Jippie!!! Het is bijna zo ver. De week is half, wanneer het einde nadert, zullen ze trouwen. Ze hebben een ware calvarieweg afgelegd, om het eindelijk zo ver te krijgen. Via consulaat, districtshuis, en stadsdiensten in Portugal, kregen ze na twee jaren heen en weer geloop, getelefoneer, geschrijf en geredetwist eindelijk de nodige, juist ingevulde en afgestempelde papieren om hun 'ja'woord te mogen uitspreken tegen mekaar.
Nee! Ze kwam helemaal niet naar hier afgezakt om op goedkope wijze snel verblijfspapieren te krijgen. Maar ze kwam hém tegen, en hij haar... en het werd wat het is geworden. Ondertussen zijn ze fiere ouders van twee schatten van kinderen. Maar nu bestempelen ze de boel. Een groot feest is er niet bij. Financieel is dat onverantwoord. Ze hebben besloten het gezellig te houden, met mensen uit hun directe omgeving, thuis. Zo kan de kleine tijdig in z'n bedje, zo kan het kleintje in haar eigen omgeving prettig ongestoord spelen, op die mooie dag. Het gaat regenen, maartse buien... Precies of dàt zal hen deren. Pffffftttt, met zon zou het natuurlijk een pak aangenamer zijn, maar die schijnt beslist nog wel op een ander keertje.
Zij had vorige week prachtig nieuws. Ze belde me 's avonds, want moest het kwijt. Haar zwangerschapstest was positief! Driewerf hoera!!! Zwanger zijn op je huwelijksfeest, vonden ze beidjes een prachtige bestempeling. Ze willen zo graag een derde kindje, niet te lang na het tweede, zodat ze lekker weinig verschillen in ouderdom. Maar de natuur heeft er een stokje voor gestoken. De natuur besloot dat het anders zou zijn. Ze had deze week, enkele dagen dus, voor het huwelijk, een miskraam. Da's slikken... Vallen tijdens het zweven, kan hard aankomen. Ze zweefden zo zalig. Gelukkig was ze nog niet ver, fysiek gaat het dus redelijk. Een arm om haar heen, heeft ze echter wel van doen. Nog effe afwachten of ze naar het ziekenhuis moet voor een curritage. Net dàn, loopt hij een zware enkelblessure op, tijdens een voetbalmatchke. O, ja, beslist heeft hij gescoord, dubbel en dik. Goal!!! goal! goal! goal! Zoals Rik De Saedeleer, pleegde te roepen. De verdediger was een fractie te laat, raakte de scorende bal niet, maar wel de scorende enkel. Ge kent dat wel, een ploegske van 't werk, of een caféploeg... hoe noemt ge zoiets hé. Meer knoeselsjotterij dan wat anders. Zo blijkt toch. Hij heeft het alleszins gevoeld. De pijn vreet hem op, hij is anders helemaal niet kleinzerig, maar doemme, doemme toch... nu bijt hij z'n tanden knarsend op mekaar om die helse pijn de hel toe te wensen. Hospitaal, urgentie, weekend, gips... nét een week voor hun huwelijk... Hij staat er (nog) niet bij stil, maar dra zal het wel dagen... Ik vraag hem voorzichtig aftastend, of hij z'n mooie broek zal aankrijgen over die gips...
Hij vangt haar op, zij vangt hem op. Ze bellen me wel, en ik kan vooral luisteren, bij hen langs gaan en wat praten met hen. Wat helpen relativeren, daar waar ze 'r zelf voor open staan, want ik kan hen niet zeggen wat ze 'moeten' voelen natuurlijk. Maar zijn krukken zijn symbolisch van zo'n grote waarde. Ze staan voor de ondersteuning die ze beiden mekaar geven. De fundering van hun huwelijk, is er zijn voor mekaar, uit liefde. 't Is haast een eer, mekaar, gesteund met z'n krukken, het leven te beloven.
Ik kijk alvast uit naar één van de mooiste dagen van hun leventje, wensend, dat ze een prachtig leven zullen leiden.
Maandag, 3 september, de zoveelste eerste schooldag in haar leven. Elk jaar weer, prijkt er wel een titel over in de krant, want 't begin van 't schooljaar is nieuws. Dit jaar krijgen we te horen of lezen wat men allemaal wil verwezenlijken op politiek vlak voor het onderwijs. Kleindochtertje start in het eerste studiejaar. Gemotiveerd. Tof. Haar mama maakte zelfs helemaal zelf de boekentas, een knap staaltje moederschap. Zo fier als een gieter zal ze wellicht naar school vertrekken met kriebels in de buik. Ze verandert immers van school. Ze ging naar een kleuterschooltje dat een aparte afdeling had. Op die locatie is dus geen ander onderwijs. Raar, maar zelfs moeke voelt wat kriebels...
Afgelopen weekeinde was het dus nog vakantie. Haar weekeinde start op vrijdag. Dan is manlief altijd thuis. Eerst moest het bezoek van een expert van de verzekering afgewacht worden. Er moest gezocht worden vanwaar het vocht in huis komt. De man kwam vroeg. Goedzo! Naderhand besloten ze om -eindelijk- eens naar museum Mayer van den Bergh te gaan. Daar is een tentoonstelling over Pieter Breughel. Zoiets mag je gewoonweg niet aan je neus laten voorbij gaan. Zij, was nog steeds niet, nooit, jamais, in dit museum geweest. Wat was dat de moeite!!! Als Antwerpenaar bovendien gratis. Het is een prachtig huis, Rubens- en Rockox- alsook Plantin Moretusstijl. De muren bekleed met leder, stof en goud. Het verstikt haar, maar tegelijkertijd toont het de rijkdom waarmee in die tijd werd gepronkt. Het is kunst op zich. De Breugheltentoonstelling is geweldig. Ze wil beslist nog terug voor deze afloopt.
Dat geldt ook voor de Nottebohmzaal van de stadsbibliotheek. Daar loopt dan weer een tentoonstelling L.I.R.E. van Lore Rabaut en Frank Depoorter. Daar, komt ze regelmatig op bezoek. De sfeer die daar hangt overweldigt haar steeds weer. Dit is een van de prachtigste bibliotheekruimtes in België, leest ze op het internet. Ook daar genieten ze beiden van het werkstuk dat werd opgesteld. Een modern surealistisch werk. Groot contrast met Breughel, maar zij kan zich heus wel inbeelden dat de ouwe Pieter dit ook zou gesmaakt hebben. Dan nog een koffie geslurpt in een leuk cafeetje aan het Mechels Plein om dan huiswaarts te keren. Ze smeedde immers plannen om morgen, zaterdag naar zee te trekken voor een booforreke, in de mate van het mogelijke. Ze moet dus goed uitgerust zijn. Cultuur zorgt voor een enorm verzet. Het reinigt haar hoofd. Weg met domme dingen en vul het met cultuur in de plaats. Het is echt zeer leuk, na te denken over wat je ziet. De werkwijze van de artiest te proberen achterhalen of toch wat te bestuderen. Naar kenners hun commentaar luisteren... stiekem, wanneer ze onder mekaar zo'n werk bespreken. O, ja beslist, ze zit momenteel in een genietfase. Ze wordt enkel met zichzelve geconfronteerd, wanneer ze moe neerploft op een stoel of haar maag wat opspeelt. Maar voor de rest, voelt ze zich super!!!
Ook het dagje zee gaat door. De koningin der badsteden ligt er niet bepaald vredig bij. Wanneer ze uit 't station komen lijkt het een mierennest van mensen. Zij besluiten direct de andere kant uit te gaan. Ze zullen wel ergens terechtkomen waar het rustiger en de moeite is. Het wordt een prachtige dag. Een beetje strandwandelen, een beetje Beaufort en, het Ensorhuis. Het enige onaangename is de bomvolle kusttram, duidelijk niet voorzien voor het vervoeren van teveel reizigers. Soms is het beter om de tram te laten verder rijden, je kan er toch niet bij. Maar dan moet je een kwartier wachten, wat eigenlijk te lang is, want het perron staat al snel weer veel te vol. Het is dringen, ellebogenwerk. Dat bevordert niet bepaald het respect onder de mensen. Ze willen al opstappen alvorens anderen zijn afgestapt. Nou... zij heeft daar geen zin in. Trouwens, zo op mekaar geplakt staan, terwijl er iemand gaat kuchen is niet direct bevordelijk voor haar gezondheid, nu ze helemaal geen afweerstysteem heeft. Het is en blijft een zeer vermoeiende maar lonende en prachtige dag... maar toerisme is een riscibusiness...
