Een week na haar vieze cocktail. Oeffff... het gaat alweer wat beter. Stukken beter eigenlijk. Deze keer duurde het langer. 't Is nooit hetzelfde hé. Waarschijnlijk omdat er vuiligheid in haar lichaam achterblijft na elke kuur. Ze weet het niet. En tegen dat ze weer bij de dokter in de kamer zit, vergeet ze't wellicht te vragen. Het bezoek van zoon en -dochter had haar erg goed gedaan. Zo kan ze de misselijkheid iets beter verbijten. Omdat er over vanalles en nog wat gepraat wordt. Maw, de zinnen worden verzet. Ze is er niet minder misselijk door, maar 't is wat makkelijker om het effe opzij te schuiven. Wat is dat toch belangrijk om zich erboven te zetten. Wat handwerk helpt ook. Ze hoopt snel haar nieuwe bril te hebben, zodat ze wat duidelijker ziet wàt ze doet met die handen. Ach, 't zal allemaal wat met mekaar te maken hebben natuurlijk. Alles is gewoon lastiger. Maar oké, alles wàs wat lastiger, stelt ze nu. Nu ze weer een beetje aan de beterhand is.
Daar ze dra voor enkele dagen op reis gaan, wilde ze zondag de koffer inpakken. Maar dat wast naast de waard gerekend. Lichaam besloot anders, dus het ging niet door. Zondag, rustdag, net zoals in den bijbel, hoewel ze zich daar niks van aantrekt. Hoe kan ze ook, als ze bij De Lijn werkt...? En gisteren, maandag dan... Afgesproken met een goeie ouwe vriendin, long-time-no-see. Een enorm creatieve vrouw. Samen sjaaltjes draaien en plooien en fantaseren rond een kaal hoofd. Nu het weer wat frisser wordt, mogen er ook twee sjaaltjes tegelijkertijd. Er wordt gelachen; Lawrance of Arabia, Joodse vrouw, Russische folklore, boerinneke van den buiten, moslima, dreadlockbanden, rockstarstyle of zweetbanden voor rebellen in de jungle, en vooral Raar. Grote sjaals worden verwrongen tot gedraaide worsten. Kleine sjaaltjes worden losjes getest. Denkbeeldige spelden moeten worden vastgepind. Knopen worden benadrukt of weggewerkt, al naargelang hun hoeden staan, bij wijze van spreken. Kortom, er wordt veel gecreëerd om er weinig van te gebruiken. Maar dat hoort ook zo, het ene kan niet zonder het andere. Er wordt vooral veel gepraat. Haar droge humor en soms zelfspot wordt telkens met opgetrokken wenkbrauwen ontvangen door haar vriendin. Ze kennen mekaar goed, zijn zeer verschillend. Omdat ze mekaar zo lang niet zagen wordt vriendin in deze situatie soms toch wat overdonderd met uitlatingen als: ik moet eten of ik ga dood. Uitdrukkingen die ze zo dikwijls wat spottend gebruikt, dat het voor haar gewoontjes is geworden. Nu valt het op, dat niet iedereen zulke uitlatingen op dezelfde wijze interpreteert, zoals zij dat doet. Belangrijk vindt ze dit allemaal niet. Ze brengen de dag op een fijne, ontspannen manier door. Kortom, het doet goed. Zo goed zelfs, dat ze naderhand bekaf is. Er wordt dus nog steeds geen koffer gepakt. En... de tijd kort. Er zit niks anders op dan zichzelf te vervrouwen. Nù! ...moet er gepakt worden. Een hele dag tijd. Beetje bij beetje.
