Steeds gebonden aan een reeks verplichtingen aan de maatschappij en haarzelf, besluit ze toch maar eens de boel, de boel te laten en een week vrij te nemen, samen met manlief. Gelukkig heeft ze eindelijk met de jaren geleerd, die verplichtingen in een ander daglicht te plaatsen. Sommigen vinden het maar dom, maar voor haar, was het steeds moeilijk zich te kunnen neerleggen bij al die verplichtingen, geheten: onderwijs, werk, huishouden, ziekenkas, burgerrechten en -plichten, enz enz. Ze heeft uiteraard wel door, dat onderwijs onontbeerlijk is. Maar ze werd het zo moe, dag in dag uit, steeds diezelfde bus te nemen, in diezelfde klas te zitten, luisteren naar dingen die je helemaal niet interesseren, terwijl vakken waarin je je zou kunnen verdrinken, een tijdslimiet opgelegd krijgen waarmee je helemaal niet akkoord bent. Je wil meer en verder, maar nee, dàt kan dan weer niet. Altijd maar weer, ben je gebonden aan regels en het gezag dat een ander je oplegt. De dreiging niet meer bij de samenleving te horen hangt steeds boven het hoofd als je je niet aan die regels houdt.
Ze kan doorgaan met doemdenken tot ze zich barslecht voelt en ze de neiging krijgt in een zwart gat te vallen. Steeds maar weer zichzelve optrekkend aan enkele leuke belevenissen en het geluk zich goed uit de slag te kunnen helpen, houden haar op de been, doet haar het hoofd boven water houden. Haar geluk is, optimist te zijn.
Met de jaren -ze is immers niet meer van de jongsten- heeft ze geleerd die dingen te relativeren. Maar al te dikwijls keek ze tijdens moeilijke momenten zo basic mogelijk naar 'het leven'. 'Het leven' waarmee ze zich voor houdt, is, al wat leeft en zich kan verplaatsen op deze planeet. Miljoenen jaren geleden, moest de homo sapiëns zich ook houden aan regels. Zijnde, de regels van de natuur. Had je geen zin om op jacht te gaan, had je geen eten en zou je sterven. Nam je niet deel aan het samenleven binnen je groep, zou je worden uitgestoten. Sociale gewording was onontbeerlijk, men kon alleen niet overleven, men moest mekaar steunen. Kijk naar de dieren in het wild. Bij velen van hen is het nog steeds zo. Zij delen, krijgen, maar moeten ook geven. Dat heet overleven.
Onderdeel zijn van het leven houdt in, je te moeten onderwerpen aan bepaalde regels der natuur. Misbruik door hiërarchisch hogeren, was er, is er en zal er altijd zijn. Het hoort niet, maar dat is net wat ons 'maar' onderdeel van de natuur maakt. De mens is slecht omdat ie slecht gecreëerd is. De mens heeft meer fouten dan velen zouden willen, we moorden mekaar uit, we zijn egoïsten, we pijnigen mekaar, we houden niet van mekaar, tenzij we 'r een voordeel uit kunnen halen. En iedereen zegt: 'Nee, ik ben niet zo', maar als't er op neer komt, moeten we toegeven dat het wel zo is. De één veel erger dan de ander, die zich veel meer onder controle heeft en in bedwang kan houden.
Ja, beslist, het stoort haar niet, te weten, dat ze leeft en onderdeel is van de natuur, zoals de natuur het voorschrijft. Ze heeft niet de pretentie te denken dat ze is geboren voor een hoger doel, dan enkel maar te leven en zich voort te planten, om dan weer te sterven. En dat leven, maakt ze zo aangenaam mogelijk.
Ze heeft dus een weekje vakantie. Thuis gebleven tegen haar gebruik in, geen reis. In huis, samen met manlief, karweitjes doen. Het was al lang nodig het huis op te knappen. Eén week is ruimschoots onvoldoende, maar het is een begin van de nodige opknapbeurt. Zodat ze, wanneer ze op andere momenten thuis zijn, kunnen genieten van hun hol, hun nest, hun stee. En elke dag, doen ze, zoals ze onderling hadden afgesproken een karwei. Elke dag, is er een verschil aan hun huis, hun nest, hun hol. Ze genieten van het resultaat. Ze kijken uit naar het nog te komen resultaat. Maar het werk, nemen ze'r bij, zo hoort het.
