't Is weer een beetje afzien. Pakweg een maand geleden, was ze zo opgeblazen dat ze zichzelf haast niet herkende bij het ochtendtoilet, als ze in de spiegel keek. Het was zo vreemd, zichzelf te zien met ferme wallen onder de ogen, en babywangen. Haar kledij zat ook niet meer zoals het hoorde. Dat was waarschijnlijk door de cortizonen die ze moest nemen, gecombineerd met de hoeveelheid zout die ze exta in het eten deed, om toch maar iets te proeven. Wel, dat is -gelukkig maar- voorbij. Ze is een vijftal kilo's afgevallen en is weer zichzelf.
Nu zal ze moeten oppassen dat ze niet teveel vermagert. Zo is't altijd wel wat. Door de bestraling, heeft ze nu last met slikken. Men had haar verwittigd. Het was draaglijk. Soms at ze enkel zachte dingen. Spagetti, platte kaas of yoghurt of pudding. Kortom, dingen die zoals ontbijtgranen in melk zacht te slikken zijn. Brood ging soms moeilijk, maar ze moest het lang niet alle dagen mijden. De laatste dagen lukt dat niet. Ze krijgt geen brok brood meer binnen, want da's veel te pijnlijk. Echt pijnlijk. Het blijft nazinderen. Dus, eet ze enkel nog yoghurt of pudding, zeer voorzichtigjes, want ook dit is nu zeer gevoelig. Straks zal ze proberen of ze soep binnen krijgt zonder slokdarmmartelingen. Lukt het niet, dan zal het maar weer pudding worden... of misschien wel niks. Bij het typen van het woord pudding, ondervindt ze al een lichte tegenzin.
Jeuk is ondertussen ook haar ononderbroken gezelschap geworden. Vooral niet krabben, weet ze. 't Zou hobbeles geven bij de volgende bestralingsbeurt. Ze kreeg een soort synthetische plakker, die voor positief resultaat zorgt. De jeuk is niet weg, maar veel beter beheersbaar.
Nog effe tandenbijten. De therapie loop op z'n laatste beentjes. Nog twee dagen, dan enkele dagen lekker niet. En dan... den boost, waarover ze nog niks weet. En ze kan het zich niet aantrekken. Nàh. En daarom, voegt ze nog een foto bij van haar supergezellige wandeling met vriendin, eerder deze week.
Het loopt goed vandaag, de bestraling. Geen akkefietjes zoals ook afgelopen week er enkele waren (pannes voor de verandering). En ook geen ongewenste onmogelijke afspraken in de nek geduwd, zoals er deze week eentje haar verraste. Dat heeft ze recht kunnen zetten door op haar punt te staan. Spijtig genoeg is dat nodig. Anders loopt men over haar heen, merkt ze. Niet dus. Maar niet gemord, want 't is in orde gekomen.
Wanneer men haar voor de zoveelste keer, net voor de bestraling nog eens bijschildert, merkt een verpleegster blijkbaar toch de geïrriteerde huid op. Ze vraagt of patiënte veel last heeft. Beaming zonder aarzelen. Ze heeft erg veel last van jeuk op die en die plaatsen. Ze krijgt, als ze wil, een grote siliconen pleister die zou helpen tegen die jeuk. Een dik (enkele mm) wit geval van 10 op circa 25cm. De boel mag niet nat worden, maar mag om te douchen wel worden verwijderd. O, ja, en kost zoveel, 't is maar dat je't weet en dat je weet wat die meerkost is op het factuur. Wel... daar houdt ze nu van zie. Eerlijke, correcte en volledige informatie. Ze accepteert natuurlijk. 't Is het proberen waard, want ze wordt haast gek van de jeuk. Wanneer de sessie is afgelopen, blijft ze nog wat praten met een patiënt in de wachtzaal. Vandaag is zijn laatste dag hier en hij moet één en ander kwijt. Niet enkel over z'n aandoening, maar ook gewone dingen over z'n familie. Ze geeft hem de tijd en blijft vooral luisteren tot ie wordt geroepen voor z'n laatste behandeling. Men komt haar afhalen om naar een vergadering op het werk te gaan en ze heeft nog even tijd.
Wat is het plezierig om nog eens op 't werk te komen. Het was een tijdje geleden. Ze laat alvast aan haar baas weten dat ze zeker en vast van zin is om terug te komen. Na wat heen en weer gepraat, voelt ze zich hiervoor gesteund. Het doet ook goed om collega's te zien, de vergadering bij te wonen, terug wat op de hoogte te worden gebracht ivm de job. Ook al duurt het vergaderen op zich lang, het is de moeite zeker waard. Ze wordt in de watten gelegd. Collega-controleurs rijden haar na afloop naar huis. En thuis, een beetje uitgeteld, vertelt ze even later aan haar man over het verloop van de dag. En dan... dan voelt ze... dat ze zich kan ontspannen. Een gewicht is van haar schouders. Het gewicht van onzekerheid, dankzij dokter Bibber. *smile*
Ze was afgelopen week wat van haar melk door het gesprek met die controlearts. Manlief nam zelfs enkele dagen vrij om gewoon bij haar te zijn. In eerste instantie vond ze het een wat overdreven reactie, maar langs de andere kant was ze'r wreed blij mee. Praten tot ze'r moe van wordt. Tot vervelens toe. Tot ze opstandig wordt zelfs. Hij... trekt het zich ook erg aan. Te erg misschien. Maar, da's normaal hé. Da's liefde zekers. Het helpt wel om plooitjes glad te strijken. Om alles weer een goede plaats te geven. En nee, het gaat niet over doodgaan, toch niet in eerste lijn. Maar het kwam verdomd aan, toen de arts laconiek zei dat ie zowiezo de papieren voor invaliditeit zou aanvragen. Donderslag!!! Wie heeft het ooit gehad over voor eeuwig niet meer gaan werken? Integendeel, de vorige arts raadde haar aan te overwegen om progressief te gaan werken. Daarover had ze al gepraat op het werk. Speciaal een afspraak gemaakt met de sociale dienst. Naderhand met één van de directe bazen. De gesprekken waren positief. Hoopgevend. Goed gevoel! Verdomde dokter. Tactvol is anders hoor.
Eerst las hij het medisch verslag dat ze bij zich had op aanvraag van de medische dienst van de ziekenkas. Toen hij het las, deed zij wat ze altijd doet als een dokter iets leest over haar medische tralala. Ze taxeert de persoon in kwestie. Dokters zijn niet zo getraind in lichaamstaal. Specialisten weten dikwijls beter. Pokerface. Andere artsen staan daar niet zo bij stil. Nou, deze gaf een heuse theatervoorstelling. Het begon met meewarig neeknikken, inclusief bijhorende 'ts ts ts'-geluiden. Dan volgde het verbaal commentaar. Lief hoor, daar niet van. Ze vreesde dat hij haar in z'n armen zou sluiten en haar zou wiegen uit meelij. Zoiets in den aard. Dat deed hij gelukkig niet. Hij trok verbaal ten strijde. Gaf uitvoerig verhaal over de nadelen van radiobestraling. Ze weet het nu zeker. Ze gaat dood! ...hoewel dat geen nieuws is hoor. Dood gaat iedereen wel ooit. Daar ligt ze helemaal niet wakker van. Integendeel, het doet haar leven. Ze weet immers; dood gaan is verdomd makkelijk. Leven is de uitdaging.
Dokter Shiver vertelde haar dat bestraling langzaam maar zeker het lichaam vergiftigt. Het lost het lichaam niet meer. Je kan vanalles krijgen. Ontstekingen in alle vormen en formaten. Je kan het enkele jaren goed doen, maar dan word je wel keer op keer ziek. Welke werkgever slikt dat? Jij, kan daar niks aan doen natuurlijk, maar het afweersysteem van je lichaam doet het niet goed meer. Witte bloedlichaampjesgezever enzovoort. Nou, da's geen nieuws, denkt ze bij zichzelf. Hij drukt er op, beter niet meer te gaan werken. Vrijwilligerswerk doen. Zo kan je afbellen wanneer je je niet goed voelt, zonder problemen.
Zij zit hopeloos te wachten op minstens één positieve noot. Eén goedgevoelwoordje maar. ...please...? Maar dokter Shiver is lang niet zo goed in het lezen van bodylanguage. Hij leest haar ogen niet, die smeken: 'Hou op!' Dapper antwoordt ze dat ze zal overwegen. Dat ze vooral de tijd zal nemen die nodig is, alvorens een beslissing te nemen. Dat ze naar haar lichaam zal luisteren. Ze krijgt alvast een in te vullen papier mee om de boel vlotjes te laten verlopen. Dank je dokter, zegt ze laf, moegetergd door de medogenloze tiran. Net daarvoor had ze in het ziekenhuis al van zich af moeten spreken. Ze heeft een hekel aan anderen die voor haar beslissingen denken te moeten nemen. Een grondige hekel. Maar ze wil helemaal niet hekelen, ze wil leven. Lachen. Genieten van ALLES. Kleine dingen, dat is ook, minder werken, maar wel werken. Niet opzij geschoven worden omdat ze een griepje meer kan krijgen.
Ondertussen weet ze, dat zij, alleen zij, zal beslissen wat ze zal doen. Nu is het nog te vroeg. Ze kan helemaal niet afgaan op hoe ze zich nu voelt. De bestraling mat haar af. Ze heeft nog teveel mankementen door de therapieën. Ze moet nog medische verslagen afwachten. Maar ze heeft weer een les geleerd. Ook zo'n knauw moet ze te boven komen. Puttekes en Ladderkes, da's ook leven. Dus... seffes trekt ze'r uit. Met zalige vriendin. De zon. Bijpraten, beslist ook hierover. En dan thuiskomen. Thuis komen. THUIS komen...
Gisteren wilde Mercurius zich maar weer eens laten gelden. De machine was zo dwars als wat. Resultaat... geen bestraling. Anderen konden nog met een andere machine verder geholpen worden. Zij niet. Ze kon weer naar huis. Heel bewust stond ze'r maar niet bij stil. Het zou op dat moment toch niks aan de zaak veranderen. Nog een dag die ze moet inhalen. Da's het enige dat ze moet weten.
Als ze had geweten dat die ene week zonder bestraling dient om eventuele miskleumen in te halen, had ze natuurlijk geen citytrip vastgelegd. Nou, ze was niet op de hoogte van in te halen dagen, dus meende ze tussen die bestralingsmomenten door te verpauzen. Eén en ander werd vastgelegd. Drie dagen maar. Mag het? Mogen...? Het moet zelfs! Iets om naar uit te kijken. Ze besluit om de verpleging op de hoogte te brengen, zodat men geen nieuwe afspraken gaat vastleggen op dagen dat ze niet kan komen. De verpleegster kijkt wat verwonderd. Tja... zeg... ge leeft toch maar ene keer hé...
Vandaag geeft men haar in het ziekenhuis een briefje met daarop de nieuwe afspraak. De enige nog vrije dag die ze heeft vòòr haar citytrip. De verpleegster laat nogal dwingend weten dat, als er nog problemen moesten zijn met Mercurius, ze naar st Niklaas zal moeten. Zij... knikt nee: Heus, dan moet het met de trein en de bus of watdanook.
De verpleegster wordt gelijk een meter groter door haar authoritaire uitstraling die ze zich anders niet aanmeet. 'In dat geval zullen we u verder helpen via de sociale dienst. Dan wordt u gebracht...' ofzo... Aandachtig luisteren doet ze al niet meer. Ze knikt, want wil helemaal niet argumenteren. Don't want no bad feelings... Hupsakee, naar Mercurius, die vandaag een kleine poging onderneemt om dwars te doen, maar het daarbij laat. De straling kan gestraald worden. Ondertussen is ze toch wat verontrust over de gang van zaken. Hangen patiënten dan toch als marionetten aan touwtjes die anderen in handen hebben? Toch wel een beetje griezelig. Dit geeft haar een wrang gevoel. Maar voorlopig relativeert ze; ze kan natuurlijk ook niet verlangen dat de wereld naar haar pijpen gaat dansen. Hoewel... het zou een leuk zicht zijn...
Van de therapie laat ze zich naar de controlearts rijden. En die brave man bezorgt haar zo'n beetje een koude douche. Het verhaal zet ze hier nog niet. Ze heeft hiervoor een goeie reden. Maar wat ontdaan gaat ze zijn cabinet weer buiten. Ze is verdomd dankbaar dat ze had afgesproken met haar -dochter, die meekwam maar buiten bleef wachten. Een welkome toeverlaat waartegen ze haar hart wat kan luchten. Een dumper. Een put(je) waar ze nog es moet uitkruipen. -Dochter kan 't niet oplossen, maar ze luistert. En het helpt. Vooral om die eerste beet in de zure appel door te slikken.
Ondertussen is ze een veertiental dagen in behandeling. Ze wil het niet natellen. Andere patiënten lijken hun telling goed bij te houden, merkt ze tijdens gesprekjes in de wachtzaal. Als men het haar vraagt moet ze haar agenda nemen om die bestralingsbeurten te tellen. Maar telkens vergeet ze't weer. Ze vindt het niet belangrijk. Vooruitkijken moet een mens echt wel doen, maar als het over dit soort zaken neerkomt, vindt zij 't belangrijker om vooral niet te vergeten wanneer je laatste beurt is. En dat duurt nog even, dus niet aftellen. Dat spaart ze voor de laatste week. Verder maakt ze van elke dag het beste, al naargelang hoe ze zich voelt, het weer en andere invloedbare omstandigheden. Ze voelt nu de fysieke reacties op de bestraling. Inspanningen zorgen al snel voor wat druk op de luchtpijp en da's gevoelig. Slikken is ook een opgave. Maar het gaat wel, hoewel ze voorkeur begint te geven aan papperig eten. Dat gaat immers veel beter.
Enkele dagen geleden, gingen ze nog uit eten in de Gringo's Cantina. Het smaakte voortreffelijk! Plots realiseert ze zich dat ze enkele jaren geleden in februari zijn getrouwd. Omdat ze toen ook hier zijn komen eten, met de zonen en vriendinnetjes, waarvan eentje -dochter is ondertussen, komt een leuke herinnering bovendrijven. Ze moet gaan rekenen om te weten hoelang (hoekort) ze zijn gehuwd. De juiste datum weet ze niet. Hij... evenmin. Hij wist al niet meer dat ze trouwden in februari. Grappig eigenlijk. Maar het genieten is er zeker en vast. Bijna 11 jaar zijn ze samen en 7 jaar getrouwd. Nou, ene jubileum moeten ze samen toch kunnen meemaken, vindt ze. Als MoederNatuur hen die toegeving wil doen, zou het fijn zijn. Maar, ook MoederNatuur kan wispelturig zijn. Dus, voor alle zekerheid toch maar het eigen steentje hiertoe bijdragen hé. Dwz, voorlopig braafkes ondergaan wat dokters aanraden, voorschrijven en luisteren naar wat zij menen beter te weten.
En dan is 't nog eens Kommil Foo-time. Al een hele tijd geleden bestelde ze tickets. Met manlief had ze de voorstelling al gezien. In Gent. De moeite. De try-out had ze ook gezien, maar da's natuurlijk al meer dan een jaar geleden. Dat was met een zus. Toevallig. Omdat het toen ferm had gesneeuwd, de ene zus met de andere had afgesproken en die laatste door het gevaarlijke weer niet zo ver wilde rijden. De ene had hààr, dan opgebeld met de vraag of ze geïnteresseerd was. Die kans had ze niet laten liggen. En nu was het weer eens zo ver. Ze had met haar vriendin afgesproken eerst samen iets te gaan eten. Dat kon in de Cantina van de Arenbergschouwburg. En, dat viel goed mee! Eerst liet men verstaan dat er geen plaats was. Ze waren al op weg naar buiten toen een serveerster hen kwam nagelopen. Er was nog een tafel beschikbaar. Fijn! Ze keerden terug op hun passen, namen plaats. En zo kwam het, dat ze nog een leuke babbel kon maken met haar neven, Raf en Mich die ook daar aten, samen met hun entourage. Een beetje bezorgd wilden ze weten hoe het met haar gesteld is. Misschien antwoordde ze een beetje té opgewekt...? Dat was dan toch alleszins niet de bedoeling, want ze meende het toen ze zei, dat het goed gaat, dat er nogal wat fijne dingen zijn die haar een goed gevoel geven en dat dit enkel maar ten goede kan komen aan een snel beterschap hé. Maar ze moet natuurlijk ondergaan wat nodig is. Moe... ja natuurlijk, maar als ze tijdig rust neemt, gaat het beslist goed, zeer goed. Ze krijgt tijdens het gesprek lichtjes het gevoel dat vooral Raf haar niet helemaal gelooft. Ach, het siert hem wel hé, die bezorgdheid. Maar het is echt niet nodig. Trouwens, denkt ze, ze kan volledig genezen van pfffffft... kanker, maar ze kan morgen onder een auto lopen, bij wijze van spreken. Daarom, genieten van elk mogelijk moment, raadt ze haar neven aan. Wellicht hebben ze die raad niet echt nodig, want, dat weten ze uiteraard ook wel.
Tijdens het etentje kan ze met haar vriendin zalig tateren. Heerlijk! 'Breken', de show van Kommil Foo is knap. Ook al ziet ze't voor de 3de keer, ze staat er versteld van hoeveel ze alweer vergeten was. Het is een superavond.
Een dagje later, is het werkdag. Ze neemt de bus naar het ziekenhuis. Alles gaat zoals het hoort. Een babbel met een vrouw die ze daar al eerder zag, doet haar nogmaals beseffen dat ze niet moet klagen. Verre van. Die vrouw heeft vandaag haar laatste bestraling. Ze is graatmager. Vorige maand verloor ze haar man aan kanker. Nee hoor, zij... wil niet ruilen. Ze heeft behoefte aan lucht. Die is er vandaag overtollig, met een portie zonneschijn erbij. Ze gaat na de bestraling dus niet naar huis, maar naar het Nachtegaalpark en omgeving. Daar het weer school is, is het zeer rustig wandelen. Bomen werpen lange schaduwen die hen zoveel groter doen lijken dan ze zijn. Het hoofd leegmaken op tijd en stond lukt met zo'n mooi weer. De wandeling doet haar deugd. Enkele uren later, laat ze zich afgemat naar huis rijden door de eerste de beste bus in de omgeving. Ommetje langs de stad, maar zo moet ze minder stappen, want dat lukt niet goed meer. Het doet er niet toe, hoe lang ze onderweg is, ze heeft tijd. Dat geldt niet voor iedereen. Ze hoort enkele schoolmeisjes ontevreden klagen dat ze wel 3 minuten moeten wachten op de tram. En ze zegt niks, maar... denkt het hare...
Er wordt gewerkt in huis. Afvoerleidingen worden vernieuwd of aangepast waar nodig in de badkamer. Hij... wil het allemaal zelf doen. Als beloning krijgt hij een aanzienlijke hoeveelheid gratis stress te slikken. Hij doet het immers ook maar 'voor en na'. Toevallig was er ook een etentje gepland dit weekeinde. In januari was het niet gelukt om met het hele gezin samen te komen. Nu eindelijk wel. Zij, zou het eten klaarmaken. Ze zou er rustig de tijd voor nemen. Zo kon hij zich richten op z'n harde labeur in de badkamer. Daar ie geen loodgietergenen in z'n bloed heeft, noch één of andere -achtige opleiding -nooit vanzeleve- genoten, moet hij wel twee keer over en weer naar den Brico. Stukken halen of verwisselen. Ze laat hem. Zij zou het immers niet beter kunnen. Trouwens... een kok in hart en nieren zou haar eens bezig moeten zien in haar keuken. Die zou beslist zijn bedenkingen hebben. Het begint al bij het snijden van ajuin. Natuurlijk kan ze dat wel, maar vlotjes kan je't niet bepaald noemen. Goed excuus, maar niet helemaal terecht, zijn de vingers die nog niet helemaal de juiste medewerking verlenen. De chemo hé... Vooral die ene, middenvingernagel is nog steeds dwars. Maar daar past ze wel een mouwke aan. Net als het typen, dat nu moeizaam gaat. Moeizaam wil helemaal niet zeggen, dat het niet gaat. Het duurt allemaal wat langer. Da's al. Zo gaat dat ook met het koken.
Een beetje dwangmatig moet alles proper en geordend gebeuren. Dat, heeft niks met haar aandoening te maken. Dat was altijd al zo. Op een dag als deze, moet het zeker op deze wijze, want het moet goed zijn. Voorbereidingen voor lasagna duren dus een lange tijd, maar alles komt fijntjes in orde op het juiste moment. De tomatensoep met balletjes, op bestelling van kleinzoontje, komt ook goed. Ze is er enkele uren zoet mee. Een beetje teveel van het goede misschien, want de knieën knikken. Alvorens de zonen met bijhorenden er zijn, neemt ze dus nog een welverdiende rustpauze in haar comfortabele zetel. Zelfs te moe om even haar boek vast te nemen. Ondertussen is hij gestopt met de werken in de badkamer. Ze kunnen toch al weer water gebruiken in lavabo en douche.
Deze morgen hadden ze zich in de keuken moeten wassen. Nostalgie. Wanneer zij als kind op vakantie ging naar haar grootouders, was dat normaal. Men waste zich in 'het pomphuis'. Dat was naast de keuken. In de keuken was geen water voorzien. In het pomphuis was ook geen warm water. Daarvoor moest water in pot of ketel opgewarmd worden. En, dat liep allemaal goed. Geen probleem. Wat zijn we toch een luxebeestjes, filosofeert ze tijdens dit abnormale ochtendritueel, voor het keukenraam. Eigenlijk houdt ze wel van het af en toe stapje achteruit wat luxe betreft. Het duurde echter niet lang. Hij, bracht het al snel weer in orde. Enkel de afvoer voor de droogkast moet nog gearrangeerd worden. Vandaag lukt het niet meer.
Na een half uurke zetelrust gaat de bel. Al gauw is haar gezinnetje kompleet. De kleinkindjes vragen al haar aandacht en die geeft ze met plezier. Samen tekenen, schrijven, lezen, samen balletjes heen en weer rollen, samen grappen, samen dingen bouwen... Maar tijdens het eten krijgt ze eventjes rust. Samen bijpraten met de volwassenen. Als iedereen weer naar huis is en de boel zo goed als opgeruimd, met dank aan alle helpers, gaat ze onderuit. Plof neer. Big Time Out.
Primeur!!! Of nee, toch niet echt. Ze moet eerlijk zijn. Het is niet de eerste keer dat er niks misloopt. Zoooo uitzonderlijk is het nu ook weer niet. Vandaag liep alles zo gesmeerd als, als... welja, als olie in een kanneke. Eigenlijk heeft ze dus niks te vertellen. Toch niet over de bestraling.
Naderhand is ze langs een zus geweest. Getaterd dat de stukken eraf vlogen. Over muggen en olifantjes. Oké, oké... niet daarover, maar wel over koetjes en kalfjes. En... vooral... over op vakantie gaan. *smile*
Gisterenmiddag ging ze naar dansende draken kijken in de Chinese buurt in de stad. Een rituele dans tijdens de Chinese nieuwjaarsfeesten. Het was druk, maar de moeite om het een keertje in levende lijve te zien. Nu ze thuis is, wilde ze ervan profiteren om zulks es mee te maken. Sommige toeschouwers maakten ruzie omdat één van hen te egoïstisch was. Ze hadden woorden maar daar bleef het gelukkig bij. Wanneer het afgelopen was, ging ze direct naar huis, want ze was doodop. Een beetje teveel van het goede. Daar is uitrusten dan weer goed voor. Lekker onderuit met een kop heerlijke warme koffie en een boek van Hugo Claus; Het jaar van de kreeft. Rara... Toeval??? Of, gewoon om de Chinezen een klein beetje dwars te zitten met hun slangenjaar...?
Eerder dacht ze, dat ze tijdens de bestralingsperiode niet veel te schrijven zou hebben. Da's toch alle dagen hetzelfde liedje. Wellicht saai... Ze hoopt ook wel een beetje dat het saai mag worden. De verrassingen die ze tot hiertoe had, waren niet bepaald van die aard, dat ze'r veel pret aan beleefde.
Zoon belt haar, zo'n kwartiertje voor het vertrek naar het hospitaal. Hij is nog op z'n werk, maar als ze wil, komt hij haar ophalen en blijft hij bij haar in het ziekenhuis. JEUJJJJ!!! Opkikker van jewelste!!! Ze zou maar gek zijn, dit aanbod af te slaan. En zo geschiedt. Ze zijn een half uurtje te vroeg, maar dat kan geen kwaad. Er is genoeg om over te praten. Ze vertelt hem over de problemen die ze eerder ondervond op de korte periode dat ze in behandeling is op de afdeling radiologie. Lachend eindigt ze haar repliek, dat ze'r voor vandaag nog niet vanaf zijn. Er kan nog vanalles gebeuren, zelfs als ze in de bestralingsmachine ligt...
De verpleging komt haar 20 minuten te vroeg halen. Waauwwww... knap! Zo kunnen ze lekker vroeg weg, denkt ze nog. Er wordt plaats genomen. Alles wordt in gereedheid gebracht. Het loopt perfect... tot... men de monitor wil aansluiten. Eigenlijk zou ze heel erg tevreden moeten zijn over haar vermogen om in de toekomst te zien, doch daarin laat ze verstek gaan. Ze had beter gezwegen. Maar, niet getreurd. Verpleegdeskundigen op deze afdeling moeten ook technisch aangelegd zijn, blijkbaar. Ze doen echt hun best, maar moeten zich gewonnen geven. De dienst fysica wordt erbij gehaald. Deze keer krijgt patiënte een dekentje over zich. Ze bedankt de lieve verpleger. De fysicus gaat op de tafel tussen haar benen staan, want hij moet friemelen of prutsen aan de infraroodstraler. Of dit de juiste benaming is, zal haar worst wezen. Het ding doet het niet, da's wat telt. Ze trekt snel haar benen op, want wil ten eerste niet dat de man op haar benen stapt en ten tweede, hij zou zo wel eens lelijk kunnen vallen. Er is niks aan te doen. Het systeem wil niet mee. Ze vraagt toch maar of men deze apparatuur misschien tweede hands heeft gekocht. Er mag nog gelachen worden. Het is wel een aanleiding om over de besparingen en politiek te praten. 't Moet kunnen, zo al liggend op die tafel (gelukkig deze keer niet in haar blootje). Er moet een nieuwe infraroodstraler komen, wordt besloten. De handige harry weet dat er nog een nieuwe ergens ligt, maar het zal effe duren vooraleer de boel goed geïnstalleerd zal zijn. Zij, mag zich weer aankleden en terug in de wachtkamer plaats nemen, bij haar zoon. Die, beslist om bij haar te blijven wachten. Ze zou het echt wel begrepen hebben als hij naar huis zou zijn gegaan. Doordat hij blijft, is ze -toegegeven- toch relaxter en wordt de boel niet uitvergroot. Ze praten vooral over de kinderen en daar valt heel, heel veel over te vertellen. Dat is immers de goednieuwsshow. Het is reeds na 11u wanneer ze eindelijk dan toch weer naar godgeklaagde mercurius kan, die steeds het laatste woord wil, de koppigste machine ter wereld. Deze keer duurt de consultatie ongeveer een kwartiertje. Het gaat lekker vlot...
Het is zo ver. Nu, zit ze in het vaste stramien voor de bestraling. Telkens om 10u wordt ze verwacht. Voordeel, als het al een voordeel mag genoemd worden is, dat wanneer er zich problemen met Mercurius voordoen, ze misschien toch nog aan bod kan komen, later op dezelfde dag. Nadeel is dan weer, dat het ook kan, dat ze in zo'n geval lang zal moeten wachten, of, misschien wel weer naar huis kan om later weer te keren. Maar, ze wil niet aan doemdenken doen. Afwachten maar. Niet dat ze negatief is ingesteld, maar met het stroeve begin van deze therapie, kan ze het niet laten, enig sceptisme te voelen. Tot hiertoe eindigt ze deze gedachtengang nog steeds met: We maken er dan maar het beste van...
Deze morgen ging vrij vlotjes. Hoewel, alvorens het vlotjes ging, waren er eerst toch weer technische storingen. Deze keer was het de monitor, waar ze haar ademhalingscurve op moet volgen. 't Is niet zo simpel. Er lopen twee horizontale lijnen, een rode en een blauwe, op zo'n twee cm van mekaar. Wanneer ze rustig ademt, ziet ze een weergegeven curve in't wit onder die twee lijnen. Wanneer ze haar adem inhoudt, moet ze zorgen dat de curve binnen de rode en blauwe lijnen blijft. Wanneer ze diep moet in- en uitademen, is het ook de bedoeling dat ze niet boven de twee horizontale lijnen komt. Wel, vandaag waren er vier horizontale lijnen weergegeven. Ook nog een zwarte lijn, in het midden. Onderaan het schermpje een storing. De rode en blauwe lijnen, stonden echt dicht bij mekaar. Ze kon haast niet uitademen, als ze de curve binnen de twee lijnen wilde houden. Zoiets zou ze nooit kunnen volhouden natuurlijk. De verpleegster liet weten dat ze 'tussen de lijnen' moest blijven. Na de tweede maal omroepen, antwoordde patiënte, dat er wat mis was met de monitor. Geen reactie buiten een herhaling van de uit te voeren opdracht. Nogmaals liet patiënte weten dat ze onmogelijk haar ademhaling goed kreeg met deze lijnen op de monitor. Reactie bleef uit, buiten een zoveelste herhaling... blablabla. Telkens weer dezelfde stem met dezelfde woorden door de micro... tevergeefs. 'Oké' dacht ze: 'Gaan jullie je gangetje maar. Ik zeg niks meer. Ik adem zoals ik wil. En jullie kunnen de lieve pot op als jullie niet effe naar hier willen komen. Van mij mag het de hele dag duren. Je m'en fou!' Ze bleef gewoon liggen, zonder zich op te winden. Na enkele minuten stonden de verpleegkundigen bij haar. Ze begon met te vragen of ze haar niet hadden horen antwoorden. Het antwoord daarop kwam niet. Maar... men begon de monitor te onderzoeken, na haar aanhoord te hebben. Na herhaaldelijk af- en opzetten van het klereding, vroeg de verpleger of ze het niet zo kon klaarspelen. Ze zei dat ze best tevreden was met haar huidskleur. Blauw worden is niet nodig. Hij haastte zich: 'Nee, nee, da's inderdaad voor niks nodig. Ik begrijp het.' Op zulke manier ademhalen maakt je ijl in het hoofd. Ze weet zeker dat als ze niet op haar punt zou staan, nou... liggen dan, en ze zou proberen op deze manier de behandeling te ondergaan, dan zou ze dra gaan hyperventileren. Daar is ze helemaal niet voor te vinden. Het is hààr lichaam, hààr ademhaling, hààr aandoening. Ze wil voor 100% aanzien worden. Ze heeft begrip voor de situatie want de verpleegkundigen kunnen dit ook niet helpen. Maar dat wil niet zeggen dat zij daarvoor teveel water bij de wijn zal doen.
Nog een radio-ist kwam erbij. Een fysicus werd er ook nog bijgehaald. Het werd er haast gezellig, zo met z'n vieren rond haar tafel. Zij, in haar blootje... ja, echt wel gezellig... haast... Zo gingen er nog enkele minuten voorbij. Dit is echt wel een goede manier om minuten lang te laten duren. Enfin, die fysicus had dan toch enige kennis van zaken en kreeg met wat over en weer geloop de monitor in orde.
Vanaf dat moment ging alles vlotjes. Hèhèhè... ze durfden gewoon niet anders meer.
Een doktersbezoek dringt zich op. De nagels spelen op. Prikken en overgevoelig. Als maag of darmen dat doen, vinden we dat min of meer acceptabel. Maar de nagels toch niet... Vooral die ene, zwarte omhoog gekomen, zint haar niet. Ze wil weten of ze iets kan ondernemen voor extra verzorging. Ze vraagt dus een consultatie tijdens haar eerste bestraling vandaag. Zich voorbereidend om nog een hele tijd in de wachtzaal te moeten zitten alvorens bij de dokter te kunnen, neemt ze alvast haar leesboek bij de hand. Best aangenaam. Het boek beschrijft de bedevaarttocht van een pelgrim naar Santiago de Compostela. Een reporter (Arnout Hauben) maakte er een reeks afleveringen van die ze zag op tv. Het boek is aangenaam geschreven en leest vlotjes. Hij beschrijft oa wat zo'n voettocht mentaal doet met een mens. Ze begrijpt het gevoel volledig en beseft nu waarom sommigen zo'n tocht maken na een zware ziekte of een ingrijpende verandering in hun leven. Het helpt je omgaan met veranderingen. Je komt jezelf tegen. Je wordt er sterker van, daarom niet zozeer fysiek, maar vooral mentaal. Je verlegt grenzen. Dat doe je ook door zo'n ingrijpende ziekte. Tijdens het leven, ben je onderweg. Het hangt van jezelf af, of je je weg verder zet. Hoe je die weg verder zet. Welke richting je kiest...
Na een luttele vijf minuten mag ze al bij de dokter. Die raadpleegt de dermatoloog. En die raadpleegt de oncologe. Ze krijgt medicatie voorgeschreven tegen ontstekingen, maar daar ze geen overdreven pijn heeft, wacht ze verder beter af. Dat komt wellicht wel goed dus. Met manlief rijdt ze nog één en ander af, alvorens nog even over en weer naar huis te keren om dan alweer terug naar het ziekenhuis te rijden voor die tweede bestraling. En eens die achter de rug is, is ze haast ademloos. Ze heeft precies één of andere sportwedstrijd achter de rug. Maar verder gaat het wel. Ze wordt min of meer de mond gesnoerd door de therapie. Als ze wat veel praat, wordt ze kortademig. Da's natuurlijk niet zo erg.
Heeft ze pech? Of, zal ze 't maar gewoon accepteren en er het beste van maken...? Ze opteert voor het tweede. Ook al heeft ze'r effe tijd voor nodig om 'daar' te geraken. Een tweede telefoontje, even voor de middag. haar vermoeden wordt bevestigd. Ze hoeft vandaag toch maar niet naar het ziekenhuis te gaan. Mercurius laat zich kennen als koppigaard en de boel raakt dus niet in orde. Maar goed dat het weer eerder vandaag spelbreker was. Anders had ze haar wandeling onderbroken om zich tevergeefs naar Mercurius te begeven. Om een lang verhaal in te korten; Morgen zal ze -onder normale omstandigheden- tweemaal naar het hospitaal gaan om aan haar portie bestraling te komen die wekelijks vereist is. Ze wist het niet, maar om effect te hebben, moet men toch minstens driemaal wekelijks bewerkt worden. Ze krijgt nog het voorstel om zich naar st Niklaas te begeven, want daar staat ook zo'n Mercurius-bestralingstoestel. Daarvoor bedankt ze hartelijk doch kordaat beleefd. Vandaar dat ze morgen dubbel bediend wordt. Fingers crossed, dat morgen de boel het doet.
Naar aanleiding hiervan vindt ze dat ze een super-jingles-koffiedag (ze kreeg lekkere 'jingles-koffie cadeau van haar zoon, een speciale uitgave rond de feestdagen) moet houden. Het weer is namelijk nog steeds zeer wispelturig en nog meer wisselvallig, dus heeft ze nu wel de tijd maar niet de goesting om te gaan wandelen. Een heerlijk ongezond dagje met een bakje troost, voor den tv zal het worden. On ge loof lijk Mar gi naal, Yesssss!!! Maar... eens ze zich goed heeft geïnstalleerd, komt de zon toch wel piepen zeker. Als een kieken zonder kop, besluit ze zich warmpjes aan te kleden, fototoestel mee te scharrelen en zich naar het St Annastrand te begeven. Ze heeft het nog niet gedacht, of ze is al onderweg. Een lange wandeling, helemaal alleen. Ze hoeft zich van niks of niemand iets aan te trekken. Ze kijkt naar den overkant en geniet van Skyline Antwerp by day. Als de zon schijnt, straalt het goudgekleurde riet, met z'n diamanten regendruppels de zon weerkaatsend, aan de rand van de Schelde. De rust ademt een zengevoel dat haar absorbeert zoals een spons doet met vocht. Talrijke zeilboten houden hun winterslaap, beschermd door een omheining waarover een fitte jonge kerel zonder moeite over kan springen. Maar er is niemand dan zij, zij alleen. En heel af en toe een hondenwandelaar, die er helaas door moet voor de hond z'n sanitaire stop. De hemel is prachtig. Een helderblauwe hemel, wordt doorklieft door witte stapelwolken, afgewisseld met lichte en donkergrijze hagelbollenwollenwolken. Wanneer de massa's hagelbollekes gedropt worden, tussen kleine smeltende sneeuwvlokken, is er geen schuilplaats in de buurt. Ze geniet ervan met haar rubberlaarzen door plassen te waden. Kleddernat. Kijken. Twee witte zwanen schelden in zwanentaal een kompaan uit. Ze jagen nr drie weg. Die wilde wellicht een triootje of drong zich alleszins teveel op. Zoals zij de zwanen bestudeert (in een plensbui) zo wordt ook zij bestudeerd door het trio. Van 't zelfde laken een broek, heet dat dan. Een klein uurtje later, warmt ze zich op in een bistrozaak, want ze is zowat verkleumd. Daarna neemt ze de tram naar huis.
gisteren liep 'het' gesmeerd!!! Een half uurtje, niet langer was ze in het hospitaal. Als het zo verder zal gaan, zal ze'r er nog graag heen gaan in de nabije toekomst. Zou het echt nog zo ver kunnen komen? Zo zal ze haar boek niet uigelezen krijgen, tenzij ze zich er thuis aan zet natuurlijk. Enfin, het is best leuk op deze manier.
Nu, moeten patiënten 't zelf laten weten als ze de dokter willen spreken. 't Is niet zoals tijdens de chemo, dat patiënten bij elk bezoek eerst bij de dokter passeren. Bij elk bezoek zou inderdaad wel overdreven zijn. Dagelijks bij de dokter is voor niks nodig. Maar misschien zou men wel wekelijks een verplicht onderhoud kunnen inlassen, dacht ze zo. Ze heeft raad nodig ivm haar nagels. Da's nog een chemorestant. Ze was zinnens om -zoals men had aangeraden- een verpleegster te zeggen dat ze een consultatie wilde. Maar die mensen hebben het zo druk, dat ze't er uiteindelijk maar bij liet. Resultaat... geen consultatie dus. Nogal wiedes. Maar thuis, voelt ze het ongemak haast continue. Het zicht is ook niet alles. Maw, ze voelt er zich niet goed bij, vooral omdat het aan de linker hand is. De kant waarmee ze moet oppassen voor ontstekingen ed. Wegens weggevallen soldaatjes hé. Ze dacht dat ze't dan wel vandaag zou vragen.
Maar... de telefoon gaat... Ze neemt de hoorn. Een vriendelijke stem zegt haar dat ze niet op het afgesproken uur naar het ziekenhuis moet komen. De machine, Mercurius, heeft het namelijk weer laten afweten. Men vraagt haar om tegen 14u te komen. Het is dus nog geen dag-uitstel, maar een uur-uitstel. De lieve verpleegster verontschuldigt zich voor het ongemak. De arme vrouw kan er natuurlijk ook niks aan doen. Er wordt dus vooral niet gesakkerd. De dame zei, dat ze nog zou terugbellen als het uit de hand zou lopen en de patiënte vandaag toch niet zou kunnen behandeld worden. Nou, zo ver is het natuurlijk helemaal nog niet, maar nu zit ze daar hé. 't Is toch een beetje ongemakkelijk. Ze zal nog wel afwachten hoe druk, chaotisch het zal zijn op de dienst radiologie. Anders zal de consultatie voor nog wat later zijn. Ze besluit om toch maar thuis te blijven, want, nu zou ze voor de behandeling een wandeling kunnen maken ipv daarna, zoals ze oorspronkelijk gepland had. Maar het weer is te wisselvallig. In het beste geval gaat ze straks toch naar het ziekenhuis, dan beweegt ze ook nog wel wat. In het slechtste geval... nou, ja... zal ze straks misschien wel buiten komen. Naar de winkel, ofzo...
De machines zijn twee dagen in onderhoud geweest. Het begin verloopt dus al ...met hortjes en stootjes, laten we zeggen. Ze trekt het zich niet aan. Ze was verwittigd en zo profiteert ze 'rvan om thuis nog één en ander te poetsen. Eens die therapie serieus bezig is, zal ze alle dagen naar het ziekenhuis moeten daarvoor. Als een mens dan nog iets wil plannen, moet er echt wel ingecalculeerd worden. Toch zeker als ze iets wil doen dat nogal wat tijd in beslag neemt. Maar ook dat is niet onoverkomelijk.
Vandaag begint het serieus. Ze staat tijdig op, want heeft een grondige hekel aan haast en spoed. Voor het ontbijt wordt de nodige tijd uitgetrokken. Liefst zonder ook maar één keer op de klok te kijken. Heerlijk zo. Dan neemt ze rustig de tijd om via de website van De Lijn op te zoeken rond welk uur ze best de bus neemt. Ze zet de wekker in haar gsm op, zodat ze zich niet vergist en zich tijdig klaar maakt.
Telefoon rinkelt.
Men belt vanuit het ziekenhuis. Er is een panne. De machine doet het niet, of niet goed genoeg, weet zij veel. Ze zal alleszins niet tijdig hersteld geraken. Toch fijn dat men haar verwittigt. Vandaag hoeft ze dus helemaal niet te komen. Deze consultatie zal gewoonweg achteraan de hele reutepeteut volgen. *zucht* denkt ze. Maar oké, zo is het dan maar. En nu weet ze, waarom ze een week rusttijd had tussen deze therapie en de allerlaatste week, wanneer het litteken wordt bestraald... Die week wordt dus met zulke dagen opgevuld.
Laten we 'n 't nog een keertje overdoen... moet de dokter gedacht hebben. De verpleegster waagde een kans om patiënt van een herhaling te ontlasten. Helaas, het was haar niet gegund. 'Je hebt het echt wel onder de knie', liet ze met een enthousiasme van hier tot ginder, weten. 'Je bent echt goed in die ademhaling.' Patiënt, denkt een tikkeltje cynischer dan ze onder normale omstandigheden doet, dat ademhalen dan ook iets is, wat ze al doet sinds haar geboorte. Da's -ook al had ze liever minder gehad- toch al serieus langer dan vijftig jaar. Als ze 't nu nog niet onder de knie zou hebben, had ze wellicht al een tijdje de pijp uit geweest. Of, op z'n minst toch een ietwat last gehad van één of andere kwaal, zoals uitpuilende ogen, tuitende oren, het borstbeen dat tegen de ruggewervel plakt of op z'n minst, knikkende knieën. Het tegendeel is waar. Trouwens, haar hobby, jarenlang met grote levensvreugde uitgeoefend, namelijk vrolijk zingen, in combinatie met nooit roken, zal ook wel bijgedragen hebben tot een beheerste ademhaling. Enfin, een mens komt zoal es iets nuttigs aan de weet, tijdens een kankergevecht.
Maar, dokter is baas. Die beslist dat ze nog een keertje moet. Als het dan zover is, moet patiënt nog een keertje de ademhalingsoefeningen ondergaan om te aanhoren hoe goed ze't wel doet. Heel eventjes, lukt het de aanwezige verpleegsters, haar haast een stuipje op het vage lijf te jagen. Gelukkig maar, is ze niet overpaniekerig ingesteld en was ze nog volop beheerst aan 't overwegen of ze in paniek zou slaan of niet, toen één van de verpleegsters haar uitlegde dat ze de dokter erbij zouden roepen, zodat die zelf zou kunnen constateren dat die superbelangrijke ademhaling toch wel echt goed zit. Ze hoorde immers net tevoren de twee verpleegkundigen tegen mekaar overleggen of ze er de dokter zouden bijhalen. Zomaar zonder aanleiding. Toen, dacht ze heel eventjes dat er wat mis was... vandaar dus. Nee. Er is helemaal niks mis. Dokter, kom er gerust bij omdat alles zo knap loopt. 't Is weer eens wat anders. Er mag gesnoefd worden onder zulke omstandigheden. Nog een pluim van de dokter, wier telefoon niet stil staat, waarvoor ze zich toch een beetje stressy verontschuldigt. 'Nee' denkt patiënt, 'ik wil beslist niet in haar schoenen staan. Wegens, geen tijd om adem te halen...'
Ze mag dus weer naar de wachtkamer en denkt vooral niet aan de tijd die ze verdoet met onnodige zaken. Zolang ze maar blijft ademen. Er wordt haar verteld dat ze naar Mercurius zal gaan. Er zijn twee toestellen. Het andere heet, gelooft ze, Saturnus, maar ze weet het niet meer zeker. Ach, het is ook niet belangrijk. Zij neemt plaats in Mercurius en wordt omringd door allerhande armen, geklik en gezoem. De armen dansen zowat rond haar, proberen haar langs alle kanten te belagen, maar zij laat zich niet vangen. Bang is ze allerminst. Hoewel verpleegsters zich uitsloven om haar ongerust te maken, door steevast om de drie zinnen die ze zeggen nog maar eens te laten ontvallen dat ze niet bang hoeft te wezen. Zij, blijft best heel onbeweeglijk liggen, laten ze weten. Onberoerd, stil als de dood, ligt ze en ondertussen voelt ze handen draadjes kleven, nog ditjes en datjes bevestigen en eventjes over haar been wrijven ter bevestiging van de goede, vredevolle bedoelingen die ze hebben. Ze kijkt naar de fonkelende sterrenhemel aan het plafond. Wellicht om mensen een rustgevend cosmosgevoel te geven, bij het overwegen of hun ziel nu één is met een geopenbaard heelallig gegeven. Misschien zijn er mensen die zich al dood hebben geschrokken in Mercurius. 't Is ook een manier om iemand van z'n lijden af te helpen. Snel en Wel uit je Vel, of zoiets.
Ach... Het valt allemaal wel mee natuurlijk. Dokter komt nogmaals zeggen dat ze't zeer goed heeft gedaan. De geschilderde lijnen worden nog eens bijgeverfd. En net als de vorige keren heeft ze naderhand een ongelooflijke jeuklast. Het allerliefst zou ze krabben krabben en nog eens krabben, maar ze durft niet. Ten eerste zou het dom zijn om een plaats waar radio-actieve straling wordt toegepast te gaan beschadigen. De huid krijgt het zowiezo al te verduren. Een dag later, is dat euvel ook weeral voorbij.
Simulatie. Doen alsof, wil dat zeggen... Ze had graag àlles (van begin tot eind) gesimuleerd, maar, daar wordt niks of niemand beter van. Goed tijdig naar het ziekenhuis vertrokken dus. Men had er eerder op gedrukt om zeker tijdig op de radiologieafdeling te zijn. Daar ze eerst nog via de chemoafdeling moest, dacht ze maar beter te vroeg dan te laat te komen. Gewapend met een boek, want de tijdschriften zijn niet altijd haar keuze, kwam ze amper een kwartiertje te vroeg. Gelukkig maar, kwamen ze haar een half uur te laat roepen. Ze had het boek dus niet voor niks bij. Helemaal alleen in de wachtkamer. Spijtig dat het televisietoestel op stond. Niet luid... oef. Maar om één of andere reden stoort het haar als ze leest. Ben Crabbé. Blokken. Dat ze dat nog steeds uitzenden is onbegrijpelijk. Is dat dan echt zo populair? Zij krijgt het alleszins nogal makkelijk op haar zenuwé van Ben. Met momenten onderbreekt ze haar gelees bij het horen van Bens stem. Bewust z'n woorden negerend, lukt het haar toch min of meer in het verhaal van haar boek te kruipen. Een verpleegster komt haar halen. Ze mag ademhalingsoefeningen doen. Ontspannen ligt ze op de onderzoekstafel. Ze moet via de borst ademhalen. Geen probleem. Adem 15 sec inhouden. Geen probleem. Op de monitor de ademhaling volgen, de aanduiding moet mooi tussen twee lijnen blijven. Geen probleem.
Dan mag ze naar de simulatiekamer. Het is er koeltjes. De machine mag niet te warm worden, vandaar het koelsysteem. Brrrrrr... maar, oké... dapper gewezen en dus... geen probleem. Ze krijgt duidelijke uitleg over wat men haar gaat flikken. Geen probleem. De verantwoordelijke dokteres komt zich voorstellen. Lief. Ook de verpleegsters zijn heel vriendelijk. Door een microotje hoort ze wanneer ze haar adem moet inhouden en wanneer ze terug mag ademen. Ze moet steevast in dezelfde houding blijven liggen. Oesje... kramp in schouder, arm. Door een operatie enkele jaren geleden, is die arm niet meer zo mobiel. Gevoelig dus. Maar... denken aan iets anders is de boodschap. Er hangt een foto/poster van een heldere blauwe hemel met witte wolkskes, net boven haar hoofd. Klassiek. Cliché. Maar, wonder boven wonder, het helpt om je zinnen te verzetten. Ze bestudeert één van de wolkjes. Stom. ...lijkt het, maar het opzet lukt. Ze vergeet het vervelende gevoel.
Met koude vingers, prutsen zowel dokter als verpleegsters aan haar lichaam. Touwtjes vastplakken en nadien lijntjes tekenen. Punten verbindend met verf. Kriebel, kriebel, koud koud. Wanneer ze hierover een (sympahtieke weliswaar) opmerking maakt, verontschuldigt de arts zich. Die heeft nogal wat last van frisse pollen. Tja, ze kent dat wel. Ze heeft ook altijd koude handen, voeten en het puntje van haar neus. Maar ze is een toonbeeld van een patiënt. Alles verloopt goed. Verpleegsters blij. Dokter blij. Zij blij.
Na afloop krijgt ze nog eens de hele uitleg die ze nodig heeft over de behandeling, de data enz. Vijf weken bestralen. Een week vrij (bekomen welllicht). En dan nog een week behandeling, bestraling van het littekenweefsel. Daartegen loopt het zowat naar eind maart. Met deze goed belegde boterham mag ze beschikken. Dank U.
Sms-ke naar vriendin, want er is nog wat tijd. Ze wordt opgehaald en ze kunnen nog een beetje koffieklatsjen om de dag mooi te maken.
Familie-uitje in de vorm van een etentje gehad. Best gezellig. Iedereen zag er goed uit, da's altijd leuk natuurlijk. Altijd een goed idee om samen te eten. Met de mond vol, kan je niet zanikken... Het is haar wel gelukt om nog tegen de grond te smakken, mekaar groetend voor het vertrek naar huis, op de parking. Amaai, ze ging nogal ne gang se. Maar het voordeel aan de koude winter is, dat je warm en dik bent aangekleed en aldus ook goed beschermd als je valt. Geen blauwe plekken. Ze weet hoe, als het dan toch moet...
Vandaag fuift ze in hoog tempo. Nou... een mentaal feestje hé. Maar ze heeft er alle redenen voor. Vandaag had ze naar het ziekenhuis gemoeten voor een chemo, als die niet zou zijn afgelopen. Dat wil zeggen, dat het sinds het begin van die chemo is geleden dat ze een vierde week na die vuiligheid niks meer toegediend krijgt. Geen mentale voorbereiding op dat verdomde ziekenhuisgedoe waarvan ze toch enkel maar ziek wordt. 'Niet waar', zal een dokter zeggen: 'Het is om de genezing te garanderen!' Nou, ze mogen ze hebben, hun genezing. Voor haar is het allemaal niet van doen. Al wat zij voelt is dat ze'r bweikesmisselijk van wordt,... werd!!! Mentaal feestje dus! Hoewel ze morgen naar het hospitaal moet voor de voorbereidingen voor de radiotherapie. Maar morgen is morgen, niet vandaag.
De winter is in het land. Normaal. Zij, houdt er helemaal niet van, maar van sakkeren wordt niemand beter en... de natuur staat boven de mens. Er zich bij neerleggen dus, en er 't beste van maken, is de boodschap. Ze hoorde dat vrouwen heel veel jassen kopen. Niet dat ze't gelooft, maar zich bij dit cliché neerleggend (of te doen alsof) kan de wetenschap dat een goeie, warme jas, stukken helpt, al veel doen in afwachting van de zomer. Het houdt haar niet tegen. Nu ze zich beter voelt, wil ze 'rvan profiteren. Met stukken en beetjes weliswaar. Het doel is immer hetzelfde. Namelijk genieten van al wat ze voorgeschoteld krijgt of ook maar een beetje de moeite waard is. De winter heeft toch ook één en ander in petto, waar een mens vrolijk van kan worden (buiten gluhwijn). Sneeuw lag (gisterochtend) vrolijk vast te vriezen aan de grond. Dus dacht ze dat ze maar beter eens naar het MAS kon trekken om foto's van witte antwerpse daken te nemen. Da's eens wat anders dan de typische bomen en struiken of weilanden als sneeuwlandschap. Ze hoorde op de radio dat enkele tramlijnen problemen hadden, maar ze laat zich niet afleiden en geraakt met de bus waar ze zijn wil. Ze doet de wandelboulevard in het MAS. Haast op elk verdiep staan of steunen grote geknutselde poppen. Foto, foto, foto... Wanneer ze met de roltrap op het hoogste verdiep is, merkt ze dat men de trap naar het dak niet kan/mag nemen. Pech! Stomme pech! Maar ach, niet getreurd, ook daar staat ze al hoog en komt ze boven de meeste daken uit. De lucht is grijs, men kan niet ver kijken, maar het neemt haar plezier niet weg. De jachtboten in de haven zijn allemaal wit, ondergesneeuwd. De omliggende straten, wit wit wit. De daken wit. Eéntonig kan je't ook noemen, maar anders is het beslist.
Vandaag is de lucht blauw. Zuiver en mooi blauw! De sneeuw ligt er nog, het is bar koud, maar de zon laat zich zien tegen de blauwe hemel en nodigt gul uit. Ze moet buiten. Ze zou maar gek zijn niet te voldoen aan deze impuls. Ze besluit naar het Stadspark te trekken. 't Is niet groot, maar misschien is er wel wat te zien dat ze elders niet ziet. En natuurlijk is dat zo, merkt ze, eens ze daar is. Op de tram daarheen sprak ze nog effe met een collega, die ze lang niet zag. Toffe gast! Zo'n babbeltje doet goed. In het park zorgen de eenden, zwanen, duiven en meeuwen voor een kakefonie aan beweging en getater. De vijver is half toegevrozen. De zon schijnt door de takken van de treurwilg en filtert het licht tussen zon en schaduw in de sneeuw. Leerkrachten komen met hun klasje en sleden naar het park. Het is een wilde pret van jewelste. Allemaal gelukkige kinderen... Wii, dure speeltjes hebben ze niet vandoen. Gewoon sneeuw in't park en malkander. Simpel toch. Ze wandelt naar de Schelde, de Pont. Da's altijd één van haar lievelingsplekjes geweest. De kade ligt ook nog onder de witte sneeuw. Geen zout werd hier gestrooid. Mooi zo! Zo blijft wit wit, zoals het hoort. Het wordt hier geen vieze brij. Na deze wandeling krijgt ze de slag van de hamer. Ook maar weer normaal. 't Is wel geweest. Ze gaat naar de eerste de beste bushalte en na enkele minuten komt de bus er aan. De zon achter het vensterglas verwarmt haar op weg naar huis. Energie cadeau gekregen gisteren en vandaag. Ze voelt zich... zalig...
Vandaag moest er hoogdringend wat in huis gedaan worden. Een torenhoge strijk werd maar niet door kabouterkes verkleind of zelfs, -waarom ook niet???- weggewerkt. Ze zou maar al te graag in sprookjes of fabeltjes willen geloven, maar het blijft bij fantaseren. Geen stap verder... Hoewel ze ondertussen leerde niet echt te plannen, doet ze het toch. Plannen op zich kan geen kwaad. Maar, als de planning niet verloopt naar planning, moet ze't er maar bij nemen. Toch, vandaag, wil het wel lukken. Met stukjes en beetjes krijgt ze die hoop gekreukte kledij en beddengoed onder de knie. Zelfs de badkamer poetsen, voor zover dat mogelijk is daar die half opengebroken ligt, lukt haar. Tussendoor gaat ze onderuit in haar zetel, haar eilandje. Voetjes omhoog en onderuit. Wanneer ega thuis komt van z'n werk, gaan ze nog naar de winkel. En zelfs het koken lukt haar nog. Wat een energie!!! Na de boel weer te hebben opgeruimd, is het fysieke deel van de dag afgelopen. 't Is genoeg geweest. Terwijl ze voor -dochter een muts breit, bedenkt ze om morgen eventueel eens op 't dak van het MAS te gaan. Er wordt sneeuw voorspeld vannacht. Die zou blijven liggen. Ze wil een foto nemen van de besneeuwde stad. Als ze 'r fit genoeg voor is, ja, beslist, dan gaat ze.
Ondertussen wordt het later op de avond en merkt manlief dat het volop aan't sneeuwen is. Ze besluit nog gauw zout te strooien, want de ondergrond is bevrozen. Anders krijgt ze de boel morgenvroeg niet weggeveegd. Net wanneer ze sneeuw wil gaan ruimen (manlief staat al in pyama. Hij houdt dus maar de zak met zout vast) krijgt ze een ferme bloedneus. Met één hand dan maar, terwijl ze met de andere een zakdoek onder haar neus drukt. Stom zicht. Maar lachen geblazen. Beslist.
Een rondleiding gehad in het ziekenhuis, afdeling radiotherapie. Ze heeft lang getwijfeld, of ze wel naar de infoavond zou gaan. Ze heeft ondertussen een grondige hekel aan het ziekenhuis. Wanneer het niet echt moet, komt ze'r liever niet. Maar, langs de andere kant, dacht ze, is het misschien wel aan te raden toch zo'n infoavond mee te maken. En, inderdaad, ze merkte dat ze bepaalde dingen die de dokter haar had verteld, anders had begrepen. Ze zal op 22 januari nog helemaal geen bestraling ondergaan. Ze zal dan een simulatie ondergaan, da's heel wat anders. De lijnen om de te bestralen plaatsen zullen worden getekend, met behulp van de scanner. Handig om te weten. Dan zal het nog enkele dagen duren alvorens de aanvang van de radiotherapie. Ze wandelen naar de kelderverdieping, waar de toestellen staan. Tja, daar is niks speciaals mee, vindt ze. Maar oké, voor anderen is het misschien wel belangrijk om de boel eens gezien te hebben. Zij, denkt alleszins niet dat ze zal panikeren ofzo. Ze kan zich echter wel inbeelden dat mensen die aan claustrofobie lijden, zich erg ongemakkelijk kunnen voelen. Er wordt ook erg gedrukt op veiligheid en gemak voor de patiënt en mensen worden nadrukkelijk gerust gesteld. De anderen die zijn komen opdagen, deze avond, lijken nogal makke en onzekere volgers te zijn. Misschien mensen die nog maar net de diagnose hebben gekregen...? Wanneer de verpleegster de groep voorgaat en iets wil tonen, lijkt niemand haar te durven naderen. Raar hoor... denkt zij... terwijl zijzelf zo nieuwsgierig is. Ze neemt dus zo'n beetje het initiatief, als het er op neerkomt. Zo'n rondleiding van ongeveer anderhalf uur, is best vermoeiend. Het lange stilstaan vraagt z'n tol. Wanneer het er eindelijk op zit, blijven ze niet om iets te drinken. Het idee alleen al... Nee, ze gaat veel liever direct naar huis om thuis rustig avond te eten. Maar, nu weet ze tenminste al wat meer over wat komen zal.
