Ze doet niks liever dan wat ze nu doet. 't Kan dus niet beter. Hoewel... er zijn nog wel wat dingen op te sommen die plezieriger zouden zijn. Maar gezien de omstandigheden, is het beter stapvoets erop vooruit te gaan. Nee, het hoeft helemaal niet wereldschokkend te zijn. Ze is al heel content met het chemo-eind in zicht. Nog eentje te gaan. Eerst deze nog effe onder de knieën krijgen. Daarvoor heeft ze drie weken tijd. Wanneer ze het hospitaal binnen gaat, weet ze, dat het een dagje van lange adem zal worden. Een te laat uur om te beginnen, zie je. Veel te druk. Al die kankerkankers van vele -patiënten moeten worden in toom gehouden. Een hoop miserie van een ander zie je daar passeren, wachtend op het te ondergane onderzoek en de uitslag van je bloed. En... als het dan nog effe kan, ook wachten op een kamer die vrij komt, voor je behandeling. Ondertussen krijgt ze de welkome afwisseling van een onderhoud met de oncologe. Deze keer laat ze zich goed onderzoeken onder de rechter oksel, want al een tijdje voelt ze daar iets raars, lichtjes gevoelig. De oncologe stelt haar gerust. Misschien een overbelansting van de arm ofzo? Probeert ze. En ja hoor, wikkend en wegend komen ze'r achter dat ze de laatste tijd veel breit. Mutsen en sjaals worden om de oren geslaan, bij wijze van spreken. En soms voelt ze dat wel op den lange duur in haar rechter schouder. Dat zal 't dan wel zijn, wordt er met een glimlach besloten. Na haast 5 uren aanwezigheid, voor een uurke therapie, kunnen patiënte en gemaal terug naar huis. Oeffff...
Het breikwerk vordert inderdaad wel vlotjes. Manlief 's muts is ook klaar geraakt. Hoewel ze zich herhaaldelijk moest herpakken door foutieve steken weer uit te trekken en correct terug breien. Geconcentreerd tellen en steken op de juiste manier opzij laten rusten, valt niet altijd mee als er gepraat wordt enz. Hij, is alleszins zeer tevreden met z'n nieuwe muts. Nu de loop (lees, ronde sjaal) nog. Optellen, aftellen, 't maakt niet uit. De tijd vliegt, ook al is ze bijna 6 maanden thuis. Ze heeft helemaal niet 't gevoel van verveling, ook al doet ze niet echt veel huishoudelijke karweien tussendoor. Nee, er moet beslist ook gerust worden. Veel meer dan net na de operatie. Ze geniet van de gemoedelijke bezoekjes van vrienden, die ook weer steeds zorgen voor nieuwe onderwerpen van conversatie. Gelukkig gaat het niet steeds over kanker... pffffttt... 't Mag wel zeker... Vorige week genoot ze van een bezoekje aan het museum Plantin Moretus. Daar moet ze jaarlijks toch wel eens binnen om te verademen en vooral zich te vergapen aan de drukkerijpersen, zetkasten, met leder beslagen muren, middeleeuwse bedtoestanden, delfts betegelde haardmuren en de oeroude bibliotheek. Teveel om op te noemen. Ook gisteren, mooi weer zijnde, en de dag na de therapie, nog in goeden doen, kon ze haar liefste vriend zo ver krijgen om met de bus naar Lier te rijden. Daar wat rond te hangen om dan weer af te zakken naar huis. De blauwe koude lucht, zorgde voor een zonnige verademing tussen kerk- en Zimmertoren. De mooie gevels op de marktplaatsen en Nete-oever zorgden voor een pittoresk zicht en gevoel.
Yep... ze weet dat ze dra weer effe een stapje achteruit moet zetten, maar voorlopig geniet ze van 'de dingen'.
