Hoe je't ook draait of keert. Lucht lost je niet. Waar je ook bent, dicht of ver, binnen of buiten. Enkel wanneer je vacuum bent verpakt ben je niet door lucht omringd. In dàt geval, zou je't wellicht niet bewust meer meemaken...
Je kent dat lieve toontje wel, dat kindjes gebruiken als ze echt àlle aandacht willen... Dus, antwoordt ze
- Jaaaahh, schatjeuh...?
Uiteraard, is ze zeer geïnteresseerd en nog veel meer nieuwsgierig naar wat zal volgen...
- Ik ben een beetje verliefd op jou.
Een beetje naar adem snakkend, want nog maar weer eens gepakt door één van de vele kinderuitspraken,
- Ooooohhh, da's heel lief van je. Weet je, ik ben eigenlijk ook wel een beetje verliefd op jou.
Hij, kronkelt van tevredenheid.
Zus zit aan tafel, te tekenen. Het kleine lieve taterwatertje hoort de levensbekentenis van haar broertje en mengt zich broodnuchter:
- Dat kan niet, want kindjes kunnen niet verliefd worden op hun oma, want dan moeten ze trouwen en dat mag niet met je oma...
Moeke, niet enkel grijs in haren, maar ook in jaren, wil wijs de kerk in't midden houden. Dus:
- Nee, oma's en kleinzoontjes kunnen niet met mekaar trouwen, da's waar. Maar, er zijn verschillende soorten van verliefdheid en deze verliefdheid mag wel hoor. Dat kan helemaal geen kwaad.
Hij vult kalm gedecideerd aan:
- Ja, verliefd zijn mag wel, maar trouwen niet, want dan moeten er kindjes komen en dat kan niet met oma.
De tijd is gekomen. Ze is er klaar voor. Afspraakje gemaakt, om maar zeker niet te storen of voor de deur te staan voor niks. Het telefoontje op zich doet al goed. Zowel voor haar als voor nichtlief. Het heeft immers lang genoeg geduurd zonder mekaar te zien. De dag dat ze werd geopereerd, werd neef begraven. Ze kon er dus helaas niet bij zijn. Hij heeft het onderspit moeten delven. Een bijna tweejarige strijd geleverd, maar optimist tot in de kist, is hier een wrange waarheid geworden. Ze heeft er al die tijd zo'n spijt van gehad. Altijd, was er dat klein ietsje, dat haar probeerde wijs te maken dat het toch zo simpel is. Bel je nicht op. Praat met haar. Condoleren kan op verschillende manieren. Maar, hoe verleidelijk het ook was, ze kon er zich niet toe aanzetten. En nu, is ze volop bezig met lijnen te trekken. Een grens wordt duidelijk overschreden. Alles op zijn tijd. Nu gaat het dus wel. Condoleren. Afscheid nemen van hem, op haar eigen manier. Ze besluit om een ferme wandeling te maken op weg naar haar nicht. Een natuurwandeling blijft goed doen. De beweging is meegenomen. Tussen de oortjes, kan het ook enkel maar een goede opfrissing zijn. Niet meer, niet minder. Boswegjes. Sintelwegen. Velden. Weiden. Ze neemt de tijd om kleine dingen te zien. Een paard, zenuwachtig en schichtig, komt haar groeten. Tot een enkele auto nadert. Verschrikt loopt de merrie weg. Kippen en ganzen kwakkelen een schuurtje uit. De haan, de snoever, laat zich horen. Ei ei kukelei! De natuur doet het weer hé. Altijd het mooiste geschenk in petto. En dan, gaat het wellicht nog makkelijker, bij nicht binnenstappen en monter wezen. Ongeforceerd. Het gaat vanzelf.
Praten en nog eens praten. Gene prietpraat natuurlijk. Gene roddel ook niet. In de eerste plaats over hem. Hij die niet meer is, spijtig genoeg. Ze moet ook haar verhaal doen. Net zoals zij wil weten van hem, wil nicht weten van haar. En dan komt de hele reutemeteut van broers en zussen aan de beurt. Langs beide kanten. En hoe gaat het met die en die en die??? Het is een zeer ontspannen bezoekje. Er wordt afgesproken, beloofd om terug samen te komen. Deze keer met die en die erbij, waarom ook niet... Iets om naar uit te kijken. Beloftes. Niet van peperkoek, maar échte. Het soort dat men nakomt. En... ooo... wat vliegt de tijd!!! Veel te snel moet afscheid genomen worden. Maar het tintelgevoel blijft. Bus gemist? Pfffff... niet erg, ze wandelt wel weer terug zoals ze gekomen is. Ook al staat de merrie ondertussen op stal en zijn de kippen hem gesmeerd. Ze heeft de stilte tijdens het stappen om gesprekken in het hoofd een speciale bewaarplaats te geven.
Sinds enkele dagen gaat de jongste telg naar school. Hij doet het aardig. Veel beter dan ze had durven denken, maar wat dat betreft, heeft ze't maar al te graag mis. Ze denkt nu; lap, weer een kleintje dat in de maatschappij wordt geworpen om onderdanig te volgen wat de regels voorschrijven. Ach, eigenlijk zit je'r in vanaf je geboorte hé. Maar vanaf het schoollopen, moet je mee. Liefst mooi in de maat van de mars van het maatschappelijk leven. Schoollopen, op z'n minst vijftien à zestien jaar as 't effe kan. Als ie 't ziet zitten, is er geen probleem. Dan kan ie zelfs nog wat langer genieten van z'n studentenjaren. De tijd zal het uitwijzen. Nu, leert ie vooral samenspelen, samen plassen, samen eten, met andere kids dan broer en zus én... luisteren naar juf Marijke. Gelukkig vindt hij haar leuk. Da's een goei basis om verder op te bouwen. Yep, hij doet het goed!
Er was het carnavalfeestje in school. Broer is euhhh... Tobydingessss, bekend van tv. Wat vooral telt; broer geniet van het hele carnavalgedoe! En hij...? Hij, is Piet Piraat. Degens, sabels, geweren of ander schietgerij mochten terecht niet mee naar school. Dus, had hij een verrekijker bij zich. Geen slecht wapen voor een piraat, mag men denken. Het geschilderde ooglapje is half weggevaagd, wanneer hij uit school komt. Maar dat zal hem worst wezen. Een echte piraat ligt niet wakker van een ooglapje. Eens thuisgekomen, tovert zus (die vandaag nog niks te vieren had in school, zij moet nog geduldig wachten tot het einde van de week) zich om in een ware slangenvrouw. Thuis heeft ze de zalige vrijheid om heerlijk met haar broertjes mee te vieren. Drie gelukkige 'ali'-kinderen. Vandaag hebben ze alledrie een pseudoniem, ofnee, ze zijn incognito. Of, een andere identiteit. Hoewel ze af en toe vervallen in hun eigen ego.
Een wandelstok wezen kopen. Neuhhhh... niet voor zichzelf. 't Is een cadeau'tje voor haar broer. Neuhhh... hij is niet mank. Er is niks mis met hem. 't Is een pracht van een wandelstok, vindt ze toch. Ze weet het wel, smaken verschillen, maar ze hoopt toch dat hij 'm ook mooi vindt. Voor de gelegenheid heeft ze de stok getooid met een haast décadent glinsterflikkerend sierlint in een strik. Roze en goudkleurig. Geen man zal het mooi vinden, vermoed ze. Die absurde overdadige nep is nou net wat ze beoogt. Met lelijkheid kan men het mooie bevestigen, zie je... Hij is van de beste kwaliteit ook. En, hopelijk heeft broerlief hem nooit nodig, tenzij om het oog te strelen. Het is een symbolisch geschenkje. Hij komt maar weer eens aan een grens-van-jaren. Al zes decennia verwerkt hij goed en slecht op aard. Die stok is de nodige steun, moest het ooit nodig zijn, om z'n weg te blijven volgen. Wellicht zal er wel verschillende malen gezegd worden dat de tijd snel vooruit gaat en zo nog meer van die dingen, denkt zij nog voor ze samen met haar Hij vertrekt naar het feestje. Maar nee hoor, niet één keer hoorde ze het typische verjaardagscliché. Jarige broer is enorm enthousiast en laat direct weten dat stokje mee zal gaan naar z'n volgende vakantie. Daar, zal gewandeld worden dat de st(o)ukken er af vliegen. Hopelijk wordt hij niet vergeetachtig. Zelf heeft ze daar ook wel eens last van.
Toen ze vorige week op werk ging overleggen hoe ze terug aan de slag zou kunnen, na haar lange afwezigheid, liet ze zonder dralen weten dat ze zoveel jaren telt. Ze meende iets van onzekerheid te voelen, nadat ze het gesprek overdacht op weg naar huis. Maar verder niks. En toen ze gisteren aan haar broer dacht, viel haar nikkeltje dat we wel degelijk in het jaar des heren 2013 leven. Als hij zoveel jaren telt, klopt er iets niet, dacht ze zo. Ze vergeet namelijk helemaal niet hoeveel haar broer ouder is dan haar. 't Is lang geleden dat ze nog echt rekenoefeningskes heeft gemaakt, maar ze is toch maar eens gaan rekenen. Blijkt dat ze een jaar ouder is dan ze dacht. Bummer zegggg... Ze vraagt zich echt af, hoe dat ene jaartje haar is ontsnapt. Maar bon, ze denkt dat ze dan maar eens een feestje moet houden. Confetti, slingers en toeters!!! Liefst redelijk snel, voor ze alweer jarig wordt.
't Kan anders verlopen dan ze nu aanvoelt. Maar ze denkt dat dit de laatste blog wordt waarin ze wil schrijven over haar aandoening. Er is ook nog wat anders in 't leven hé...
Bij het ontwaken (goed geslapen overigens) had ze zoiets van; oké, de laatste maal... we zullen wel zien wat nog wel of niet komt...
Hoewel ze voelde dat haar omgeving verwachtte dat ze zou moeten jubelen, had zij niet dat gevoel. Ze had anders wel uitgekeken naar het einde van die therapiejacht. En ja hoor, een kriebelgevoel in het buikje, was er wel. Maar ze wilde met de voetjes stevig op de grond blijven. Cynisme is soms nodig. Hoe hoger je vliegt, hoe dieper je kan vallen; is toch wel meer haar visie, als 't er op neerkomt. Blijkbaar. Het irriteert haar zelfs de laatste dagen dat 'men' een breedsmoelkikkerlach verwacht, wat het hele therapiegedoe betreft.
Er schijnt een prachtig zonneke. Daarom besluit ze om een uurtje vroeger te vertrekken naar het hospitaal. Ze stapt uit aan Middelheimpark. Nog koud, maar zonnig en vooral heel erg rustig zoekt ze Antony Gormley's installatie op. Die wordt buiten door de zon extra in de schijnwerpers gezet. Hier en daar weerkaatst het licht en geeft een extra dimensie. Het lijkt wel of sommige delen uit het geheel gaan zweven, naar de bezoeker toe om die te groeten. Beslist, het heeft iets uitnodigend. Het slokt haar op en da's de bedoeling. Nog effe, voor zover het kan, niet aan witte jassen, aan Mercurius of aan pillen slikken gedacht. Voor een examen is het ook goed, je geest te ontspannen, heeft ze altijd gemeend. Vandaar dat ze zichzelf op deze manier in toom houdt. Rust, cool'te', geestelijk nuchter blijven, lukt allemaal veel beter dankzij het park, het verdrinken in cultuur en omgeving. Lang kan het niet duren, want voor die laatste keer wil ze absoluut niet te laat komen. Tijdens de korte tijd dat ze in de bestralingskamer is, wordt ze er drie keer aan herinnerd dat het de laatste beurt is. Jaah-aaahhh, zegggg... denkt ze, maar ze glimlacht en zegt: yep, een streepke trekken dus. Zo enthousiast als ze maar kan. Maar ze merken het wel en ze krijgt een vragende blik toegeworpen. Nee, met hen wil ze hier niet over praten. Ze bedoelen het wel goed hoor, maar hoe vaak verpleging ook met de patiënten in contact komt, ze voelen het niet aan zoals een patiënt dat doet.
Na de behandeling (hiphiphoera... zucht) moet ze nog naar de dokter. Wanneer die haar komt halen, moet ze haast lopen om mevrouw bij te houden. (zucht) Gaat het goed? Ja? 'We' zullen es kijken hoe het verder moet. Je bent wel ingelicht over de medicatie die je nog moet nemen hé... Dat laatste is al geen vraag meer maar een (verkeerde) vaststelling. Patiënte moet zich reppen om er een 'nee' tussen te gooien. Ze voelt zich hoe langer hoe rotter. Ze moet de dokter er zelfs van overtuigen dat ze nog absoluut geen info kreeg, noch een voorschrift, noch een afspraak enz. (zucht, slik, zucht... moet het echt zo??? tandengeknars en goesting om te vloeken) Aaach toch... het komt er op neer, dat door vakantie te nemen en andere (...)toestanden, men één en ander vergeten is blijkbaar. Dat moet patiënte dan zelf maar effe allemaal in orde brengen, papieren enzo. Enfin, wanneer ze eindelijk buiten gaat, is ze boos. Boos op alles, op de wereld, op het systeem, op zichzelf. Soms heeft ze't gevoel dat ze strafwerk krijgt omdat ze kanker kreeg. Ze besluit om haar kleinkinderen op te zoeken. 't Is woensdagmiddag. School is seffes uit. Da's tenminste een therapie se.
En wat... als ze nou die stomme, omdat-het-MOET-pillen en verdere onderzoeken nou eens laat voor wat het is en gewoon regelmatig bij die kleine, fantastische wondertjes op therapie zou gaan...?
Den eerste 'boost' zit er op. Dat ging echt wel vlug. Zo ongeveer een halve minuut wordt er met een gerichte straal, (Men richt deze straal met een soort trechter omdat die anders te verspreid zou stralen) gebeamd op die ene plek, waar het gezwel zat. Ze kreeg de wijze raad nog goed te blijven zalf smeren. En ze gelooft maar al te graag dat het nodig is. Als men nu geconcentreerd gaat stralen, zal ze wellicht na de behandeling wel blaasjes of een ander soort uitslag krijgen, weet ze uit de ervaring die ze net opdeed. Heel erg braaf volgt ze dus de richtlijnen van de verpleegkundigen.
Van het ziekenhuis trok ze naar het werk. Bewijs van ziekteverlenging moest worden binnen gebracht. En tevens raad gevraagd ivm hoe en wat nodig is om opnieuw van start te kunnen gaan. Men zou denken dat het simpel is. Je gaat naar je werk en begint terug mee te draaien, maar neen hoor. Er moet eerst vanalles geregeld worden. Ze heeft heel goei bazen en collega's en ze kon dus met al haar vragen en conclusies terecht. Het was rustig op kantoor. Deze keer geen toeloop van collega's die heen en weer liepen en waaraan ze telkens het verhaal weer moest vertellen.
Het weer wilde vandaag wel meewerken. Geen neerslag. Dus profiteerde ze ervan om met zuslief af te spreken om naar fortV te gaan wandelen. Na een soepje te hebben geslobberd in de stad, trok ze daar dan heen met de bus. De wandeling mét babbel was weer eens zeer aangenaam. Dat doet telkens weer echt goed. Gisteren had ze ook met een vriendin afgesproken, maar dan niet in de natuur. Het mocht op het eilandje. Het weer was heel wat guurder dan vandaag. Maar goed gekleed en hier en daar geschuild, genoten ze samen toch ook van de dag. Die uitjes zijn belangrijk voor haar. Zonder die contacten zou ze zich lang niet zo goed voelen. Alleen thuis zitten kan wel, maar liefst niet te dikwijls. Morgen, vrijdag staat ze'r weer goed voor. Dan is Hij thuis. Drie zalige dagen samen. Samen naar het ziekenhuis, is altijd leuker dan alleen. Samen vanallessen. Yep!!!
Het is uiteraard fantastisch om in een bubbel te vertoeven. Maar... life goes on. Een cityptrip werd gepland en eindelijk was het zo ver. Enkele dagen Berlijn. 't Was het moment bij uitstek om er nog eens uit te trekken. Niks kanker. Niks therapieên. Niks ziekenhuis, noch verpleging, noch dokter van welke soort ook. Er helemaal uit. Zinnen verzetten en onderdompelen in een zee van externe impulsen. Het deed heel erg goed in New York. Dus ging ze 'rvan uit dat het nu ook wel welkom zou wezen. En het effect was ook zoals ze wilde(n). Zalig gewoon! Het doet zo goed om niet aan wat dan ook te denken ivm kanker en bijhorende kwalen.
De trip viel enorm mee. Berlijn is een zeer aangename stad. De bewoners vallen ook aardig mee. De stad is groot, maar de drukte valt erg goed mee. Het is ook best leuk om je weg te zoeken naar bezienswaardigheden. Het weer was bar koud. En dat nodigde dan weer regelmatig uit om ergens een plaatske te zoeken waar het aangenaam vertoeven was om op te warmen. Soms een eethuis of een café, of een tentoonstelling. Het hotel was zeer uitnodigend, door creatievelingen ingericht. Het eten lekker, ook al kon zij enkel maar soep of ander vloeibaar voedsel eten. Niet getreurd, het leven is meer dan eten. Trouwens, de soep was ook lekker. Ze gingen onder andere ook ontbijten in een weense-stijl kaffee, een aanrader in de boekskes. Een ontbijt van het huis, niet te versmaden. Manlief genoot ervan. Zij, kon het niet eten, dus bestelde ze yoghurt met fruit. Het. Was. Heerlijk! Kortom, ook met simpele dingen kan de boel slagen.
Batterijtjes opgeladen om er nog een laatste keer tegenaan te gaan, trok ze vanmorgen weer naar het hospitaal. Ze kreeg nieuwe tekeningetjes op het lichaam voor de nieuwe bestralingsboost die haar te wachten staat. De verpleging haalde de dokter erbij om de huiduitslag op borst en rug te controleren, want die is hardnekkig. Dat tot daaraantoe, maar de bijhorende jeuk is soms vervelend. Er werd een voorschriftje geschreven voor een anti-jeukzalf. Smeren, smeren en nog eens smeren is de boodschap. Vanaf donderdag zal ze weer bestraald worden tot volgende week woensdag. Dus eerst nog twee dagen vrijaf. De zon schijnt, dus besluit ze ipv huiswaarts te keren, naar haar -dochtertje te rijden. Nog effe samen naar de stad. Een dag vliegt zo voorbij.
Jongens toch, wat is ze gelukkig! Enfin, een beetje filosoof gaat dat anders begrijpen. Gelukkig is ze al lang. Maar wat is ze gedorie euforisch blij!!! Ze heeft zin om het van de daken te schreeuwen en dus, schrijft ze 't maar beter op. Juicht mensen, mee met haar, deel haar vreugd. Daar is er veel van en kan dus maar beter gedeeld worden. Zalig toch, dat springerig hartjesgevoel. Misschien kan ze maar es beter laten weten, waarom...
Vandaag ging ze -gelaten- naar de laatste bestralingsbeurt van de eerste en langste sessie. 'Gelaten', ten eerste vanwege het barre weer. Ze was niet eens zeker of ze'r wel tijdig zou geraken, ook al was ze vroeger vertrokken dan normaal. Maar, zou de bus er wel goed doorkomen met die sneeuw...? Ze heeft lang moeten wachten. Ze heeft een bus laten passeren, want vindt dat sardientjes in blik om te eten zijn, niet om te beleven. Met koude voetjes, redelijk ondergesneeuwd, want het schuilhokje gaf niet voldoende bescherming voor de rondvliegende sneeuwkristallen die o zo, romantisch kunnen beschreven worden, maar soms niets dan klamme ellende zijn. Ze kwam dus scherp op tijd, wat een andere benadering is dan 'een beetje te laat' aan ter plekke. Niet gemord want ze mocht direct naar Mercurius. Ze was immers niet de enige die sneeuwchaos meemaakte. Mensen die met de auto kwamen, waren soms meer dan een uur te laat, of geraakten er gewoonweg niet. De bestraling ging zoals het hoorde. Gisteren kreeg ze een voorschrift voor haar slokdarm, dus het slikken gaat ondertussen ook al wat beter. Hoewel ze nog geen vast voedsel kan eten. Maar een dikke pudding wil toch al wel lukken. Eigenlijk moet ze gaan opletten stillekesaan, want de kilootjes vliegen er zowat af. Maar door de medicatie zal ze snel wel normaal kunnen eten, hoopt ze.
Enfin, de behandeling zit dus goed. Ten tweede... De behandeling is nog niet gedaan. Blij zou ze pas echt zijn als alles volledig achter de rug zal zijn. Meer verlangt ze niet, maar de duur van de therapie begint door te wegen. Juichen zou ze dus pas op de dag van de allerlaatste bestraling.
Maar... ze ging op gesprek bij de oncologe. Dr. Depooter. Kordate maar vriendelijke dame. Zo'n gesprek begint altijd met: 'Hoe gaat het ermee?' Door 'Breken' van Kommilfoo, heeft deze vraag voor haar tegenwoordig een dubbele weerklank. Maar zoals de heren het in hun show aan bod laten komen, heeft zij het ook al lange tijd aangevoeld. het is een overbodige vraag, als lichaamstaal aangeeft dat het antwoord niet interesseert. Hierop wordt dus steevast met een 'ja'knik op gereageerd. Maar... ze heeft het hart gelucht ivm dr Bibber, Shiver, ofte, de dokter van de mutualiteit. Ze deed het verhaal en stak haar gevoel niet onder stoelen of banken. En... dr. Depooter heeft haar verzekerd dat ze terug kan gaan werken. Ze deed erg haar best om haar de nodige moed toe te spreken na de kouwe douche die ze kreeg van Bibber. Ach, ondertussen heeft ze dat allemaal wel geplaatst, en denkt ze er het hare van. Toch, eens thuis gekomen, drong het echt tot haar door; op 1 juni zal ze weer starten met werken. Echt! Ze zal na de therapie nog moeten aansterken en de boel tussen de oortjes klasseren. Zeker weten, op 1 juni 2013 begint een nieuw hoofdstuk!!! Ze telefoneerde al naar 't werk om het te melden. Hier wordt niet getreuzeld!
't Is weer een beetje afzien. Pakweg een maand geleden, was ze zo opgeblazen dat ze zichzelf haast niet herkende bij het ochtendtoilet, als ze in de spiegel keek. Het was zo vreemd, zichzelf te zien met ferme wallen onder de ogen, en babywangen. Haar kledij zat ook niet meer zoals het hoorde. Dat was waarschijnlijk door de cortizonen die ze moest nemen, gecombineerd met de hoeveelheid zout die ze exta in het eten deed, om toch maar iets te proeven. Wel, dat is -gelukkig maar- voorbij. Ze is een vijftal kilo's afgevallen en is weer zichzelf.
Nu zal ze moeten oppassen dat ze niet teveel vermagert. Zo is't altijd wel wat. Door de bestraling, heeft ze nu last met slikken. Men had haar verwittigd. Het was draaglijk. Soms at ze enkel zachte dingen. Spagetti, platte kaas of yoghurt of pudding. Kortom, dingen die zoals ontbijtgranen in melk zacht te slikken zijn. Brood ging soms moeilijk, maar ze moest het lang niet alle dagen mijden. De laatste dagen lukt dat niet. Ze krijgt geen brok brood meer binnen, want da's veel te pijnlijk. Echt pijnlijk. Het blijft nazinderen. Dus, eet ze enkel nog yoghurt of pudding, zeer voorzichtigjes, want ook dit is nu zeer gevoelig. Straks zal ze proberen of ze soep binnen krijgt zonder slokdarmmartelingen. Lukt het niet, dan zal het maar weer pudding worden... of misschien wel niks. Bij het typen van het woord pudding, ondervindt ze al een lichte tegenzin.
Jeuk is ondertussen ook haar ononderbroken gezelschap geworden. Vooral niet krabben, weet ze. 't Zou hobbeles geven bij de volgende bestralingsbeurt. Ze kreeg een soort synthetische plakker, die voor positief resultaat zorgt. De jeuk is niet weg, maar veel beter beheersbaar.
Nog effe tandenbijten. De therapie loop op z'n laatste beentjes. Nog twee dagen, dan enkele dagen lekker niet. En dan... den boost, waarover ze nog niks weet. En ze kan het zich niet aantrekken. Nàh. En daarom, voegt ze nog een foto bij van haar supergezellige wandeling met vriendin, eerder deze week.
Het loopt goed vandaag, de bestraling. Geen akkefietjes zoals ook afgelopen week er enkele waren (pannes voor de verandering). En ook geen ongewenste onmogelijke afspraken in de nek geduwd, zoals er deze week eentje haar verraste. Dat heeft ze recht kunnen zetten door op haar punt te staan. Spijtig genoeg is dat nodig. Anders loopt men over haar heen, merkt ze. Niet dus. Maar niet gemord, want 't is in orde gekomen.
Wanneer men haar voor de zoveelste keer, net voor de bestraling nog eens bijschildert, merkt een verpleegster blijkbaar toch de geïrriteerde huid op. Ze vraagt of patiënte veel last heeft. Beaming zonder aarzelen. Ze heeft erg veel last van jeuk op die en die plaatsen. Ze krijgt, als ze wil, een grote siliconen pleister die zou helpen tegen die jeuk. Een dik (enkele mm) wit geval van 10 op circa 25cm. De boel mag niet nat worden, maar mag om te douchen wel worden verwijderd. O, ja, en kost zoveel, 't is maar dat je't weet en dat je weet wat die meerkost is op het factuur. Wel... daar houdt ze nu van zie. Eerlijke, correcte en volledige informatie. Ze accepteert natuurlijk. 't Is het proberen waard, want ze wordt haast gek van de jeuk. Wanneer de sessie is afgelopen, blijft ze nog wat praten met een patiënt in de wachtzaal. Vandaag is zijn laatste dag hier en hij moet één en ander kwijt. Niet enkel over z'n aandoening, maar ook gewone dingen over z'n familie. Ze geeft hem de tijd en blijft vooral luisteren tot ie wordt geroepen voor z'n laatste behandeling. Men komt haar afhalen om naar een vergadering op het werk te gaan en ze heeft nog even tijd.
Wat is het plezierig om nog eens op 't werk te komen. Het was een tijdje geleden. Ze laat alvast aan haar baas weten dat ze zeker en vast van zin is om terug te komen. Na wat heen en weer gepraat, voelt ze zich hiervoor gesteund. Het doet ook goed om collega's te zien, de vergadering bij te wonen, terug wat op de hoogte te worden gebracht ivm de job. Ook al duurt het vergaderen op zich lang, het is de moeite zeker waard. Ze wordt in de watten gelegd. Collega-controleurs rijden haar na afloop naar huis. En thuis, een beetje uitgeteld, vertelt ze even later aan haar man over het verloop van de dag. En dan... dan voelt ze... dat ze zich kan ontspannen. Een gewicht is van haar schouders. Het gewicht van onzekerheid, dankzij dokter Bibber. *smile*
Ze was afgelopen week wat van haar melk door het gesprek met die controlearts. Manlief nam zelfs enkele dagen vrij om gewoon bij haar te zijn. In eerste instantie vond ze het een wat overdreven reactie, maar langs de andere kant was ze'r wreed blij mee. Praten tot ze'r moe van wordt. Tot vervelens toe. Tot ze opstandig wordt zelfs. Hij... trekt het zich ook erg aan. Te erg misschien. Maar, da's normaal hé. Da's liefde zekers. Het helpt wel om plooitjes glad te strijken. Om alles weer een goede plaats te geven. En nee, het gaat niet over doodgaan, toch niet in eerste lijn. Maar het kwam verdomd aan, toen de arts laconiek zei dat ie zowiezo de papieren voor invaliditeit zou aanvragen. Donderslag!!! Wie heeft het ooit gehad over voor eeuwig niet meer gaan werken? Integendeel, de vorige arts raadde haar aan te overwegen om progressief te gaan werken. Daarover had ze al gepraat op het werk. Speciaal een afspraak gemaakt met de sociale dienst. Naderhand met één van de directe bazen. De gesprekken waren positief. Hoopgevend. Goed gevoel! Verdomde dokter. Tactvol is anders hoor.
Eerst las hij het medisch verslag dat ze bij zich had op aanvraag van de medische dienst van de ziekenkas. Toen hij het las, deed zij wat ze altijd doet als een dokter iets leest over haar medische tralala. Ze taxeert de persoon in kwestie. Dokters zijn niet zo getraind in lichaamstaal. Specialisten weten dikwijls beter. Pokerface. Andere artsen staan daar niet zo bij stil. Nou, deze gaf een heuse theatervoorstelling. Het begon met meewarig neeknikken, inclusief bijhorende 'ts ts ts'-geluiden. Dan volgde het verbaal commentaar. Lief hoor, daar niet van. Ze vreesde dat hij haar in z'n armen zou sluiten en haar zou wiegen uit meelij. Zoiets in den aard. Dat deed hij gelukkig niet. Hij trok verbaal ten strijde. Gaf uitvoerig verhaal over de nadelen van radiobestraling. Ze weet het nu zeker. Ze gaat dood! ...hoewel dat geen nieuws is hoor. Dood gaat iedereen wel ooit. Daar ligt ze helemaal niet wakker van. Integendeel, het doet haar leven. Ze weet immers; dood gaan is verdomd makkelijk. Leven is de uitdaging.
Dokter Shiver vertelde haar dat bestraling langzaam maar zeker het lichaam vergiftigt. Het lost het lichaam niet meer. Je kan vanalles krijgen. Ontstekingen in alle vormen en formaten. Je kan het enkele jaren goed doen, maar dan word je wel keer op keer ziek. Welke werkgever slikt dat? Jij, kan daar niks aan doen natuurlijk, maar het afweersysteem van je lichaam doet het niet goed meer. Witte bloedlichaampjesgezever enzovoort. Nou, da's geen nieuws, denkt ze bij zichzelf. Hij drukt er op, beter niet meer te gaan werken. Vrijwilligerswerk doen. Zo kan je afbellen wanneer je je niet goed voelt, zonder problemen.
Zij zit hopeloos te wachten op minstens één positieve noot. Eén goedgevoelwoordje maar. ...please...? Maar dokter Shiver is lang niet zo goed in het lezen van bodylanguage. Hij leest haar ogen niet, die smeken: 'Hou op!' Dapper antwoordt ze dat ze zal overwegen. Dat ze vooral de tijd zal nemen die nodig is, alvorens een beslissing te nemen. Dat ze naar haar lichaam zal luisteren. Ze krijgt alvast een in te vullen papier mee om de boel vlotjes te laten verlopen. Dank je dokter, zegt ze laf, moegetergd door de medogenloze tiran. Net daarvoor had ze in het ziekenhuis al van zich af moeten spreken. Ze heeft een hekel aan anderen die voor haar beslissingen denken te moeten nemen. Een grondige hekel. Maar ze wil helemaal niet hekelen, ze wil leven. Lachen. Genieten van ALLES. Kleine dingen, dat is ook, minder werken, maar wel werken. Niet opzij geschoven worden omdat ze een griepje meer kan krijgen.
Ondertussen weet ze, dat zij, alleen zij, zal beslissen wat ze zal doen. Nu is het nog te vroeg. Ze kan helemaal niet afgaan op hoe ze zich nu voelt. De bestraling mat haar af. Ze heeft nog teveel mankementen door de therapieën. Ze moet nog medische verslagen afwachten. Maar ze heeft weer een les geleerd. Ook zo'n knauw moet ze te boven komen. Puttekes en Ladderkes, da's ook leven. Dus... seffes trekt ze'r uit. Met zalige vriendin. De zon. Bijpraten, beslist ook hierover. En dan thuiskomen. Thuis komen. THUIS komen...
Gisteren wilde Mercurius zich maar weer eens laten gelden. De machine was zo dwars als wat. Resultaat... geen bestraling. Anderen konden nog met een andere machine verder geholpen worden. Zij niet. Ze kon weer naar huis. Heel bewust stond ze'r maar niet bij stil. Het zou op dat moment toch niks aan de zaak veranderen. Nog een dag die ze moet inhalen. Da's het enige dat ze moet weten.
Als ze had geweten dat die ene week zonder bestraling dient om eventuele miskleumen in te halen, had ze natuurlijk geen citytrip vastgelegd. Nou, ze was niet op de hoogte van in te halen dagen, dus meende ze tussen die bestralingsmomenten door te verpauzen. Eén en ander werd vastgelegd. Drie dagen maar. Mag het? Mogen...? Het moet zelfs! Iets om naar uit te kijken. Ze besluit om de verpleging op de hoogte te brengen, zodat men geen nieuwe afspraken gaat vastleggen op dagen dat ze niet kan komen. De verpleegster kijkt wat verwonderd. Tja... zeg... ge leeft toch maar ene keer hé...
Vandaag geeft men haar in het ziekenhuis een briefje met daarop de nieuwe afspraak. De enige nog vrije dag die ze heeft vòòr haar citytrip. De verpleegster laat nogal dwingend weten dat, als er nog problemen moesten zijn met Mercurius, ze naar st Niklaas zal moeten. Zij... knikt nee: Heus, dan moet het met de trein en de bus of watdanook.
De verpleegster wordt gelijk een meter groter door haar authoritaire uitstraling die ze zich anders niet aanmeet. 'In dat geval zullen we u verder helpen via de sociale dienst. Dan wordt u gebracht...' ofzo... Aandachtig luisteren doet ze al niet meer. Ze knikt, want wil helemaal niet argumenteren. Don't want no bad feelings... Hupsakee, naar Mercurius, die vandaag een kleine poging onderneemt om dwars te doen, maar het daarbij laat. De straling kan gestraald worden. Ondertussen is ze toch wat verontrust over de gang van zaken. Hangen patiënten dan toch als marionetten aan touwtjes die anderen in handen hebben? Toch wel een beetje griezelig. Dit geeft haar een wrang gevoel. Maar voorlopig relativeert ze; ze kan natuurlijk ook niet verlangen dat de wereld naar haar pijpen gaat dansen. Hoewel... het zou een leuk zicht zijn...
Van de therapie laat ze zich naar de controlearts rijden. En die brave man bezorgt haar zo'n beetje een koude douche. Het verhaal zet ze hier nog niet. Ze heeft hiervoor een goeie reden. Maar wat ontdaan gaat ze zijn cabinet weer buiten. Ze is verdomd dankbaar dat ze had afgesproken met haar -dochter, die meekwam maar buiten bleef wachten. Een welkome toeverlaat waartegen ze haar hart wat kan luchten. Een dumper. Een put(je) waar ze nog es moet uitkruipen. -Dochter kan 't niet oplossen, maar ze luistert. En het helpt. Vooral om die eerste beet in de zure appel door te slikken.
Ondertussen is ze een veertiental dagen in behandeling. Ze wil het niet natellen. Andere patiënten lijken hun telling goed bij te houden, merkt ze tijdens gesprekjes in de wachtzaal. Als men het haar vraagt moet ze haar agenda nemen om die bestralingsbeurten te tellen. Maar telkens vergeet ze't weer. Ze vindt het niet belangrijk. Vooruitkijken moet een mens echt wel doen, maar als het over dit soort zaken neerkomt, vindt zij 't belangrijker om vooral niet te vergeten wanneer je laatste beurt is. En dat duurt nog even, dus niet aftellen. Dat spaart ze voor de laatste week. Verder maakt ze van elke dag het beste, al naargelang hoe ze zich voelt, het weer en andere invloedbare omstandigheden. Ze voelt nu de fysieke reacties op de bestraling. Inspanningen zorgen al snel voor wat druk op de luchtpijp en da's gevoelig. Slikken is ook een opgave. Maar het gaat wel, hoewel ze voorkeur begint te geven aan papperig eten. Dat gaat immers veel beter.
Enkele dagen geleden, gingen ze nog uit eten in de Gringo's Cantina. Het smaakte voortreffelijk! Plots realiseert ze zich dat ze enkele jaren geleden in februari zijn getrouwd. Omdat ze toen ook hier zijn komen eten, met de zonen en vriendinnetjes, waarvan eentje -dochter is ondertussen, komt een leuke herinnering bovendrijven. Ze moet gaan rekenen om te weten hoelang (hoekort) ze zijn gehuwd. De juiste datum weet ze niet. Hij... evenmin. Hij wist al niet meer dat ze trouwden in februari. Grappig eigenlijk. Maar het genieten is er zeker en vast. Bijna 11 jaar zijn ze samen en 7 jaar getrouwd. Nou, ene jubileum moeten ze samen toch kunnen meemaken, vindt ze. Als MoederNatuur hen die toegeving wil doen, zou het fijn zijn. Maar, ook MoederNatuur kan wispelturig zijn. Dus, voor alle zekerheid toch maar het eigen steentje hiertoe bijdragen hé. Dwz, voorlopig braafkes ondergaan wat dokters aanraden, voorschrijven en luisteren naar wat zij menen beter te weten.
En dan is 't nog eens Kommil Foo-time. Al een hele tijd geleden bestelde ze tickets. Met manlief had ze de voorstelling al gezien. In Gent. De moeite. De try-out had ze ook gezien, maar da's natuurlijk al meer dan een jaar geleden. Dat was met een zus. Toevallig. Omdat het toen ferm had gesneeuwd, de ene zus met de andere had afgesproken en die laatste door het gevaarlijke weer niet zo ver wilde rijden. De ene had hààr, dan opgebeld met de vraag of ze geïnteresseerd was. Die kans had ze niet laten liggen. En nu was het weer eens zo ver. Ze had met haar vriendin afgesproken eerst samen iets te gaan eten. Dat kon in de Cantina van de Arenbergschouwburg. En, dat viel goed mee! Eerst liet men verstaan dat er geen plaats was. Ze waren al op weg naar buiten toen een serveerster hen kwam nagelopen. Er was nog een tafel beschikbaar. Fijn! Ze keerden terug op hun passen, namen plaats. En zo kwam het, dat ze nog een leuke babbel kon maken met haar neven, Raf en Mich die ook daar aten, samen met hun entourage. Een beetje bezorgd wilden ze weten hoe het met haar gesteld is. Misschien antwoordde ze een beetje té opgewekt...? Dat was dan toch alleszins niet de bedoeling, want ze meende het toen ze zei, dat het goed gaat, dat er nogal wat fijne dingen zijn die haar een goed gevoel geven en dat dit enkel maar ten goede kan komen aan een snel beterschap hé. Maar ze moet natuurlijk ondergaan wat nodig is. Moe... ja natuurlijk, maar als ze tijdig rust neemt, gaat het beslist goed, zeer goed. Ze krijgt tijdens het gesprek lichtjes het gevoel dat vooral Raf haar niet helemaal gelooft. Ach, het siert hem wel hé, die bezorgdheid. Maar het is echt niet nodig. Trouwens, denkt ze, ze kan volledig genezen van pfffffft... kanker, maar ze kan morgen onder een auto lopen, bij wijze van spreken. Daarom, genieten van elk mogelijk moment, raadt ze haar neven aan. Wellicht hebben ze die raad niet echt nodig, want, dat weten ze uiteraard ook wel.
Tijdens het etentje kan ze met haar vriendin zalig tateren. Heerlijk! 'Breken', de show van Kommil Foo is knap. Ook al ziet ze't voor de 3de keer, ze staat er versteld van hoeveel ze alweer vergeten was. Het is een superavond.
Een dagje later, is het werkdag. Ze neemt de bus naar het ziekenhuis. Alles gaat zoals het hoort. Een babbel met een vrouw die ze daar al eerder zag, doet haar nogmaals beseffen dat ze niet moet klagen. Verre van. Die vrouw heeft vandaag haar laatste bestraling. Ze is graatmager. Vorige maand verloor ze haar man aan kanker. Nee hoor, zij... wil niet ruilen. Ze heeft behoefte aan lucht. Die is er vandaag overtollig, met een portie zonneschijn erbij. Ze gaat na de bestraling dus niet naar huis, maar naar het Nachtegaalpark en omgeving. Daar het weer school is, is het zeer rustig wandelen. Bomen werpen lange schaduwen die hen zoveel groter doen lijken dan ze zijn. Het hoofd leegmaken op tijd en stond lukt met zo'n mooi weer. De wandeling doet haar deugd. Enkele uren later, laat ze zich afgemat naar huis rijden door de eerste de beste bus in de omgeving. Ommetje langs de stad, maar zo moet ze minder stappen, want dat lukt niet goed meer. Het doet er niet toe, hoe lang ze onderweg is, ze heeft tijd. Dat geldt niet voor iedereen. Ze hoort enkele schoolmeisjes ontevreden klagen dat ze wel 3 minuten moeten wachten op de tram. En ze zegt niks, maar... denkt het hare...
Er wordt gewerkt in huis. Afvoerleidingen worden vernieuwd of aangepast waar nodig in de badkamer. Hij... wil het allemaal zelf doen. Als beloning krijgt hij een aanzienlijke hoeveelheid gratis stress te slikken. Hij doet het immers ook maar 'voor en na'. Toevallig was er ook een etentje gepland dit weekeinde. In januari was het niet gelukt om met het hele gezin samen te komen. Nu eindelijk wel. Zij, zou het eten klaarmaken. Ze zou er rustig de tijd voor nemen. Zo kon hij zich richten op z'n harde labeur in de badkamer. Daar ie geen loodgietergenen in z'n bloed heeft, noch één of andere -achtige opleiding -nooit vanzeleve- genoten, moet hij wel twee keer over en weer naar den Brico. Stukken halen of verwisselen. Ze laat hem. Zij zou het immers niet beter kunnen. Trouwens... een kok in hart en nieren zou haar eens bezig moeten zien in haar keuken. Die zou beslist zijn bedenkingen hebben. Het begint al bij het snijden van ajuin. Natuurlijk kan ze dat wel, maar vlotjes kan je't niet bepaald noemen. Goed excuus, maar niet helemaal terecht, zijn de vingers die nog niet helemaal de juiste medewerking verlenen. De chemo hé... Vooral die ene, middenvingernagel is nog steeds dwars. Maar daar past ze wel een mouwke aan. Net als het typen, dat nu moeizaam gaat. Moeizaam wil helemaal niet zeggen, dat het niet gaat. Het duurt allemaal wat langer. Da's al. Zo gaat dat ook met het koken.
Een beetje dwangmatig moet alles proper en geordend gebeuren. Dat, heeft niks met haar aandoening te maken. Dat was altijd al zo. Op een dag als deze, moet het zeker op deze wijze, want het moet goed zijn. Voorbereidingen voor lasagna duren dus een lange tijd, maar alles komt fijntjes in orde op het juiste moment. De tomatensoep met balletjes, op bestelling van kleinzoontje, komt ook goed. Ze is er enkele uren zoet mee. Een beetje teveel van het goede misschien, want de knieën knikken. Alvorens de zonen met bijhorenden er zijn, neemt ze dus nog een welverdiende rustpauze in haar comfortabele zetel. Zelfs te moe om even haar boek vast te nemen. Ondertussen is hij gestopt met de werken in de badkamer. Ze kunnen toch al weer water gebruiken in lavabo en douche.
Deze morgen hadden ze zich in de keuken moeten wassen. Nostalgie. Wanneer zij als kind op vakantie ging naar haar grootouders, was dat normaal. Men waste zich in 'het pomphuis'. Dat was naast de keuken. In de keuken was geen water voorzien. In het pomphuis was ook geen warm water. Daarvoor moest water in pot of ketel opgewarmd worden. En, dat liep allemaal goed. Geen probleem. Wat zijn we toch een luxebeestjes, filosofeert ze tijdens dit abnormale ochtendritueel, voor het keukenraam. Eigenlijk houdt ze wel van het af en toe stapje achteruit wat luxe betreft. Het duurde echter niet lang. Hij, bracht het al snel weer in orde. Enkel de afvoer voor de droogkast moet nog gearrangeerd worden. Vandaag lukt het niet meer.
Na een half uurke zetelrust gaat de bel. Al gauw is haar gezinnetje kompleet. De kleinkindjes vragen al haar aandacht en die geeft ze met plezier. Samen tekenen, schrijven, lezen, samen balletjes heen en weer rollen, samen grappen, samen dingen bouwen... Maar tijdens het eten krijgt ze eventjes rust. Samen bijpraten met de volwassenen. Als iedereen weer naar huis is en de boel zo goed als opgeruimd, met dank aan alle helpers, gaat ze onderuit. Plof neer. Big Time Out.
Primeur!!! Of nee, toch niet echt. Ze moet eerlijk zijn. Het is niet de eerste keer dat er niks misloopt. Zoooo uitzonderlijk is het nu ook weer niet. Vandaag liep alles zo gesmeerd als, als... welja, als olie in een kanneke. Eigenlijk heeft ze dus niks te vertellen. Toch niet over de bestraling.
Naderhand is ze langs een zus geweest. Getaterd dat de stukken eraf vlogen. Over muggen en olifantjes. Oké, oké... niet daarover, maar wel over koetjes en kalfjes. En... vooral... over op vakantie gaan. *smile*
Gisterenmiddag ging ze naar dansende draken kijken in de Chinese buurt in de stad. Een rituele dans tijdens de Chinese nieuwjaarsfeesten. Het was druk, maar de moeite om het een keertje in levende lijve te zien. Nu ze thuis is, wilde ze ervan profiteren om zulks es mee te maken. Sommige toeschouwers maakten ruzie omdat één van hen te egoïstisch was. Ze hadden woorden maar daar bleef het gelukkig bij. Wanneer het afgelopen was, ging ze direct naar huis, want ze was doodop. Een beetje teveel van het goede. Daar is uitrusten dan weer goed voor. Lekker onderuit met een kop heerlijke warme koffie en een boek van Hugo Claus; Het jaar van de kreeft. Rara... Toeval??? Of, gewoon om de Chinezen een klein beetje dwars te zitten met hun slangenjaar...?
