Zaterdagvoormiddag. Het loopt tegen 11u. Het typen gaat wat moeizaam, maar ik weet wel hoe het komt. Da's trouwens niet erg vind ik. Deze morgen heb ik na 7u nog een morfinepil genomen. Niet dat de pijn ondraaglijk was, maar op den duur werkt dat geknaag op m'n gemoed. Zo de dag beginnen is niet jedàt. 'k Heb al wel meer ondervonden dat als ik zo'n pil na 6u 's ochtends inneem, ik de dag moeilijker start dan gewoonlijk. Omdat ik in bed lig, blijf ik dan te slaperig en sta ik dikwijls wat te laat op om m'n andere medicijnen in te nemen. Ik neem die natuurlijk wel in. Maar... zou ik die pil niet geslikt hebben, zou het ook veel langer duren voor de andere hun heilzame werking voelbaar wordt. Nadien pluk ik daar de vruchten van. Dus, wat later dan gewoonlijk ontbeten en medicatie ingenomen, maar na dat ontbijt had ik een energieboost. Dan moét ik gewoon. Er is geen ontkomen aan. Erik teent naar de badkamer voor zijn ritueel. Ik begin de keuken op te rommelen en zie ditjes en datjes die ik anders niet zou oprommelen, maar doe dat nu wel. Ik neem daarna een dweil en veeg de keukenvloer. Als Erik beneden komt, verwittig ik hem: 'Niks zeggen, ik weet wat ik doe. En, weest gerust, ik ga seffens zeker en vast zitten.' Hij weet ondertussen, dat ie dit wicht gerust moet laten en trekt met een boodschappentas naar de winkel. Da's het juiste op zo'n moment. Onderbreek me niet, laat me gewoon doen. Wat ben ik content dat hij daaraan ondertussen kan toegeven. En nu, zit ik hier, met m'n kop thee en voze vingers. De huid voelt geraspt aan, maar da's normaal als ik even met water ben bezig geweest. Sinds één van de vorige chemo's, blijft dit euveltje, samen met nog enkele anderen me trachten het leven wat zuurder te maken. 'Saluut', denk ik bij mezelf. 'k Weet het en onderga gewoon. Straks is dat over. Het belangrijkste is, dat ik ervoor moet zorgen geen wondjes op te lopen. Maar als ik de keuze mag maken, kies ik eerder voor dit ongemak dan voor een chemo waarbij je niks kan proeven en moet overgeven.
De muziek staat op jazz. Dat gaat me ook goed af. Ik ben in een jazzybui, wat voor mij betekent dat het best wel eens een heel aangename dag zou kunnen worden. Na het prachtige weer van gisteren is voor vandaag minder goed weer voorspeld. Gisteren heb ik haast de hele dag in de tuin gezeten. In topje en korte broek. Erik heeft de spade kapot gemaakt in z'n tuin-ijver. Het repareren verloopt moeilijk, maar hij blijft er mee in de weer tot de job geklaard is. Af en toe onderbreekt hij z'n werk om samen te overleggen hoe we de tuin verder zullen afwerken hier of daar. Dat overleggen is nog het leukste vind ik. Mini minivergaderingetjes lijkt het wel. Onze huisdiertjes, de meesjes lijken gewend te raken aan ons en durven al makkelijker op- en afvliegen terwijl we dichter bij hun huisje zijn. Eventjes kan ik eentje van dichtbij goed bekijken. Hoe mooi, die lijntjes op het lijfje, wit en donker en dan de tekening op borst en hoofdje. Het zijn mooie vogeltjes. Wanneer Erik de compostbak wil verplaatsen -wat een heel karwei is- strooit hij het gerotte afval over de grond. Dikke, grote aardwormen kronkelen overdonderd door deze plotse overrompeling chaotisch over de grond. Wij gaan opzij en houden ons rustig, zodat de vogeltjes even naar het viersterren restaurant kunnen voor een heerlijke dis. Zalig om te zien. Tjonge, pieren op deze manier gepresenteerd, krijgen ze niet zo dikwijls aangeboden. In Thailand zijn we wel eens tijdens een wandeling op een plaats gekomen waar ik honderden pieren zag kronkelen. Toen had ik ook graag gebleven in de hoop veel vogels te zien genieten. Gisteren was een typische thuisdag, maar heel gezellig, net door die leuke dingen.
Donderdagmiddag was heel wat anders. Afspraak bij Greetje thuis. Hard werken geblazen. En plezier? Ja natuurlijk datte! Met hopen zelfs. We waren compleet, wat de zussen betreft. En ik... Ik was weer lekker mezelf. Ik wilde iets constructiefs doen. Een simpel liedje wil ik meertonig kunnen zingen met ons vijven. Voor drie gaat het, daar we er toch al wat ervaring mee opdeden samen. Lang geleden wel, maar toch. De andere twee plus Sinita, hebben daar niet zo'n ervaring in. Hoewel Sinita een bijzonder mooie stem heeft én kan zingen is het voor haar zeker wennen. Zet daar ons Greetje en Patricia bij en er is leute. Zij hebben altijd al meer problemen gehad om de juiste toon te vinden. Ze kunnen het hoor. Maar ze moeten zich daarvoor net iets meer inspannen dan dat ik gewend ben. Als zij een andere melodie horen, laten ze zich allengs meeslepen en verschuift hun melodie tot ze één is met die andere. Giechel giechel... En toch weet ik dat het gaat lukken. En, ik weet dat ik dat zal meemaken ook. Heel misschien, als het lukt, nemen we het een keertje op en zet ik hier een link. Maar dat zal nog wel effe duren. 'k Had nogal wat van mezelf gegeven die middag en was helemaal opgebrand toen Erik me kwam halen. Dus, eens thuis was ik heel stillekes, heel rustig, heel gedwee.
Vandaar misschien dat ik vond dat ik deze morgen wel eens een beetje energiek tegengewicht mocht leveren...
Net belde Erik me. Hij geeft er op z'n werk de brui aan voor de rest van de dag. Hij komt dus naar huis en vanmiddag eten we gezellig samen. Hoeft niks speciaals te zijn, maar het gegeven op zich maakt me zo vrolijk als een klein kind met een nieuw speeltje. Hij moest het eens lezen. Hem, vergelijken met een speeltje... Dat maakt alleszins dat we weer een lange week samen thuis zullen zijn. Hij moet z'n educatief verlof opnemen alvorens de avondschool eindigt. Daar hij nog maar twee studiedagen heeft, kan het niet wachten. Ladies and gentlemen, thisss izzzzz... The Good News Show!!!
'k Ben een beetje onuitgeslapen wakker geworden en heb toch maar eerst m'n badkamerritueel gehouden alvorens naar beneden te gaan. Dikwijls laat ik dat ritueel voor wat later, als ik in zo'n modus wakker word. Dat maakt dat ik redelijk vroeg opgeruimd en goedgeluimd in m'n schommelstoel zit te lezen. Helemaal in m'n boek gekropen, beleef ik het verhaal mee. Fantasie is iets wonderbaarlijks. Ik benijd mensen die dat niet hebben, echt niet. En, het is voor mij een hele goeie manier om dat mindere ochtendgevoel te vergeten. Meestal voel ik me dan al snel veel beter. Vandaag, wordt sowieso al een leuke dag, daar ik straks m'n zussen zal zien en vooral horen. De gitaren gaan mee, de kelen worden gesmeerd en we zullen es kijken of er na het tateren eindelijk ook eens iets constructiefs wordt gedaan met muziek. 'k Heb er al dikwijls naar getracht, maar meestal verloopt het meer op leute-rond-het-kampvuur-achtige toestanden.
Wellicht ben ik nog wat vermoeid van gisteren. Angel en Loide kwamen me al vroeg halen. Noemi, m'n kleindochtertje zou deelnemen aan de musical 'Nello en Patrasche'. Een schoolgebeuren. Tuurlijk wilde ik dat wel meemaken. We kwamen maar net op tijd, maar vonden nog een zitplaats. Er waren zes Hobokense scholen aanwezig die ook deelnamen. Hoewel het helemaal niet was wat ik verwachtte, is het altijd heel aangenaam om kinderen het beste van zichzelf te zien geven. Het Nello en Patrascheverhaal werd verteld. Ondertussen werden foto's of tekeningen getoond en tussendoor werd het verhaal onderbroken door één van de scholen die een liedje kwam zingen over het verhaal. Enkele bejaarde mensen (enfin, zo leek het toch) hadden alles in mekaar gestoken en het de kinderen gaan aanleren. Maar het verschil tussen klassen die er meer tijd hadden ingestoken dan anderen, was heel merkbaar.
Loide kon niet mee, ze had een afspraak met de gynaecoloog. Zo spijtig. Angel was er natuurlijk wel bij. En hij wist maar al te goed dat het bij mij enorm zou kriebelen, gezien mijn verleden. 'k Heb nog een partituur met verschillende van de liedjes gevonden. Misschien kan ik daar nog wel wat mee aanvangen voor m'n kleindochter, die zo graag en veel zingt. Na afloop mocht Noemi's schooltje nog twee liedjes speciaal brengen voor de aanwezige ouders. Ze waren de enigen die toch een basischoreografie toonden tijdens het zingen én gekleed waren naar de tijd en spirit van het verhaal.
Biebie, met leica in de hand hoopte op z'n minst één nummertje op te nemen in toonbare staat. En, het leek min of meer te lukken. 'k Dacht dat het heel leuk zou zijn voor Loide, die het had moeten missen. Dus, thuisgekomen bij Angel, zette ik het direct op de computer. De kinderen én mama vonden het uiteraard erg goed. Later, toen ik weer thuis was, in m'n eigen stekje, prutste ik wat met het fotoapparaat. En prutsen zou ik beter laten. Heb ik toch wel het filmpje verwijderd zeker. Kieken toch! Maar goed dat ik weet dat het niet echt verloren is. Ik kan het nog terug halen bij m'n zoon. Dikke chanse! Ik heb nog wel een verschrikkelijk mislukte foto, die ik kan tonen. Zelfs zo'n miskleun kan voor een prettige herinnering zorgen.
't Was toch maar weer zo'n fijn dagje... Zorgeloos, en ook al lijkt het zo gewoontjes. Dat is het niet. Voor mij, is zo'n dagje een groot geschenk met een grandioze grote, mooie strik versierd.
Het is duidelijk. Meer pijn vraagt om meer pijnstillers. Die 'tussendoortjes' zijn nu toch al haast twee weken een constante. Bovendien was ik zondagavond vergeten m'n morfinepleister te vervangen. Dat moet elke drie dagen. Zo'n nieuwe pleister heeft 12 uren nodig alvorens te werken. Maar, wanneer je een pleister verwijdert, blijft ook deze nog 12 uren nawerken. Zo overbrug je telkens een zekere grens. Als je dus een beetje te laat je pleister verwijdert, heb je nog een overbrugging. Maar 24u later, da's natuurlijk wat veel gevraagd. Ik was in de namiddag al ongemakkelijk. Het ging me niet zo goed af en ja, m'n lichaam knaagde. Plots schoot het me te binnen... Die pleister...!!! Om 18u, dus haast 24u te laat, heb ik een nieuwe gekleefd en de oude verwijderd. Het heeft me een ongemakkelijke nacht bezorgd. Maar nu is alles weer oké. Ik moet beter opletten, want wachten tot ik pijn heb is natuurlijk niet wijs. Des te beter heb ik de volgende nacht geslapen natuurlijk. Da's yin en yang.
'k Ben naar de kapper geweest. M'n zachte babyhaartjes staken me te veel. Het korte haar staat me wel. Erik vind het ook mooi. Hij zou liever hebben dat ik het heel kort hou. Maar té kort is niet goed. Ik heb nogal een diepe uitgroei aan m'n voorhoofd en dat vind ik niet geslaagd. De lengte van m'n haar moet minstens die diepte bedekken. Het was een aangenaam enthousiast weerzien met m'n Roemeense kapster. Zij laat haar haren groeien en als je ziet hoe lang het wordt op een jaar tijd, sta je toch versteld. Ik alleszins toch. Toen ze m'n haren waste en ik haar vertelde hoe goed dat deed, kreeg ik een extra hoofdmassage. Dat deed goed zeg! Hoewel ik het vrij moeilijk vind om dan stil te blijven zitten. Maar ze nam er helemaal de tijd voor. Zo superlief! En het resultaat mag er zijn. Een mooi verzorgd hoofd geeft me toch maar een aangenaam gevoel. Geen pieken meer. Het hoeft helemaal niet volledig in de plooi, maar die onverzorgde puntjes stoorden me.
Hoewel er nogal wat buien werden voorspeld, scheen de zon in de namiddag. Er schoven af en toe wat wolken voorbij, maar de zon liet zich beslist niet buiten sluiten. Dus heb ik me nog een uurtje buiten gezet met m'n e-boek. Toen Erik thuis kwam van het werk, is hij nog een tijdje rustig naast me komen zitten. Avondschool op maandagavond. Dat wil zeggen, niet te lang treuzelen. Maar een kwartiertje rust kan er beslist af. Ondertussen vertelde ik hem het poezenverhaal dat ik vandaag mocht meemaken. Ik was binnen en hoorde luid kattengejank. Toen ik ging kijken, zag ik de twee bekende burenpoezen met mekaar vechten. De witte pluizen (ze zijn allebei wit, maar de ene veel zwaarder dan de andere) vlogen in het rond. De grootste bolde haar rug en bleef standbeeld-stok-stijf-stil staan, terwijl de kleinste ook roerloos bleef, maar meer in een onderdanige houding. Hun koppen op amper één cm van mekaar verwijderd. De kleinste bewoog enkel haar hoofd, op den duur. Ze keek naar overal behalve haar kompaan. Heel bewust keek ze niet in de ogen van de dikkerd. Die dikkerd bewoog niet. Geen haartje zag je bewegen. En dat, minuten lang. Ik was zo geïnteresseerd dat ik het dringende toiletbezoek waar ik aan toe was, uitstelde. Misschien dat het me daarom nog veel langer leek, maar ik werd stilaan ongeduldig. En die twee bleven daar zo maar staan. En dan, na die lange tijd dus, bewoog de dikkerd in slow, very- super-slow motion. Het hoofd bleef op korte afstand van de kleinere, maar ze verzette heel langzaam eerst de ene poot, dan de andere. Even traag keek ze dan uiteindelijk in de richting waarin ze zou verdwijnen. De rug bleef gebold, haar lichaam heel geconcentreerd langzaam bewegend ging ze weg. De andere negerend. Toen dikkerd weg was, ging de kleinere de andere kant uit. Behoedzaam, toch, leek ze me wat onzeker.
