meer. Zeker de laatste tijd. Net daarom, denk ik, na het innemen van een morfinepil, dat het beter is om toch maar op te staan. Ondertussen loopt het tegen 3u, zie je. Anders ga ik toch maar weer veel te lang liggen roeren in bed. Elk geluidje horen en elke gedachtensprong zal blijven hangen. Wat -wéér op zich- natuurlijk geen probleem is. Maar... deze keer wil ik m'n gedachten kunnen plaatsen. Ze zijn immers bij m'n schoonzus, Vera. Bij m'n broer Frank. Bij hun gezinnetje. Kak kak ka-a-aàk!!! Gisteren viel een bom. Middenin m'n (ja, mijn egoistisch zelve) hoofd, leven, gedoe, lieve leventje... daarin viel die bom. Niet lang nadat ik vertelde dat ik had besloten om m'n kanker voor een tijdje (als het lukt) te taboeïseren, of hoe noem je zoiets? vertelde m'n broer, die ook op visite kwam, (Jorn en Dorien waren trouwens ook van de partij. Echt leutig op het moment zelve!) dat Vera kanker heeft. De anderen wisten het allemaal. Tja zeg... hoe vertel je je zus met haar kankerbekommernissen dat je vrouw kanker heeft? Hoe wil je iemand sparen? Hoe, hoe, hoe??? Ik begrijp hun gedachtengang heel goed. Het siert hen erg om op die manier te denken. Maar wat ben ik opgelucht dat ze't me hebben verteld, want ik moet, ik wil, ik lééf enorm mee. En de bom sloeg in. Ik bedoel maar... het is een sluipende vernietiger, die bom. Geen grootse explosie hoor. Nee, een échte kankerbom. Sluipend, groeiend kwaad. Pas binnen 2 weken wordt ze geopereerd. Klieren. Haar hals, keel... Ze zijn zeker. Slechte cellen. Wat zou ik haar graag in m'n armen nemen. Haar zodanig omarmen, dat met elke aanraking enkele cellen zouden vernietigd worden. Moorden die ik maar al te graag zou plegen.
Jorn en Dorien kwamen ons eigenlijk op de hoogte brengen van hun nakend huwelijk. Fantastisch leuk nieuws natuurlijk! Dàt nieuws hoorde ik voor de bom insloeg. Dus reageerde ik nog heerlijk à-la-ikke opgewekt vrolijk. Of, toch zoveel als nog in m'n mogelijkheden ligt. Want kom, laat me een kat een kat noemen; de laatste tijd is wel wat van m'n impulsieve overreageren verdwenen. Ik ben zwaarder geladen tegenwoordig. Het doet er niet toe, hoewel ik hun nieuws al kende, ben ik blij dat ik nog normaal heb gereageerd. Jonge mensen die hun huwelijk plannen, zo'n grote stap in hun leventje besluiten te zetten, mogen best zien dat je blij bent voor hen. De bominslag kwam daarna. Zeer tactvol van m'n broer en zussen om het zo aan te pakken. Vera, echter wordt er niet beter van. Vlam! Door slammed in her face! My brothers' face. Her childrens' faces.
Muziek moet op zo'n moment. Oké, er is niks mis met ingetogenheid. Maar muziek hebben we gemaakt. Ik mocht op de gitaar van m'n zus. Die met de mooie ventjes op getekend. Vrolijk. Simpel maar vrolijk. En we zongen samen Oh Lord, won't you buy me, a mercedes benz. Toen was m'n broer en z'n zoon al weer weg. Anders zou waarschijnlijk het zingen niet in ons zijn opgekomen, vermoed ik. Maar we zijn effe in Janis Joplin gekropen, zonder harddrugs dan... Samen zingen helpt. Stom? Nee hoor, helemaal niet. We kraakten ook nog effe onze hersentjes over een nr dat Greetje samen met Els zijn aan't maken. Dàt op zich, spreekt me enorm aan. Het raakt me, hen samen bezig te zien. Goele en Krisje en ik, proberen hen te helpen. Patricia zal ook wel helpen, maar zij zit vandaag op een groenere wei en we moesten het dus effe zonder haar stellen. We gaan van dit nr iets moois maken. Samenwerken, samen creëren of bijvullen want de creatie is eigenlijk al gemaakt. De basis staat vast. Het metsel- en voegwerk en bepleistering moet nog afgewerkt worden.
Erik haalt me op en moet (haast vergeten) 's avonds naar een receptie van de avondschool. In Brasschaat. Op het laatste nippertje besluiten we samen dat ik maar beter mee ga. We rijden (zoals het ons betaamt, met een omweg dus) naar het park in Brasschaat. Zomerweertje. Zomersfeertje. Hoewel dat niet geldt voor elke weggebruiker. Dubbel voorzichtig dus, om ongelukken te voorkomen, maar genietend van mekaars gezelschap, samen in de auto, rijden we door het groen. Veel meer groen dan Berchem rijk is. De avond is nog jong wanneer we terug thuis zijn. En ik voel het. Erik voelt het ook, merk ik aan z'n gedrag. Wij, zijn samen zen en dat doet erg goed.
De bom sluimert. Een heel moeilijke periode, die ik niemand toewens, is aangebroken. Vooral voor hen. En, ik wil, net als m'n andere zussen, dat Vera en Frank het weten. Weten, dat wij samen veel armen, schouders, oren en harten hebben om te delen en mee te dragen.
Haaienvlees -vermoed ik- is taai. Hazelnootpasta is zoet. De smaken accorderen beslist niet. En de lekkere (vind ik toch) bieslooksaus, verzacht en versmelt smaken en vergemakkelijkt het slikken. 'k Heb namelijk wat last van aften in mond en slikpoortje. Verzachting is welkom, vandaar. De fijngehakte peterselie, staat voor al die kleine dingen die niet opvallen maar wel tellen. Zeker en vast. Het recept mag afgrijselijk lijken. Maar elk onderdeel heeft z'n sterke kanten. Metafoor...(en ik ga seffens maar weer naar bed)
Wat ben ik toch een vijg. Soms geen botten waard. En soms... ach, een klein botinneke waard misschien. Langs de andere kant bekeken, zijn er momenten dat ik op kan gaan in glorie. Tevreden met niks. En dan weer, hopla, ben ik slecht geluimd. Op zich is daar niks mis mee hé. Daar kampt iedereen al wel eens mee. 'k Hou toch niet erg van mezelf op zulke momenten. Telkens weer, neem ik het mezelf kwalijk als ik vind dat ik teveel op Erik z'n kop zit. En dat zijn geen loze woorden hoor, ik doe dat echt wel. 'k Zal 't er vrijdag wel eens met de dokter over hebben, want ik vermoed dat die humeurigheden van de laatste week iets te maken hebben met m'n medicatie. Moest ik mezelf willen oppeppen, zou ik als tegenargument gebruiken, dat ik toch op de goeie weg ben, daar ik besef dat ik soms vervelend doe. Da's een goed begin, want dan kan je'r ook wat aan doen. Een waarheid als een... tja... waarheid zeker... Maar het is -vind ik toch- vermoeiend. Ik wil niet steeds met mezelf bezig zijn. Ik zou heel graag eens alles rondom dat verdomde ziekzijn willen vergeten. Daarom vond ik het zo fijn dat Greet en Luc, afgelopen zondag met geen woord hebben gerept over dat ziektegedoe. Toegegeven, ik begin er soms zelf over. Dat was ook zo zondag, maar 't was zo fijn dat ze het leken te minimaliseren. Het mag raar overkomen, maar écht, 'k ben er precies effe aan toe om van die kanker toch maar eens een taboe te maken voor een tijdje. 'k Weet wel, je kan niet iets wegdenken. Maar het blijkt toch op te luchten. 'k Ga dat toch eens proberen.
Enkele keertjes kort mijn gitaar nog eens afgestoft. Dat doet weer goed in de vingers die nu weer strammer worden. Tja, andere chemo, andere kwaaltjes. Maar de goesting is er ook terug meer. Lang hou ik ze niet vast, maar voldoende om er een tinteling aan over te houden. Na een drietal weken lusteloosheid, krijg ik ook weer zin in actie. Het dekentje voor ons klein wondertje dat één van dees op de wereld komt, zou ik moeten af maken. De body'tjes voor het kleintje mogen getekend worden. Gisteren hebben Noemi en Gabriel alvast een proeftekening gemaakt op papier. Die zal ik eventueel overtekenen op zo'n body. Elias moet ik ook nog zo ver krijgen, maar dat zal geen probleem zijn. En zo, geven broers en zusje elk afzonderlijk een verpersoonlijkte body aan hun nieuwe wondertje. Loide heeft het nu best zwaar, maar ze is zo mooi. Zo bol en rond vol leven en tegelijk snel moe en hongerig (merkte ik op). Toevallig kwam nog een ex-schoonzus op bezoek toen ik bij Angel was. Haar kleinzoontje, 10 maanden jong, heb ik ook nog effe op de schoot gehad. Schattig natuurlijk.
Eerder deze week waren we langs David en Maartje gereden. Walt was zo leutig en vol energie. Hoewel ik hem toch ook efkes met z'n aandacht kon vasthouden. Die kleintjes zijn zo'n hartendiefjes. Elk met z'n eigen maniertjes en charme, weten ze je te verleiden. Ik laat me ook graag door hen verleiden.
Vannacht heb ik maar weinig geslapen. Wat er allemaal toch door m'n hoofd spookte, jongens toch. Om 4u had ik zin om vanalles te doen. Ideeën met hopen had ik. En maar wakker liggen peinzen over hoe ik ditjes en datjes zou aanpakken. En nu... enkele uurtjes later, weet ik het niet goed meer. Vergeten. Weg. Stom hé... Dus, hou ik het maar rustig. Ik besluit om maar te doen wat er op me af komt. Straks is het trouwens zusjesmiddag. 't Zou wel eens goed kunnen dat ik daar de gitaar nog eens ter hand neem. Buiten in de tuin, want... 't zonneke zal op ons bolleke schijnen (bij wijze van spreken).
Niks gepland. Gewoon de boel op ons af laten komen, dit weekeinde. Natuurlijk hadden we wel enkele doelstellingen, maar lukt het niet, dan zij het zo. En, zo zij het dus...
Hoewel de temperatuur niet zo'n hele hoge toppen scoort, volgens Frank Deboosere, wordt het in onze tuin toch heet genoeg in 't zonneke. Ik heb m'n vestje nodig als ik in de schaduw zit, maar in de zon wordt het al snel te heet. Daar ik geen huidproblemen wil oplopen, doe ik voorzichtig aan en schuw ik de zon wat. Het is toch zo gezellig in onze tuin. En stil. Niet te geloven. Ik vraag me af waar de mensen toch altijd zitten met zo'n mooi weekeinde... Het enige lawaai dat we hoorden, waren de stijgende of landende vliegtuigen in Deurne. En natuurlijk in de namiddag, de kleine pleziervliegtuigjes, meestal koffiemolenlawaai. Zij cirkelen meestal rond, dus zorgen af en toe toch wel voor wat langere overlast. Ik doe niet veel. Erik staat het niet toe, maar het lukt ook niet. Net iets te laat zegt hij dat in het Rivierenhof rozendag is. De rozentuin zal beslist wel mooi staan nu. 'k Had er graag heen gegaan maar zie het toch niet zitten om me om te kleden, nog een pep-pilleke te nemen en tussen veel volk rond te zwalken. Het wandelen gaat me niet zo goed af en als er geen zitplaats is, ben ik niet veel waard. Eerder lastig, denk ik (voor Erik toch). 'k Heb mezelf al wel betrapt op ongracieus gedrag als ik pijn krijg. Meestal ben ik dan al onvriendelijk geweest voor mijne frank valt. Natuurlijk verontschuldig ik me naderhand wel, maar ik moet mezelf toch wat beter onder controle houden, denk ik soms. Erik wuift het weg. Lief van hem. Maar toch... In elk geval besluiten we om niet te gaan. In de plaats gaat hij nog wat tuinieren en spulletjes opruimen. Hij wil ook nog wel een cake bakken.
Greet en Luc komen op visite. Leuk!!! Nog eens wat bijpraten is zalig. En, zo komt Erik er nog eens bij zitten en heeft hij ook wat rust. Luc haalt een safke boven. De twee mannen zijn in hun lieve sas, maar daar Luc ook nogal wat onder stress staat vanwege verbouwingen, voor en na z'n job enzo, doet het hen allebei goed zo te zien. Het blijft erg gezellig. Ze hadden een fles bubbels bij. We kijken verwonderd naar het licht en schaduwspel van de zon en schaduw op de glazen. Geen kanker vanmiddag. Jippie!!! We maken afspraken om dra in het Rivierenhof een optreden bij te wonen. Gokje wagen. In eerste instantie denk ik 'nee'. Maar ik wil geen spelbreker zijn en besluit om mee te gaan. Stel, dat ik me niet goed voel op het moment, kan misschien nog iemand anders in mijn plaats gaan. We zien wel. Ik duw m'n gitaar nog effe in Luc z'n handen en hij brengt me nog wat blues-wetten bij, die ik maar al te graag aanvaard en zal proberen toe te passen als ik zelf m'n gitarreke nog eens zal strelen.
Tandartsbezoek voor vrijdag afgezegd. Daar ik naar het ziekenhuis moet voor bloedonderzoek en consultatie. Zo, dat is dan ook alweer geregeld en vandaag voor de rest m'n Donna Tartt-boek verder lezen in de tuin.
