We volgden ook politieke evoluties in het buitenland als de oorlog in Vietnam, de Praagse Lente ... op de voet. We sympathiseerden met de Praagse opstand tegen Rusland, met dekolonisatiebewegingen in Afrika, ...

Inzake studiewerk voelden we ons geenszins geroepen om deel te nemen aan het bestuderen van het marxistische boekje Que Faire van Lenin - 1910 - onder leiding van Ludo Martens, ook als was Ludo een medescholier op het college. We hadden evenmin sympathie voor het China van Mao.

We hielden ons als pedagogen in spe vooral bezig met pedagogische thema's en publiceerden hierover het boekje 'Het kind van de rekening' met een cartoon van GAL op de kaft. Over thema's als de verdere externe en interne democratisering van het onderwijs en de universiteit, de herziening van het schoolpact, de samenwerking tussen de onderwijsnetten en pluralistisch onderwijs, belang van bijscholing, kwaliteit van het onderwijs ... We pleitten geenszins voor een anti-autoritaire aanpak. Zelf nam ik hier ook expliciet afstand van in een onderwijsbrochure van het tijdschrift De Nieuwe Maand van 1973.

Op vergaderingen nam ik als pedagoog in spe toen al afstand van de egalitaire visie van Pierre Bourdieu die poneerde dat het onderwijs enkel maar de maatschappelijke ongelijkheid (re)produceerde. Bij studenten sociologie e.d. was dat toen al het onderwijsevangelie. Veel studenten waren handarbeiderskinderen die dankzij de democratisering van het onderwijs doorstroomden naar de universiteit en hiervoor ook dankbaar waren.

Velen van ons zijn die doelstellingen en geëngageerde inzet voor het onderwijs zoals die al tot uiting kwam in mei '68 en in 'Het kind van de rekening' in hun verdere loopbaan als lerarenopleider e.d. blijven nastreven. We participeerden ook aan de oprichting van onderwijstijdschriften als 'Onderwijskrant', waren mede-organisator en animator van de grote onderwijscolloquia van de stichting De Nieuwe Maand ...

Ik denk in alle bescheidenheid dat we ook een en ander hebben bereikt. Ook dat was mei '68.