De relatie tussen m'n e-reader en mij is perfect. Het klikt enorm tussen ons tweetjes. Ik doe erg m'n best Erik niet buiten te sluiten, maar soms komt hij binnen of passeert hij en zegt dan iets, en dan heb ik dat niet eens gemerkt. Wat later dringt het dan door en dan vraag ik hem alsnog wat hij zei. Meestal gaat het maar om een kleinigheidje en is hij bijna vergeten wat hij zei of vroeg. Iets, bij wijze van groet bijvoorbeeld, of, gewoon retorisch. Maar zo gaat dat met boeken hé. Je kruipt er in. Zalig vind ik dat. Telkens weer, als me opvalt dat ik Erik heb genegeerd (onbewust weliswaar) verontschuldig ik me. Hij maalt er niet om. Hij kent me en weet wel beter. Gelukkig maar.
Deze week moest hij enkel maandag werken. De rest van de week is hij vrij. Het weer slaat om. De lente wil zich laten gelden. We hadden al een zeer mooi weekeinde. Zondag hebben we'r van geprofiteerd om naar Boom te trekken. Op zoek te gaan naar een steenbakkerij. Snel wat gegoogeld en Steenbakkerij - museum Frateur kwam te voorschijn. Natuurlijk de Leica mee genomen en nogal wat foto's genomen. Waarvan ik toch enkele als redelijk goed wil beschouwen. Dat, dankzij de mooie blauwe lucht en witte schaapwolkjes. Het zonlicht baadde de rode bakstenen gebouwen met gras in een kleurrijk decor. De warmte kneedde de huid met een overdaad aan voldoening. Wellness!
De weervoorspellingen zaten goed. We hadden dus een goei week uitgekozen om vrij te nemen, voor Erik. Dus dinsdag tegen de middag hadden we één en ander gepakt en trokken we er op uit. Ik wilde wel graag richting zee. Nood hebbende aan wijdsheid en natuur. Ik wilde veel hemel zien, dat gaat niet in het bos, noch de stad. We reden naar Cap gris Nez. Halt gehouden in Wissant, tussen Griz Nez en Blanche Nez. Wat is het daar mooi. Klippen, duinen, strand. Bunkers als herinnering aan de oorlog 40-45, zorgden voor de spijtige ondertoon. De harde realiteit in het verleden. We wilden er niet echt stil bij blijven staan. Men kan hopen bunkers van de duitse troepen zien, met daarbij horende info op borden. Geïnstalleerde kanonnen, die alles behalve aantrekkelijk ogen. Wat een tegenstelling met de steenbakkerij die we zondag bezochten. Geschiedenis... zeer interessant met z'n negatieve en positieve onderdelen. Hopelijk leert de mensheid er uit. Maar ik vrees dat, gezien de huidige politieke situatie over de wereld, de toekomst niet veel goeds voorspelt. Hopelijk sla ik de bal heel erg mis. Daar wil ik niet op doordenken. Ik wil genieten, nu ik buiten kom. Ver wandelen is er niet bij. Wandelen op zich wel. Met stukjes en beetjes. Korte afstanden, want al snel ben ik buiten adem. Het is mooi weer. De zon schijnt, maar een ijzig koude wind wil wat roet in het eten strooien. We hadden ons voorzien en kleden ons als westerse Innuïts. We vonden onderdak in Hotel La Plage in het centrum van Wissant. Een knus, proper kleine kamer met veel vensters en licht dus. Daar het nog lang geen toeristisch seizoen is, is er helemaal nog geen geluidsoverlast en slapen we heerlijk. Wat doet dat goed. Ik vergat wel oxynorm mee te brengen. Dat zijn m'n morfine pijnstillers die ik vooral 's nachts neem als ik wakker word. De laatste tijd moet ik ze haast niet meer nemen overdag, daar mijn medicatie goed is aangepast. Voor één nacht is dat niet echt een probleem. Ik neem wel extra paracetamol indien nodig.
Als we huiswaarts rijden, houden we tot Calais de kustlijn aan, door dorpjes en langs de duinen. Best rustig. In Calais besluiten we de autosnelweg te nemen om er toch maar niet te lang over te doen. We eten frietjes met hamburger in een baanrestaurant. Zo moeten we vanavond thuis niet persé beginnen kokkerellen, laat ik Erik weten. Het laatste stuk, vanaf Kruibeke rijden we in file tot voorbij de Kennedytunnel. Tjonge tjonge, zou het beter zijn geweest om langs Brussel te rijden? vragen we ons af. Tja, dat zullen we niet weten. Wij hebben geen autoradio om het verkeersnieuws te volgen. Wij rijden (en reizen dus) altijd zeer basic. Dat heeft wel iets. En de daarbij horende nadelen, nemen we'r dan maar bij. Tegen 17u zijn we thuis. We hadden makkelijk om 15.30u thuis kunnen zijn. Maar waarom zouden we'r een punt van maken? We zijn helemaal niet tijd gebonden en maken ons niet druk. Zo blijft het een fijn over-en-weertje.
Nu kan ik er weer een tijdje tegen, denk ik. Vermoeidheid spreekt. 'k Trek het me niet aan. Er staan nog enkele mooi-weer-dagen in het verschiet. Ik zet me wel in m'n schommelstoel in de zon. Thuis. Met m'n e-reader.
Een vriendin, Greetje, had me al verschillende malen gevraagd of ik geen huishoudelijke hulp nodig had. Ik wilde daaraan niet toegeven. Ik heb zoiets van: je vraagt je vrienden of familie toch niet om je huishouden te komen doen... Maar de laatste weken lukt het me haast niet nog iets deftig onder handen te nemen. Een was in de machine steken, daar is niks aan. En toch durf ik na het sorteren van de kledingstukken en de zeepbakjes in de machine te vullen, zo moe zijn, dat ik moet uitblazen. Strijken doe ik ook nog steeds. Dat kan ik in stukjes doen als het zonodig moet. Na een uur strijken ben ik uitgeteld. Maar oké, het gaat. Heel af en toe zal ik stofzuigen en de badkamer neem ik ook nog wel vluchtig onder handen. Dat is het zowat. O, ja, koken met haken en stoten doe ik ook nog wel. Geen zware menu's, waarmee ik bedoel, als ik niet te lang moet kokkerellen. Iets dat niet teveel tijd in beslag neemt, zodat ik snel weer kan zitten, gaat me nog wel af. Niet dagelijks, ik moet er me goed genoeg voor voelen en dàt weet ik meestal pas op het moment zelf natuurlijk. Toch heb ik problemen om iemand te vragen iets te helpen. Erik helpt me natuurlijk, maar hij gaat ook werken en doet nog andere karweitjes in huis. Ook hij heeft recht op tijd voor zichzelf. Daar sta ik op.
En Greetje vroeg het weer. En ik wimpelde af. En ze vroeg het na een tijdje weer, en weer, en weer... Ze zeemt graag ramen, zegt ze. Om eerlijk te zijn, is ze de eerste die ik zoiets hoor zeggen. Ze geniet enorm van het resultaat, het geeft haar een grote voldoening. Nou, dàt wel ja, bij mij ook. Telkens er iets gepoetst is, heb ik ook zo'n enorm voldaan gevoel. Genieten van zuiverheid, daar is niks mis mee. Maar dat wil heus niet zeggen dat ik graag poets. Het ene kan niet zonder het andere, maar toch zie ik ze los van mekaar. Daarmee is natuurlijk het euvel niet opgeklaard, dat het soms echt wel overdreven stoffig kan zijn thuis. Niet goed. Eens ik pluizen zie, blijven ze hangen. Ik heb immers voldoende tijd om enkel maar naar die pluizen te staren en me er te gaan aan ergeren. Da's menselijk, maar niet wenselijk. Toch, zomaar antwoorden aan Greetje, of Greet, want ze laat me weten dat ze echt geen kind meer is, Greet dus, dat haar hulp welkom is (wat waar is eigenlijk), blijft moeilijk voor me. Dat zal ik maar wijten aan één of ander rugzak-item dat ik m'n leven meedraag. Elk mens draagt dingen mee in z'n rugzak. Elke dag, week, maand, jaar, moment, wordt die rugzak bijgevuld. Soms met leuke, soms met minder leuke dingen. Maar meedragen doet iedereen. Die 'items' maken of kraken je, dat hangt ervan af, hoe je 'r mee omspringt.
Greet is niet de enige die me hulp aanbood. Er zijn nog vrienden, en zussen die dat deden. M'n schoondochtertje heeft het deze zomer ook gedaan. Wekelijks. Zo fijn. Ze nam geen nee als antwoord. Ze hield vol. Bleef bij haar standpunt. Maar ze is nu vijf maanden zwanger en heeft een huishouden waar ze makkelijk haar weekje mee vult. Nee dus, Loide komt niet meer poetsen. De tijd ontbreekt. Greet is dus de ramen komen zemen. Het was heel erg nodig. Daarom heb ik de laatste maal dat ze't vroeg:'ja' geantwoord. In ruil maakte ik een haarlint (voor een muts had ik niet voldoende wol meer) voor haar Kimikopop.
Ondertussen voel ik zowat de wortels van m'n probleempje. Stil zitten. Kijken. Niks doen. Terwijl Greet volop in de weer is, hou ik haast niet uit. Een kwetsend gevoel maakt zich van me meester. Zeer, maar dan ook erg zeer onaangenaam, zo voel ik me. Ik zoek dat overschotje wol dat ik heb liggen. Meet het Kimikohoofdje en begin te breien. Het streelt me, nu ik wel degelijk iets om handen heb, terwijl Greet zo ijverig in de weer is. Wanneer ze klaar is, is het resultaat fantastisch. Zeker nu de zon door de wolken breekt. Ik kan in m'n schommelstoel door propere ruiten naar de tuin staren naar de ekster, de merel, mees, duif, spreeuw, uitzonderlijk zelfs een reiger. Dat, onderuit gezeten in de eerste binnenschijnende lentezon.
M'n zussen, Goele en Krisje, komen 's namiddags langs. Greet is dan al weg. Een beetje euforisch vertel en wijs ik hen op m'n mooie propere ramen, richting tuin. Vorige week had ik ook met hen gepraat over hulpverlening. Ze hadden ook hulp aangeboden. Dus dacht ik, zo zei ik hen, om het ijzer te smeden als het warm is. Als we nou eens met z'n drietjes, enkele keukenlades zouden uitkuisen? En prompt begonnen we'r aan. Leutig natuurlijk, zo met z'n drietjes, want dan wordt er gegrold en gegrapt. Naderhand zaten we nog effe gezellig bij mekaar. Keuvelen. Het was me het dagje wel. Na het avondeten viel ik in de zetel in slaap. Gelukkig werd ik net op tijd wakker om m'n favoriete detectievefeuilleton te kunnen bekijken. Daarin... wordt elke dood opgelost...
't Is er van gekomen, enkele dagen geleden. Dankzij Patricia, een zus, en m'n toffe schoonbroer, die op pensioen is. Ja, op pensioen... Dan veronderstelt men dat hij een zee, wat zeg ik? een oceaan van tijd heeft. Niks te doen hé, die gepensioneerden. Wat ik zelf ondervind, nu ik al langer dan een half jaar thuis zit, is dat tijd zeer relatief begrepen mag worden. René, mijn schoonbroer, heeft z'n gepensioneerde handen meer dan vol. Hij is altijd wel voor iemand in de weer. Als hij dan eens wat tijd over heeft, kan ie voor zichzelf wel eens een klusje opknappen. Nou, het is niet zo erg, dat z'n haren ervan ten berge rijzen hoor. Buiten tof, is hij ook intelligent. Hij weet waar hij dé grens moet trekken. Er wordt voldoende tijd uitgetrokken om samen met m'n zus te wandelen of andere leuke dingen te doen. 'k Denk niet dat hij er van de stress snel onderdoor zal gaan. In elk geval, is het wel dankzij en met hen, dat ik deze week mijn tante ben gaan bezoeken.
Hoe ouder je wordt, hoe meer mensen wegvallen. Zo is het nu eenmaal. Plots besef je dan dat je eigenlijk nog maar één tante in leven hebt. Mijn ouders kwamen niet uit grote gezinnen, dus veel genonkel was er al niet. Maar toen ik afgelopen zomer in het ziekenhuis lag, en ze (mijn tante) me was komen bezoeken, werd ze een beetje emotioneel, toen we over mijn ouders praatten. Zij heeft geen kinderen en verder ook niemand meer buiten haar levensgezellin en ons, ik met m'n broers en zussen. Enkele weken geleden belde ze me op met de boodschap dat ze me zo graag nog eens zou ontmoeten. Niks speciaals, maar... tja, ze zit met me in en daar ze ook de zeventig al voorbij is, begint haar lichaam ook hier en daar barstjes te vertonen. Ze is geen klaagvaak. Zeker niet. Maar op emotioneel vlak wordt ze wat meliger. Dus beloofde ik dat ik zou langs komen. Ik zou eventueel vragen aan m'n zus en schoonbroer of ze zin hadden om... enz... Mijn man werkt nog en is helemaal geen familiebezoeker. Hij doet dat wel voor mij, maar als ik hem daarvan kan ontlasten tijdens het weekeinde, doe ik dat maar. En deze week kwam het er dus van. Met z'n driekes reden we naar tante Lief.
Met haar kan je over de dood praten en een minuut later onder tafel kruipen van 't lachen, bij wijze van spreken. Dat hebben we dan ook min of meer gedaan. In eerste instantie moest ik natuurlijk mijn kankerverhaal nog eens overdoen. Begrijpelijk. Het toffe is, dat ze niet overdrijft in haar reacties. We praatten over euthanasie, over aandoeningen en ziektes en miserabele levensomstandigheden. Allemaal onderwerpen waarbij je niet direct gaat zitten gieren van 't lachen. Maar op één of andere manier, lukt het als je bij haar zit en meegaat in het gesprek, heel makkelijk om effe later de lachkriebels te krijgen. We hadden een heel gezellige middag. De nodige patisserie werd verorberd, waardoor ik 's avonds haast geen honger meer had. Lekker, zondig, suikerbom!!! Eens terug thuis was ik meurreg, zoals in Antwerpen gezegd wordt. Doodop met andere woorden.
Afgelopen vrijdag, met z'n stekeltjes, is niet in m'n keelgat blijven steken hoor. Niks daarvan. Als ik me daaraan zou laten vangen, zou ik maar al te dikwijls in de spreekwoordelijke put zitten. No way. 'k Zou geen leven meer hebben. En laat nu dàt net zijn, waar ik àlles wil uithalen. Eigenlijk zou een mens moeten worden geboren met die ingesteldheid. Het is wel zo, dat we nooit kunnen weten, hoe lang of hoe kort we (nog) te leven hebben. Maar als je d'r met je vingernagel eens echt op drukt, dan pas staan we'r bij stil. Al glimlachend voeg ik daar snel aan toe, dat we'r gaan bij stil staan op het moment dat we net niet willen blijven stil staan. Integendeel, we willen vooruit. Gelijk welke kant uit. Alles behalve stilstaan of achteruit gaan. En voor diegenen die het gevoel niet kennen, mag ik alvast stellen, dat het een goed gevoel geeft. Ga niet denken dat ik met stress onder de vleugels den daver krijg als ik niks doe. Da's zeker niet zo. Want ook dàt is vooruitgang. Beseffen dat je met stress niet verder komt. Alles heel rustig. Soms, kleed ik me pas tegen de middag aan. Knus in de zetel, met een kop thee, onder een deken. Tv, of dat heerlijke boek, of gewoon m'n gedachtenstroom vergezellen me op zo'n moment. Voor mij is dat ook vooruitgang. Het zit 'm namelijk in het gevoel.
Elias, m'n vierjarige kleinzoon, is blijven logeren. Het was lang geleden dat er nog iemand van de kleinkids bleef overnachten. Door zowel m'n ziekte als door de werken in huis. 'k Had wat schrik dat verveling zou kunnen toeslaan voor m'n schat. Nu kan ik niet meer rollebollen of simpel op m'n buik meespelen met de trein of auto's ofzo. Een wandeling in het park zat er ook niet in. Maar je laat een kind niet logeren om voor de tv plaats te nemen. Hoewel, samen een filmke zien best gezellig is. Opmerkingen smaken van mekaar. Lollig. Of spanning wat mee opdrijven... maar daar loopt hij niet in, merk ik. Hij is en blijft 'cool' onder nogal wat omstandigheden. Soep eten. Iets waarvoor hij niet persé ter wereld kwam. Hij verpersoonlijkt zowat de Soepdramatiek. De helft heeft hij toch binnen gelepeld. Zonder gedoe. Wat ik aanzie als een duidelijke overwinning. Gelijk voor wie. Ik, hoef trouwens niets te winnen. En hij, won niet enkel. Hij overwon! Dan samen een boekje gelezen. Dick Bruna's Nijntje zal nog lang een behoorlijke kindervriend blijven, merk ik. Na een sublieme nacht, waar ik hopeloos meer in waak-modus vertoef dan nodig is, mag ik concluderen dat mijn flinke kleinzoon, haast 12u heeft geslapen. Een ontbijt met cereals waarbij ik hem leer hoe de Fransen, Spanjaarden, Portugezen en Italianen hun grote kom melk leegdrinken, geeft hem een mooie witte melksnor. Maar, alles gaat het buikje in. Rollebollen is er dus niet bij, maar vanuit m'n makkelijke zetel kan ik hem wel voorstellen doen of ideeën aanbieden, zonder over echt manipulatie te spreken. En na wat later nog enkele broodjes te hebben verorberd, trekken we naar m'n jongste zoon. Daar kan hij met ons jongste kleinkind spelen. Walt is een knappe gastheer en knuffelt ons met overheerlijke natte kussen zodanig dat we op den duur toch maar onze zakdoeken boven halen om ons wat te drogen.
Nog wat later bezoeken we m'n neef die net een baby adopteerde. Tegen het nieuwe kleine neefje van m'n kleinzoon, lijkt Walt al weer een grote jongen. Elias is een fantastisch kind. Da's geen nieuws. Dat wisten we natuurlijk al. Maar hij blijft volhouden. Hij weet hoe men zich gedraagt op bezoek. Geen halve keer zelfs, moet ik hem met de vinger wijzen. En toch zegt hij z'n zegje. Hij zit tenslotte tussen volwassenen, waarvan hij enkel Erik en mij kent. M'n zus en schoonbroer zijn er ook. Voor mij heel plezierig, maar ik kan me inbeelden dat voor zo'n uk van vier het toch maar een vreemde boel moet zijn. Hij is snel op z'n gemak, dat merk je. Dàt, maakt alles voor mij heel aangenaam. Ik moet me geen zorgen maken en blijf relaxed. Niettegenstaande ben ik zowat uitgeput wanneer we de auto instappen om Elias naar huis te brengen.
Geen tijd gehad om de gitaar ter hand te nemen. Zo'n weekeinde vliegt voorbij. Maar da's niet erg. Die gitaar staat er morgen nog. Geduldig te wachten op mijn getokkel. Ik denk dat ik het de komende dagen toch maar erg rustig aan ga doen. Rustig en kalm, maar steeds vooruit...
Gisteren, vrijdag, brachten we ons driewekelijks bezoek in het hospitaal. Eigenlijk moet ik schrijven, dat ik op consultatie ging. Da's correcter. Sinds ik naar de dagkliniek ga, is dit al de vierde oncoloog waarbij ik terecht kom. Op zich is dat niet hartverscheurend of zal ik daar geen blijvend trauma van oplopen. Maar het heeft toch een vervelend kantje. Als ik er over nadenk, kom ik meer en meer tot het besluit dat er een communicatief probleem heerst. Effe uitleggen... De dr stelt vragen. Ik antwoord. Dr noteert in de computer. Ik zie natuurlijk niet wat de arts schrijft. Ook leest de dr van de computer af wat de bloeduitslag is. Meestal is dat in de zin van: 'Je bloedwaarden zijn goed' of '... beter' enz... En dan stelt die vragen zoals: 'Hoelang krijg je deze chemo?' of 'Welke medicatie neem je? Hoeveel?' en ga zo maar door. Zo'n vragen irriteren me enorm. Des te meer omdat men volgens mij maar op een knopje moet drukken om al die info te kunnen aflezen van het scherm voor hun neus.
Dàt... zou niet gebeuren als ik steeds bij dezelfde dokter zou komen, want die zou me op den duur kennen. Dàt... zou ook niet voorvallen als men wel degelijk het dossier van de patiënt die voor hen zit, zouden inkijken. En dàt... zou de patiënt -dat geldt toch voor mij- meer het gevoel geven, dat men is geïnteresseerd in de persoon die men behandelt. Ik ervaar dit als alles behalve leuk. Op zo'n momenten denk ik, dat ik heus wel beter te doen heb dan om zo'n reden naar de kliniek te komen.
'k Had me voorgenomen om enkele vragen te stellen bij dit bezoek. Ik heb nog nooit een afdruk, of afbeelding gezien van alle foto's die al zijn gemaakt van mijn lever of de thorax. Waarom eigenlijk? Ik zou wel eens de uitleg willen krijgen terwijl ik die lever wel degelijk voor ogen heb. Nog niet lang geleden ging ik -aangemoedigd door m'n zussen- op de computer kijken en ik schrok van de grootte van de lever. Door die afbeelding te zien, weet ik dat bepaalde pijnen die ik heb en waarvan ik vermoedde dat het spierpijnen waren, wellicht leverpijn is. Gewoon omdat ik niet wist dat de lever zo ver reikt. Zou het niet beter zijn dat de dr me laat kijken naar mijn kankerlichaam en dan uitleg geeft? Ik denk het wel. 'k Begrijp het wel als men mensen wil behoeden voor bepaalde negatieve indrukken. Men hoeft die afbeeldingen ook helemaal niet op te dringen, maar ik vind wel dat ik ze moet kunnen bekijken en dat had men me al wel eens mogen voorstellen. Enfin, ik wilde dus één en ander vragen aan de dokter. Zo had ik me voorgenomen.
Totaal onverwacht komt een dr die ik niet ken me halen voor de consultatie. De man stelt zich vluchtig voor en neemt een conversatie-aanloopje voor de goed orde. Ge kent dat wel. Zo van: 'Hebben wij mekaar al gezien? 'k Geloof het niet hé...?' Geen probleem. Maar voor alle zekerheid vraag ik de brave man nog maar eens hoe hij heet, want dit ging me iets te snel en ik had z'n naam niet eens gehoord. Da's -voor mij- niet goed. De man kan het niet helpen, hij bedoelt het zo niet. Weet ik wel. Maar mijn weegschaal is dus al een klein beetje naar de verkeerde kant doorgeslagen. Die moet eerst weer in evenwicht, alvorens ze positief te laten doorzakken. Zo werkt het althans bij mij. En... geef me daarvoor een beetje tijd als het effe kan. Mijn aura tintelt en zendt signalen die wijzen op alarm. In zo'n geval moet ik me behoeden om niet te sarcastisch te antwoorden. Beheersing alom dus. Is dàt normaal? Als je op consultatie gaat? Ik dacht het niet! Helemaal niet! Ik wil relaxed op doktersvisite. Er hoeft niet bepaald een vakantiesfeer te heersen, maar ik wil echt wel op m'n gemak zijn tijdens zo'n onderzoek. Eerlijk gezegd, voel ik me een pingpong-balleke dat altijd maar weer over en weer gekaatst wordt.
Om een lang verhaal kort te maken. Ik blokkeer. Zo simpel is het. Liever niks zeggen, dan spanning, die ik niet onder controle krijg, te veroorzaken. Resultaat??? Ik stel geen vragen. O, ja... jawel. Eentje. Enkele teennagels zijn beschadigd en ik vraag of dat een schimmel kan zijn. De man kijkt er naar en zegt dat het kan maar dat hij niet zeker is. Ik kan maar best eens een afspraakje maken bij 'onze dermatoloog' in het ziekenhuis. ...Kapoemmmmm!!!... 'Onze dermatoloog???' denk ik. Ik vraag of die -loog onder m'n nagels zal gaan zitten peuteren, want dat ik echt niet zo'n dappere mie ben. Ik m'n gedachten zie ik allerhande middeleeuwse, maar soms nog toegepaste, folterpraktijken waaraan ik onderworpen zal worden. Hij, den onco-loog, gaat er niet echt meer op in en laat me achter op de ligbank. Alles klaar, laat hij me nog weten. Ik denk, terwijl ik m'n schoenen weer aantrek, dat hij dan wel een afspraak zal regelen ofzo. Maar nee hoor. Niks. Geen woord meer daarover. Ik, dus ook niet. Lippen op mekaar. De man heeft afgedaan, alsook de hele santenboetiek. Vragen stel ik niet meer. Van hem hoef ik niks meer te weten. Er wordt nog enkel info uitgewisseld over de voor te schrijven medicatie.
Au revoir of beter, tot nooit meer, hoop ik. Binnen drie weken terug. En nu al vraag ik me af, welke charlatan ik dan weer ga moeten antwoorden op altijd maar weer die stomme vragen. Om zelf te blijven zitten met de mijne...
Enkele dagen geleden zette m'n zus Greetje op haar Facebook profiel een kort verslag over één van haar duiven die gedood werd door een roofvogel. Ze kent de moordenaar niet, maar wil absoluut uitkijken om er achter te komen wie, wat, waarom en hoe... De vogel werd gedood maar niet opgepeuzeld, vandaar. Ze schreef het op een ludieke manier en het pakte me weliswaar. Daarom schreef ik dit verhaal voor haar.
M'n zus woont ver weg. Als ze op bezoek komt, blijft ze daarom steeds enkele dagen logeren. We genieten dan allebei enorm van ons samenzijn. Ik neem die dagen vrij, en we laten ons door niets of niemand storen. Wij, delen alles. Lief en leed, goed en slecht. Kortom, wat van mij is, is van haar en wat van haar is... juist ja... dat is van mij... Al heel vroeg in de morgen horen we een raar geluid dat steeds weerkeert. Daarom gaan we uit op onderzoek.
Met ons tweetjes zitten we veilig verscholen achter het kreupelhout dat we eerder met heel andere bedoelingen hadden opgestapeld, achter het huis. De echte bedoeling was, om de fret die we eerder al hadden ontwaard in de tuin, een onderkomen te bieden. Of dat gelukt is kan ik nog niet zeggen. Een beetje onzeker stel ik tot hiertoe vast dat het al een hele tijd geleden is, dat we 'onze' fret nog hebben ontwaard. Misschien is hij verder getrokken. Heeft hij een leuker onderkomen gevonden. Misschien biedt onze tuin verre van voldoende voeding voor het diertje. We maken er ons geen zorgen over. Laat de natuur z'n gang maar gaan. Af en toe willen we graag een handje toesteken. Vandaar het door mensenhanden opgestapeld kreupelhout. Maar de fret beslist zelf welke weg hij wil gaan. Onze tuin mag ik best groot noemen. We wonen wat buiten de stad. Daardoor hebben we het geluk over een ruime tuin te beschikken. Zo'n 10 hectare. Een mooi onderhouden tuin mag soms wenselijk zijn. Zo denken wij er niet over. Een deel van de tuin is ruw, maar niet overwoekerd. Reigers nestelen zich in de bomen. We hebben zelfs ooit een bever gezien aan de beek. Spijtig genoeg zijn deze dieren wel beschermd maar niet gegeerd door veel mensen. Zonder bewijs helaas, durf ik enkele van onze buren verdenken van het wegjagen van deze prachtige dieren. Het zal ook wel door die beek zijn, dat reigers zich hier ophouden. Er zwemt vis, vandaar.
Maar genoeg over onze mooie tuin. Wij, zitten achter het kreupelhout. Warm ingeduffeld in militair-ogende kledij. Dat heeft helemaal niks met eventuele slechte smaak te maken. Nog minder met soldaatje spelen. Nu, vallen we niet op vanwege de natuurkleurige tinten. De kwaliteit speelt ook een belangrijke rol. Deze kledij beschermt goed tegen koude en enigszins ook tegen vocht. Het is nog lang geen zomer en de grond is zeer vochtig. Ik geniet ervan om me enkele uren in de tuin tussen de bomen te verschuilen om zo vogels, eekhoorntjes en ander leven te bekijken. Ik ken er geen zier van, maar dat wil niet zeggen dat ik niet geniet van al dat klein springerige energieke gewoel in de tuin. Daarvoor schafte ik me deze kledij aan. Ongelooflijk handig. Broekspijpen aan de enkels in de sokken gestoken om bloedzuigers te vermijden. Oké, een beetje natuurmens mag zich niet laten kennen door een bloedzuiger minder of meer op armen of benen. Ik had al enige ontmoetingen met deze parasieten en weet daarom dat men lang kan nabloeden na hun visite. Ik hou meer van gezelligere theekransjes.
De zon staat nog redelijk laag. Er hangt een lichte nevel. Binnen enkele uurtjes zal ze hoog aan de hemel staan. Niettegenstaande hebben we al een redelijk overzicht. Toch werken de hoge boomschaduwen soms op de zenuwen. Gespannen kijken we zo intens mogelijk naar de wiegende schaduwen van waaiende bomen en takken, die over de tuin bewegen als slinks sluipende gluiperds. We horen gekrijs dat even weerklinkt en denken wellicht allebei hetzelfde. 'Is dat hem?' Roerloos blijven we zitten. Een grote schaduw scheert over onze hoofden. We horen het klapperen van z'n op wieken lijkende grote vleugels. Verschrikt kijken we omhoog. Een groot zwart silhouet is ondertussen al verder weg. De vleugelwijdte moet zeker enkele meters zijn. Wat... was... dàt...??? Mekaar ontsteld aankijkend, weten we alvast heel zeker dat dit geen reiger is. Een reiger mag dan groot uitvallen, maar hiertegen is hij peanuts. Wij hoeven niet te praten. We weten echt wel wat de ander denkt. Verontrust krijgt m'n zus de daver op het lijf. Na enkele ogenblikken stottert ze trillend: 'Beeld ik het me in? Of, zag jij dat ook?' Zwijgend knik ik, wetende dat we allebei overtuigd zijn van het onmogelijke dat we zagen. Prehistorische monsters zijn toch uitgestorven...? Of zoals het monster van Loch Ness, fantasie of geplande sensatie, gezocht door één of andere idioot en heeft nooit bestaan...? On-mo-ge-lijk!!! Dat moet verbeelding geweest zijn. Of, is er iemand die met een soort van projecties ons een oor aannaait...? Onzin!!! Maar... twee personen die allebei hetzelfde onding zien op hetzelfde moment op dezelfde plaats... Identiek...? Wij zijn voldoende verstandige mensen toch...? Meestal toch met de twee voetjes op de grond. Nuchtere zielen. Er zijn geen invloeden die kunnen hebben gewerkt. Geen wiet, geen paddo's, noch dampen, noch enig spiritueel vocht of hypnose voor zover ik weet. We horen iets. Gesuis wordt luider. Wind die slaat in wieken of zeilen. Moeilijk thuis te brengen. We houden onze adem in en zijn gespannen tot in de puntjes van de tenen. Automatisch duiken we weer tegen de grond wanneer de monsterlijke schaduw weer over ons scheert. We houden de adem in en deze keer verzamel ik nog net voldoende moed, dankzij mijn nieuwsgierigheid, om het gevaarte te volgen met m'n blik. Een hels flapperend geluid nog en het onding verdwijnt zoals het kwam. De lucht in, hoogte nemend, scheert het weg, over de hoge bomen, uit ons zicht.
Na nog een hele tijd wachten en te hebben vastgesteld dat we beiden oké zijn (ge weet wel, de zenuwen terug onder controle), durven we rechtop staan. Er ligt iets in het gras. Dat lag er niet eerder. Voorzichtig naderen we het in hoge tonen kreunend, witte schepsel op de grond. Af en toe omhoog loerend, kijkend of alles veilig is. Een duif, eentje van de buren. Die hebben sierduiven. Ze ligt zo goed als dood in het gras. Mij maak je niks wijs. Duiven voelen. Ze hebben een zenuwstelsel. En deze heeft helse pijn, ze kreunt op z'n duifs wellicht. Heel voorzichtig neemt m'n zus de vogel in haar handen. We dragen haar naar binnen en leggen haar op het aanrecht, voorzichtig neer. Ze heeft een grote wonde ter hoogte van haar borst. Rond de wonde zijn pluimen weg, veel bloed. Heel veel, voor zo'n klein diertje. Ze haalt het niet. Ondertussen werd het al veel lichter. De weinige nevel die er was is volledig opgetrokken. Opmerkelijk toch hoe nevel je zicht kan beperken. Want plots, als een donderslag bij donkere hemel, zien we het monster weer. Deze keer hebben we lang geen schrik, maar we zijn wel verbouwereerd bij wat we zien. De buurjongen speelt met z'n vlieger. Eerst denk ik dat het onmogelijk is. Maar wanneer we het hem even later vragen, zegt hij dat hij al heel vroeg is beginnen vliegeren vandaag, vanwege de gunstige wind. Zijn vlieger -in de vorm van een Pelagornis sandersi, met een spanwijdte van bijna 7 meter- torent hoog in de lucht. Nog maar onlangs werd deze oervogelsoort ontdekt in Zuid-Amerika. De jongen is gek van prehistorische dieren, het leven zowel op land als in de lucht. Hij vond een afbeelding en maakte met z'n vader deze vlieger. De klus nog maar net geklaard. Tot laat gisteravond hadden ze er aan gewerkt. Hij kon niet wachten om hem uit te testen en hij doet het verdomd heel goed. Zo laat onze buurjongen ons erg fier weten. De wind in de vleugels maakt zo'n hels lawaai, dat we onze stemmen serieus moeten verheffen om mekaar goed te verstaan, wanneer hij ons z'n kunstwerk in vlucht toont. Het geluid komt ons bekend voor, knikken we mekaar toe. Het gekrijs dat we eerder hoorden herkennen we ook aan de kreten die de jongen slaat van opwinding.
Z'n vader, de trotse eigenaar van de gestorven sierduif, is er het hart van in. Zijn mooie duif, morsdood. Onvervangbaar! Hij houdt veel van z'n vogels. Dagelijks brengt hij enkele uren door met hun verzorging. Allemaal hebben ze een naam. Tot z'n verbazing is z'n vrouw soms jaloers op z'n gevleugelde vrienden omdat hij met hen meer tijd doorbrengt dan met haar. Hij hielp z'n zoon met het maken van de vlieger. Opzoekwerk, meten, rekenen, zagen, lijmen, schilderen. Samen waren ze enorm tevreden met het resultaat en hij had toegestaan dat z'n ongeduldige (hoe zou je zelf zijn?) zoon zou gaan vliegeren. Maar hij was vergeten rekening te houden met de duiven die 's morgens graag hun beslapen vleugels strekken. Buiten, in open lucht.
Is dàt nu wat men noemt: Sterven in naam van de wetenschap...?
Een hele week, of toch zo ongeveer, niets geschreven...? Hoe kan dat nu? De tijd vliegt zo snel. Ik vraag me af hoe het komt dat ook voor mij de dagen zo snel voorbij zijn. Uit de veren om 9u. Oké, da's niet erg vroeg. Maar toch ook niet overdreven laat, dacht ik. Na te hebben ontbeten en gedoucht, wordt het 11u. Dan lees ik, of speel wat gitaar, of, als ik voldoende energie heb doe ik zelfs een huishoudelijk karweitje. Maar da's nooit lang en dan moet ik zonder pardon bekomen. Uitrusten noem ik dat. Rond 13u eet ik m'n lunch. Dan hetzelfde liedje. Lezen, filmke (meestal eerder opgenomen), of een beetje handknutselwerk. Als de zon schijnt, dan zet ik me steevast in m'n schommelstoel en lees daar. 'k Durf daar ook de gitaar wel ter hand nemen, maar dat is zeldzaam op die plaats. Niet goed voor de snaren. M'n gitaar blijft meestal in een hoekje zonder temperatuurschommelingen. Als Erik thuis komt, doe ik meestal verder waarmee ik bezig ben. Soms leg ik de boel neer en maken we't wat gezellig. De ene keer kookt hij, de andere keer ik. Hangt ook weer af van m'n energiepeil. De laatste weken staat het laag, dat peil. Maar oké, da's geen ramp met het geluk (vele toffe mensen om me heen) dat ik heb. Na het avondeten plof ik neer in de zetel. Zo moe als wat. Nieuws kijken, lezen en tussendoor soezen, want maar al te dikwijls val ik tussendoor in slaap. Ik ga nooit naar bed alvorens m'n laatste pillen van de dag te hebben ingenomen. Da's rond 22u. Nooit vroeger, soms wat later.
Als je zo'n dagbeschrijving leest, denk je toch als gezonde mens, Wat Oersaai! Da's oké, als je veertien dagen ziek bent. Maar dan wil je'r weer in vliegen. Iets doen. Bewegen. 'k Ben er echt nog niet uit hoe het komt dat ik- hoewel ik ook dat ongenoeglijk gevoel ken dat ik net beschreef- tijd anders beleef. Telkens weer sta ik er versteld van.
Nu is het ook wel zo, dat bezoek het hele stramien doorbreekt. En dat krijg ik toch redelijk veel. Bezoek bedoel ik. De afgelopen week, kwam er nogal wat volk over de vloer. In zo'n geval -heel leuk- wordt 'gewoonte' doorbroken en dat deelt de verdere dag in een andere orde. Doorbreek gewoonte. Altijd goed. Misschien lijkt het daarom zo snel te gaan. Hoe kan het anders hé? Ook daarvoor heb ik enorm veel tijd. Om de puntjes op de 'i' te benaderen. Om subtiel kleine, dingetjes uit te vergroten en onder de loep te leggen. Iets dat ik altijd wel graag deed. Waarmee ik niet bedoel, dat ik onbenulligheden ga uitvergroten tot niet te overziene problemen. Althans, dat hoop ik niet. En, voor zover ik weet, heb ik mezelf in de hand. Tijd, met z'n vergankelijkheid en gedwongen toekomst, snel of traag, is nu eenmaal een item waarover men eindeloos kan vloeien met z'n gedachten, ideeën of grappen en wat nog meer. M'n zus Patricia, schreef nog maar net een gedicht over tijd. Twee schreef ze 'r. Voor de grap had ik haar als onderwerp het veel omschreven vierletterwoordje aangegeven. Net als m'n nicht Chris, schrijft m'n zus gedachten op in poëtische vorm gegoten. Ik lees hen graag. Allebei. Hoewel ik graag schrijf, kan ik lang niet wat zij kunnen en daarom ben ik er fier over dat zij dit doen.
Schrijven... Ik geef me zelf opdrachten. Zoals ik eerder al schreef, in vorige blogs, wil ik me nuttig kunnen voelen. Dus draag ik mezelf kleine projecten op. Eén van die projecten is een boek schrijven voor onze kleinkinderen. De tekst heb ik min of meer. Die is geschreven, maar zal hier en daar nog worden aangepast. Ook daarvoor heb ik tijd nodig. Het mag niet overhaast. Het mag ook niet te traag. Stel dat ik... plots... wegga. Nee, het moet zeker klaar zijn daarvoren. Het is heel aangenaam om de boel te wikken en wegen. Nu ben ik de illustratie aan 't verwerken. In m'n hoofd. Altijd eerst in 't kopeke... Hoe pak ik het aan? Malen en malen maar. In de schommelstoel gezeten in de zon. Yep, ik voel me goed.
Afgelopen zaterdag was er de begrafenis van Paul. Nog steeds kan ik het niet vatten. Ik denk dat ik weet waarom, maar ben er toch nog niet helemaal uit. Toen ik op de nieuwjaarsdrink van De Lijn aan één van m'n bazen naar Paul vroeg, hoorde ik dat hij een andere chemo had gekregen en dat hij goed reageerde. Hij was weer beter. Dat positieve was blijven hangen. Ik was helemaal niet op de hoogte van uitzaaiingen. Dat moest natuurlijk ook niet. Maar ik dacht echt dat hij zo goed was als enkele maanden terug, toen hij me kwam opzoeken in de kliniek. Dat, was voor hem sowieso niet de plaats of het moment om te zeggen dat het niet zo goed ging. Dat zou hij daar nooit verteld hebben. Maar voor mij was hij... een beetje onsterfelijk, denk ik. De steun die ik kreeg van m'n collega's is echt wel zeer mooi. Ik werd naar huis gebracht. Erik moest zich niks aantrekken, ik werd effe in de De Lijn-watten gelegd. En het verdriet om Paul werd door veel mensen gedragen, gedeeld. Z'n vrouw en familie, werden ondersteund.
Maar goed dat ik de dag voordien nog een ferme oppepper kreeg via de kleinkindjes, en Angel en Loide. Het was daar één grote, vrolijke boel. Verdiept in hun spel en de meesten verkleed, merkten ze zelfs niet direct op dat we op bezoek waren. Vooral Gabriel die met z'n vriendje Wannes allerhande monsters en robots bestreden in het lego-tijdperk. Verzeild in een soort toekomstig heden, heb je wel wat meer aan je hoofd dan een knuffel van je grootmoeder. Da's nogal wiedes. De meisjes daarentegen (er waren ook vriendinnetjes op bezoek), waren op z'n meest bruidachtigst, ook al leken ze zombiebruiden. Carnaval, mooi en griezel tegelijk. Laat de fantasie maar z'n werk doen, de rest volgt wel. Fier en opgefokt klonken de hoge meisjesstemmetjes luider dan de jongens die hun strategie bespraken om tegenstand te bieden in hun legogruwelspel. Elias trok snel z'n dinopak aan en deed vrolijk stoer om dan koekjes af te troggelen. Dino's hebben altijd honger.
Het carnavalverlof begint met zon. Ik hoor het aan de gefloten vogelmelodietjes tussen takken en struiken, of zwevend in de lucht. Zondag zet ik me zelfs, aangespoord door Erik, in de tuin met m'n boek. De zon wil me verhinderen te lezen. Weerkaatsend op het papier. Deugniet. M'n ogen tranen ervan. Maar da's niet erg. Boek effe neergelegd, oogjes effe gesloten, en de warmte laten binnendringen in m'n huid. Voelt zo goed hé. O, ik ben zo moe als wat, maar het deert niet. Na een tijdje haal ik m'n gitaar boven en tokkel ik wat, gezeten in de schommelstoel in de tuin. Ondertussen werkt Erik wat in de tuin. Enkele planten zijn de koude vriesnachten niet door gekomen. Ook al stonden ze in de serre. Hij ruimt ze weg. Spijtig. Dat zijn ook doden. Maar erger dan spijtig vind ik het niet. Ik sol niet met de natuur. Maar ik sta dichter bij mensen. Het mijmeren over Paul zal nog wel een tijdje duren denk ik. Maar als ik gitaar speel, lees of gewoon iets doe, kan ik er beter over heen stappen. Ik denk: Hoelang zou ik nog hebben? Echt wakker lig ik er niet van. Maar ik zou nog één en ander willen doen voor ik weg ga. Dingen die ik nog kan en belangrijk vind. Langs de andere kant wil ik me niet haasten om die dingen te doen. Ik wil er nog veel tijd voor hebben. Dus, ga ik ze ook niet overhaast doen.
Eerst nog effe strategisch overleggen, zoals ik de kleintjes zag doen...
'k Heb m'n lieve familie ukkepuk afgebeld. Wel overwogen. Want, er moet een goede reden zijn om niet het gebruikelijke leuke bezoekje aan kinderen en kleinkinderen te brengen. Hiervoor roep ik mezelf ter verantwoording. En mijn opper-ik is streng. Mijn bovenste beste reden is namelijk dat vrijdag carnavalfeest is op school van de twee oudste kindjes. Zij zullen verkleed thuis komen dus. De jongste zal welgeteld 3 minuten nodig hebben om ook in carnavalstenue voor ons te verschijnen. Fier als een gieter zal hij zich van z'n meest fantastische kant tonen. Hij, Elias De Onoverwinnelijke Dinosaurus. Hij zal grommen, klauwen, dreigen, z'n spieren rollen, verscheuren. Hij zal ons overtuigen van z'n fantasie-realiteit. En dan, zal hij beslist komen knuffelen. Want ook dino's hebben behoefte aan warmte, liefde en veiligheid.
Vrijdag is er geen judoklas meer. Door omstandigheden werd de club opgedoekt. Vrijdag is er Tijd Voor Mekaar, voor in de plaats gekomen. Daarom, zullen we wel vrijdag en niet woensdag naar de kinderkakafonie vol happy feeling gaan. Dat geeft E maar weer eens de gelegenheid om hier en nu wat te doen in huis. Nog een kast werd uit de kast gehaald, opgekuist en in mekaar gezet. Nee, niks Ikea. Niet dat wij anti-Ikea-ers zijn. Helemaal niet. We hebben wel wat skandinavische spullen in huis. Maar die kast niet. Toch werd ze eerder uit mekaar gehaald om weg te bergen. Wel, nu mag ze terug in vol ornaat, open en bloot haar schabben en steunen spreiden om vooral boeken in haar warmte op te nemen. En nu, is E een houten vloer aan 't schuren. Stoffig karwei ocharme. Vakantie. Yep. 't Is maar hoe je't bekijkt natuurlijk.
Mieke Mot houdt het daarentegen rustig. Gisteren schoffelden we naar de plaatselijke brillenwinkel. Optieker. De leesbril moest dringend worden aangepast, want hij gleed van de neus. Op die manier gaat meer dan de helft aan leesenergiewaarde verloren. Economisch gezien, een dieptepunt. Totaal onverantwoord. Daar de optieker niet ver is, gaan we te voet. Schoffel schoffel aan E's sterke arm, leidt hij me er heen. Het gaat goed, dat stappen. Gewoon omdat de pijnstillers ten goede zijn aangepast. Wat meer stillen en wat minder pijn. Dat kan alleen maar mijn bedrijf, zijnde mijn vlees, zenuwstelsel, organen en gemoed, ten goede komen. De bril staat weer vast op m'n neus. Frisse lucht ingeademd én bewogen. Voldoende vliegen in één klap dus. En wat me nog meer de goede kant opstuwt, zijn sommige collega's. Vanmorgen belde Fred, gepensioneerd, me. 'Zeg, als je denkt geen vervoer te hebben naar de begrafenis zaterdag, kom ik je wel halen hoor. En we zorgen er wel voor dat je ook weer thuis geraakt.' Als dàt niet fideel is, weet ik het ook niet meer. Die mooie gebaren sterken me emotioneel enorm.
Ik ben een echte chanseMie! Ik ga niet zo ver om te zeggen, dankzij kanker. Maar, mijn kanker haalt het mooie in mensen merkbaar boven. Dankje!!! vanuit 't diepste van m'n hart...
Ik beland in een rood/roze massa. Zacht en vochtig. Nat eigenlijk. Ik word... gemasseerd. Ja, zo lijkt het. Overal rond mij is er... ik word bepoteld door... door, die natte vlezige rood/roze massa. Warm water stroomt met kracht over me. Door en door nat word ik daardoor. Ik... ik... Ik word versmacht. Val uiteen. Stukjes brokkelen van me af. Meer en meer. Tot ik... tot ik helemaal opga in al dat warme water. Spuug. Nat. Vies. Het vergaat me niet bepaald goed.
Resultaat:
Het duurt niet lang, of de persoon die me innam voelt pijn weg ebben. Als ik wegsmelt, weg eb, duurt het niet lang of de patiënt voelt zich beter. Ik. Ik... ben verslavend goed.
Nee, ik ben niet aan de dope. Ik weet wat ik voel wanneer ik een morfinepil inneem. Geen zware hoor. Niet high dus. Maar het helpt. De pijn mindert al snel. Maar ik beeld me in, terwijl ik dan toch wakker lig -te wachten op het inslapen- dat ik de pil ben die ik net innam. Een mens moet toch iets doen met de onophoudelijke hersenflow in de eeuwige stilte van de nacht, nietwaar...
E is de hele week vrij. Zooooo zalig... Gewoon het idee dat we niks zullen doen tegen onze zin. De tijd bestaat enkel en alleen om m'n medicatie in te nemen. Dàt mag men niet verwaarlozen. Het resultaat zou pijnlijk verontrustend kunnen zijn. Ik waag het er niet op. Het 'E-is-thuis-gevoel' is op deze manier heel vrijheidswekkend. Net als op vakantie zijn. M'n humeur is de laatste dagen bij het opstaan daarom verbazend goed. Niet dat ik anders last heb van een slechte ochtendmood. Het kan ook tegelijkertijd iets te maken hebben met de dosering van m'n medicatie die is aangepast. Meer pijnstillers, correct genomen, gedoseerd, getimed. Kortom, ik voel het en het doet me goed. De tussendoor-pillekes heb ik lang niet zo dikwijls nodig. Enkel af en toe 's nachts. Deze morgen liet ik E nog maar eens een keertje weten hoe goed ik me voel. Kwestie van ook hem de juiste fibes te gunnen.
Mooie liedjes duren niet lang, zegt het spreekwoord. 't Is maar goed dat je ze weer boven kan halen als je'r zin in hebt. Ik kreeg telefoon. Sven, m'n collega belde me. Hij wilde -op vraag van Patrick, een andere collega- facebook voor zijn. Slecht nieuws hoort men niet via die weg te vernemen. Zij zijn heel fijne mensen en redeneren dus ook fijn. Een andere collega is gisteren gestorven. Longkanker. Paul. Ik ben er 't hart van in. Een jaar jonger dan ik. Adolescent-kinderen. Te jong. Blijkbaar ook te ziek. Ongeveer 2,5 jaar gevochten. Weinig woorden heb ik er voor. Altijd diezelfde weerkerende woorden. Hij was veel te jong nog. Er moest nog zoveel komen in z'n leven. Hij was zo'n toffe kerel. Kende grenzen van het toelaatbare. Met grapjes ging hij nooit te ver. Respect had hij. Intelligent. Zachtaardig. Een heel goed man voor de job die hij deed. Een heel aangename collega. Er loopt zoveel menselijk ongedierte rond op de wereld. Mensen die mensen afmaken, afslachten. Omdat ze anders denken, een andere mening hebben. Waarom storten die niet in mekaar, zodat ze geen verder onheil kunnen aanrichten? Verdomme toch! Het is onrechtvaardig, zo onrechtvaardig.
E is thuis deze week. Ik ween. Hij vangt me op. Hij luistert en troost. E is gelukkig thuis deze week. En ik, voel me -dankzij hem- alweer een beetje terug alsof ik luister naar het mooie liedje dat niet lang duurt...
We hebben ons niet moeten haasten. Zalig toch. In bed naar het nieuws luisteren, niet te luid. Rustig uit bed rollen. Het ochtendritueel in de badkamer, zoals het hoort. Alles behalve gehaast. Ondertussen is E in de keuken thee gaan zetten, de tafel gedekt, het brood gesneden. Sinaasappels geperst en yoghurt verdeeld. Kortom, precies of we ontbijten op hotel. Een muziekje, lounge cd, om de sfeer gepast in te vullen. De krant ligt klaar. Hier wordt zeker niet geklaagd. Om 10.30u afspraak in het hospitaal. Chemo, bloedafname en vooral... wachten. Die chemo stelt niks voor, daar ik een grote doos pillen mee naar huis krijg. Geen baxters dus. Het enige dat onaangenaam kan worden is de wachttijd die uitloopt. Tot hiertoe is dat al heel goed mee gevallen in de dagkliniek, maar vandaag loopt het wat anders. Anderen klagen. Bij mij pruttelt het een beetje, maar 'k hou me nog in. Het is best vermoeiend. Zo makkelijk zitten die stoeltjes niet voor patiënten, vandaar. Ik begrijp het klagen. De verpleging doet het mogelijke.
We vinden nog maar net zitplaats. Met het geluk dat we naast mekaar kunnen zitten. Naast mij is een tafeltje met tijdschriften. Gekreukeld. Daarnaast twee stoelen, bezet door dames, ouder dan ik. Ik hou me echter niet bezig met het gissen van leeftijden. De jongste van de twee breit. Ze breit mooi. Het pand dat aan de breinaald hangt is in rijstkorrelsteek, voor zover ik kan opmerken. Daar hou ik wel van. Even, heb ik zin om haar er over aan te spreken, maar om welke reden dan ook, waar ik niet bij stilsta, doe ik het niet. Wanneer ze even later van de consultatie komen, maar terug plaats nemen om waarschijnlijk te wachten op de chemokuur, hoor ik de oudste verontwaardigd, maar vriendelijk lichtjes verwijten: 'waarom zeg je dat toch zo? Nu lijkt het wel of ik voortdurend misselijk ben. De dokter denkt vast dat ik komedie speel.' In eerste instantie wil ik m'n oren spitsen, maar ook dat, laat ik onmiddellijk. De breister antwoordt, maar ik luister niet meer.
Naast E zit een dame die probeert een gesprek aan te knopen met tja... iedereen waarmee het maar kan lukken. Zeer vriendelijk merkt ze iets op tegen me. Ik antwoord vriendelijk natuurlijk, maar het gesprek vlot niet echt. Is ook wat moeilijk als er nog mensen tussen de praters zitten hé. Maar ze kan converseren met de dame naast haar, wellicht familie of één of andere begeleidster. De meeste patiënten worden begeleid. Er zullen wellicht niet veel zijn die door de zware medicatie zelf rijden en een gezel maakt het wachten wat lichter. Lief van al die medewerkers. Ja toch...! Ik heb m'n boek bij. Nog steeds Tom Wolfe. 't Is zeker geen slecht boek, maar het leest traag. Of, ben ik veel sneller moe? Dat kan ook natuurlijk. E, snuffelt tussen de magazines aanwezig. Gelukkig liggen de tafeltjes niet bezaait met Flair of Libelle enz. Da's helemaal niet ons ding. Maar iets echt naar z'n zin vindt ie toch niet bepaald.
Aan de overkant van de wachtzaal zitten twee dames, vreemden voor mekaar. Ze converseren in het Frans. De ene lijkt me tevreden dat ze de kans krijgt in het Frans te praten. De andere kan geen Nederlands vermoed ik. Ze vertellen over hun ongemakken en bijhorigheden. Er komt een man in de wachtzaal. Hij duwt een rolstoel met een dame die haar hoofd naar beneden laat hangen. Helemaal slap, zo lijkt het. Er is nog een vrouw bij. Met de patiënte gaat het precies niet goed. Ze trekken aandacht. Ik kijk vooral naar de blikken van de andere wachtenden. Meestal zijn die meelevend. Je haalt de patiënten er zo uit. Mensen die niet ziek zijn, kijken afstandelijker. Zieken voelen meer mee. Normaal. Denk ik. Triest. Dat vooral. Triest, denk ik. Heel, heel effe laat ook ik me meeslepen. Maar ik zet het al snel van me af. Niks van aan. Ik, doe niet mee. Geen negatieve fibes, prent ik me in.
Een man. Alleen. Komt de wachtzaal in. Hij spreekt direct een patiënte aan, die ook in gezelschap, zit te wachten. 'Ken je me niet?' Hoor ik hem vragen. Hij gaat verder: 'De tentoonstelling van ...' M'n aandacht dwaalt wat af. De vrouw herkent hem. Ze wordt kort daarna weggeroepen. Hij... kijkt rond. Ik zie hem denken: Is hier nog iemand die ik mogelijk ken? Maar blijkbaar is dat niet zo. Even later spreekt hij me aan. Ik leid af aan z'n lichaamstaal dat hij dit nog niet gewend is. Ocharme. Dat komt dan wel...
Tussen het lezen door, dood ik de tijd met kijken naar de anderen. Af en toe een praatje met E. Het duurt vandaag langer dan normaal. Maar wat doe je d'raan? Geduldig blijven. Je vooral niet ergeren, zoals een oudere dame dat wél doet. Je voelt je'r toch niet beter bij. Niet doen dus. Ze laten je echt niet wachten voor de pret.
Eindelijk thuis, duurt het niet lang voor m'n zus Go komt. Ze is deze keer alleen. K, kon niet vandaag. Shit happens. Maar, we praten honderduit. Over zonen, familie, oké... ook kanker. Vooral over muziek. Stemtimbres en dat soort dingen. Jaja... wij praten ook over interessante dingen. De middag gaat in tegenstelling met de ochtend, zeer snel voorbij. Ze kleedt zich warm aan, want er is een koude noordenwind die me direct het huis terug in jaagt, als ik haar uit laat. Jaja, 't is winter. Maar we maken er 't beste van.
De afgelopen dagen heb ik niks gedaan. Gelezen, hier en daar wat opgeruimd, maar zeker niet veel. Eén en ander in de wasmachine gestopt om de machine het werk te laten doen. Vooral stil gezeten. En op woensdag, -zoals gewoonlijk- kwam m'n zoon me ophalen thuis. G was erbij, want het was geen school. De kindjes waren vrij. De andere twee waren met mama naar de kapper. Toen ze thuis kwamen waren ze allebei zo fier als een gieter. Vooral N. Meisjes en ijdelheid. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo ben geweest. Maar onze lieve N, ho maar... Zo gauw ze thuis kwamen, zette ze zich voor de spiegel, probeerde de haartjes te schudden en op te tillen om toch maar langs alle kanten te kunnen bekijken of het wel was zoals zij het gewild had. Ze glunderde. E, vertelde zeer uitbundig dat het geknipte haar van hem, op de grond, veel meer was dan van z'n zuster. Z'n haar was inderdaad wel goed kort geknipt. Boven op z'n hoofd, met kleine stekeltjes omhoog en met gel ingesmeerd. Dat heeft hij zo graag. Regelmatig kwam hij vragen of de gel nog in z'n haar zat. Ongerust als hij was, dat de gel zou oplossen in het niets... En G, die niet mee was naar de kapper, had eigenlijk moeten mee gaan. Hij wilde niet omdat het dra carnavalfeest is in school. Hij wil een wolf zijn. Een wolf met korte haren kan niet. Dus, wilde hij z'n haartjes niet laten bijknippen. Nogal wiedes.
Telkens weer is er zo veel te vertellen, ook al zagen we mekaar maar een weekje niet. We hebben ondertussen nog wel getelefoneerd. Die telefoontjes zijn ook altijd zeer leuk. Deze keer, belde de jongste me. Ik antwoord. Een repliek van m'n zoon indachtig, zeg ik niet: 'Hallo bij Reutemeteut, met Miekemot', want telkens grapt hij dan. Kan geen kwaad natuurlijk. Da's best plezierig. Maar deze keer denk ik, in de veronderstelling dat hij me belt, nee, deze keer heeft hij me niet. Ik zeg dus heel gewoontjes en zo lief als mogelijk klinkend: 'Hallooo...' Ik wacht heel even, met de bedoeling om dan verder te gaan. Een pittig kinderstemmetje dat ik onmiddellijk kan thuisbrengen als behorend aan E, onze kleine vierjarige deugniet, antwoordt: 'Moeke, ik ben E.' En hij begint me dingen te vertellen en vraagt me ook of ik deze week zal langs komen enz. Zeer vlotjes in ene keer. Even later komt G aan de lijn en heeft me ook bijzonder belangrijke dingen te vertellen. En dan mag de grote zus, N. Zij doet niet onder voor haar broertjes. Ook al vertelden ze honderduit, zij heeft nog wel één en ander op het tipje van haar tong dat heel dringend moet verteld worden.
Ik word het niet moe. Het fleurt me telkens ongelofelijk op, die kinderweetjes. Die vrolijke stemmetjes, zo opgeluimd. Verslaafd ben ik. Ja, ik pleit schuldig! Wanneer ik aan m'n ontbijt zit, belt m'n tante. Ik heb nog één tante in leven. Deze gedachte maakt me altijd stil. Eventjes. Toch wel wat treurend om de familie die ik niet meer kan be'leven'. Maar al gauw, maakt deze treurnis plaats voor de perfect geknede zalig zoete smaak van herinneringen. Ik beleef heus nog wel die herinneringen, en er zijn er heel wat fijne tussen. Mijn tantes, nonkels, ouders, grootouders. Wat prijs ik me gelukkig dat ik hen heb gekend en volgens de natuurwetten, eerst de ouderen zijn gestorven. Broers en zussen leven nog allemaal. Uitzonderingen zijn er spijtig genoeg wel, maar daarover schrijf ik nu niks. Het telefoontje van m'n tante doet verdomd goed. We zijn serieus. Effe. Dan wordt het plezanter en wordt het schuddebuiken. Er wordt beloofd, beloofd en beloofd. En, ik ben echt wel van plan om mijn beloftes te houden. Ook daar hou ik een goed gevoel aan over.
M'n jongste zoon is niet zo'n beller. Zonder reden zal hij niet makkelijk telefoneren. Maar... hij heeft z'n hoogst eigen-persoonlijke humor. Daarvoor is 'whatsapp' een goed medium. Regelmatig stuurt hij me een afbeelding, korte video van kleine W, z'n zoontje. Of, foto's, leuke spreuken. Het échte serieuze contactwerk laat hij over aan z'n lieve vrouw. Hij stuurt me regelmatig foto's van hun interieur, want hij is hard aan het werk in huis. Het wordt hun paleis. En fier dat ik ben. Tjonge, hij doet dat fantastisch! En of, ik fier ben!!!
Da's nou wat die familie met me doet. En ze doen het heel goed. Zij zijn m'n beste medicijn ooit.
Na m'n bezoekje bij A&L, afgelopen woensdag, ben ik niet meer buiten geweest. Als de zon er effe door kwam, ben ik in m'n schommelstoel gaan zitten om lekker te genieten van die heerlijke warmte én zonlicht. Doreen is overleden. Hoewel ze een gezegende leeftijd had, is het toch steeds schrikken. Zij was de laatste van die tak van de familie, langs Pabou en Moeneke. Zij was hun laatste kleinkind dat nog leefde. Een beetje vergroot dat toch die leegte. Zo voel ik het toch aan hoor. Maar ik ben blij dat ik haar vorig jaar nog heb bezocht. Dat geldt dan voor mezelf, want zij schiet daar niks mee op hé. Hoewel Mark me naderhand nog liet weten hoe blij ze was geweest met m'n bezoek. En die belgische pralines dan... Tjaaahhh, die lust iedereen wel graag.
Volgende week wordt nog een collega begraven. Oorzaak. Kanker. Jakkes. Bij hem werd het veel te laat geconstateerd. Alle hulp was te laat. Ik hoop heel erg dat hij zo pijnloos mogelijk is gegaan. Ongeveer mijn ouderdom... Wat niet terzake doet eigenlijk, maar toch, 't is te jong. Donderdag wordt hij begraven. Ik overweeg of ik er heen zal gaan. In dat geval, moet ik me sterken, want ik wil er niet van onder de voet zijn. Ten tweede, moet ik weten of ik heen en terug geraak. Misschien kan ik een collega vragen. Als hij gaat, wil hij me misschien een lift heen en weer geven. We wonen niet zo ver van mekaar. Ten derde, 'k zit in m'n slechte week. De week dat ik geen pillen neem, is blijkbaar m'n slechtste. Gisteren was ik niks waard. M'n darmen gingen te keer. Niet normaal. Pijn dat ik had. 'k Heb gisteren meer pillen geslikt dan ik heb gegeten en gedronken. Kort na de middag nam de medicatie het over. Dan heb ik me beneden in de zetel geplakt en ik ben er haast niet meer uit gekomen. Goeie lijm... die sofa. Vandaag zal ook een zeer rustige dag worden.
'k Heb m'n nieuwe trui aangetrokken. Mohair-achtige pluche. Zachte pastelkleuren in horizontale brede lijnen. Ze reikt tot haast aan m'n knieën. Maar... lekker warm. Daar ik vandaag toch niks onderneem, en nog minder ga doen, dacht ik: 'k trek die mooie knapperd aan! Ik maak die vandaag beslist niet vuil. E bracht ze enkele dagen geleden mee van nog een laatste soldentoertje in de stad. Lief.
En, dan is er nog de olielamp. Therapie. In de jaren zeventig waren die lampen uiterst populair. Ze verbruiken wel teveel energie. Maar als ik die lamp aanknipper, laat ik het licht uit. Ze verlicht voldoende om een aardige sfeer te creëren. Ze moet uren branden om de was warm te krijgen, die dan leuke bollenfiguren doet bewegen. Langzaam zwevend bewegen die dromend door die opgewarmde olie. Ik hou ervan. Het heeft iets als een leuke foto waar je naar kijkt. Ik word er telkens een beetje warm van, vanbinnen. Een klein, lief, teder hartsprongetje en lichtjes in m'n ogen.
Ontwaken met Klara. Beslist een aanrader. Op werkdagen sta ik helemaal niet samen op met E. Zes uur is te vroeg. Op die dagen heb ik een ritme waarbij ik me goed voel. Als ik wakker word, gaat de radio op. Ik blijf nog wat in bed liggen. De laatste tijd staat m'n wekkerradio weer op Klara. De audiokwaliteit is erbarmelijk. Maar ook dat heeft z'n charme. 't Is niet zo erg dat ik luister naar krakende etudes. Nee, zo erg is het zeker niet. Wat me zo warmt aan Klara is zowel de muziek als de presentatoren. Ik hou van het warme stemtimbre van de sprekers. De rustige manier waarop men spreekt. In tegenstelling tot de populaire radiozenders. Daar wordt altijd gejaagd gesproken. Dat mag hoor. Maar als ik m'n ogen open, is het heerlijk deze tonen me wakker te laten wiegen. Zachtjes. Tijd om te luisteren naar inhoud, zowel van het woord als de muziek. Een goed begin van de dag is belangrijk.
Vandaag is het de dag van de poëzie. De dag van het woord, of prachtig gebouwde zinnen. Dubbelzinnig, inhoudelijk, uitnodigend, filosofisch... laat maar komen. Men nodigt de luisteraars uit om samen een gedicht te maken. De eerste zin, krijgen ze cadeau. Aangeboden door Bart Moeyaert. 'Ik adem niet, ik zing'. Daarop zou worden verder gebouwd. Tussendoor geniet ik van prachtige aria's of pianospel voor... ahum... gevorderden... Resultaat: biebie, is vrolijk opgestaan. Score van 1 tot 10, geeft zeker een 8. Wat zeker hoog mag genoemd worden om je dag mee te beginnen. Wat er me vandaag nog te wachten staat, zal die score zeker nog verhogen.
Gisteren heeft wellicht ook het nodige middel aangeboden om positieve startfibes te hebben deze morgen. Het is namelijk zo, dat ik liever positiviteit vasthou, dan negativiteit. De krant met haar overaanbod over IS werd al snel opzij geschoven. Tjonge toch, ik weet het ondertussen wel. Ze willen de wereld om zeep. Maar of ik dat persé alle dagen in volle kranten wil lezen is nog effe iets anders. Terwijl ik dit schrijf, merk ik dat de zon m'n gevoelens kracht bij zet. Dàt, zegt genoeg. Geen overdadige woorden. Dat siert noch m'n gevoel, noch de dag waarop poëzie centraal staat.
Gisteren dus. Was ik bij A & L. Schatten zijn ze. De kindjes vuren bij het thuis komen uit school een tirade af, want ze willen liefst alles zo snel mogelijk kwijt aan hun moeke. Ze hebben zoveel te vertellen. Eerst en vooral over hun vandaag op school. Maar ook over gisteren en eergisteren en bedenkingen en conclusies en vragen en oplossingen en ditjes en andere datjes. Woensdag is kindjesdag. Eerst hebben de volwassenen tijd om wat bij te praten, maar eens de kinderen thuis zijn, worden zij de Grote Sterren. N, fluistert als groot geheim in m'n oor, wat mama haar verklapte. Moeder/dochter-ding weetjewel. Ze weet of ze een broertje of zusje krijgt. Ze wéét het! Zij, wéét Het!!! En ik mag het ook weten, maar niet verder vertellen. Dus schrijf ik dat ook hier niet, want papa wil het nog niet weten en stel, dat hij hier zou komen lezen. Neehee... geheimen mag je niet bloot geven! Hahaha... 'bloot' geven... 'bloot' is bloot... hahaha... denk ik lekker kinderlijk samenspannend mee met m'n kleindochter. Bestaat er iets leukers dan samen een geheim bewaren? Ik Dacht Het Niet!
Na het muurklimmen, mocht G met papa mee naar de bieb. Ze komen thuis en het lijkt wel of de sint op bezoek is geweest. De boeken worden al even gretig uitgedeeld als aangenomen. Voor mij? Is dit boek voor mij, voor MIJ? Ooohhhh... ooohhhh... goed zeg! Wauwww, dat gaat leuk zijn. Wat een mooi boek. De titel, en kafttekening worden bewonderd, zoals ook ik dat deed als kind. Eerst wordt het oog gestreeld, dan pas denkt men aan inhoud. Daarop is verkoop trouwens gebaseerd. Maar oké. Iedereen is wreed content met het gekozen boek. Dat is erg plezierig voor de kiezer, zowel als voor de ontvanger en lezer dus, als voor het aanwezige bezoek dat het tafereel gadeslaat. N en El moeten zich (helaas?) klaar maken om te gaan sporten. G nestelt zich naast me in de zetel. Hij opent z'n boek en begint te lezen. Daar hij in het 1ste jaartje zit, gaat dat nog niet zo vlotjes. Hij heeft een boek in z'n handen dat voor hem nog veel te moeilijk is. Maar, is me dat een doorbijtertje. Hij wil en zal het lezen. Hij boort zich door en langsheen moeilijke woorden en stelt op juiste momenten en manieren luidop vragen bij wat hij niet begrijpt. Hij wéét wat hij leest. Verwonderd ben ik, blijf ik, en word ik meer en meer. Hoe langer hij leest, hoe meer ik naar hem opkijk. Wauwww!!! Dat, mijn beste mensen, is mijn, ja MIJN kleinzoon. Dat wonder!!! Hoeft het nog gezegd, dat ik hem vandaag verdenk van mogelijk een schrijftalent in de toekomst? Vandaag, de dag van de poëzie, is de dag bij uitstek om kindjes te bewonderen die leren lezen en vooral, doorzetten.
Al wenend viel ik in slaap. Toen, 10 à 11 jaar jong. Na het lezen van het boek, de stripversie, de hut van oom Tom. O, wat haatte ik mezelf omdat ik blank ben. Wat vond ik blanken vreselijke individuen. En, eigenlijk ben ik van die visie nog niet helemaal afgestapt. Als ik door de eeuwen heen kijk, hebben blanken zoveel onheil aangericht. Zoveel moorden gepleegd, zich zoveel beter gewaand. Dan... ja, wie eigenlijk? Gaat het telkens maar weer enkel en alleen over het verschil in huidskleur? Ik kan er echt niet bij...
We gingen naar 'Les Nègres' kijken. Geschreven door Jean Genet, gedirigeerd door Robert Wilson. Wat... een... voorstelling!!! Het gaat over racisme. Maar deze keer krijgt de blanke de koek toebedeeld. Lang leve het Sarcasme! Deze voorstelling werd door Zwarten gebracht. Sommigen speelden blanken. Zij droegen een masker dat het gelaat niet volledig bedekt. Door de belichting, het licht en schaduwspel, durfde dat soms dreigend lijken. Het acteren hield in dat de acteurs met het aangezicht naar het publiek (enfin, grotendeels toch) stonden. Armen en benen werden bewogen als marionetten. En soms, sprongen ze buiten de lijntjes, door het lichaam kleurrijk en kronkelend te bewegen. De muziek was jazzy, met geluidsbanden. Behalve de saxofoon. Die werd acterend bespeeld en kwam fantastisch tot z'n (of is saxofoon niet vrouwelijk misschien?) haar, recht. Het decor... Het werd simpel gehouden. Niettegenstaande zat het vol technische snufjes ivm met lichtlijnen, hoogtes en laagtes. De technici zijn altijd zo belangrijk als de showmakers, maar hier, bleken zijzelf ook showmasters te zijn.
En dan... het verhaal natuurlijk. De rollen werden omgedraaid. De zwarten nemen wraak. Wraak! Om wat de blanken hen aandeden, aandoen, nog steeds. Verdomd actueel, want geef het een lichte draai en je merkt al gauw dat dit evengoed op jihadi's van toepassing kan zijn tegenover de arme mensen die zij tiranniseren. Hoewel ik niet wil zeggen, dat er geen racisme tussen blank en zwart meer bestaat, hier en nu. De blanke werd vernederd, uitgelachen en gehoond. En toch, was het helemaal niet vernederend voor het publiek. Maar ik... kreeg hetzelfde gevoel als toen ik 'de hut van oom Tom' had gelezen. Niet dat ik al wenend in slaap ben gevallen. Maar ik kan het onderwerp niet lossen. Soms denk ik, konden we de tijd maar terug draaien. Zouden wij, blanken het dan goed kunnen maken? Of het anders doen? Niks meer opdringen? Mensen niet meer veroordelen omdat ze volgens de wetten van de natuur leven? Niet meer veroordelen voor zoiets banaals als de huidskleur? Zouden we...?
Dit stuk is geschreven voor, en kan enkel maar opgevoerd worden door Zwarten. Hun diepvloerse stemmen. Het typische afrikaanse lachen, vanuit het middenrif. Het bewegen. Geschreven door een blanke. Geregisseerd door een blanke. Blanken die zwart kunnen denken, vermoed ik. Prachtig, denk ik dan. Er is toch nog hoop...
Ons uitje naar Limburg is heel fijn geweest. Samen met schoonbroer en -zus uit gaan eten in een vegetarisch restaurant. Rustig, gezellig, lekker. Wat meer heeft een mens nodig om content te zijn? We konden gelukkig dichtbij parkeren. We moesten een drukke baan oversteken, en daar namen we alle tijd voor. Ik tussen man en schoonbroer geholpen aan de arm, schoffel... Op den duur moet ik er om lachen, want... achja... uiteindelijk vind ik mezelf wel lachwekkend. Gewend zal ik het wel nooit worden. Daar, doe ik ook absoluut geen moeite voor. Wat ik ondertussen wel een klein beetje denk te kunnen, is, proberen in de huid te kruipen van iemand die altijd heel gezond is geweest. Iemand die bijv altijd heeft gesport en dan om welke reden ook, in een rolstoel belandt. Iemand, die dan moet leren in te zien dat die voor de rest van het lieve leven immobiel zal zijn. Dat moet een vreselijke noot om te kraken zijn. Da's weer zo'n tussendoor-gedachte van me, die opspeelt. Gebeurt wel meer, maar daarom is m'n dag nog niet om zeep. Vrijdagavond zijn we laat thuis gekomen. Bek affff! Maar zeer tevreden, plofte ik neer in bed.
Zaterdag heb ik helemaal niks gedaan. Uitgeteld als ik was, heb ik volop gebruik gemaakt van onze schone sofa. Daar dient ie voor. Terwijl ik daar de queen of sheba lag uit te hangen heeft E nog wat boven in huis geharreward. Dat komt daar dik in orde. De logeerkamer geraakt klaar. Telkens weer, kan ik dan heerlijk diep inademen. En dan denk ik; 'yep! Beslist! Ik kan dit op mijn tempo onderhouden. Dit ga ik wél kunnen zonder hulp.' En dan doet dat zo goed hé. Als een kamer op orde staat, moet ik niet veel fysiek verzetten om te poetsen en dat scheelt 'm een ferm pak. Maar poetsen was dus niet voor zaterdag. Noch voor zondag. Volgens den bijbel een rustdag. Ge ziet, ik weet niet veel van de bijbel, enkel de belangrijkste dingen.
Zondag. Afgesproken bij broer M. De meeste broers en zussen zouden komen. Wij daar dus ook heen. Met een fles bubbelkes én veel goesting. W en Go ontbraken. Spijtig, maar tja, niks aan te doen hé. Het was heel gezellig. Als iedereen door mekaar praat, erg vermoeiend. Gonzend in het hoofd. Als Fr weer één van z'n ludieke uitspraken doet, doet het lachen me pijn. Maar daarom niet minder leuk. Snel een morfinepilleke ingenomen en dat helpt. Ondertussen nog maar gauw een voorronde-afspraak met de zussen gemaakt. Deze keer proberen we een andere weekdag zodat iedereen van hen erbij kan zijn. Maar da's niet voor direct. Nu, eerst terug rustig aan. Wat bekomen. Terug wat in m'n routine proberen te geraken, want afgelopen week heb ik nogal wat energie verbruikt. Maar eerst nog een desertje. Morgen staat er ook nog iets leuks op het programma.
Het was zo ver. Zussen, schoonzussen en -dochterke samen in de koekenstad. Ik werd thuis opgehaald, want heus, ik word echt wel deftig in de watten gelegd. We mochten op de parking van 't werk van m'n schoonzusje parkeren. Da's lekker in 'centrum stad' en voor gezonde mensen, dicht bij zowat alles. Voor mij, net iets verder, maar toch dik in orde. Zeker als ik in de sterke zussen-armen mocht steunen, al schoffelend zoals een oud vrouwke. Wat trager gaat ook. Iets bereiken, ligt niet zozeer aan het tempo, maar aan volhouden. Ik dacht dat we laatst zouden komen op plaats van afspraak, maar het tegendeel was waar. Goed rondgekeken om dan te constateren dat wij er eerst waren. Plaats gezocht en iets te drinken besteld. Onderweg had L zich bij ons gevoegd en op G moesten we niet lang wachten. Het was best koud. Vooral een noorderwind wilde ons dwars zitten. Eens we goed en wel waren opgewarmd, trokken we naar de Meir. Ik wilde graag naar een knutselwinkel, wat verder. Eigenlijk wat ver voor mijn doen, maar ik wilde het graag proberen. Trouwens, samen ben je altijd wat sterker. Ik was er echt van overtuigd dat het wel zou lukken.
Eerste halte 'desigual'. Gr wilde daar absoluut gaan rondsnuffelen. Best een grote, kitscherige, gezellige winkel, met aangename verkoopsters. Het mag gezegd. 'k heb er enkele foto's genomen, vanwege het kleurrijke palletje. E bleef buiten, want hing aan hare gsm. Wij, maakten grapjes omdat het gesprek heel serieus leek en het duurde nogal lang. Na een hele tijd kwam ze naar mij toe en zei dat ze 'iets' had geregeld en dat ik gewoon moest meegaan met de flow. Niet reclameren, niet tegenspreken (ze kent me blijkbaar al goed) maar simpel geen vragen stellen en doen. Of zo'n handeling me nieuwsgierig maakt? En of! Je mag beweren dat je een groots cadeau voor me hebt gekocht, maar dat ik nog enkele weken moet wachten alvorens te weten wat het is. Geen probleem. Echt. Dat kan ik van me afzetten en zelfs vergeten. Maar de manier waarop E dit aanpakte was helemaal anders. En ik ken haar. Ze kan vér gaan in onverwachte toestanden. Ik loste haar daarom niet. En ik was niet van plan dat te doen alvorens ze me had verteld wat ze had gepland of zeg ik beter 'gefixed'... Ze had een taxi gearrangeerd om me naar de Jezusstraat te brengen. Dat wilde ik natuurlijk niet omdat dat veel te veel kost naargelang de korte afstand. Ze verzekerde dat het gratis is. Niet omdat ik dat niet wilde betalen, maar omdat ik ook niet wil dat zij zoiets betaalt. Toen had ik het door. Haar collega's zouden met een combi komen en mij en een tweede persoon brengen. Die tweede persoon mocht L zijn. Ik wilde namelijk vooral met haar daarheen, omdat zij me zou kunnen helpen en uitleg geven over de dingen die ik eventueel zou kopen. De anderen zouden te voet nakomen. En, zo gezegd, zo gedaan. L en ik werden door de politie naar onze winkel gereden langs de drukke Meir. Want pas in die combi zagen we hoeveel volk er wel rondliep. Je zit iets hoger en krijgt wel een redelijk goed zicht op de mensenmassa. Te voet, viel het ons niet zo op. Natuurlijk ook omdat we al stappend pret maakten. Grappig, vooral grappig, waarvoor ik ons E'ke toch heel erg bedank!
De tijd ging veel te snel. We zijn van plan het nog een keertje over te doen, maar toch een ietsje anders aan te pakken. Het moet ook niet altijd hetzelfde zijn. Om thuis te geraken heb ik het mezelf blijkbaar moeilijk gemaakt. Dankzij L is dat allemaal nog goed gekomen. Zo lief... smakkkkk, knuffff!!!
Wat later op de middag, toen L en ik nog iets gingen drinken, kreeg ik een sms-ke van Mark, m'n engelse neef. Z'n moeder, Doreen Nyza, was overleden 'smorgens. Hoewel ze al een gezegende leeftijd had, kwam het toch aan. Zo spijtig... dat ons oudste familielid langs de tak van mijn overgrootvader, overleden is. Zo gaat het toch heel dikwijls. Negatief, positief, of in de andere volgorde. Het één kan niet zonder het ander. Yin en Yang. Balans. Noem het hoe je wil, maar tegenpolen houden ons en de aarde in evenwicht.
Maar zolang we blijven herinneren, is het goed, denk ik.
Het weekeinde heel rustig gehouden. 'k Was moe. E heeft het ook heel rustig aan gedaan. Nog een beetje in huis gerommeld. Ja, da's het goede woord, want nu is hij het kleine kamertje weer aan het leeg halen. Uiteindelijk vindt ie dat het eenpersoonsbed daar toch niet op z'n plaats staat. Daarmee ben ik het volledig eens, dus ik wist dat deze verhuis er zat aan te komen. Natuurlijk wil dat ook zeggen, dat er weer terug vanalles gestapeld staat in onze nieuwe slaapkamer. Yep, daar waar ik liever geen rommel meer zou zien. Ik weet dat het tijdelijk is. Maar nu komt de hamvraag: Hoe Lang Is Tijdelijk? Moeilijk ga ik zeker niet doen hoor, hij heeft ook maar 2 handen.
De laatste dagen heb ik weer wat meer pijn. 't Is te verhelpen met extra pijnstillers. Toch wel vervelend. Als ik heel stil blijf zitten in de zetel, gaat het. Maar ik kan toch niet de hele dag roerloos blijven? Niet goed voor de spieren, bloedsomloop en heel den annekesnest (ik hou van dat woord!!!). Ik had eerder deze week tegen E gezegd dat ik misschien een cursus schrijven zou kunnen volgen. Die cursus zou via het internet moeten, daar ik me niet zelfstandig kan verplaatsen. 'k Heb wat gegoogeld maar vind niet direct iets dat me zint. 'k Moet wel toegeven dat ik niet erg sterk ben in googelen (goochelen ook niet). Ik geef nogal snel op. Maar, dacht ik, misschien kan ik op eigen houtje wel één en ander doen. Dus, vervolgde ik tegen E, dat ik zou kunnen beginnen met een persoonsbeschrijving te schrijven. Twee bladen. Getypt. En natuurlijk zou die beschrijving leesbaar moeten zijn. Aangenaam leesbaar. Zonder te vervelen. 'k Heb me er dus aan gezet en het lukte aardig. Het schrijven dan. Zelf kan ik niet oordelen over de kwaliteit. Ik kan enkel zeggen dat ik in die zin tevreden ben over het resultaat, dat ik besloot het op Facebook te zetten. Dwz, ik lijd niet graag gezichtsverlies. Hihihi.. leuke vergelijking als het gaat over een persoonsbeschrijving... Uiteindelijk heb ik dus moed nodig om het op fb te zetten. Ik dacht dat, als er nogal wat mensen het 'liken' het wel oké zal zijn. Maar langs de andere kant, kan het ook zijn, dat mensen maar een deel lezen en het liken. Liefst zou ik kritiek lezen. Maar ik betwijfel of men dat op fb zal zetten. E zal het nog lezen en sowieso zijn gedachten er over laten weten. Hij zal nooit zeggen dat ie het goed vindt als dat niet zo is. Hij geeft opbouwende kritiek, weet ik uit ervaring. Met volgende link zou het te voorschijn moeten komen... hocus pocus pats...
Blijkbaar... kan ik ook niet toveren... De link doet het niet. 'k Heb op verschillende manieren geprobeerd mijn artikel hier in te krijgen, zonder deze blog te lang te maken. Maar nee dus, het internet beslist er anders over en ik moet me erbij neerleggen...
Donderdag zou ik, volgens een brief die ik net kreeg, naar een controle onderzoek van de mutualiteit moeten. Om 11u. Wel, dàt laten ze ook tijdig weten... E is dan aan het werk. M'n oudste zoon ook. Ik kan toch m'n jongste zoon niet vragen, dat, als hij vrij zou zijn, hij van Betekom efkes over en weer komt om me naar die controlearts te brengen? Komaan zeg. Ze zouden dit toch minstens een week op voorhand moeten laten weten, zodat men een oplossing kan vinden. E heeft direct naar die dienst gebeld. Eerder dacht ik te wachten om te reageren, want misschien zou E een alternatief kunnen bedenken. Wel, dat was het dan, zijn alternatief. Hij liet weten dat ik 'doodziek' (eigenlijk is dat wel zo, alleen staat het niet op m'n voorhoofd geschreven) ben en niet zonder begeleiding buiten kan en dat uur niet haalbaar is voor hem, daar hij werkt. Resultaat; We moeten een bewijs van de dokter bezorgen, dat ik niet alleen daar geraak. Daarenboven moet ik ook nog zo snel als mogelijk de hele ruttepetut over mijn dossier bezorgen, AsHetEffeKan! EnSnelWat of ErZalWatZwaaien... enfin, zo komt het toch over. Wee, gij die ziek zijt! Vervloekt zijt ge!
En dan denk ik lekker sarcastisch: DankUWel! Donderdag heb ik afgesproken met zussen enzo, maar da's pas 's middags. Ook van hen kan niemand me begeleiden naar die controlearts, anders was ik wel gegaan. Maar ik kan niet verlangen dat zij vrij nemen daarvoor. Wil ik niet. Doe ik niet. Ik, wacht lekker thuis, tot zus Gr me komt ophalen. We rijden samen naar de stad. We wachten mekaar op, op plaats van afspraak. En, we gaan genieten. Met of zonder mutualiteit, maar... onder begeleiding
Tjonge, zelfs als ge niets doet, vliegt een week nog voorbij... De gebruikelijke visites met de daaraan gepaard gaande amusementen zijn natuurlijk ook alweer gepasseerd. Deze keer misschien iets minder nijg gitaar gespeeld, maar toch, ook nog wat nieuw materiaal uitgeprobeerd. En dàt waar m'n zus eigenlijk echt voor komt, hebben we ook gedaan. Blablabla... tatersnater... taterwater... lol... en, deze keer, niet gesnoept.
Ondertussen ook weer met een nieuw boek begonnen. Maar ik kan geen twee bladzijden lezen of ik val in slaap. Niet dat het een slecht boek is. Misschien heeft het toch wat met m'n medicatie te maken... vraag ik me af. Tom Wolfe, geen slecht schrijver, zou ik zo zeggen. De titel: De trip. Gaat over het hippieleven en tja, lsd enz. De échte trips dus, die je doet zonder te reizen. Daar ik helemaal nog niet ver ben, kan ik echt nog niet zeggen of het een -naar mijn mening- goed exemplaar is. Straks proberen om nog wat te lezen met m'n ogen open. Dat zal helpen enig oordeel te kunnen vellen en vooral, te genieten van die trip...
Afgelopen vrijdag was er de nieuwjaarsdrink van De Lijn. Nog nooit ben ik daar heen gegaan. Niet echt mijn ding. Eerder was het -zo begreep ik het toch- enkel voor mensen die wat hoger op de hiërarchische lijnladder stonden. Eens ik mee in de centrale controle werkte, kon ik me eventueel ook veroorloven om daar heen te gaan. Maar het werd gesuggereerd, niet echt gezegd. Daar ik helemaal niet hou van onderscheid maken voor zoiets luttels als samen iets drinken en mekaar een vrolijk jaar toewensen, ging ik niet. Vorig jaar, nieuwe baas, nieuwe wetten, was het voor elke werknemer van De Lijn. Voor de eerste keer ook buitenshuis (in De Roma), daar er dan veel te veel volk is natuurlijk. Ook toen ben ik niet gegaan, hoewel ik dan terug fijn en levendig aan het werk was na m'n eerste kanker, half time weliswaar. Maar ik vertrouwde het niet zo. Naderhand hoorde ik heel wat enthousiaste opmerkingen van collega's. Dit jaar kreeg ik die uitnodiging in m'n bus, thuis opgestuurd dus. Daar ik de meeste collega's al heel lang niet meer gezien heb, had ik er wel zin in. En dat heeft heus goed gedaan. Lang ben ik niet gebleven. 't Doet wel raar hoor. Telkens weer en weer, moest ik m'n kankerverhaal doen. Dat was minder leuk, maar wel begrijpelijk vanuit het standpunt van die bezorgde collega's die niet echt wisten hoe het met me gesteld is. Ik vergelijk het wat met passagiers die telkens maar weer dezelfde vragen stellen aan de chauffeurs. Al die mensen hebben één ding gemeen. Dat is, dat ze iets niet weten ivm het openbaar vervoer of de rit die ze willen maken. Telkens weer diezelfde vragen, maar, gesteld door verschillende mensen met een gemeenschappelijk doel. Hmmmm... zou ik misschien ergens eens kunnen opschrijven, zodat collega's die zich daar ook telkens weer druk om maken zouden begrijpen dat zij dus net hetzelfde doen en dan hopen op begrip. Eén keer, was ik het wat beu. De betreffende collega, ken ik echt niet, maar hij kende mij van ziens. Dat gebeurt wel meer. De man had heu... net iets teveel alcoholhoudend spul binnen gewerkt, vermoed ik. Hij bleef maar vragen stellen en wilde naar mijn gevoelens een ander soort contact. Een testosteroncontact als het ware. In principe is dat niet zo erg. Hij deed niks verkeerd ofzo, voor alle duidelijkheid. Maar hij wilde steeds maar meer weten, terwijl ik, omdat ik hem niet ken, liever afstandelijk bleef. Op den duur zei ik dat ik al langer dan een half jaar ziek ben en daarom geen antwoord kon geven op z'n vragen betreffende mijn job en m'n directe collega's, want daarover ging z'n vragenronde. Hij bleef maar vervelend boren, wat ik dan wel zou hebben? Is het erg? Waarom wil ik het niet zeggen? Nou ja, gewoon omdat ik dat niet aan iedereen zijne neus hang hé. Anders kan ik evengoed een bordje rond m'n nek hangen, net zoals de pestlijders in de middeleeuwen. Ik geraakte niet verlost van den tiep en dus zei ik: "niet dat je't niet mag weten, maar ik zou vanavond wel eens over iets anders willen praten dan over mezelf. Ik heb kanker." Zijne mond viel open, precies of ik had hem een onheil voorspeld dat niet te overzien is. Beleefdheidshalve vroeg hij voorzichtig of het ernstig is? Of ik ben geopereerd? Of ik dit? Of ik dat? Dus ging ik verder: "Niet geopereerd, gaat niet. Geen radiogestraal, gaat niet. Chemo TotDerDood. Begrijp je nu dat ik ook eens graag over wat anders zou willen praten?" Hehe.
Soms doet het goed om effe beleefd cynisch uit de hoek te komen. Het makkelijkst gaat dat bij mensen die je niet kent, maar je blijkbaar weten te ergeren. Ik heb hem nog een fijne avond toegewenst. Puur gemeend, geen sarcasme deze keer, want ochottekes toch... Ergens zal hij het wel niet slecht bedoelen zeker. Maar het deed me goed. Toevallig passeerde toen net een collega die ik heel goed ken en me aansprak. Samen hebben we onze jas genomen en zijn we er vandoor gegaan, want het werd tijd.Het was een fijne maar zeer vermoeiende avond. En die ene tiep, heeft echt niks verbrod hoor. Want, daartegenover staat dat ik eerder al ferm geschrokken was van m'n nabije collega's, die me heel erg bezorgd soigneerden met van alle kleine dingen en daden. De weegschaal slaagt dus heel erg positief over, waarvoor dank vanuit het diepste van m'n hart! Wat ben ik blij dat ik zoveel toffe mensen nog eens heb ontmoet. Een ware opsteker!
E heeft nog snel enkele vakantiedagen genomen. Hij had die nog te goed. Educatief verlof. Dat maakte dat hij een vijfdagen weekeinde had. Maar hij niet alleen. Ik ook natuurlijk. We hebben dat goed aangepakt. Hij is nog steeds in huis bezig, maar niet al te stressy. Tussendoor ging hij bijv naar 't stad. Door de terorristische moorden van de afgelopen dagen in Parijs, wil iedereen z'n mening daarover wel kwijt. En, het mag harteloos klinken van me, maar ik denk dat sommige magazines en/of kranten een stuk van de (verkoop)koek willen, die daaruit vloeit. E werd op straat aangesproken door journalisten. Foto genomen, naam erbij. En, meneer? Wat vindt u zoal van het islamgeweld als zodanig? 'k Zie het zo voor me. 'k Heb niet veel uitleg nodig om het me in te beelden, want ik was er niet bij. Hij was alleen op stap gegaan. Ik had me thuis makkelijk geïnstalleerd met (voor de verandering) een boek, een film... Enfin, hij vertelde z'n verhaal terwijl hij z'n jas en schoenen uitdeed. Aan spontaniteit geen gebrek dus. O ja, ik zag het zonder problemen zo voor me. E is namelijk geen spraakwaterval, geen grootprater of geen fantast. Stel hem een vraag en hij geeft onomwonden zijn mening. Er wordt geen rekening gehouden met diplomatie of er wordt al helemaal niet rond de pot gedraaid. Voor zolang ik hem ken, en dat mag toch al effe tellen, heb ik hem nog nooit iemand weten beledigen. Aan E moet je niet uitleggen wat gelijkheid is. Hij kent dit begrip beter dan diegene die het uitvond, denk ik. Stel jezelf maar een keertje op de proef. Gelijkheid altijd en overal is heel wat anders dan je gelijk willen krijgen. Dat kan namelijk ook in je eigen nadeel werken. Hij neemt dat nadeel zoals hoort, erbij. Altijd en overal dus. Hij heeft ongezouten z'n mening gegeven. Dat weet ik. Over islam of gelijkwelke godsdienst. Hij oordeelt niet, en veroordeelt helemaal niet. Maar, het staat vast als een paal in diep water, E wordt heel dikwijls verkeerd begrepen, net omdat anderen menen dat men moet oordelen over een ander.
De bewuste krant (gazet van antwerpen) met het interview hebben we niet gekocht. Die krant kopen we nooit, dus om E's mening over een aanslag of godsdienst die erbij betrokken wordt, gaan we ze ook niet kopen. Waanzinnig dom zou dat zijn, daar we beiden weten hoe E denkt. Nee dus, de gva niet gekocht. Dinsdag kwam hij thuis van z'n werk. Enkele collega's hadden 'hem' gelezen in de krant. Van gekende maar daarom nog niet beminde vlaamsblok-gezinden (die zijn altijd maar over hun politieke mening bezig, zie je) kreeg hij plots schouderklopjes. Iedereen had plots een mening over E. Maar niemand had de krant bij. Nu vraag ik me natuurlijk wel af wat er in dat artikel staat. En hij is nog nieuwsgieriger, want kan zich niet bepaald inbeelden dat ie zo rechts uit de hoek zou zijn gekomen.
Dus nu weet ik het nog zekerder dan tevoren. Als er iets over kanker in de gazet staat, lees het, maar begrijp zowat het tegenovergestelde van wat er staat...
