Het is zeker. Voorlopig zal ze niet meer met de handen in het haar zitten. Wie weet, door toedoen van de ijskap, schol het geen haar. Eén ding staat vast, heur haar is weg. Het viel uit. Niet in trossen, zoals in de film. Eerder in grote getale. Natuurlijk, als het in de film zou gaan zoals haar realiteit, zou de film veel te langdradig worden, dat spreekt voor zich. Daar ze echt geen zin had om overal in huis haar terug te vinden, besloot ze zelf de hand te leggen aan het harige probleem. Hij, hielp haar, gaf haar de nodige moed én zelfvertrouwen, tijdens het knippen, ontdoen. Geen kale plekken, niks van dat. Zij is meer het type: alles of niks. Trouwens, zelf ondernemen is een stuk fijner dan moeten ondergaan.
Er werd de nodige moed verzameld vooraleer in de spiegel te kijken, maar het had beslist erger gekund. Ze bestudeerde haar gezicht, hoofd, vormen. Min of meer als een criticus, een schilder of tekenaar dat zou doen. In een vorig leven heeft ze nog tekenschool gevolgd, ze kan dus 'kijken'. Het valt mee, besluit ze. Beschadigd en kaal, maar het valt wel mee. Er zijn echt veel ergere dingen dan dit. Punt andere lijn.
En dan... is er nog de catheterpoort. Die werd vakkundig geplaatst. Een dagje out, door de verdoving. Wat last, want, oké, er werd wel degelijk gesneden, maar ook dit valt wel mee. De kleinkindjes oppakken gaat even niet. Da's niet erg, zij kruipen lekker zelf op haar schoot, als ze er behoefte aan hebben. Een heerlijke knuffel, staand of gehurkt is even zalig. Een familiesamenzijn zorgt voor een aangename afwisseling. Long time no see gedoe is altijd leuk. Veel om over te praten en toch niet veel te zeggen, maar toch geen zinloze conversaties.
's Avonds is ze afgepeigerd. Niet enkel de drukte, maar ook het snikhete weer zal daar wel z'n bijdrage geleverd hebben. Niettegenstaande blijft ze zomerfan vanop de voorste bank. Laat ze schijnen die zon, zolang het kan. Morgen zal ze met manlief naar Jazz Middelheim gaan. Ze heeft er zin in, hoewel het rustig aan zal moeten. Maar ook dàt is lang niet erg.
Ze geraakt er niet uit, is ze nou lui of moe? Haar beste deelgenoot in het leven, is altijd wel met iets bezig. Het mooie weer staat toe dat hij het bakstenen terras kan voegen met cement. Ocharme zijn rug... Ze zet zich bij hem, slaat hem gade. Ze lijkt wel toezicht te houden. Grappend maant ze hem wat aan, maar algauw vindt ze het genoeg geweest. Maar 't is wel leuk zo, onbenullige dingen tegen mekaar te zeggen terwijl hij in de weer is. Met het terras groeit het genot van de tuin, de zomer, het buiten zijn en toch thuis. Ze kochten al enkele planten en een vijgenboom. Die gaan op het terras komen te staan. Ze wilde een kruidentuintje, maar voorlopig hebben ze de gekochte kruidenpotjes in hun blauwe kamer, boven geïnstalleerd. Ze staan te prijken tussen de meer tropische planten en geuren heerlijk. De blauwe kamer wordt zo de GroenenHoek gedoopt. Schommelstoel staat er ook. Het is er heerlijk vertoeven, ook al is het maar een plaatske van pakweg 8m2, zo klein. Het kijkt uit naar de tuinen in de buurt en regelmatig gaat ze'r zitten. Ze komt er echt wel tot rust... 't doet goed als een mens moe is...
Ze gaat op bezoek bij zoon en gezin. De kleintjes vertellen enthousiast over allerhande belangrijke kinderzaken zoals, hun speelgoed en wat ze de afgelopen week zoal deden. Ze gingen immers naar een pretpark. Het is een haast koninklijke ontvangst. De allerkleinste die het voorlopig nog bij enkele woordjes houdt laat zich beslist ook gelden. Hij komt z'n auto'tjes tonen en een stratenmatje, waar hij met z'n grotere broertje samen auto's doorstuurt. Met zo'n drie rakkertjes heb je geen tijd om ziek of moe te zijn. Je vergeet het gewoon. Naderhand... wanneer alles weer stil is, valt het haar dan plots op, hoe moe ze wel is. Maar met de bus is het bijna drie kwartier rijden. Tijd genoeg om uit te rusten op weg naar huis dus.
Ze verwerkt het barslechte nieuws dat haar zoon vertelde. Een zeer triest sterfgeval in de familie van zijn goeie vriend, maakt emoties los. Het dwingt haar nog maar eens te filosoferen over het leven en de dood. Twee onafscheidelijken. Het ene kan niet zonder het andere. Maar altijd vinden we de dood onrechtvaardig. Vooral als het om een geliefde gaat. In dit geval zeker. Sterven na een bevalling met keizersnede. Hun eerste kindje. Hoe wrang kan de natuur zijn? Tenminste als er geen medische fout in het spel is. Maar dan nog hé... Eens dood, altijd dood. Haar vriend, haar dochtertje, haar ouders, haar broers... zijn haar voor altijd fysiek kwijt. Nee, dit is heus veel... véél te vroeg om een moeder, een vrouw, een dochter en zus te moeten missen. Ze denkt terug aan nog niet lang geleden. Haar neef werd begraven, de strijd tegen kanker verloren, zoals men pleegt te zeggen. Dit op de dag dat zij werd geopereerd aan 'haar' kanker. Ze zag in het ziekenhuis vrouwen die er erger aan toe waren dan haar. En dan was er die vrouw in de chemo. Al dertien jaar komt ze wekelijks naar het ziekenhuis. De eerste jaren moest ze driemaal in een week komen. Vechten om te leven. De kwaliteit van dat leven op een laag niveau, maar toch dapper blijven vechten. Hoe moedig!
