Niet dat ze met een reden heeft gewacht tot vandaag om het op te schrijven. Niettegenstaande speelt het door haar hoofd. Vandaag is de laatste dag vòòr de laatste chemo. Tevreden aan de ene kant. Aan de andere kant, ziet ze echt op tegen wéér cortizonen slikken en alle bijverschijnselen van die chemo. Laat staan, de chemo op zich, maar dàt, weet ze, zit meer tussen de oren dan ze zou willen. Gelukkig moet ze vroeg gaan. Zo is de kans groter dat het allemaal snel genoeg gaat en ze niet te lang in dat hospitaal moet blijven rondhangen.
De afgelopen week is een goei geweest. Je zou voor minder. Partner is anderhalve week thuis geweest. Beter gezelschap kan ze zich niet inbeelden. Hoewel ze altijd stillekes hoopt dat er ferm in huis zou worden gewerkt, want een opgebroken badkamer en een tuin die een baalt is en boekenen een paar honderd cd's op de grond in de leefruimte is niet bepaald haar ding. Maar, ook hij heeft recht op rustig ademen. Haar toestand bezorgt hem toch zeker ook wel een zekere stress. Hij was terug beginnen roken, niet lang na haar operatie. Een week geleden is hij gestopt. Geen voornemens, daar doet hij niet aan. Integendeel. Hij heeft helemaal niet de bedoeling om de dappere uit te gaan hangen. Als het te hard op z'n zenuwen werkt, zal hij terug beginnen. Dat, is zowat zijn voornemen. Heel stiekem, is zij toch blij!
Ze maakten uitstapjes, de afgelopen week. Niet alle dagen, maar zoveel mogelijk, gingen ze op z'n minst wandelen. Ook een dag met de Fyra naar Amsterdam. Het Rijksmuseum en het stadsarchief bezocht. Zeer de moeite! Het weer viel mee. De zon liet zich opmerken, wat het vele wandelen aangenaam maakte. Ook het Middelheimpark nog eens aangedaan. Het regende niet, maar modder en plassen ontwijken was zeker en vast ook een kunst. 't Is maar hoe je't bekijkt. Het voornaamste de afgelopen week, was de ontspanning. Een beetje vakantie in eigen streek. En dan is er nog het breien. De kleinkinderen vonden hun sjaal en muts onder de kerstboom en waren er erg blij mee. Ondertussen is man en één van de zonen ook bediend. Nu de jongste zoon nog en dan, de meisjes. Haja... ze slaat niemand over. Eén van de zussen wil er ook wel eentje. Ze weet dus nog wat doen. Ook kerstkaartjes, samen met manlief gemaakt. Allemaal zo van die dingen die klein lijken maar toch wel heel wat tijd in beslag nemen. De tijd samen is dus goed besteed.
Niet dat ze met een reden heeft gewacht tot vandaag om het op te schrijven. Niettegenstaande speelt het door haar hoofd. Vandaag is de laatste dag vòòr de laatste chemo. Tevreden aan de ene kant. Aan de andere kant, ziet ze echt op tegen wéér cortizonen slikken en alle bijverschijnselen van die chemo. Laat staan, de chemo op zich, maar dàt, weet ze, zit meer tussen de oren dan ze zou willen. Gelukkig moet ze vroeg gaan. Zo is de kans groter dat het allemaal snel genoeg gaat en ze niet te lang in dat hospitaal moet blijven rondhangen.
