We hebben ons niet moeten haasten. Zalig toch. In bed naar het nieuws luisteren, niet te luid. Rustig uit bed rollen. Het ochtendritueel in de badkamer, zoals het hoort. Alles behalve gehaast. Ondertussen is E in de keuken thee gaan zetten, de tafel gedekt, het brood gesneden. Sinaasappels geperst en yoghurt verdeeld. Kortom, precies of we ontbijten op hotel. Een muziekje, lounge cd, om de sfeer gepast in te vullen. De krant ligt klaar. Hier wordt zeker niet geklaagd. Om 10.30u afspraak in het hospitaal. Chemo, bloedafname en vooral... wachten. Die chemo stelt niks voor, daar ik een grote doos pillen mee naar huis krijg. Geen baxters dus. Het enige dat onaangenaam kan worden is de wachttijd die uitloopt. Tot hiertoe is dat al heel goed mee gevallen in de dagkliniek, maar vandaag loopt het wat anders. Anderen klagen. Bij mij pruttelt het een beetje, maar 'k hou me nog in. Het is best vermoeiend. Zo makkelijk zitten die stoeltjes niet voor patiënten, vandaar. Ik begrijp het klagen. De verpleging doet het mogelijke.
We vinden nog maar net zitplaats. Met het geluk dat we naast mekaar kunnen zitten. Naast mij is een tafeltje met tijdschriften. Gekreukeld. Daarnaast twee stoelen, bezet door dames, ouder dan ik. Ik hou me echter niet bezig met het gissen van leeftijden. De jongste van de twee breit. Ze breit mooi. Het pand dat aan de breinaald hangt is in rijstkorrelsteek, voor zover ik kan opmerken. Daar hou ik wel van. Even, heb ik zin om haar er over aan te spreken, maar om welke reden dan ook, waar ik niet bij stilsta, doe ik het niet. Wanneer ze even later van de consultatie komen, maar terug plaats nemen om waarschijnlijk te wachten op de chemokuur, hoor ik de oudste verontwaardigd, maar vriendelijk lichtjes verwijten: 'waarom zeg je dat toch zo? Nu lijkt het wel of ik voortdurend misselijk ben. De dokter denkt vast dat ik komedie speel.' In eerste instantie wil ik m'n oren spitsen, maar ook dat, laat ik onmiddellijk. De breister antwoordt, maar ik luister niet meer.
Naast E zit een dame die probeert een gesprek aan te knopen met tja... iedereen waarmee het maar kan lukken. Zeer vriendelijk merkt ze iets op tegen me. Ik antwoord vriendelijk natuurlijk, maar het gesprek vlot niet echt. Is ook wat moeilijk als er nog mensen tussen de praters zitten hé. Maar ze kan converseren met de dame naast haar, wellicht familie of één of andere begeleidster. De meeste patiënten worden begeleid. Er zullen wellicht niet veel zijn die door de zware medicatie zelf rijden en een gezel maakt het wachten wat lichter. Lief van al die medewerkers. Ja toch...! Ik heb m'n boek bij. Nog steeds Tom Wolfe. 't Is zeker geen slecht boek, maar het leest traag. Of, ben ik veel sneller moe? Dat kan ook natuurlijk. E, snuffelt tussen de magazines aanwezig. Gelukkig liggen de tafeltjes niet bezaait met Flair of Libelle enz. Da's helemaal niet ons ding. Maar iets echt naar z'n zin vindt ie toch niet bepaald.
Aan de overkant van de wachtzaal zitten twee dames, vreemden voor mekaar. Ze converseren in het Frans. De ene lijkt me tevreden dat ze de kans krijgt in het Frans te praten. De andere kan geen Nederlands vermoed ik. Ze vertellen over hun ongemakken en bijhorigheden. Er komt een man in de wachtzaal. Hij duwt een rolstoel met een dame die haar hoofd naar beneden laat hangen. Helemaal slap, zo lijkt het. Er is nog een vrouw bij. Met de patiënte gaat het precies niet goed. Ze trekken aandacht. Ik kijk vooral naar de blikken van de andere wachtenden. Meestal zijn die meelevend. Je haalt de patiënten er zo uit. Mensen die niet ziek zijn, kijken afstandelijker. Zieken voelen meer mee. Normaal. Denk ik. Triest. Dat vooral. Triest, denk ik. Heel, heel effe laat ook ik me meeslepen. Maar ik zet het al snel van me af. Niks van aan. Ik, doe niet mee. Geen negatieve fibes, prent ik me in.
Een man. Alleen. Komt de wachtzaal in. Hij spreekt direct een patiënte aan, die ook in gezelschap, zit te wachten. 'Ken je me niet?' Hoor ik hem vragen. Hij gaat verder: 'De tentoonstelling van ...' M'n aandacht dwaalt wat af. De vrouw herkent hem. Ze wordt kort daarna weggeroepen. Hij... kijkt rond. Ik zie hem denken: Is hier nog iemand die ik mogelijk ken? Maar blijkbaar is dat niet zo. Even later spreekt hij me aan. Ik leid af aan z'n lichaamstaal dat hij dit nog niet gewend is. Ocharme. Dat komt dan wel...
Tussen het lezen door, dood ik de tijd met kijken naar de anderen. Af en toe een praatje met E. Het duurt vandaag langer dan normaal. Maar wat doe je d'raan? Geduldig blijven. Je vooral niet ergeren, zoals een oudere dame dat wél doet. Je voelt je'r toch niet beter bij. Niet doen dus. Ze laten je echt niet wachten voor de pret.
Eindelijk thuis, duurt het niet lang voor m'n zus Go komt. Ze is deze keer alleen. K, kon niet vandaag. Shit happens. Maar, we praten honderduit. Over zonen, familie, oké... ook kanker. Vooral over muziek. Stemtimbres en dat soort dingen. Jaja... wij praten ook over interessante dingen. De middag gaat in tegenstelling met de ochtend, zeer snel voorbij. Ze kleedt zich warm aan, want er is een koude noordenwind die me direct het huis terug in jaagt, als ik haar uit laat. Jaja, 't is winter. Maar we maken er 't beste van.
De afgelopen dagen heb ik niks gedaan. Gelezen, hier en daar wat opgeruimd, maar zeker niet veel. Eén en ander in de wasmachine gestopt om de machine het werk te laten doen. Vooral stil gezeten. En op woensdag, -zoals gewoonlijk- kwam m'n zoon me ophalen thuis. G was erbij, want het was geen school. De kindjes waren vrij. De andere twee waren met mama naar de kapper. Toen ze thuis kwamen waren ze allebei zo fier als een gieter. Vooral N. Meisjes en ijdelheid. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo ben geweest. Maar onze lieve N, ho maar... Zo gauw ze thuis kwamen, zette ze zich voor de spiegel, probeerde de haartjes te schudden en op te tillen om toch maar langs alle kanten te kunnen bekijken of het wel was zoals zij het gewild had. Ze glunderde. E, vertelde zeer uitbundig dat het geknipte haar van hem, op de grond, veel meer was dan van z'n zuster. Z'n haar was inderdaad wel goed kort geknipt. Boven op z'n hoofd, met kleine stekeltjes omhoog en met gel ingesmeerd. Dat heeft hij zo graag. Regelmatig kwam hij vragen of de gel nog in z'n haar zat. Ongerust als hij was, dat de gel zou oplossen in het niets... En G, die niet mee was naar de kapper, had eigenlijk moeten mee gaan. Hij wilde niet omdat het dra carnavalfeest is in school. Hij wil een wolf zijn. Een wolf met korte haren kan niet. Dus, wilde hij z'n haartjes niet laten bijknippen. Nogal wiedes.
Telkens weer is er zo veel te vertellen, ook al zagen we mekaar maar een weekje niet. We hebben ondertussen nog wel getelefoneerd. Die telefoontjes zijn ook altijd zeer leuk. Deze keer, belde de jongste me. Ik antwoord. Een repliek van m'n zoon indachtig, zeg ik niet: 'Hallo bij Reutemeteut, met Miekemot', want telkens grapt hij dan. Kan geen kwaad natuurlijk. Da's best plezierig. Maar deze keer denk ik, in de veronderstelling dat hij me belt, nee, deze keer heeft hij me niet. Ik zeg dus heel gewoontjes en zo lief als mogelijk klinkend: 'Hallooo...' Ik wacht heel even, met de bedoeling om dan verder te gaan. Een pittig kinderstemmetje dat ik onmiddellijk kan thuisbrengen als behorend aan E, onze kleine vierjarige deugniet, antwoordt: 'Moeke, ik ben E.' En hij begint me dingen te vertellen en vraagt me ook of ik deze week zal langs komen enz. Zeer vlotjes in ene keer. Even later komt G aan de lijn en heeft me ook bijzonder belangrijke dingen te vertellen. En dan mag de grote zus, N. Zij doet niet onder voor haar broertjes. Ook al vertelden ze honderduit, zij heeft nog wel één en ander op het tipje van haar tong dat heel dringend moet verteld worden.
Ik word het niet moe. Het fleurt me telkens ongelofelijk op, die kinderweetjes. Die vrolijke stemmetjes, zo opgeluimd. Verslaafd ben ik. Ja, ik pleit schuldig! Wanneer ik aan m'n ontbijt zit, belt m'n tante. Ik heb nog één tante in leven. Deze gedachte maakt me altijd stil. Eventjes. Toch wel wat treurend om de familie die ik niet meer kan be'leven'. Maar al gauw, maakt deze treurnis plaats voor de perfect geknede zalig zoete smaak van herinneringen. Ik beleef heus nog wel die herinneringen, en er zijn er heel wat fijne tussen. Mijn tantes, nonkels, ouders, grootouders. Wat prijs ik me gelukkig dat ik hen heb gekend en volgens de natuurwetten, eerst de ouderen zijn gestorven. Broers en zussen leven nog allemaal. Uitzonderingen zijn er spijtig genoeg wel, maar daarover schrijf ik nu niks. Het telefoontje van m'n tante doet verdomd goed. We zijn serieus. Effe. Dan wordt het plezanter en wordt het schuddebuiken. Er wordt beloofd, beloofd en beloofd. En, ik ben echt wel van plan om mijn beloftes te houden. Ook daar hou ik een goed gevoel aan over.
M'n jongste zoon is niet zo'n beller. Zonder reden zal hij niet makkelijk telefoneren. Maar... hij heeft z'n hoogst eigen-persoonlijke humor. Daarvoor is 'whatsapp' een goed medium. Regelmatig stuurt hij me een afbeelding, korte video van kleine W, z'n zoontje. Of, foto's, leuke spreuken. Het échte serieuze contactwerk laat hij over aan z'n lieve vrouw. Hij stuurt me regelmatig foto's van hun interieur, want hij is hard aan het werk in huis. Het wordt hun paleis. En fier dat ik ben. Tjonge, hij doet dat fantastisch! En of, ik fier ben!!!
Da's nou wat die familie met me doet. En ze doen het heel goed. Zij zijn m'n beste medicijn ooit.
