Het weekeinde schoof weeral voorbij en is ondertussen vergane glorie. E heeft in huis nog eens spullen verhuisd. Helemaal alleen. Ik zit in het -ondertussen- bekende energieputje. Dan zeg ik: het gaat niet goed. En dan wil hij natuurlijk weten wat er scheelt, heel erg bezorgd. Maar da's nogal moeilijk uit te leggen. 'Nee, niet meer pijn dan anders.' 'Nee, niet misselijk in de zin van ik-moet-overgeven.' 'Nee, niet ziek.' 'Gewoon zo leeg dat ik me er miserabel van voel, da's al.' Ik begrijp het wel, dat klinkt heel leeg. Maar het inhoudloze kan je met woorden geen inhoud geven. Enfin, ikke toch niet. Dus verzeker ik hem dat hij echt niet ongerust moet zijn. Dit zijn chemo-verschijnselen. Neveneffecten. Hmmm... ietwat meer genuanceerder aanvoelend dan het gelijknamige tv-programma. Hij doet het dus helemaal alleen. Tafels verzetten. Terwijl ik in slaap val in de sofa, zonder gewetensbezwaren blijkbaar...
Zaterdag wilde ik toch proberen een heuveltje te verzetten. Er was mooi weer voorspeld, dus wilden we daar toch van profiteren. Ik wilde iets min of meer origineels kopen voor m'n pasgeboren neefje. Maar daarvoor moesten we naar de koekenstad. Da's momenteel een grote inspanning. Liefst had ik iemand gevraagd het cadeautje te halen voor me. Maar dat kan niemand hé. Daarvoor moet je in mijn hoofd kunnen kruipen. E heeft absoluut geen ervaring met babygeschenkjes. Ik wilde hem dus echt niet alleen op jacht sturen. We maakten een wandeling richting interessante verkooppunten, waar ik dacht te zullen vinden wat ik zocht. Hartje stad. Zaterdag, dus druk. Zonder E kan ik dit echt niet, merk ik maar weer. Het zou te makkelijk zijn moest ik het item direct gevonden hebben. Maar uiteindelijk wint de volhouder. Ach, 't is meer een kwestie van strategie. Ondertussen middag, dus besluiten we dat we ergens iets kunnen gaan uiteten. Maar onderweg, voel ik dat het niet gaat. Ik moet naar huis. We keren naar de Groenplaats om tram 9 te nemen. In de galerie zien we de sint. Een lange rij ouders met kindjes schuiven geduldig aan om kinderwensen kenbaar te maken. Enkele pieten zorgen tussen de wachtenden voor wat vertier. Het heeft effect, dus doen ze het goed. Leuk om te zien. Wat verder maken nog drie pieten muziek. Oud en jong raken vertederd blij. Hier zijn gelukkig geen bitskoemers die de pietenkwestie verstoren op dit blije moment. Goedzo! Discussieer daarover het hele jaar door, maar verstoor dat kinderplezier niet, vind ik.
Daar, onder de grond is een fantastische broodjeszaak (om uit te halen). Het is er helemaal niet druk. Raar! Maar daar plukken wij de vruchten van. E bestelt een broodje. Ondertussen wandel ik verder naar het perron. Daar kan ik immers zitten met wat geluk. En ja hoor, dat heb ik! Als ik net zit, komt E er al aan. Aan de drukte op de tramstellen te zien, heb ik al snel door dat het sinterklaasfeest in het sportpaleis vandaag doorgaat. Ik kom effe terug in die typische stadssfeer terecht. Mensen verwijten mekaar wanneer ze niet direct kunnen instappen. Boos voor 't minste. Stommelingen toch!!! Een zestiger kijkt toevallig in mijn richting. Hij moet lachen. Ik ook. Raar, we kennen mekaar van haar noch pluim, maar begrijpen het waarom. En, als je even oplet en naar mensen kijkt op zo'n plaatsen, is het altijd leuk wanneer iemand je pret begrijpt. E zegt dat ie het aan me merkt dat het buiten komen me goed doet. Al is het maar om naar de documentaire van het stadsleven te kijken. Wanneer we thuis komen verdelen we het broodje (zo'n groot exemplaar waarvan ik de helft niet op krijg). Mmmmm... Lekkerrrr!!!!
Afgelopen vrijdag kwamen Go en K langs. Go had met haar duim tussen de autodeur geklemd gezeten. Dom. Vond ze zelf ook. Maar nog meer... pijnlijk! Eerste job was dus, verzorgen, die boel. Het viel gelukkig mee. Haar duim voelde wat mijn teen eerder deze week voelde, toch zo ongeveer, vermoed ik. Zo'n middag snelt altijd voorbij. Niet eerlijk! 'k Vind het toch enorm, hoe K telkens weer die vrijdag-file trotseert om me te bezoeken. We kunnen natuurlijk een andere dag afspreken, maar voorlopig is vrijdag de beste. Ondertussen heeft ze een (hopelijk) haalbare oplossing om er het beste van te maken. K brengt Go naar huis, en blijft daar dan tot na het avondeten. Dan pas rijdt ze verder. Vrijdag (genoemd naar Freya, godin van de vruchtbaarheid) moet uiteindelijk wel een erg lange dag voor haar zijn...
Vanmorgen had ik zin om in bed te blijven. Lui, gemakkelijk, warm en zacht in bed. De wereld zou voorbijglijden. Oorlogen in de arabische wereld, rassen-onrust in Amerika, ebolaslachtoffers of -misbruiken in Sierra Leone, betogingen en stakingen door economisch onrecht in eigen land, zouden me niet wakker houden vandaag. Egoïsme troef! Ik zou me eens lekker niet druk maken bij het lezen van de krant bij het ontbijt, dat ik eet omdat ik medicatie moet innemen en het zo beter verteerbaar is. Maar... m'n gedachten lopen niet altijd parallel met de realiteit, zijnde Het Leven. Hoe langer ik in bed blijf, hoe langer ik geen pijnstillers neem. De keuze is aan mezelf. Tegenspraak wordt niet geduld. Beter nog, tegenspraak is totaal niet nodig. Het zou een bewijs van domheid zijn. Dus, toch maar uit de veren en naar beneden om appelsientje te persen op m'n eigen zeer onhandige manier omdat die handen niet mee willen. Om wat ontbijtgranen te eten en daarbij m'n pijnstiller te nemen. Om een klein half uurtje later m'n chemopillen door te slikken. En dàn...
Zou ik weer naar m'n hemels-paradijselijk bed kunnen om te laten wat ik niet wil doen. Maar zo zit ik nu ook weer niet in mekaar. Ik voel me maar zus-en-zo. Nee, geen pijn die niet te harden is. Nee, ook geen misselijkheid. Maar, simpel, niet goed. Ben ik down? Hmmmm... nee, dat zou ik niet zeggen. Yep, dàt is het. Energieloos. Totaal zonder energie. Ik verzorg m'n pijnlijke teen in de badkamer alvorens te douchen en enkel dat al, vermoeit me. Hijgend neerzitten bij 't minste dat ik onderneem. Oké!!! Zo'n dag is het dus! Toch heb ik een keuze. Ik kan me er in verdiepen en dan zal het waarschijnlijk in m'n hoofd blijven zitten en wieweet, vergroot ik het dan nog uit. Maar, ik kan ook gewoon m'n lichaam volgen. Hebben we nou die nieuwe divan of niet? Waar dient die voor? Juist! Eens ik mezelf presentabel heb gemaakt, leg ik me gemakkelijk voor de tv en kijk een film die ik eerder had opgenomen. Durft er misschien iemand te reklameren? Haaaa... ik dacht al van niet. Straks komt m'n zus, die ik eerder overwoog af te bellen. Toch maar niet gedaan. Als zij komt, heeft ze haar gitaar mee en moet ik me wel een verzetje toe staan. Zussen... een welgekome positieve optie voor het leven.
Eerst praten we bij. Over pijntjes en kwaaltjes en het werk en de familie en, en, en... En, we snoepen chocolaatjes (echt niet veel). En dan nemen we onze gitarrekes. Het valt me op, hoe moeilijk het me gaat. Tokkelen gaat haast niet. Met sommige akkoorden krijg ik het ook nog moeilijker dan voorheen. Maar, oké... blijven proberen. Die handen bewegen. En, vooral truukjes leren aan zusjelief. Zo leert zij wat ik nu niet kan. Zijn we met z'n twee of niet soms...? We doen lekker ons ding en hebben ideeën te over wat de muziek betreft.
Toen m'n zoon me gisteren afhaalde dacht ik onderweg naar zijn 'thuis': Woepsss... het is van vorige woensdag geleden -een volle week dus- dat ik nog buiten kwam. In eerste instantie denkt een mens dan: Niet goed bezig! Maar tja, het is wat het is. Juist! M'n zoon, A, heeft wel gelijk als hij me dan zegt dat het toch een mooi weekeinde is geweest. Waarmee hij bedoelt dat het mooi wandelweer was. Ja hoor! Het weer was alles behalve slecht. Juist! Ik heb zelfs nog een klein uurke in de tuin gezeten, op het midden van de dag, wanneer de zon nog de meeste kracht heeft. Warme trui, sjaal en oogjes toe, want de laagstaande zon is verblindend. Dus kan ik toch min of meer sussend antwoorden dat ik toch wel ben buiten geweest. Maar inderdaad, niet uit huis, of gaan wandelen. Zo'n week snelt op hoog tempo voorbij. Het went nooit... de tijd. Alleen, heb ik nu meer tijd om daarbij stil te staan. M'n drie koningskinderen zorgden weer voor een zeer aangename middag. Ze zijn het alweer terug gewend dat moeke 's woensdags op visite komt.
De jongste, E, vertelt met een heel serieus gezichtje dat ie ziek is geweest en wel vijf keer heeft moeten overgeven. Gelukkig is hij weer 'de oude' en zodra ik zijn aandacht daarop vestig, zweeft ie met z'n hoofdje weer in z'n spel- en kinderwereldje zoals het hoort voor een vierjarige. Zesjarige G, laat me fier z'n oefenboekje zien. Z'n ouders vertelden me eerder al, dat hij het niet kan laten. Tegenwoordig is dit zijn meest favoriete bezigheid. Rekenoefeningen en lezen. Terwijl broer en zus tateren tegen de muren op, spelen, zingen, bakkeleien... sluit G zich met z'n boekje in z'n eigen wereldje om te schrijven en oplossingen te zoeken. Dàt heeft ie niet van mij, denk ik. Zulke fantastische genen bezit ik niet. Ik, volwassen moeke, ken ondertussen natuurlijk wel enkele truukjes, om zulke afleidingen het hoofd te bieden. Maar da's lang niet hetzelfde. Die truukjes moet ik m'n kleindochtertje N ook maar eens leren, denk ik. Zij is het toonbeeld van concentratieproblemen als er leven is in huis. Ocharme m'n lieve meid. Ze moet tegen vrijdag een hoop stof onder de knieën krijgen met oa namen van Germaanse en Romeinse goden en al wat met kalendertoestanden te maken heeft. Een flinke bundel. Ik heb me een tijdje over haar gebogen, maar wanneer E iets zingt, of vraagt of gewoon, speelt, is haar aandacht meer bij hem dan bij die bundel. 'k Ben benieuwd of het vrijdag goed zal lukken met die toets.
Eerder deze week werd onze nieuwe divan geleverd. Gelukkig was mijn E al thuis. Hij staat prachtig, zit erg comfortabel en oogt fantastisch. Hij kon net door de deur. Daar had ik onnodig schrik voor, dus. De fatboy's waren een goed idee. We vinden ze echt wel mooi, maar voor sommige mensen, vrees ik, zijn ze redelijk onhandig. Je kan niet zomaar iedereen daarin laten plaats nemen. Zitten gaat nog, maar het rechtkomen is voor sommigen onder ons warempel een delicate uitdaging, om het op een deftige manier te zeggen. Als ikzelf een rokje draag, is elegantie nu ook niet direct de passende houding, om me uit de fatboy te hijsen. Hoewel ik fysiek absoluut geen probleem heb om daar uit te komen. Maar een broek is echt wel aan te raden. Verdere uitleg hoeft niet...
Omdat we de gang moesten vrijmaken voor deze levering, hadden we de golfplaten die daar tegen de muur stonden, in de leefruimte op de vloer gelegd. Roekeloze miekemot stootte haar teen tegen die platen. Auwtchhhhhhh... yep... pijn... en-nog-eens-auwtchhhhhh...!!! En wat meer kan ze ondernemen dan teentje te laten genezen? Het liep gelukkig nog goed af. Niks gebroken, dus lijm is niet nodig. Een reden te meer om lekker languit in die mooie, nieuwe, elegante divan neergevlijd de mensonwaardige pijnen te doorstaan van een kapotte teennagel met bloeduitstortingen. De pijnstillers die ze al maanden neemt, doorstaan de test niet. Maar wie-dan-ook-zijdank
Nu neem ik iets langer dan een week xeloda. Het gaat goed. Afgelopen donderdag zag ik werkmannen passeren in de straat. In hun oranje plunje verrichtten ze hun noeste arbeid. Auto's staan geparkeerd, de meesten met -twee van de vier- wielen in de goot. Zo kunnen auto's die in tegenovergestelde richting rijden, mekaar nog passeren zonder meer. Maar, dat wil natuurlijk zeggen, dat die goot niet goed kan geborsteld worden. Dus vegen die stadsarbeiders maar rond de geparkeerde wagens heen. Daar maken die heus geen probleem van. Daarenboven, heeft één van hen een borstel vast en de andere draagt zo'n lawaaierige bladerblazer. Soms zie je dan nog een derde, die nog eens achteraan komt met een borstel om -nogal wiedes- die uiteen geblazen bladeren weer bij mekaar te vegen. Dan -last but not least- rijdt er zo'n wagentje met draaiborstel om de boel die bij mekaar geveegd wordt naar één punt, op te zuigen. Eens je dat hebt bestudeerd, weet je plots heel duidelijk hoe de stad nog kan bezuinigen en in welke bodemloze put meer, nog onze hardverdiende maar verplicht afgestane belastingscentjes oa worden gegooid. Die blazer trekt door het lawaai -ocharme de ondertussen wellicht dove arbeider die ermee rondzeult- altijd m'n aandacht.
Ik zag hen dus volop in de weer, zeer intens en met hoge concentratie, blaadjes omhoog blazen en vegen. Misschien is dat wel de aanleiding geweest. Wie zal het zeggen...? In elk geval... ik had een energieboost van jewelste!!! Het was echt heel lang geleden dat ik nog zo'n gevoel had gehad. Ik wilde, ik zou en ik moest! ...euhhh... iets doen! Dus heb ik gepoetst. Niet dat ik de koningin der netheid ben, maar één en ander moest er toch aan geloven. Telkens ik aan iets nieuws begon, zou ik het volbrengen ook. Met die ingesteldheid heb ik taken verzet. Tot ik hijgend in m'n gemakkelijke stoel neerkwakte, niet meer verder kon. Maar wat een voldaan gevoel! Menslief! 'k Denk dat ik door die nieuwe chemo gek ben geworden. Wie is er nu voldaan met de simpele onderhoudende poets van 'elke-keer-weer'? Ik vond ons huisje véél properder en voelde me koningin te Rijk.
's Namiddags kwam zus Gr op bezoek. Voor een keertje zonder gitaar. Getaterd of de wereld zou vergaan. Een hoop herinneringen uit onze kindertijd opgehaald en met mekaar uitgewisseld. Ze is 6 jaar jonger dan ik en herinnert zich bepaalde dingen anders of niet, gewoon omdat ze te jong was bijvoorbeeld. Zij heeft dan weer een reeks herinneringen die mij ontgaan omdat ik me met andere dingen bezig hield. Vrijdag van 't zelfde laken een broek, maar dan met zus K. Herinneringen ophalen en vergelijken. Het zal wel toeval zijn zeker, dat dit ook met haar gebeurde. Het begon toen ze me vragen stelde over een voorval. Het verleden, je draagt het mee en leert er uit. Wat ik had geleerd uit de dag tevoren was, dat ik teveel hooi op m'n vork had genomen. 'k Heb nog wel iets gedaan, maar lang niet meer zo ijverig als donderdag.
En zaterdag kwam Y, een vriendin. We, E en ik, hielpen haar wat met computerprobleempjes en verder mochten we genieten van hààr herinneringen. Jonge. Onlangs reisde ze naar Australië. Ze had dus veel te vertellen. Meer dan duizend foto's konden we bekijken, maar we keken naar geeneen. Ik was er gewoonweg te moe voor en zag het niet zitten. Da's voor een andere keer. De microbe is overwonnen. Voorbij. De energie zit weer in de kast en ik...
Woensdag is alweer voorbij. Als het past voor m'n zoon en het gaat me goed, ga ik maar al te graag naar hem toe. Halve dag school, dus ik zie dan ook die dotten van kleinkinderen. Hij komt me dan ophalen in de voormiddag. Eens thuis (bij hem dan) kunnen we nog gezellig een volwassen praatje maken zonder kindjes die alsmaar hun dingen willen vertellen. Ik blijf thuis, terwijl hij of L, m'n schoondochtertje de kindjes ophaalt. En dan... tja dan, begint het uitgebreide kindermoment. De aandacht gaat naar hen alle drie. Ze willen allemaal hun interessante onderwerpen of voorvalletjes ten gehore geven. Mama en papa komen er haast niet meer aan te pas. Tenzij het sporadisch gebeurt dat m'n drie knapperds zowat zijn uitverteld of geen vragen meer hebben. Wanneer ze volledig opgaan in hun spel, als ik dan al niet mee speel. Dikwijls genoeg word ik gretig uitgenodigd om mee te spelen. Tegenwoordig zijn dat dan gezelschapsspelletjes. In m'n fysiek goede dagen, rollebolde ik lekker mee over de vloer. Dàt mis ik wel wat, maar tja, 'k ben best tevreden met wat we nu samen nog kunnen doen.
Deze woensdag was het enigszins anders. L is opgenomen in het ziekenhuis. A vertelde me dat het nu nog meevalt, daar hij enkele dagen vrij heeft, hoewel, morgen, donderdag gaat werken. Hij heeft dan een cursus te volgen. Gelukkig moet hij daarom niet zo vroeg als anders uit bed. Hij zal de kinderen naar school brengen en dan rechtstreeks naar 't werk rijden. Wellicht zal hij een beetje te laat komen, maar daar is niks aan te doen. Voorlopig neemt hij nog geen sociaal verlof. En hopelijk is L snel weer thuis. Ik duim alvast super hard voor hen!!!
Het volwassen praatje verliep dus anders dan anders. A was begonnen aan de strijk, maar da's toch iets dat hij niet goed kan. Dat heb ik dus overgenomen. Da's het enige jobke dat ik thuis kan bijhouden. Lukt het niet in ene keer, dan doe ik de volgende dag verder. A was natuurlijk niet akkoord, maar ik overtuigde hem van m'n gelijk. Trouwens alles lukte ook hier niet. Het moeilijkste er uitgenomen zodat hij dàt al niet meer hoeft te doen. En toen hij thuis kwam met de kinderen, heb ik hen voor mijn rekening genomen zodat hij in de keuken kon werken. N, al 8 jaar, had het wat moeilijk. Ze mist mama en is bang dat er iets ergs aan de hand is. Maar ze is zo'n lieve schat. Ze hielp zonder mokken, wanneer papa iets vroeg. Ook opruimen ging vandaag bij alle drie heel vlotjes zonder gemor.
Het is zo leuk hen tegen me aan te laten liggen, lekker knuffelend, terwijl we samen naar Alfred Jodokus Kwak kijken. Samen de liedjes mee zingen. En vooral de jongste, E z'n getrokken conclusies bevestigen of weerleggen. Hij waarschuwt me wanneer een slechte figuur wat gaat uitsteken. Ik ben dus tijdig op m'n hoede. Bij elk van hen kan ik de tijd nemen om een persoonlijk en intiem knuffelmoment te koesteren. Vandaag hebben ze 't extra nodig, da's duidelijk. Daardoor verleg ik ook m'n grenzen maar weer. Als m'n man me komt ophalen, ben ik helemaal uitgeteld. Gelukkig moet er niet gekookt worden vanavond.
De afgelopen dagen zijn goed verlopen. Tot hiertoe ondervind ik niks van de te slikken pillen (xeloda). Des te beter. 'k Hou het wel rustig. Toen gisteren de zon er effe door kwam, heb ik ervan geprofiteerd om de groene container te vullen met snoeihout. Een deel was al klein geknipt, maar niet alles. Het deed goed, nog eens een frisse neus te halen. Ook al was het maar een half uurke. Maar zo in't zonneke had ik het helemaal niet koud. 'k Was natuurlijk ook in de weer. Daarna was ik uitgeteld. Niet simpel... Ik voel dat ik moet bewegen om m'n spieren soepel te houden. Vooral handen en voeten, daar die zo lastig aanvoelen. Maar bij 't minste da'k doe, sta ik te hijgen dat 't niet schoon is. En dan, tja, zit er maar één ding op. Rusten Marie!!! Dus lees ik maar de krant en magazines en boeken en modder ik maar wat aan. Ahum... vakantiegevoel...
Die boekskes staan ondertussen vol over de sint en z'n zwarte pieten die niet zwart mogen zijn vanwege racismedoenerij. Allemaal overroepen vind ik toch. Langs de andere kant denk ik, schmink die zwarte pieten gewoonweg veel minder perfectamente zwart, zodat de witte huid ook nog wat zichtbaar is. Dan is volgens mij alles oké. Om heel eerlijk te zijn, merk ik al jaren op dat die pieten wel heel erg mooi properkes geschminkt zijn. Niet realistisch genoeg. Oké, zou je kunnen zeggen dat er ook haast geen kachels meer zijn waardoor de schoorstenen ook niet meer toegankelijk zijn zoals 'in mijnen jongen tijd'. In dat geval hoeven die pieten helemaal niet zo zwart te zien. Nu wordt het eerder een strijd van: 'kom niet aan onze cultuur, of 't is ambras! Sjamfoeters!' We blijken te vergeten dat het over een kinderfeest gaat. In Nederland ging het zelfs zo ver dat er betogers moesten worden opgepakt. Met wat zijn we nou bezig...? vraag ik me dan af.
Het doet mij terug denken aan Albert. M'n grootvader was een echte oud-koloniaal. Hij was m'n stiefgrootva. M'n bloedverwant heb ik nooit gekend. Bompa dus, m'n stiefgrootvader, had nogal wat spullen meegebracht uit 'de Congo'. Eén van die spullen was een houten borstbeeld. Hij had ginder een knecht gehad die Albert heette en zo noemde hij dat borstbeeld ook. Het was voor mij een vrij indrukwekkend werk. Soms praatte ik er stiekem tegen, als kind. Later, na het overlijden van m'n bomma, kwam Albert bij mijn ouders terecht. In de living, net als tevoren. Ook toen maakten we (wij allemaal, broers en zussen) opmerkingen over Albert. Steeds met liefde. Hij hoorde bij de familie. Ik probeerde me altijd maar weer in te beelden hoe het de échte Albert is vergaan. Nooit zal ik het weten. Maar zwarte piet, moet toch kunnen blijven onder die naam.
'k Moest een dagje vroeger 'binnen'. Men zou me nog eens goed onderzoeken, vandaar. Donderdag mocht ik twee scans laten nemen. Thorax en botscan. 's Avonds kreeg ik dan een liter water met contrastvloeistof voor een abdomen-scan die men vrijdag zou nemen. In onze gang was het zowat een heksenketel, zoooo druk! E kwam me bezoeken. In mijn kamer bleef het rustig. Converseren met het mevrouwtje naast mij, ging haast niet. Ze praatte erg onverstaanbaar. Toen E weg was, dacht ik me wat te vermaken met snollen op facebook, via m'n smartphone. Het eerste dat ik zag was dat m'n nichtje die nacht was bevallen van haar eerste kindje. Een jongetje, met de naam Nand. Ik kon het niet houden en ging naar de infobalie om te horen op welke kamer ze ligt. Dan m'n benen goed ingesmeerd, want het is voor mij een flinke wandeling. En hopla, daarheen. Haar vader, zijnde m'n broer, en schoonzus, waren daar ook. Zij wisten niet dat ik in behandeling was en ik zorgde dus voor een ietwat aangename verrassing. De jonge trotse ouders glunderden met hun schattig baby'tje. De bevalling was goed gegaan.
Onderweg daarheen was een chassidische jood me komen vragen wat er in m'n baxter zat; whisky of vodka. Hij vond zichzelf heel grappig. Normaal gezien spreken die niet met vrouwen. Al zeker niet met ons, westerse onreine gevallen... Ik denk dus dat die man zelf onder invloed van iets was. Enfin, toen ik terug naar m'n kamer ging, kwam ik dien tiep wéér tegen. Ik deed of ik hem niet zag. Maar wéér kwam ie met dezelfde onnozeliteit naar me toe. 't Stak me wat tegen, maar ik besloot er geen uitleg aan te besteden. Ik antwoordde dat ik het altijd bij water hou en ging verder. Dat was de beste manier om ervan verlost te zijn. Raren tiep hoor! Voor alle duidelijkheid, de man op de foto is NIET de man waarover ik het hier heb. Deze foto vond ik mooi passend en vond ik op het net.
Die nacht was redelijk zwaar daar m'n kamergenote te ziek bleek. Ze had veel verzorging nodig. Zo nel men kon (wat door omstandigheden toch ook traag kan zijn), hebben de nachtverplegers haar met bed en al naar een andere kamer gebracht, zodat ik nog wat nachtrust zou krijgen. Later heb ik geïnformeerd en was ze weer beter. Oef!
Ik moest -net als de vorige dag- nuchter blijven. Maar kreeg een uurtje voor het scannen nog een liter water met contrastvloeistof. Die dronk ik niet helemaal leeg. Dat was wat teveel van het goed(j)e. Nadien kreeg ik last met m'n darmen van hier tot ginder. Amaai dat mocht tellen. Blijkt die contrastvloeistof op de darmen te werken. Bij mij alleszins heel erg. 'k Heb er serieus last van gehad. Maar ach, ook dàt gaat over. De dokter kwam me vertellen dat ik best kan veranderen met de chemo. Met Taxol krijg ik namelijk teveel last van handen en voeten. Alle gevoel ebt weg. Dat heb ik al lang, maar het verergert steeds. Nu wordt typen stilaan een probleem (laat staan op m'n gitaar tokkelen, ocharreme ikke). En wat de voeten betreft, kan het gevaarlijk zijn, daar ik soms niet voel of ik m'n sloffen niet goed aan heb. Dan struikel ik. Ik voel ook geen oneffenheden in de vloer. 'k Ben nu al enkele keren gevallen. Niks ergs, maar ook al kijk ik goed uit, ik struikel of stoot m'n voeten regelmatig. Blijkt... dat dit zal blijven toenemen, zolang ik Taxol krijg. Daarenboven, zou dit niet meer te genezen zijn. Dus, krijg ik nu pillen; Xeloda. Die neem ik tweemaal daags in. Wat de bijwerkingen betreft, zien we wel. Ik wil daar nu echt niet aan denken. Het voordeel is, dat ik niet meer naar de kliniek moet voor de chemo. Ik zal driewekelijks daarheen moeten voor bloedcontrole en medicatie. Het zal dus een pak rustiger worden, denk ik. ...hoop ik.
Allez, vooruit, die pyjamas-day is er dan toch van gekomen. Waar 11 november al goed voor is. Het mooie weer blijft aanhouden. Mij zal je niet horen klagen. De afgelopen dagen heb ik me telkens efkes, wel in m'n trui, in de tuin gezet. De zon schijnt dan te fel om te kunnen lezen. Het licht weerkaatst veel te veel op het boek en m'n leesbril heeft geen donkere glazen. Maar da's niet erg natuurlijk. Gewoon in de zon zitten met de oogskes toe, doet zo goed. 'k Kan die ogen ook openen hoor, maar dan met de donkere-glazen-bril. En ik blijf maar genieten van kleine dingetjes die ik zie. De meesjes hebben ondertussen al terug een thuis gevonden in de vogelhokjes, die we, -nouja... E... maar hij doet dat ook in mijn naam-, hebben bevestigd aan de perenboom.
Dat verlengd weekeinde doet E goed. Hij is weer in gang geschoten ondertussen, en de plaats waar onze slaapkamer komt, aan het opruimen. Niet simpel, want die stond tsjokvol met allerhande spullen die je niet zomaar op mekaar stapelt. Eindelijk hebben we besloten om toch maar een groot deel van de magazines die we eerder zo wilden houden, weg te doen. Een mens kan gewoonweg niet àlles blijven bijhouden. In de kelder kunnen we ze niet bewaren want daar is het te vochtig. Een zolder hebben we niet en nog meer kasten bijzetten wordt stillekesaan toch ook wat teveel van het goede. Ik hou niet bepaald van een volgepropt huis. Ruimte is geen overbodige luxe. Ondertussen wroet hij verder aan de muur die hij is aan 't isoleren. Electriciteit is niet zo z'n ding en het is allemaal rapper gezegd dan gedaan om die stopcontacten meer naar voor te brengen. Je kan die moeilijk zo'n 10cm in de muur laten vallen.
Terwijl ik beneden rustig in de tuinstoel of fatboy zit met een boek, of niks, of de gitaar, of een filmke zie... hoor ik de houten vloer boven gezellig kraken. Of ik hoor hem boren, ik bedoel E, niet de vloer natuurlijk. Naderhand komt hij dan ontdaan beneden vertellen, ocharme, dat hij met die verdomde boor niet door die bakstenen geraakt. Of, toch alleszins niet diep genoeg ìn die bakstenen. Andersom, gaat die boor dan weer veel te makkelijk door de tussenliggende voegen en krijgt hij zo niet voldoende houvast. Ik probeer dan het gepaste commentaar te geven, maar steeds overvalt me dan het gevoel dat dit bij hem lijkt, of het interesseert me niet. Ik kan hem enkel helpen met woorden, niet met daden. Langs de ene kant denk ik dan dat het -voor hem- zowat identiek moet zijn zoals hij zich voelt ten opzichte van mij, als het niet zo goed met me gaat. Hij kan het aanzien en een schouderklopje geven, maar uiteindelijk kan hij ook niet veel doen. Maar 't is toch niet helemaal hetzelfde. Hij helpt me wel degelijk met vanalles en nog wat.
In één stuk doorgeslapen tot 7.30u. Als dàt niet grandioos is, weet ik het ook niet meer. Toch, als ge om 23u onder de namaakveren kruipt. Daar E nog diep in dromenland vertoefde, wilde ik hem absoluut niet wakker maken. Ik deed dan maar wat ik anders nooit doe op dit uur. Ik nam een morfinepil in. 5mg tegen de pijn. Pijn waar ik niet over zaag, want da's normaal 's morgens, daar ik de laatste pil gisteravond innam. Normaal gezien sta ik op om 8u en neem ik een gewone pijnstiller in, en dan komt meestal alles wel goed als ik het rustig aan doe. Maar ik ken mijn manneke. Hij sliep té diep om snel wakker te worden. 'k Had echt geen zin om alleen te ontbijten. Om niet te agressief te zijn tegenover m'n maag, neem ik die pijnstiller liefst in met het ontbijt. Vandaag dus niet, ik bleef heel stillekes in bed liggen. Morfine mocht het vandaag een keertje overnemen. Ik zou eventueel een pyamas-day houden. Pfffffft... 't is toch herfst... M'n gedachten kregen de vrije loop terwijl ik zweefde tussen slapen en ontwaken. Mag wel es een keertje. Ik noem dat 'zalig lui wezen'.
Om een lang verhaal niet té lang te maken... uiteindelijk was het uur der verrijzenis, tegen half tien. E daalde naar de gedrochten des levens, zijnde de keuken op het gelijkvloers. En biebie bleef nog een klein half uurke. Hij had me immers gezegd dat ie koffie zou zetten. Ik had gewoontjes zin om beneden te komen en alles in perfecte staat op de juiste plaats op het bord en in de kop te vinden, aan te schuiven en die pijnstiller veel te laat, maar beslist wél in te nemen. Toen ik de deur opende was ons huisje verlicht alsof de lampen zich in dubbele staat van energieverbruik bevonden. Een zee van licht deed me met m'n ogen knipperen. De zon scheen zo diep als ze kon ons huisje binnen. WAARVOOR DANK!!! Pyamas-day??? Vandaag??? Herfst??? Met zoveel zonlicht bij het ontbijt? Er moest duidelijk een wijziging gebracht worden in mijn oorspronkelijke snode dagplanning. Dat was wel zeker! Maar, first things first. Eerst genoten van een croissantje met rabarberconfituur en een kop koffie, in gezelschap van m'n weergaloze verzorger én echtgenoot E. Daarna toch maar eens samen overlegd wat met deze spronkelende dag aangevangen...
Daar we onlangs besloten toch maar een divan aan te schaffen, zouden we eens naar Turnhout rijden om een kijkje te nemen in Mastermeubel. Aangename rit, want de herfstkleuren baadden in het zonlicht, omringd met felgroene weide- en dennentinten. Eens in de toonzaal... Kopen? Neuhhhh... Kijken!!! Hoewel... Als je nou net dàt meubelstuk vindt dat je hart en ziel begeert én... de beoogde korting kan krijgen waarop je stilletjes hoopt, hoewel de kans o, zo klein is... dan laat je die kans beter niet voorbij gaan. Resultaat... dra zullen we dan toch een divan in huis hebben. Bezoek zal in de zetel kunnen zitten. Da's nu niet het geval met onze Fatboy's. Weinigen voelen zich blijkbaar geroepen. Ik, zit daar heel erg graag in. Maar tja, ik vermoed dat ik wat zulke dingen betreft een beetje een buitenbeentje ben. Of, mogelijk ben ik in m'n jeugdjaren blijven steken, want de kleinkinderen vinden de Fatboy's té gek gewoon. Watblief? Wat zeg je? De prijs?
Euhhh... laat ons stellen dat dit ons sinterklaas-, kerst-, niefjaars- én verjaardagsgeschenkje is voor komend jaar...
Enkele dagen heel rustig aan gedaan. Genikst, of toch zo goed als. Maar gisteren ging ik naar A, m'n oudste zoon. Om eerlijk te zijn, GING ik er niet heen. Hij was zo lief me op te halen. En dat, tot m'n verbazing met het jongste kleinkindje op z'n arm. D had hem naar A gebracht, want hij was wat ziek. Ik geloof dat koortsige kindjes niet naar de opvang mogen. Gelukkig kan jonge broer op zo'n momenten op oudere broer terug vallen omdat m'n schoondochtertje niet uit werken gaat. Dat wil dus zeggen, dat ik alle vier m'n kleinkinderen zou zien. Goed vooruitzicht hoor. Hoewel een woensdagnamiddag druk is bij m'n zoon thuis, was ik o, zo blij die pagadders bezig te zien en te horen. Het was lang geleden (naar mijn maatstaven toch) dat ik de kindjes had gezien. Ze waren eigenlijk rustig. De ene moest naar de klimzaal. Dan moest hij worden opgehaald en even later moesten de 2 anderen naar de atletiekclub. Ondertussen moest ook gelet worden op de zieke kleine W. En ik, gezeten in de sofa zag het allemaal komen en gaan. De twee oudsten kwamen wat lezen in m'n armen leunend. Wat doet G dat al goed, na twee maanden school! Vierjarige E speelde Wii-voetbal met papa, die 's woendags vrij neemt. Wat een enthousiasme. Telkens hij scoorde, sprong hij recht om met z'n lijfje te schudden, armen in de lucht en bijhorende kreten te laten horen. Baby W had de Turtle-poppen van G gevonden. Als je van zo'n pop de linkerarm beweegt, stoot die een kreet uit. Keer op keer kreeg W daar zowat lachstuipjes van. En dàt werkt zo aantstekelijk...
M'n man E kwam me ophalen. Thuis viel ik na het avondeten simpelweg in slaap. Ik mag kiezen; Was het dat glaasje wijn bij het avondeten, of was het vermoeidheid?
Vandaag ging E niet werken. Wat later opgestaan dus. Nou, hij toch. Ik op m'n normale uur. Hij ging met de bus, vanaf z'n werk naar Brussel om te betogen, vandaar. L, m'n schoondochtertje kwam me weeral helpen met het huishouden. Deze keer heb ik wat meegeholpen. Lichte dingen kan ik echt wel. En, word ik te moe, ga ik zitten. Het leuke is, dat we ondertussen kunnen praten. Dat maakt het gezellig. En, wees gerust, wij praten wat af hoor. Vanmiddag kwamen m'n zussen. Ik zat nog wat uit te blazen. G had haar vriendin E bij. Daarvan had ze me eerder op de hoogte gebracht en dat vond ik echt wel een leuk vooruitzicht. Tot m'n verbazing had ze ook m'n oudste zus P bij. Jongens toch!!! En, zij had tot overmaat van plezier (nee, helemaal geen ramp) haar gitaar ook bij. Eerst hebben we wat bijgepraat, maar naderhand moesten die snaarinstrumenten echt wel worden uitgepakt. P leerde klassiek spelen. Het was jaren geleden dat ze nog tokkelde. Oké, het hakkelde hier en daar wat, maar die kleine klassieke stukjes op gitaar zijn zo rustgevend. Mooooiiiii!!! Natuurlijk hebben we weer gelachen met veel stomme dingen. Daar gaat het om. Plezier maken. Toch maar een extra pijnstillerke genomen. Dat hielp! En, dat was het plezier dubbel en dik waard. Maar toch... normaal gezien zouden m'n twee resterende zussen ook gekomen zijn vandaag. Ik had ze eerder afgebeld uit schrik dat het te druk zou worden. Het zou zeker heel erg leuk geweest zijn, moesten ze erbij zijn geweest. Maar toch goed dat het niet zo was, want ik zou ka-pot zijn na zo'n middag.
De zon scheen al vroeg. Waarmee ik bedoel, dat ze al scheen toen ik op stond, om 8u. Op het weerbericht had men gezegd dat in de loop van de namiddag, de bewolking zou toenemen. Dus stelde ik voor om in de voormiddag te gaan ontbijten. Ergens. Eventueel nog een wandeling daarna. We zouden wel zien. Want, vandaag zou ik onder invloed van de chemo zijn. Afwachten hoe alles op me af zou komen, dus. Hoewel, toegegeven, zo kort na de toediening van de chemo, zou ik nooit ergens iets moeten gaan eten, want niks smaakt zoals het hoort. De koffie deed me wat griezelen, maar ik liet het niet merken aan E. Het chocoladebroodje ging er toch niet echt in. Enkel de helft en dan hield ik het toch maar voor bekeken. Moet toch wel erg vervelend zijn voor E om telkens weer datzelfde commentaar te horen. Terwijl ik zelf had voorgesteld om er op uit te trekken. Dus, besloot ik om dat commentaar maar voor mezelf te houden... 'k Denk dat ik bij tijd en wijle toch een ferme zagemie kan zijn...
We wandelden langs de kade. Alles tezamen denk ik dat we een kleine km hebben gestapt. Voor mij, een heuse sportervaring. Maar tandjesbijtend en in slowmotion-geschoffel haalde ik de auto. Naderhand voelde ik me alsof ik was gaan sporten. Heel erg moe, maar ook voldaan.
Eens terug thuis heb ik me in de tuin gezet met m'n boek. De zon heeft nog een tijd geschenen. E heeft me wat vergezeld en ondertussen ook met beetjes getuinierd. De vogeltjes waren extra goedgemutst door deze onverwachte nazomer, want enkelen floten lustig en vrolijk. De wolken die stilaan samen pakten konden me echt niet treurig stemmen. Ze waren de moeite om te zien. Snel, een fotootje genomen! Maar ik weet, nu is het gedaan, dat mooie weer. De eerste week zal ik me nog wel goed gemutst voelen. Daarvan ben ik zeker. Daar heeft de zon van de voorbije dagen voor gezorgd.
Terug thuis na een nachtje 'opname'. Alles is -uiteraard- goed verlopen. Het was rustig op de afdeling. Ik kwam zoals gewoonlijk op een tweepersoonskamer terecht. Het andere bed was echter leeg en dat bleef ook zo. Dus had ik het tweepersoonsrijk voor mij alleen. Maw had ik een ruime luxe, want deze kamer is ruimer dan een eenpersoonskamer. Tot hiertoe heb ik steeds chanse gehad met m'n kamergenoot. Geen reden tot klagen dus. Maar af en toe alleen liggen is ook wel eens leuk. Dan kan ik zonder iemand te storen mijn ding doen, zoals de muziek waar ik zin in heb opzetten enz. Met een goed boek bij de hand, opteerde ik voor klassiek. Sfeervol. Heerlijk. Uren aan een stuk heb ik mezelf kunnen verwennen. Natuurlijk kreeg ik af en toe bezoek van iemand van de verpleging. E kwam redelijk vroeg langs, maar bleef niet lang. Naderhand kwamen zoals gewoonlijk m'n twee zussen G en K. We moesten ons niet echt inhouden. Ons gesprek ging op een bepaald moment over muziek en dan hebben we de deur gesloten en met ons drietjes nog eens een égaliteetje gedaan. We zongen zoals vroeger 'Druppel', tekst van broer W waar ik muziek had op gezet. Het was op den duur zo'n beetje ons lijfnummertje. A Capella. Na zoveel jaren, ging dat nog erg goed. Ik stond versteld hoe synchroom we nog zongen. Zoiets kan je niet als er nog iemand op je kamer ligt hé... Pret alom!
Vandaag, kwam E me al om 10u ophalen. De lucht mooi blauw met een stralende zon. Toen ik buiten kwam kreeg ik haast een vakantiegevoel. We dachten langs het Middelheimpark te gaan om daar wat te genieten. Eén van m'n favoriete plaatsen. Maar dat was naast de waard gerekend. Poorten toe. Woeps. Ik vermoedde dat het park vandaag een uurtje later zou openen omdat het 1 november is. We plegen in onze contreien dan te zeggen dat het zondag is, waarmee we eigenlijk bedoelen, een feestdag. Fout fout fout. Enfin, we wilden nu ook weer geen uur blijven wachten en reden dus huiswaarts. Dan maar effe gegoogeld en blijkt dat Middelheim park geen park is maar een museum. Dohhhhh... Dat wist ik natuurlijk wel, maar ik blijf dit als een park aanvoelen, niet ten onrechte hoor. Bon, oké... Maar dat wil dus zeggen dat het 'museum' gewoonweg gesloten is omdat het een wettelijke feestdag is. Net als alle andere musea gesloten zijn vandaag. Zucht...!!! En, dat met zo'n prachtig weer.
Je kan gaan zitten zagen of duvelen of kankeren over zoiets, maar ook daarmee ga je je niet beter voelen. Tuinstoelen buiten gezet dus en in de tuin weggekwijnd in novemberzon en temperaturen tot 20°C. Alstublieft! Af en toe waaide een min of meer zuidelijk briesje onze japanse vis die aan de vijgenboom hangt, omhoog. Daarin dan het lage zonlicht. Het deed me een lentekriebel over m'n lichaam rollen. Volgens mij hadden de vogels ook met lentekriebels te kampen. Hun gefluit, geklapper en gesnater werkte alleszins zeer positief. Zoon D kwam met M en zoontje ook nog effe langs. Gezellig koffiekoeken in de tuin gepiknikt. Nouja, de kleine niet, die hield het nog bij z'n portie babyfood.
En nu, terwijl ik hier zit, voel ik dat de chemo stillekesaan begint te bijten. Het wordt dus tijd om me over te geven aan de wetten van de chemicaliën. Dit doe ik met een contract van bepaalde duur...
'k Heb best een drukke week gehad tot hiertoe. Maar klagen ga ik zeker niet doen. Maandag kwam een vriendin langs. Het was hoog tijd dat we nog eens konden bijpraten, want zoals de tijd vliegt, was het weeral effe geleden dat we mekaar zagen. Dinsdag kwam m'n hartsvriendin S me ophalen rond de middag. We reden eerst naar haar thuis. Daarna maakten we een wandeling in een naburig recent aangelegd park. Het weer viel goed mee. In de zon was de temperatuur nog goed, maar eens er een wolk voor het zonneke ging drijven, was het wat frisjes. Jas hadden we toch nodig. Tja, wat zit ik ook te bazelen? 't Is eind oktober.... dohhh... Al wandelend babbelen vind ik enorm gezellig. Ik heb besloten om in januari naar Kommil Foo te gaan in de Roma. R, m'n neef had me van hun optreden verteld. Daar E geen zin heeft om te gaan, vermoedde ik alleen te moeten gaan. Maar nee hoor. S gaat mee! Weeral een heel leuk vooruitzicht. Die week gaan we tweemaal op Kommil Foo-retraite. Eerst in de Roma dus. En drie dagen later treedt M op in het CC Berchem. Lekker dichtbij!
M'n oudste zoon belde nog om te vragen of hij met z'n gezinnetje kon langs komen. Wel, dàt zou ik echt heel leuk gevonden hebben, maar daar S kwam, was het niet haalbaar. Dedjuu, nu heb ik hen nog niet gezien. 'k Ben het echt niet meer gewend de kleinkinderen enkele weken niet te zien. Ik mis hen, die druk bezette kleine schatten. We hebben alleszins afgesproken dat we 'r blijven voor gaan. Ik hoop hen toch nog in 't kort in m'n armen te kunnen sluiten. Maar tegen de avond, kwam mijne jongste nog langs. Hij is druk in de weer met verbouwingen en tegenwoordig gaan onze conversaties over de vorderingen. 'k Ben wat bang dat hij teveel hooi op z'n vork neemt, maar hij ziet er alleszins heel goed uit. Hij straalt. Zelfs mét baard is hij knap...
Gisteren, woensdag kwamen twee collega's op bezoek. Dat deed deugd se. Natuurlijk bijgepraat over het werk, ocharme die collega's, en dat op hun vrije dag. Ik was natuurlijk op de hoogte dat ze zouden komen en had verwittigd dat ze zeker niks hoefden mee te brengen. Het is heel fijn dat ik hen zie, daar moet echt niks meer bij. Maar ja, toen ik de deur opende stond P daar met bloemen in z'n hand. Met een engelengezicht zei hij: 'Moet je zien wat ik hier op de stoep voor je deur vond!' Wel grappig. Maar weer eens, heb ik ferm genoten van hun gezelschap! En vandaag, ben ik naar de apotheker gewandeld. Da's niet ver. Maar in huis wat rondlopen of op straat een wandelingetje doen, maakt een groot verschil. Dat gaat helemaal niet goed. Toch, heel erg rustig aan, op het gemak, zodat ik zeker niet te fel uit m'n evenwicht ga en de pijn kan onderdrukken, lukt het toch. Tegen de middag kwam E al naar huis van het werk. Soms neemt hij spontaan een halve dag vrij. Dus had ik vandaag ook weer heerlijk gezelschap. Wat een week!!! O, ja... en nog ferm met de gitaar amusement gezocht. Niet dat het zo goed klinkt allemaal, maar ik heb me bijzonder geamuseerd. M' n voze vingers zijn er nog een pak vozer van geworden. Maar, dat heb ik er graag voor over. 't Is wel vermoeiend. Och, da's niet zo erg. Morgen hupsakee naar het ziekenhuis, chemodag. Tijd genoeg om te rusten dus.
Vrijdag kreeg ik m'n gebruikelijke portie chemo. Zoals gewoonlijk kwamen twee van m'n zusjes me opzoeken. G, de jongste, was een week op vakantie geweest, de tijd was te kort om àlles te vertellen. Ze moesten veel te snel vertrekken omdat het bezoekuur was afgelopen. Uitgetaterd waren we geenszins. Dat maken we beslist nog wel goed.
Tegenwoordig kan ik zaterdags wat vroeger naar huis. E komt me dan ophalen rond 11u, wat ik een heel goed uur vind. Hij hoeft zich niet te haasten 's morgens. Hetzelfde geldt voor mij. Ik zit dan gepakt en gezakt klaar in de grote hall van het ziekenhuis. Daar kijk ik dan naar de voorbijtrippelende mensen. 's Zaterdags op dit uur zie ik dikwijls nogal wat nieuwe ouders het ziekenhuis verlaten met hun spiksplinternieuwe fonkelende aanwinst, namelijk een prachtige baby. Allemaal goed geluimd, want voor hen is het een hernieuwde start voor het leven. Soms huppelt er nog een klein hummeltje vrolijk bij. Ik verveel me nooit als ik daar zit te wachten. Deze keer was er ook nog een filmploeg één en ander aan het installeren. Iets waar Stanny Crets aan meewerkt, want ook hij was aanwezig. Ze moesten hun apparatuur beschermen tegen de felle regenbuien. Hun Duur-Apparatuur... Enfin, wel eens een keertje interessant om dat allemaal voor je te zien, maar zo gauw ik de auto in kon, trok ik me er geen zier meer van aan.
Totaal onverwacht kwamen vrienden op bezoek. Zich verontschuldigend omdat ze niet verwittigd hadden. Ik had hen maar laat op de hoogte gebracht van m'n situatie. Het lukt me niet altijd om telkens die boodschap door te bellen, bij mensen waar ik het wèl zou moeten doen. Er is trouwens nog steeds een vriendin, die 'het' nog niet weet. Ik kom er niet toe om haar te bellen. Normaal gezien hebben wij om de paar maanden wel contact, maar nu, toevallig, duurt het erg lang. Regelmatig denk ik: 'k moet M bellen. 't Is eigenlijk schandalig dat ze het nog niet weet. Maar het lukt me maar niet... 'k Heb haar wel een hele tijd terug een mail gestuurd, maar die is niet aangekomen. Terug naar ons zaterdagbezoekje. Het heeft ons beidjes heel erg gesmaakt, vooral het onverwachte overweldigde me. We hebben gezellig bijgepraat. Eerst wat over mijn toestand, maar niet te lang. De conversatie verliep zeer aangenaam. Dus, dan volgt er natuurlijk weer een afspraak waar ik zeker en vast naar uitkijk. Een datum staat nog niet vast. Dwz dat we dit niet in de wind mogen slaan. Maar, dàt zullen we wel niet doen.
Het is dan toch zo ver, blijkbaar. Het weer slaat om. De temperatuur is gezakt. Regen en wind voeren hoogtij. Dit, is zelfs merkbaar tot onze waterlopen, want er werd springtij verwacht in onze koekenstad. De kademuren werden gesloten, hoorde ik op het nieuws. Wel, daar dienen ze voor hé. 'k Herinner me nog de reden waarom die muren er zijn gekomen. Een deel van de stad was ondergelopen met springtij. Wij, met De Krikskes als ik het goed voor heb, zijn toen nog naar de kaaien gegaan om het met eigen ogen vast te stellen. Het water klotste over de oevers. Later liepen de omgevende straten onder met de nodige miserie als gevolg. Ook omliggende gemeenten, die laag gelegen zijn, hadden wateroverlast. Sindsdien werden die poorten in de kademuren al menigmaal gesloten.
Vannacht hoorde ik wind en regen tekeergaan. Daar gisteren een tak van de vlierboom van onze buren was afgebroken en in onze tuin beland, net naast de glazen serre (oefff), was ik er niet helemaal gerust op. We waren vergeten rekening te houden met de ladder die achteraan, tegen onze gevel staat. Een groot geval dat je niet zomaar alleen uiteen zet of terug in mekaar schuift. Wegens te zwaar. Plots dacht ik: als die ladder teveel wind pakt en naar onze turkse buren omslaat, vallen we in ferme kosten. Gelukkig is dat niet gebeurd. Vanmorgen vertelde ik dit aan E. Ik bewonder zijn koelbloedigheid. Heel kalm vroeg hij me of ik dààr echt van wakker heb gelegen... "Dàt zal immers nog niet zo snel gebeuren," voegt hij er droogjes aan toe. Hoe doet hij het toch??? Dit typeert onze verschillende gedachtengang, wat een conversatie heel dikwijls boeiend houdt. Stel dat ik alles zou beamen wat hij zegt, of omgekeerd, dan zouden we telkens snel uitgepraat zijn. Wat nu lekker niet het geval is. Het weer blijft zowiezo toch z'n eigen gangetje gaan.
Ik staar met m'n nieuwe bril (waaraan ik nog moet wennen, want, geen dubbel zicht meer) naar de blaasjes en dansende waterkringetjes op het terras. Naar onze japanse windvis in de olijvenboom, die nu ipv te zwieren in de wind, in de knoop zit vastgehaakt door de overdosis bewegingsvrijdheid die hij net nog had... De zwalpende dunne twijgen van de ietwat te hoge bomen van onze buren, buigen diep over onze tuin. Op zich niet erg, maar telkens weer, denk ik, ojee... seffes wéér zo'n tak-krak. Maar tot hiertoe houden we met z'n allen dapper stand.
Best een drukke week, naar mijn tegenwoordige normen. Vrijdag uit gaan eten. De bedoeling was dus om met de familie te gaan eten. Maar uiteindelijk kon geen van hen. Daar ik had gereserveerd, zijn we met m'n goei vriendin en haar man gegaan. Dat werd hoog tijd. Zij is er altijd voor me, zeker de laatste jaren. Al langer dan 40 jaar draaien we samen door deze wereld. Steeds heb ik het gevoel dat zij zoveel meer voor mij heeft gedaan dan ik voor haar. Zij is echt het mooiste voorbeeld voor vriendschap dat er te vinden is. Ballsnglory... de eerste maal dat we'r kwamen en 't was zeker niet slecht. Voor mij veel te veel, maar E heeft me bijgestaan en mijnen overschot mooi weggewerkt, zodat het verder ons geheimpje kan blijven.
Zaterdag was een welverdiende rustdag. E trok naar de academie. Daar was een kunstboekenbeurs. Dat kon en mocht hij niet missen. Maar ik niet. Dat gaat m'n petje serieus te boven. Ik bleef dus thuis, in de tuin zitten. Het weer was fantastisch. Tot 23°C, en dat in deze tijd van het jaar. Mij hoor je niet klagen. De zon staat al erg laag en komt maar enkele uurtjes in onze tuin nu, maar die enkele uurtjes was ik er lekker bij!!!
Voor zondag werd ook nog mooi weer voorspeld. Maar vanaf de zee zouden de wolken toenemen. We trokken naar de westerschelde in Nederland. Prachtige streek. Gezonde mensen kunnen hier lekker lang wandelen. Onze wandelingen waren niet lang, maar daarom heb ik niet minder genoten. Ik had sterk de indruk dat E het wat tegen z'n zin deed, maar enkel om mij een plezier te doen. En daar voel ik me niet zo goed bij. Hij zegt alleszins dat het niet zo is. De zachte zuidenwind in m'n gezicht voelen, was zalig. We waren lang niet de enigen met het idee om daarheen te rijden. Er liep nogal wat volk rond. In de verte zagen we de grote waterkering, zo belangrijk voor Nederland om overstromingen tegen te gaan. Ik wist niet dat deze streek zo toeristisch is. Gelukkig is de kuststreek hier niet zo vol gebouwd als bij ons, dat maakt het uitzicht veel mooier, pitoresker. Wat E betreft ben ik niet zo zeker, maar ik ben alleszins blij dat we deze uitstap hebben gemaakt.
En ik beloof plechtig niet meer te zagen de eerste weken...
Donderdag, vaste bezoekdag van zus Gr. Daar ik morgen de chemo mag skippen, komt vandaag zus K ook. Weliswaar zonder m'n jongste zus, Go, die op vakantie is, maar anders ook steevast wekelijks van de partij wanneer ik gehospitaliseerd ben. 'k Zou misschien beter hun namen voluit schrijven. 'k Zou het me wellicht wat makkelijker maken om te schrijven. Toch, enige schroom houdt me tegen om alles en/of iedereen bloot te geven op het internet. Het blijft dus voorlopig bij het vermelden van die letter(s) waardoor lezers, meest waarschijnlijk enkel familie, weten over wie het gaat. Eén van m'n nichten had al een tijdje geleden aangegeven dat ze graag met manlief zou langs komen. Eerder hadden we al een samenkomst in het oog, maar dat was mislukt. Gisteren, donderdag lukte het wel. Haar twee zonen, m'n neven dus, waren ook van de partij. Dit was onder ons gezegd en gezwegen veel volk. Eigenlijk de eerste keer sinds ik thuis ben dat we met dit aantal bezoek samen waren. E is immers ook thuis geschreven door de dokter voor 14 dagen.
Zeer bewust heb ik me daarom 's morgens zo rustig mogelijk gehouden. Zo zou ik optimaal kunnen genieten van m'n zeer welkome bezoek. De zussen waren gastvrouw, maar E liet zich op dat punt niet direct opzij schuiven. Zusjes hebben echt niet teveel moeten doen dus. En ondertussen heb ik met grote teugen genoten van het bijpraten, gelegen in m'n gemakkelijke stoel. De broers zijn langer gebleven dan ik had gedacht. R moest nog een flink eind rijden want moest optreden in Den Bosch, geloof ik. Hij heeft, om mij dit bezoek te brengen, dus een ferme omweg gereden, wat ik verdomd erg apprecieer. Dàt, had ik helemaal niet verwacht. M had meer chanse. Hij trad gisterenavond op in Aartselaar. Hij moest dus niet echt omrijden. Niettemin ben ik echt opgetogen met hun bezoek. En hun ouders... tja, die hebben al lang op één of andere manier m'n hart gestolen. M'n nicht had haar 4 gedichtenbundels bij. Zooooo raar... Is het toeval??? Echt waar, de dag tevoren, eergisteren dus, was ik daar nog over aan 't mijmeren. Ik moest er haar beslist wat over vragen, want ik had ze nog niet alle vier en wilde die aanschaffen. Ze schrijft heel mooi. En M verwittigde me: lees ze niet direct na mekaar... iets wat ik met proza nooit doe. Dat moet immers zakken.
Gisteravond begon ik alvast met haar eerste, die ik lang geleden al las, maar het was hoog tijd het te herlezen. Ja hoor, wijze M had groot gelijk. Je kàn ze gewoonweg niet holderdebolder na mekaar lezen. Ze raken je veel te diep. M'n nicht doet dit vooral voor de vzw 'ik leef verder'. Een vereniging die zich inzet voor families van kinderen met stofwisselingsziekte. Deze kinderen kunnen vaak niet voldoende medisch geholpen worden en overlijden veel te jong. Al jaren zetten m'n nicht en echtgenoot zich daarvoor in. Ook de zonen werken regelmatig mee aan benefietoptredens ten voordele van de vzw.
Natuurlijk was is wel moe naderhand, maar we hebben het echt wel rustig gehouden en ach, daar is rusten goed voor. Ondertussen heb ik R en M beloofd om naar een extra optreden in de Roma te gaan, in januari. Toevallig hebben we al tickets voor een solo-optreden van M enkele dagen later in het cc Berchem.
Et voilà, een weloverwogen planning durf ik alweer aan. Stap voorwaarts...
Vanmorgen liet E de wekker voor wat ie volgens hem waard is. Negatie in alle toonaarden. Hij was vannacht opgestaan om een doktersvisite te reserveren wegens té veel last aan z'n schouder. Dàt, zat er al lang aan te komen. Hij is daarvoor al in behandeling van voor mijn diagnose werd vastgesteld. Blijkt dat hij zowiezo al 2 weken werd thuis geschreven. Vwalla se. 'k Heb 2 weken extra gezelschap. Da's een groot verschil. Ik weet wel; ik ben een flinke meid, maar alleen is en blijft maar alleen. Ik trek goed mijn plan. Toch kunnen de dagen soms lang duren, al naargelang hoe goed of minder ik me voel natuurlijk. Ik hoop toch heel erg dat het niet op een operatie zal uitlopen, want zo'n schouderoperatie kan wreed pijnlijk zijn. Laat rust voldoende resultaat geven, asjeblieft merci dankuwel...
We wandelden samen naar de optieker, hoewel ik al wel dacht dat die al een tijdje geleden was opgehouden. E was zeker dat het niet zo was. Ik wilde een verjaardagskaart voor A kopen, want die moet vandaag beslist op de post. Die krantenwinkel is dichtbij de gemeende optieker. Dat kon dus in ene keer. Twee vliegen in één klap. Heel rustig ernaartoe gewandeld, want vandaag gaat het niet zo best. Zowel met de motoriek van m'n handen als het gevoel in m'n voeten. Alleen zou ik dus echt niet de straat op gaan. Ik vond al snel het gewenste kaartje voor A. Maar die optieker, ho maar. Die is daar niet meer natuurlijk. Dus moet ik nog maar wat wachten voor een nieuwe leesbril, want de wandeling peigerde me wat te nijg af. Ik heb redelijk dringend een nieuwe leesbril nodig, want niet goed kunnen lezen, ergert me meer dan goed is. Voor de winter wil ik die beslist wel hebben, daar het veel donkerder wordt en dat zorgt dan voor meer leesproblemen. Als het lezen niet goed meer gaat (oogjes te vermoeid) dan zet ik me als een robot voor tv, want zoveel schiet er niet over voor me om te doen. Soms doe ik helemaal niks dan naar muziek luisteren, maar daarvoor moet ik in de juiste stemming zijn.
En het mooie weer houdt aan. Haast half oktober is het ondertussen. Mijne frank viel eerder deze week dat mijn diagnose haast 5 maanden geleden is vastgesteld. Yep... tijd vliegt... clichéblablabla. Half oktober dus. Ook al doen de herfstbuien intrede allerhande, de zon blijft regelmatig van de partij. Gisteren was een regendag. Toch hoofdzakelijk. Toen E me afhaalde van de kliniek, reden we door ferme stortbuien naar de stad. We gingen ideeën opdoen om vast te stellen waar we volgende vrijdag zouden kunnen gaan eten met zonen en hun gezinnetje. Eerst naar Hoboken en dan maar naar het eilandje. We reserveerden in ene keer, nu we 'r toch waren, maar naderhand lieten A en L weten dat ze niet kunnen komen. O, zo spijtig... Maar zo gaat dat hé. Ik kan, of durf niet lang op voorhand iets vast leggen uit schrik dat mijn gezondheid het niet toestaat voorlopig. En als een mens zo kort op de bal moet spelen, is er altijd het risico dat al andere afspraken of morele verplichtingen zijn opgedoken. Eigenlijk is het maar goed dat de jongens hun leven niet stil valt omdat het mijne in vertraging loopt. De reservering ligt vast. We laten het etentje dus doorgaan met m'n jongste zoon en gezinnetje. En dat op de dag dat ik de volgende chemo mag skippen. Tof vooruitzicht, vooral tussen de oortjes. Maar oké, ik had het over het oktoberweertje.
Ik herinner me dat 30 jaar geleden ook een hele mooie oktobermaand was. Dit zijn het soort herinneringen die ik nooit zal verliezen. Toen werd A immers geboren. Ik heb met hem als baby zalige wandelingen gemaakt tijdens een prachtig nazomerweertje. Als ik daar aan terug denk, voel ik terug wat ik toen voelde als jonge mama. Mijn geluk kon niet stuk!
Daar we niks gepland hadden vandaag (rekening houdend met chemo-naweeën) werd de tuin m'n place to be. De zon is al wat van haar krachten verloren, maar de warmte is er zeker nog. En, bovenal, het is een zalig gevoel. En daar zat ik dan, me zalig te voelen door die heerlijke zonnestralen én daarbijhorend die mooie herinneringen opgeroepen door dit heerlijk weertje. E zet zich ondertussen naast me. Rustig, gemoedelijk. Maar hij heeft niet echt wat men een zittend gat noemt. Na een kwartiertje mag ik alleen genieten van al wat m'n hartje begeert op dit moment. Af en toe wordt er een: 'Alles oké?' gevraagd. Het antwoord is makkelijk te raden. 'Ja hoor!' Het is zo leuk die stem regelmatig te horen, die woorden en zijn aanwezigheid te voelen.
Ach ja... De Ardennen... Eerder was ik er overvol van. Nu, is het gevoel geplaatst. De emoties hebben het effe over genomen en dat weegt wat. Zo gaat dat in het leven. Hoewel, het ardense gevoel nog steeds equivalent is aan het halfvolle glas. Het heeft echt wel goed gedaan... Vandaag heb ik een heel erg fijne namiddag gehad. Samen met m'n zus haar vaste donderdagbezoek, overwon ik kanker vandaag. Ziek? Ikke? Bon, oké dan. Daar kan ik niet onderuit. Maar, proberen de juiste tonen uit de gitaar te krijgen met mijn voze vingers, is niet zo evident. En toch, motiveert zus mij en ik haar. Zij is maar net begonnen, maar zeer gedreven om het te leren. En ik... nu ja, die gitaar is al een eeuwigheid m'n toeverlaat en die zal het blijven. Onder zus haar invloed oefende ik TriggerFingers' "I Follow". Ik zing dat op mijn manier. Maar zij, nog heel braafkes, probeert dat volledig te doen zoals TF dat doet. Zij speelde gitaar en zong haar versie, maar ik kon niet blijven zwijgen en deed mee, volgens mijn versie. Zo zongen we tweestemmig en... waren we nog tevreden ook. Neehhhh... knap was het zeker niet. Maar het deed wat muziek moet doen. We hadden er een heel leuk gevoel bij. En daarom wellicht, want een goed gevoel kan lang blijven hangen bij mij. Goeie lijm wellicht. Daarom denk ik, heb ik zin om nu over ons uitstapje te schrijven.
We verbleven in Arimont, dichtbij Malmédy. In een resort. Een bungalow. Ik had dus ruimte om me in de sofa te leggen indien nodig. Voldoende privacy is handig nu, ook al gingen we maar voor 4 dagen. We hadden ferme chanse met 't weer. Soms grijs, soms zon en regen viel vooral 's avonds of 's nachts. We maakten korte natuurwandelingen en lange autowandelingen. Zalig. Ik heb m'n grenzen overschreden en heb er wel een beetje last van gehad, maar niet te erg. De natuur is zo mooi, dat ik er niet op uitgekeken geraak. Een paddestoel, heide, naaldbomen, koeien, het doet er niet toe. Het gaat hem om het verhaal in z'n geheel. De kleur, de omgeving, het kader, het gevoel en de gezonde lucht is dan maar lekker meegenomen. De yakuzi en sauna (hoewel voor mij niet aan te raden, maar ach)... Het deed allemaal zo goed. Er is nog wat anders dan dat waarmee ik (en E samen met mij) dagelijks wordt geconfronteerd in het leven. Een eekhoorn, een salamander, een veldmuis (gelukkig niet in huis). Lachend, maar toch een beetje verstokt ernstig vraag ik me af wat deze diertjes ondernemen als ze erg ziek zijn. Gewoon sterven peins ik... Niettegenstaande brengen zij en de flora heel wat kronkelige kleurtjes in m'n hoofd. Zeer ontspannen en tevreden keerden we huiswaarts.
