Commentaar bij uitspraak van Tom Naegels (De Standaard) over affaire Pelckmans/Drabbe en openheid van zijn krant De Standaard.

Naegels (Ombudsman De Standaard) beweert: "Wie een krant als De Standaard leest, weet dat de bandbreedte best groot is. Maar er zijn grenzen. In de geschreven pers (als De Standaard) is die 'verdringing van uitersten' overigens niet zo erg, omdat je altijd kan zeggen: De Standaard kan niet alles doen, maar u kan met uw opiniestuk terecht bij Doorbraak, bij ’t Pallieterke, bij De Wereld Morgen, op uw eigen blog…."

Naegels wekt ten onrechte de indruk dat er veel openheid is in de kranten en vooral ook zijn krant' De Standaard' voor debat en controversiële standpunten en dat enkel extreme visies geweerd worden. Niets is minder waar! Uitgerekend de redacties van kranten, van de VRT e.d. zorgden er de voorbije 25 jaar voor dat er minder ruimte was voor tegenspraak dan weleer.

We hebben dit ook als Onderwijskrant die het onderwijsbeleid constructief-kritisch volgt aan den lijve ervaren. Nadat de Standaard-redacteur De Belder Onderwijskrant destijds de hemel inprees voor zijn unieke functie als" luis in de pels van de beleidsmakers" (zie bijlage), mocht er de voorbije 18 jaar niet eens meer naar de kritische onderwijsstandpunten van Onderwijskrant verwezen worden. Guy Tegenbos en co besteedden eenzijdig aandacht aan de visie van de 'machtshebbers', de beleidsmakers, ... aan het 'politiek correcte' denken inzake onderwijs. Dit is helemaal iets anders dan de zgn. 'verdringing van uitersten' waarover Naegels het heeft.

(Toemaatje: kort na de uitvoerige en lovende bijdrage over 20 jaar Onderwijskrant verdween Hein De Belder uit de redactie van De Standaard. In tegenstelling met de reactie van tal van journalisten en politici op de affaire Drabbe waagden we ons publiekelijk niet aan het leggen van een oorzakelijk verband )

Bijlage

Op 8 december 1997 publiceerde Standaard-redacteur Hein De Belder een paginavolle bijdrage over 20 jaar Onderwijskrant onder de titel: ‘Vernieuwen is anders dan vernielen’. In het interview loofde De Belder de redactieleden vooral ook voor hun niet aflatende aandacht voor het onderwijsbeleid en voor de grote inspanningen om een open debat over het beleid te stimuleren en te inspireren. Hij schreef dat Onderwijskrant voorstander was van vernieuwing in continuïteit en daarom ook de voortdurende pedagogische rages en het omwentelingsbeleid bestreed.

De Belder eindigde zijn bijdrage aldus: “Onderwijskrant betreurt terecht de teloorgang van de debatcultuur inzake onderwijs. Het is tevens de verdienste van de redactie dat een aantal ontsporingen werden voorkomen en/of achteraf weer afgezwakt of rechtgezet. Onderwijskrant is de tribune vanwaaraf redactieleden hun vermaningen uitspreken en ervoor zorgen dat in het vlees van de beleidsvoerders altijd een angel zal zitten. Als Feys en Co straks onder een auto lopen, wordt het muisstil in onderwijsland.”

Jammer genoeg betreurde De Belder in 1997 dat Onderwijskrant op het vlak van het kritisch volgen van het beleid en het stimuleren van een open debat een uitzondering was. Om tal van redenen was er in de jaren negentig veel minder open debat dan in de periode 1968-1991. Vanaf 1989 haalden de topambtenaren de beleidsvoorbereiding naar zich toe en werden de beleidsadviezen binnen besloten commissies voorbereid. Klasse en de persmensen stelden zich beleidsvriendelijk op. In De Standaard werden verwijzingen naar de visie en de onderwijscampagnes van Onderwijskrant gewoon geweerd. In 1997 waren we totaal verrast dat Hein De Belder bij ons thuis langs kwam voor een uitvoerig interview over 20 jaar Onderwijskrant. We hoopten dat Onderwijskrant voortaan weer een kans zou krijgen in De Standaard, maar dit was buiten de waard (Guy Tegenbos) gerekend.