Nacht. Woelen. Niet overdreven, maar toch... Denken. Overdenken. Emoties. Proberen, steeds maar weer, een positief sterker motief te vinden. En het lukt. Dan, wegzakken in een rustgevende leegte. Eén uur, twee uurtjes. En dan, doe 'k het nog eens over. Niettegenstaande ben ik redelijk fris 's morgens. M'n hoofd gonst. Nee, geen hoofdpijn, maar emoties in de hand proberen te houden, kan best vermoeiend zijn. Wenen, boos zijn, lachen... het zijn allemaal gezonde gevoelens. Een mens hoort ze te hebben, dan pas leef je immers.
Nog geen week geleden zei ik tegen Angel, m'n oudste zoon, die me naar het ziekenhuis reed voor verzorging, dat ik stilaan de moed terug kreeg om het woord 'hoop' te denken. Terwijl ik het zei, voelde ik, dat het woord uitspreken, ook moed vergde. Hij begreep me. Toen we gisteren naar het ziekenhuis reden, vertelde ik het Erik, m'n man. Maar toen voelde ik, dat het nog twijfelend, doch iets gemakkelijker was. Ik durfde het echt uitspreken. Tegen hèm. Ook hij begreep me. Gisteren moest ik foto's laten nemen en een ct-scan. Het was ook de dag voor m'n gewone bloedonderzoek en medicatievoorschriften na overleg met de dokter. Voor de zoveelste keer, had ik een andere dokter. Een hele jonge kerel, vriendelijk. Bovendien was het een type, aangenaam om naar te kijken. Daar ik eerst de röntgen alsook de scan had laten nemen en toch bijna 2 uren had moeten wachten voor ik bij de dokter mocht, vroeg ik of hij al iets van de uitslag wist. Het digitale tijdperk heeft z'n intrede gedaan en tijd is wel héél relatief geworden daardoor. Hij keek op de computer en ik haastte me om mee te mogen kijken. De scan viel positief uit. De longen, geen probleem. Maar het bloedonderzoek sprak de scan tegen. Hij ging polshoogte nemen bij een andere oncoloog. Naar het schijnt geeft de bloedmarker de laatste tijd geen verbetering meer aan. Integendeel, het ging de verkeerde kant uit. Nu was het verschil toch wel groot met vorige keer. Ik zag de cijfers, want keek mee. Wat wèl op de scan zichtbaar was -blijkbaar al van de eerste keer dat ik gescand ben- is, dat er duidelijk iets te merken is in het botweefsel van de ruggenwervel. Ik herinner me wel vaag dat de oncologe een hele tijd geleden me vertelde dat ze wat zag in het botweefsel maar dat het wellicht niks was om me zorgen over te maken. Nu, blijkbaar wel. Volgende week gaat men beraadslagen en ik zou woensdag terug verwacht worden in de kliniek om het verdict te horen. En hij, de jonge arts kreeg de eer. Hij, helemaal alleen, mocht me het fantastische, 'slechte' nieuws voorleggen. Z'n gezicht sprak boekdelen. Ik had compassie met hem, want geloof me, da's het laatste dat een dokter wil doen. Slecht nieuws overbrengen...
"I'm no puppet on a string" Nee! Nee! En nog es nee!!! Dan moet ik weer m'n zoon of iemand anders lastig vallen. Of Erik moet weer vrij vragen. Nee-ee!!! Laat ik kordaat maar uiteraard zo vriendelijk mogelijk weten. Vrijdag is goed genoeg, dacht ik zo. De jonge arts kijkt me aan. Ik kijk hem in de ogen en ga verder: "Van die twee dagen zal ik niet doodgaan zeker hé." Hij knikt en nogal stilletjes geeft hij toe. "We zullen het doen zoals jij het wil, je hebt gelijk." En ik, ik ben niet boos. Ik ben niks, qua gevoelens op dat moment. Leeg is misschien nog de beste beschrijving. Maar naderhand, wanneer we in de auto zitten, dringt alles tot me door. "Hoop" kan ik nog schrijven, maar niet uitspreken momenteel. Tranen dringen zich op. Ik wil niet wenen, ik wil lachen. Zoals eergisteren, donderdag, bij m'n zus en met m'n zussen. Dus stel ik voor aan Erik om ergens iets te gaan eten ipv het thuis in stilte te verwerken. We rijden via thuis -om toch eerst even te kijken hoe de gevelwerken vorderen- naar een horecazaak niet ver. We zetten ons in de overdadig warme zon op het terras en eten daar iets. Liever zo. Yin en yang. Het helpt wel hoor. Wat ben ik blij dat ik Erik heb!
'Haaa", denk ik plots. "Er zàl gebeuren wat moet gebeuren. Er mag gebeuren wat wil. Maar dàt, leuke dingen die ik doe of deed met anderen, plezier, kan niks of niemand van me afnemen. De pret die ik al beleefd heb, zit in me." Ik krijg het gevoel of ik moet me haasten. Ik wil nog dit, ik wil nog dat... doen! Ik wil, ik wil! En dan neem ik diep adem. Ik rust effe uit. Volgende vrijdag komt m'n kleindochtertje logeren. Dat is zo gepland. Na een hele lange tijd zonder vrolijke logeerpartijtjes, door m'n gezondheid, was het nu toch gepland, meer nog, beloofd. Ze is er op verheugd. Ze kijkt er erg naar uit. Goed zo!!! Diezelfde dag zal ik het verdict krijgen. Verandering van chemo, andere aanpak van medicatie, da's oké... Maar ik zal/wij zullen moeten verwerken wat er meer aan de hand is. En die dag, zal ik plezier maken met Noemi en Erik. We zullen de dag nadien naar Brussel trekken en niks of niemand zal me tegenhouden.
En naderhand, zal niks of niemand het me weer kunnen afnemen...
|
