'k Weet niet meer of dit de vorige maand ook zo was. Een maand tussen elke chemo is lang om specifieke periodes te onthouden. Dat onthouden op zich gaat vaneigens al veel moeilijker dan vroeger, merk ik. Ik steek al wat niet goed gaat maar op die chemo natuurlijk. Maar soms ben ik echt zo suf als wat en dàt, moet toch echt wel aan die medicatie liggen. Wat ik wel degelijk weet is, dat ik pijn heb. En ook, dat ik me herinner in de vorige chemoperiode ook zo'n pijnaanvallen te hebben gehad. Maar, was dat nu ook die laatste periode voor de nieuwe chemo?
M'n dagje was goed begonnen hoor. Maar ik was alweer enkele dagen aan meer Oxynorm (morfine) toe. Zolang het de spuigaten niet uitloopt, is er niet echt een probleem. Feit is, dat, wanneer ik dit tussendoor inneem, ik wel degelijk pijn heb. En dat op zich wijst op ongemak, da's nogal wiedes. We trokken gisteren naar onze Koekenstad. Lang geleden weeral. We gingen het rustig aan doen. En zo belandden we via de kruidentuin, heerlijk rustig aan Erik's arm, eerst naar de Kampeerder. Ja, het is zover, ik heb me een wandelstok aangeschaft. In de Bourla een koffietje gedronken. Maar toen begonnen de krampen, dus snel een Oxynorm ingenomen, zodat de boel niet helemaal zou door zetten. Kramp, kramp, kra-amp... Dus, blijven zitten tot het een ietwat beter ging. Als je dat op zo' n plaats krijgt, moet ge'r door hé. Thuis ga ik dan neerliggen, in 't stad kan ik moeilijk op straat gaan liggen... Maar ook dat gaat inderdaad wel over na een tijd. Dan via de Huidevetterstraat, effe één en ander in orde brengen in de basestore. En van daar trokken we richting Stadsbibliotheek. De tentoonstelling 'zeven zeeën' wilde ik al een tijdje bekijken. 't Is er van gekomen! We waren wat vroeg, maar zijn dan in de Via Via een kleinigheidje gaan eten, zodat ik m'n middagpillekes kon slikken. 't Is toch wel wat. Maar, oké, het verliep allemaal op z'n best.
Na het zeven zeeënbezoekje, namen we tram 11 huiswaarts en alles verliep vlotjes. Ik was ten einde m'n latijn en heb me in de tuin neergekwakt. In de hangmat, want die hebben we terug geïnstalleerd. Doet zo goed! Voldoende zon om te genieten van warme temperaturen. Maar m'n middenrif is zo onaangenaam gezwollen dat ik me niet goed voel bij elke stap die ik zet. Heb ik misschien teveel gedaan gisteren, of vorige dagen? 't Is vrij moeilijk om er achter te komen. Je kan toch niet continue bezig zijn met het hoe en wat en waarom en hoeveel je doet? Ik denk soms dat het sommige ongemakken waard is, om even niet aan die kanker te denken en je goed te voelen met de dingen die je gewoonweg doet. Als je dus naderhand 'last' hebt, is het dat soms waard. Maar tja... dan moet het wel met mate zijn natuurlijk. De proporties kloppen nu eventjes niet.
Vingertjes zeer bewust aan't verzorgen nu, want gitaarspelen heeft me kloven bezorgd, die redelijk diep zijn en niet genezen. Enkele dagen geen gitaar is mijn straf. 's Avond zalf en een pleister, zodat het goed kan intrekken. Het is ondertussen al weer beter. Dus zo gauw ik me beter voel, kan ik ook weer met die beste vriend op amusement rekenen. Jajaaaa... tralala la liere.
Een vermoeiend weekeinde achter de rug. Echt, heel vermoeiend, maar tegelijkertijd een fantastisch weekeinde. Het begon natuurlijk al met het avondje OpenluchtTheater Rivierenhof. Dat was donderdagavond. Vrijdag, eerst nog medicatie ophalen bij de apotheker. Erik loopt van de ene winkel naar de andere. Ik zelf blijf rustig in m'n coconnetje thuis. Dat moet wel, want Erik zijn tempo is moordend. Ik dacht: Terwijl hij naar de stad is, pak ik op m'n dooie gemakje spulletjes in. Maar ook dat vergt veel meer energie dan ik kan verbruiken. Het pakken vordert dus uiterst langzaam en is lang niet klaar tegen dat Erik thuis komt. Het is al middag geweest en heb ik al wat gegeten om mijn medicamenten in te kunnen nemen. Eens we de baan op zijn, daalt de rust op ons neer. Oef! Ik hou niet van haasten en ander zenuwengedoe...
Hoge Rielen. Bij Kasterlee, Lichtaart, Turhout. Vroeger ben ik er al wel eens geweest met de Kindervreugdkampen. Toen, verbleven we in één van de paviljoenen met een grote groep kinderen. Vroeger was het militair domein. Nu, vooral bos- en heigebied zonder veel omhaal, waar je zelf wat voor je ontspanning instaat. Nee, geen tropische zwembaden of andere effecten toverende voorgeschotelde toestanden. Je Doet Het Zelf Amusement. Men heeft er redelijk recent nog een hostel gezet. Een modern, vooral houten constructie die mooi opgaat in de natuur. Basic maar goed. En, vooral proper. We waren zo nieuwsgierig dat we't absoluut eens wilden uitproberen. Dat doen we nu dus. We huurden een kamer met 4 bedden. Dezelfde prijs als 2. De eerste nacht verbleven we met ons tweetjes. De tweede, mochten Noemi en Gabriel komen slapen. Ik was er heilig van overtuigd dat ze dit wel ferm oké zouden vinden. Kikkerpoelen en bomenklimmen zijn dingen die altijd wel voor amusement zorgen. De krassen op Gabriel zijn benen, nadat ie in inplaats van over een grachtje springt, horen er beslist ook bij.
Het domein is groot. Wandelen ging moeizaam. Te moeizaam. Ik zat er helemaal door, die eerste dag. Het fantastische weer zal wel de schuldige niet geweest zijn. Eerder de moeilijkere grond om te stappen. We besloten dus twee fietsen te huren voor de volgende dag. Eén damesfiets en een bakfiets, waar we de kinderen in zouden kunnen laten zitten. Toen Angel en Loide kwamen, maakten we dus een wandeling op die manier. En òf de kinderen tevreden waren. Ze joelden, gezeten in die bak en Angel had de eer volledig aan zichzelf om door putjes en over bultjes te kwakkelen met zijn sterke voetballersbenen. Ook Loide trok effe van leer met de fiets, terwijl wij in het gras onderuit gingen, babysittend over kleine Aaron. Wat een weertje, wat een vakantiegevoel. Wat een chanse!
Zondagmorgen naar huis. 's Nachts haast geen oog toegedaan. Lag niet aan de kinderen. Die sliepen als roosjes. Ontbijt was ook nog prettig én lekker. Een genot om te zie hoe die twee overeen komen. Noemi zorgt heel erg goed voor haar broertje. Zo ook gisteravond met het douchen. We lieten de badkamer volledig aan hen tweetjes. Nadien leek het meer een zwembad, maar ze waren proper en wij hebben genoten van de onderlinge conversaties tussen hen. Voor hen ging het allemaal veel te snel. Daar wij 's namiddags naar een 65-jarige jubileum moesten, wilde ik thuis nog wat rusten alvorens te vertrekken. Daarom moesten we vroeg vertrekken, de kindjes ten spijt. Ik ben op bed gaan liggen en stante pede in slaap gevallen tot we ons klaar moesten maken. Maar goed dat ik dat deed. Ik had anders echt niet mee gekund naar het feest van Leon & Elza. En nu hou ik het maar best enkele dagen heel rustig, voel ik. Hoewel ik vandaag voor was en plas heb gezorgd, een wenskaartje heb geknutseld en Erik maar weer van de zes naar de negen is gehold, voel ik me goed. Maar nu is m'n pijp uit. Ondertussen dwingt regen me binnen te blijven. Maar oké, dat mooie weekeinde neemt niemand ons nog af!
