Een rondleiding gehad in het ziekenhuis, afdeling radiotherapie. Ze heeft lang getwijfeld, of ze wel naar de infoavond zou gaan. Ze heeft ondertussen een grondige hekel aan het ziekenhuis. Wanneer het niet echt moet, komt ze'r liever niet. Maar, langs de andere kant, dacht ze, is het misschien wel aan te raden toch zo'n infoavond mee te maken. En, inderdaad, ze merkte dat ze bepaalde dingen die de dokter haar had verteld, anders had begrepen. Ze zal op 22 januari nog helemaal geen bestraling ondergaan. Ze zal dan een simulatie ondergaan, da's heel wat anders. De lijnen om de te bestralen plaatsen zullen worden getekend, met behulp van de scanner. Handig om te weten. Dan zal het nog enkele dagen duren alvorens de aanvang van de radiotherapie. Ze wandelen naar de kelderverdieping, waar de toestellen staan. Tja, daar is niks speciaals mee, vindt ze. Maar oké, voor anderen is het misschien wel belangrijk om de boel eens gezien te hebben. Zij, denkt alleszins niet dat ze zal panikeren ofzo. Ze kan zich echter wel inbeelden dat mensen die aan claustrofobie lijden, zich erg ongemakkelijk kunnen voelen. Er wordt ook erg gedrukt op veiligheid en gemak voor de patiënt en mensen worden nadrukkelijk gerust gesteld. De anderen die zijn komen opdagen, deze avond, lijken nogal makke en onzekere volgers te zijn. Misschien mensen die nog maar net de diagnose hebben gekregen...? Wanneer de verpleegster de groep voorgaat en iets wil tonen, lijkt niemand haar te durven naderen. Raar hoor... denkt zij... terwijl zijzelf zo nieuwsgierig is. Ze neemt dus zo'n beetje het initiatief, als het er op neerkomt. Zo'n rondleiding van ongeveer anderhalf uur, is best vermoeiend. Het lange stilstaan vraagt z'n tol. Wanneer het er eindelijk op zit, blijven ze niet om iets te drinken. Het idee alleen al... Nee, ze gaat veel liever direct naar huis om thuis rustig avond te eten. Maar, nu weet ze tenminste al wat meer over wat komen zal.
De wereld draait door, dus vooruit met die geit. Ze had zich voorgenomen om naar 't werk te gaan. Zo stillekes aan wil zo toch wel één en ander bespreken en daarmee kan men maar best tijdig mee beginnen. Ook de bazen moet daarvoor tijd vrij maken en daarvoor hebben ze, yep, tijd nodig. Ook al zit ze nog in een 'wat moeilijk moment' na de chemo, ze zal naar 't werk gaan. Dàt, combineert ze dan in ene keer met dingen die ze nog te doen heeft in de stad. Zeer belangrijke dingen. Wol kopen om mutsen voor de -dochters te breien. Afspraak met -dochtertje is gemaakt en zo kan dat in één moeite doorgaan. Maar, first things first. ...Het werk! Iedereen wil natuurlijk een polleke schudden of, gezien de nieuwjaarsperiode, een kus geven. Nee, nee, nee!!! Niks van! ...had ze zich ook voorgenomen. Er heerst griep, het kwam in 't nieuws. En ze wil daar beslist niet aan deelnemen. Nee dus! Hoeveel keren ze 't heeft moeten herhalen, weet ze niet. Elke collega bedoelt het goed natuurlijk, maar telkens weer meent ze een teleurstelling, begrip en sporadisch onbegrip te bemerken op gezichten. Op den duur voelt ze zich zelfs een beetje schuldig. Ze wenst iedereen van harte het allerbeste voor 't jaar, maar zonder fysieke bijstand, gelijk welke aanraking dus. Sommigen kunnen ermee lachen. Oef! Het is anders best leuk nog efkes te praten met de collega's. Ook op het werk, is het een beetje 'thuiskomen'. Telkens weer worden haar dezelfde vragen gesteld, telkens weer geeft ze een min of meer hetzelfde antwoord. Hoe kan het anders? Met enkele bazen praat ze over progressief werken. En, voilà, die noot is gezet. Ook al weet ze nog niet of ze in april terug kan beginnen. Wanneer ze het kantoor verlaat, heeft ze een heel goed gevoel. Precies of ze kan alles aan. Zo'n boost, dankzij de collega's. Tof hoor!!!
Dan gaat ze naar de plaats van afspraak met -dochter. De wol wordt gewikt en gewogen. Voor de afwezige -dochter, hoopt ze een goeie keuze gemaakt te hebben. Vooraf uitgepraat natuurlijk, want kiezen voor iemand anders is haast onmogelijk. Er wordt nog wat rondgetoerd tussen winkels. Bekaf bekent ze haar -dochter dat ze moet rusten. daar wordt voor gezorgd. Soep gegeten. Kleinzoontje onderhoudt moeder en grootmoeder met z'n leuke uitspraakjes. Echt een makkelijk kind om mee op stap te gaan, zo rustig. Het kan ook anders, weet grootmoeder, ze kent hem maar al te goed, de lieve schat. Uitgepraat raken de dames niet, maar er wordt toch maar een eind aan gebreid. Naar huis met de tram, waar iedereen zich zo rustig als wat laat meedeinen op de sporen des Lijns. Voor haar zit een vrouw steeds in haar haar te krabben, ze krijgt er zelf de zenuwen van. Af en toe haalt die vrouw dan iets vanonder haar vingernagels wat het vieze gevoel nog verergert. Telkens weer, als ze zoiets ziet, vraagt ze zich af of mensen echt niet door hebben, dat ze zich wel erg vies gedragen. Maar, het antwoord is vanzelfsprekend uiteraard. Anders zouden ze zich niet zo gedragen. Er gaat een zekere last van haar schouders wanneer de vrouw de tram verlaat.
En, even later zit ze thuis, moe, onderuit uit te blazen in haar zetel.
'Kanker', zegt hij: '...is nou net dàt wat niet bij me opkomt, als ik aan jou denk. Jij vertegenwoordigt net het tegenovergestelde. Kanker is zo... zo... negatief. Zo... totaal negatief. Denk ik aan kanker, dan denk ik aan slecht, de dood. Dat gaat gewoonweg niet bij jou. Dat past niet. Je bent zo positief ingesteld. Als ik je zie, ben je goed geluimd. Oké, 't lukt niet altijd goed. Soms, gaat 'het' je niet af, soms voel je je niet goed. Maar dat overkomt iedereen toch. Of, niet soms...? Maar telkens weer sta je recht. Nee, jij bent echt die kankermoeder niet. Jij bent een moedige vrouw...' enz...
Nou, origineel geschenk!!! Geef toe, niet elke zoon houdt zo'n speech voor z'n moeder bij een nieuwjaarsbezoek. De kleintjes kwamen hun briefjes voorlezen. Geweldig! Ze genoot er al dagen op voorhand van in gedachten. En eindelijk was het zo ver. Die lieve schatten, die steeds weer een wereld doen opengaan, door hun ver'zin'sels, grolletjes en vooral, lieve schattige gemeende strelende complimentjes, want, verdorie, daar kunnen ze echt wat van. 'Moeke' zegt de oudste: 'Ik ben zo blij dat jij mijn oma bent. Als jij mijn oma niet zou zijn, zou ik nooit naar m'n oma op bezoek willen komen. Jij bent niet zo'n oma met witte krulletjes.' IJdelheid gestreeld natuurlijk, want eigenlijk zegt ze met deze woordjes dat ze haar oma niet oud vindt. Moeke denkt natuurlijk wel bij zichzelf dat die witte krulletjes wel eens dichterbij zouden kunnen zijn, dan het kleintje vermoed. Maar zwijgt in alle talen. Ze geniet. De tweede zegt dat ie z'n moeke graag heeft. Hij ziet haar zo graag. Kinderen die dat zomaar tussendoor, tijdens het spelen, laten ontsnappen zijn toch hartendieven! Beslist!!! En dan is er nog de jongste, twee jaar, die komt knuffelen, een beetje speleplagen en liefde vragen. Hij zegt met zijn kleine, maar groeiende woordenschat, Moeke Mij! Een mooier geschenk kan ze zich niet inbeelden.
De timing is perfect. In de moeilijkste periode na de chemo, kwamen ze op bezoek. Oké, de drukte, hoewel ze helemaal niet druk doen, is vermoeiend. Maar tegelijkertijd is het de beste afleiding van nou net dat slechte gevoel dezer dagen. Zij zijn een perfecte medicatie. Wat liefde, warmte, niet vermag... Eerder was ook de jongste zoon met -dochter langs gekomen. Ze hadden fantastisch nieuws. Ze straalden geluk uit. Een supermiddag was het resultaat. Want, als het met je kinderen -ook al zijn ze volwassen en uit huis- goed gaat, voelt ook de ouder zich goed. Het werkt in twee richtingen. Ze weet dat ze het treft. Geluk is een heus geschenk, durf het te aanvaarden. Het is ook een houvast tijdens moeilijkere momenten.
Een dagje later, heeft ze zich voldoende opgepept (of laten oppeppen door familie dus) om een museum te bezoeken. Met de trein naar Brussel. Rustig aan. Op tijd en stond uitblazen. Ook cultuur draagt bij voor oppepperij, goedgevoelfactor staat hoog. Ze nam wel voor alle zekerheid een pijnstiller in. Voor een keertje preventief, om niet in panne te vallen. En 's avonds, zo'n beetje uitgeteld, doet ze lachend een sjaaltje rond haar mans hoofd. 'In goede en slechte tijden. Je moet delen in het leed van je partner. Het wordt dus tijd dat je ook es een sjaaltje om je hoofd bindt, lieve schat!'
Toen ze het courante onderzoek onderging; gewichtscontrole, bloeddruk meten, bloed nemen enz... hielp een verpleegster die ze tot hiertoe nog niet had ontmoet. Zij, werkt half time, dat heeft er wellicht mee te maken. Een vriendelijke vrouw, zoals 99% van diegenen die in St-Augustinus werken. Dat ene percentje is gewoonweg een ietsie pietsie minder vriendelijk (misschien gewoon kordater) dan de anderen, daarover wordt dus niet geklaagd hoor. Maar tijdens het onderzoek, hadden patiënte en verpleegster een ongewoon gesprek. Wellicht kwam dat doordat het de laatste dag van 't jaar was. Daarover begon het gesprek alleszins. Afsluiten van chemo en jaar. Vanzelfsprekend natuurlijk. Verpleegster vertelde dat ze jaarlijks terugblikt op 'haar' jaar. Patiënten die haar hebben geraakt poppen op in haar hoofd. Ze staat stil bij afscheid in fysieke en emotionele weg. Ze staat stil bij terug beginnen, moed verzamelen. Ze relativeert. Soms, bekent ze, neemt ze het werk mee naar huis. Niet goed, weet ze. Maar het is niet altijd evident om zomaar alles achter te laten als je de deur achter je sluit. Patiënte begreep haar maar al te goed. Omdat je weet dat je dingen van je moet afzetten, lukt het nog niet altijd. Is ook niet zooooo erg, zolang je maar blijft relativeren. Het mag geen doemdenken worden, maakte patiënte duidelijk aan verpleegster. En zo gaat het gesprek maar verder, heel erg gemoedelijk. Good timing, eigenlijk, blijkbaar met de juiste persoon. Het doet goed! Wanneer alles achter de rug is, merkt patiënte dat ze zo is opgegaan in het gesprek, dat ze niet eens heeft gemerkt of er nou wel of niet, bloed is afgenomen. Daaraan denkt ze pas, wanneer ze terug in de wachtzaal zit. Ze leest een fantastisch boek van Terry Pratchet, geleend van haar vriendin. Maar door deze opspringende gedachte, kan ze zich niet meer op het boek richten. Ze overweegt... zal ze naar de balie gaan om te vragen of ze kunnen nagaan of er wel degelijk bloed werd afgenomen? Want, als dat nou niet zo zou zijn, zou ze nog langer in de kliniek moeten blijven om de verstrooidheid glad te strijken. Daar, heeft ze beslist geen zin in. Tegelijk overweegt ze. Het komt zo negatief over. Het laatste dat ze wil is de indruk wekken dat ze niet tevreden zou zijn over betreffende verpleegster. Ze besluit dus, om af te wachten. Het voordeel van de sympathieke verpleegster weegt zwaarder dan het nadeel om langer te moeten blijven. Een half uurke later, bij de dokter, weet ze het al snel. Die heeft namelijk de bloeduitslag op z'n bureau liggen.
Oef!!! Haar bewondering voor de verpleegster groeit zienderogen. Respect voor mensen die je zo afleiden en daarbij hun job naar behoren doen. Chapeau!!!
Van oud op nieuw. Lees vooral niet, oud opnieuw. Want ze gaat het beter doen. Geen voornemen, verre van, gewoonweg een waarheid. Ze houdt het graag simpel en doet niet aan voornemens. Een mens weet die voornremens dan wel te beginnen, maar door allerhande leugentjes en waarheidjes, worden die niet volgehouden. Zo gaat het nu eenmaal meestal. Chemo afgesloten. Nog enkel de naweeën doorbijten van die laatste.
Gisteren zat ze weeral eens in de rats met de cortizonen die ze moest nemen. Telkens weer vergeet ze de juiste doses of uren te respecteren. Telkens denkt ze te weten wat en hoe en gaat ze dus niet op het roostertje kijken dat tussen de ziekenhuispapieren zit. Telkens weer valt hare nikkel dan te laat. 's Middags constateert ze dan dat ze 's morgens zo'n pil had moeten innemen. Geen probleem op zich. Goeie plantrekker. Dan neemt ze toch om 13u de pil die ze om 8u had moeten slikken. Niks ergs mee gebeurd. Normaal gezien moet ze dan rond 16u de tweede pil nemen omdat deze medicatie slaapverstorend werkt. Oké, dan neemt ze die vandaag één of twee uurtjes later, dan heeft ze nog wel voldoende uurtjes tussen beide pillen, vermoed ze. Overslaan doet ze niet, want dan is de kans te groot dat de witte bloedlichaampjes niet voldoende zijn opgebouwd en dan kan ze de chemo weer vergeten. Dan moet ze weer een week wachten om die te kunnen doen. Daar heeft ze wel een minder goede nacht voor over. Alleen... ondertussen komt er bezoek. Heerlijk, zalig gezellig met z'n allen konkelfoezen, samen aan tafel. Genieten dus. En wat gebeurt er als je gezellig samen zit? Yep, men vergeet aan de medicatie te denken. Tegen 20.30u schiet het haar plots te binnen. Dedjuu dedjuu toch!!!! Toch maar die verdomde cortizonen door het keelgat geduwd, met als resultaat, maar twee uurtjes kunnen slaap vatten. Nou, ze wist het op voorhand. Geen gesakker dus. Twee uren is toch meer dan niks. Netjes om 7u uit de veren om rustig te ontbijten en tijdig in het hospitaal te geraken. Daar, krijgt ze nu telkens Temesta, want sinds die keer dat ze'r zo ziek werd, blijft de maag daar opspelen. Een Temesta om de drie weken is heus geen zonde, vindt ook haar dokter en het helpt. Alleen... wordt ze daar enorm slaperig van. Goed zo! Tegen 14u is ze thuis, heeft ze een kom soep gegeten en trekt ze naar bed. Zo is ze zeker dat ze niet tijdens het avondeten in slaap zal vallen op deze laatste dag van het jaar. Als ze deftig wil afsluiten, moet ze'r voor zorgen dat ze 't ook deftig doet, met oogjes open. Ze slaapt tot 18u, met dank aan de slechte nacht én de Temesta. De avond verloopt driewerf rustig.
Er wordt niks zwaars gegeten, maar ze genieten samen mét uiteraard een fles bubbels. Snoepen is er niet bij. Ze kreeg vandaag immers te horen dat haar suikerspiegel te hoog zit. Nee, geen diabetes, nog niet. Maar duidelijk verwittigd. Sla deze dagen de patteekes en taarten maar over. We moeten het in't oog houden. 't Zou door de medicatie komen... zeggen ze. Argwaan gewekt, dus een goede reden om snoep in te tomen. Niet zo moeilijk hoor, als je'r toch haast niks van proeft, weet ze wijs. Rond 1.30u meent ze dat het bedtijd is. Ze trekken naar het dromerigste oord in huis, maar praten honderduit over koetjes en kalfjes. Allebei zo wakker als maar kan. Het slaapmanneke komt maar niet op bezoek. Hij geeft het eerst op. Trekt naar beneden voor anderhalf uur. Zij woekert. Hij komt naderhand naar bed en ronkt al z'n dromen bij mekaar binnen de kortste tijd. Zij trekt naar beneden tegen vijf uur. Nog steeds geen oog toe gedaan.
Tja, ze wilde het jaar wakker beginnen. Dat is dus al gelukt!
Niet dat ze met een reden heeft gewacht tot vandaag om het op te schrijven. Niettegenstaande speelt het door haar hoofd. Vandaag is de laatste dag vòòr de laatste chemo. Tevreden aan de ene kant. Aan de andere kant, ziet ze echt op tegen wéér cortizonen slikken en alle bijverschijnselen van die chemo. Laat staan, de chemo op zich, maar dàt, weet ze, zit meer tussen de oren dan ze zou willen. Gelukkig moet ze vroeg gaan. Zo is de kans groter dat het allemaal snel genoeg gaat en ze niet te lang in dat hospitaal moet blijven rondhangen.
De afgelopen week is een goei geweest. Je zou voor minder. Partner is anderhalve week thuis geweest. Beter gezelschap kan ze zich niet inbeelden. Hoewel ze altijd stillekes hoopt dat er ferm in huis zou worden gewerkt, want een opgebroken badkamer en een tuin die een baalt is en boekenen een paar honderd cd's op de grond in de leefruimte is niet bepaald haar ding. Maar, ook hij heeft recht op rustig ademen. Haar toestand bezorgt hem toch zeker ook wel een zekere stress. Hij was terug beginnen roken, niet lang na haar operatie. Een week geleden is hij gestopt. Geen voornemens, daar doet hij niet aan. Integendeel. Hij heeft helemaal niet de bedoeling om de dappere uit te gaan hangen. Als het te hard op z'n zenuwen werkt, zal hij terug beginnen. Dat, is zowat zijn voornemen. Heel stiekem, is zij toch blij!
Ze maakten uitstapjes, de afgelopen week. Niet alle dagen, maar zoveel mogelijk, gingen ze op z'n minst wandelen. Ook een dag met de Fyra naar Amsterdam. Het Rijksmuseum en het stadsarchief bezocht. Zeer de moeite! Het weer viel mee. De zon liet zich opmerken, wat het vele wandelen aangenaam maakte. Ook het Middelheimpark nog eens aangedaan. Het regende niet, maar modder en plassen ontwijken was zeker en vast ook een kunst. 't Is maar hoe je't bekijkt. Het voornaamste de afgelopen week, was de ontspanning. Een beetje vakantie in eigen streek. En dan is er nog het breien. De kleinkinderen vonden hun sjaal en muts onder de kerstboom en waren er erg blij mee. Ondertussen is man en één van de zonen ook bediend. Nu de jongste zoon nog en dan, de meisjes. Haja... ze slaat niemand over. Eén van de zussen wil er ook wel eentje. Ze weet dus nog wat doen. Ook kerstkaartjes, samen met manlief gemaakt. Allemaal zo van die dingen die klein lijken maar toch wel heel wat tijd in beslag nemen. De tijd samen is dus goed besteed.
Negentien december van het jaar tweeduizend en twaalf, voor de statistieken... De nacht duurde lang. Wel tijdig naar bed gegaan, maar slapen... ho maar... om één of andere reden bleef haar systeem maar doordraaien. Het gebeurt wel meer dat ze zich moet concentreren om zich te ontspannen en dan, plots, eindelijk in slaap geraakt. Deze keer helpt het niet. Haar schelp, zijne de buitenkant van haar fysiek kan ze ontspannen, maar de binnenkant wil niet, kan niet, lukt niet. Ook echtgenoot heeft er 'last' van en heeft zich al snel terug naar de leefruimte begeven. Om halfvier geeft ook zij het op. Ze trekt naar beneden en nodigt ega uit om samen een gebakken broodje te eten met gesmolten kaas en tomaat en, en, en... Lekker!!! En daarna, hupsakee, terug naar de bedstee.
Om één of andere reden deert de natte grijze ochtend haar niet, wanneer ze om 11u aan de ontbijttafel zitten. Hij zegt: 'Bwaaa... zo'n vies weer, regen, regen en nog eens regen.' Zij antwoordt: 'Bwaaa... we zitten droog, we zitten warm, we zitten in een mooie ruimte (kleurrijk ingericht). Wat meer heeft een mens nodig op zo'n natte ochtend?' Hij schenkt haar een welgemeende glimlach. Jeujjj! Daarna wordt één en ander opgeruimd en niet veel later staat een natte collegabuurvriend voor de deur. Jeujjj! Ze genieten van een toch wel mooie niet vermoeiende dag. Er worden veel foto's bekeken. Vakantiekiekjes. Allemaal met mooi weer genomen. Blauwe luchten zonnige fleurige foto's. Ondertussen wordt regen drop en drop regen. Och, het is zo ontspannend en daarom het beste geneesmiddel voor alle kwalen. Ook wanneer hij weggaat, besluiten ze dat ze een stralende vakantiedag hebben doorgebracht. Pas later voelt ze dat ze moe is. Het avondeten wordt dus een diepvriespizza in de oven. Kwartierke wachten en smullen maar. Ook dat, is geen zonde. Het mag af en toe, nee, het moet zelfs af en toe.
Later op de avond vraagt man of ze geen zin heeft te om gaan wandelen. Eigenlijk heeft ze dat niet. Ze zit nu warm en knus in haar zetel, haar beste vriend voor het moment. Tot ze beseft dat een wandeling misschien wel een juiste remedie is om straks wel een goede nachtrust te genieten. Het regent nog steeds, maar ze besluiten naar de stad te trekken. Even later zitten ze op de tram. Ze maken een wandeling langs etalages, verlichte en versierde straten door de stad. Kerstbomen met hopen. Er loopt niet veel volk rond. Schuldige zal het weer wel zijn. Ze zien de lelijke gesloten kerstkraampjes in het centrum. Zonde, want nu is de charme van de Grote Markt weg. Het grote rad rijst als een grote neonkerstbal op. Ze nemen plaats. Ze heeft zin om te gillen. Gewoon gillen, zomaar, wanneer ze boven de stad uitkijkt, naar de zwarte kronkelende Schelde geflankeerd door de verlichte straten als kerstslingers. Eindigend in het zwart van de nacht. Ze zet het gilgevoel om naar lachen.
Beginnen schrijven. Schrappen. Nog maar eens herbeginnen. Niet goed. Herschrappen dus. Een derde maal dan maar. Drie maal scheepsrecht...? Nee. Niks van. Deleten. Volhouden, want ze had toch zin om wat te schrijven... Maar nee, ook niet goed. Weg ermee! Het wordt niks. Te moedeloos. Te plat. Te.. niet goed. Hoewel, ze niet mag klagen hoor. Ze is het moe zijn, moe. Weet je... ze gaat effe een mooie foto zoeken om te ondersteunen. Misschien helpt dat.
Ze doet niks liever dan wat ze nu doet. 't Kan dus niet beter. Hoewel... er zijn nog wel wat dingen op te sommen die plezieriger zouden zijn. Maar gezien de omstandigheden, is het beter stapvoets erop vooruit te gaan. Nee, het hoeft helemaal niet wereldschokkend te zijn. Ze is al heel content met het chemo-eind in zicht. Nog eentje te gaan. Eerst deze nog effe onder de knieën krijgen. Daarvoor heeft ze drie weken tijd. Wanneer ze het hospitaal binnen gaat, weet ze, dat het een dagje van lange adem zal worden. Een te laat uur om te beginnen, zie je. Veel te druk. Al die kankerkankers van vele -patiënten moeten worden in toom gehouden. Een hoop miserie van een ander zie je daar passeren, wachtend op het te ondergane onderzoek en de uitslag van je bloed. En... als het dan nog effe kan, ook wachten op een kamer die vrij komt, voor je behandeling. Ondertussen krijgt ze de welkome afwisseling van een onderhoud met de oncologe. Deze keer laat ze zich goed onderzoeken onder de rechter oksel, want al een tijdje voelt ze daar iets raars, lichtjes gevoelig. De oncologe stelt haar gerust. Misschien een overbelansting van de arm ofzo? Probeert ze. En ja hoor, wikkend en wegend komen ze'r achter dat ze de laatste tijd veel breit. Mutsen en sjaals worden om de oren geslaan, bij wijze van spreken. En soms voelt ze dat wel op den lange duur in haar rechter schouder. Dat zal 't dan wel zijn, wordt er met een glimlach besloten. Na haast 5 uren aanwezigheid, voor een uurke therapie, kunnen patiënte en gemaal terug naar huis. Oeffff...
Het breikwerk vordert inderdaad wel vlotjes. Manlief 's muts is ook klaar geraakt. Hoewel ze zich herhaaldelijk moest herpakken door foutieve steken weer uit te trekken en correct terug breien. Geconcentreerd tellen en steken op de juiste manier opzij laten rusten, valt niet altijd mee als er gepraat wordt enz. Hij, is alleszins zeer tevreden met z'n nieuwe muts. Nu de loop (lees, ronde sjaal) nog. Optellen, aftellen, 't maakt niet uit. De tijd vliegt, ook al is ze bijna 6 maanden thuis. Ze heeft helemaal niet 't gevoel van verveling, ook al doet ze niet echt veel huishoudelijke karweien tussendoor. Nee, er moet beslist ook gerust worden. Veel meer dan net na de operatie. Ze geniet van de gemoedelijke bezoekjes van vrienden, die ook weer steeds zorgen voor nieuwe onderwerpen van conversatie. Gelukkig gaat het niet steeds over kanker... pffffttt... 't Mag wel zeker... Vorige week genoot ze van een bezoekje aan het museum Plantin Moretus. Daar moet ze jaarlijks toch wel eens binnen om te verademen en vooral zich te vergapen aan de drukkerijpersen, zetkasten, met leder beslagen muren, middeleeuwse bedtoestanden, delfts betegelde haardmuren en de oeroude bibliotheek. Teveel om op te noemen. Ook gisteren, mooi weer zijnde, en de dag na de therapie, nog in goeden doen, kon ze haar liefste vriend zo ver krijgen om met de bus naar Lier te rijden. Daar wat rond te hangen om dan weer af te zakken naar huis. De blauwe koude lucht, zorgde voor een zonnige verademing tussen kerk- en Zimmertoren. De mooie gevels op de marktplaatsen en Nete-oever zorgden voor een pittoresk zicht en gevoel.
Yep... ze weet dat ze dra weer effe een stapje achteruit moet zetten, maar voorlopig geniet ze van 'de dingen'.
Nou, die ... -periode is weer achter de rug. Het leven gaat door. Nog enkele goede dagen te gaan alvorens alweer... Voordeel? De winterspullen voor de kleinkinderen zijn gebreid. En... ze is wol gaan bijhalen, want gaat nu voor manlief muts en sjaal breien. Kabels. Telwerk dus. Kijken of het lukt... Ze had een druk weekeinde. Zaterdag ging ze met kleindochter en vriendin naar een optreden van Kommil Foo en de Filharmonie. 't Zat goed. Ze genoot van de show evenzeer als van het al grote kleintje. Thuis gekomen, genoten ze van een kop met taart. Manlief was ondertussen wat inkoopjes gaan doen en had taart mee gebracht. En dan, samen gegeten en kleine N. naar huis gebracht. Ondertussen was het avond. Ook nog afgesproken om zondag kleinzoontje te laten komen.
Zondag dan werd kleinzoontje gebracht. Samen spelen, samen vanallessen. Het weer was te bar, dus thuis gebleven, maar vooral veel aandacht aan kleine G. gegeven. Zalig! Kleine annekdote... Ze vertelt iets over een zus. Hij vraagt: Hoe heet je zus ook weer? Zij antwoordt: Kristien. Mooi gearticuleerd, want hij leerde net de 'r' goed uit te spreken. Hij vraagt daarop: Waarom tien??? ...fantastisch gewoon! Jongste zoon en -dochter komen langs. Zij vertellen over hun fijne vakantie in Miami. Ze is blij, die twee youngsters nog eens te zien. Er worden foto's bekeken en vooral, veel verteld. Hoe fijn!!! En wanneer het koppeltje al weer weg is, duurt het niet te lang of A & L komen. Er was afgesproken dat ze zouden blijven spagetti eten. Gelukkig kookt manlief. In de voormiddag maakte zij al rijstpap, onder het begeleidend spelen met kleinzoontje. Er wordt genoten van het eten en verteld over de atletiekwedstrijd van kleindochter. Wanneer alles op is, en opgeruimd, trekken A & L met de kinderen huiswaarts.
Zij... is bekaf en ploft neer in haar zetel. Het was een zeer druk weekeinde en ze wordt het gewaar. Maandag, sprak ze af met een vriendin in de stad. Daar hangen ze enkele uren rond. Niet dat ze veel stappen. Enkele winkels worden aangedaan, maar er worden pauzes ingelast. Tater tater water bij een kop thee of warme chocomelk. En dan, weer naar huis. Ze zucht: Oef, 'k doe het mezelf aan, zoveel drukte. Morgen blijf ik thuis! Maar ze vergat dat ze een afspraak had in de kliniek. Dus dinsdag, hupsakee, naar de dienst radiologie voor info... én... medicatie die men eerder was vergeten mee te geven, eensklaps opgehaald. Ze kreeg uitleg over wat men juist zal doen met de bestraling. Wat het juist inhoudt en over de bijwerkingen. Het mag toch tellen. Ze zal 7 weken bestraling krijgen. Eerder sprak men van 5 weken... Dohhh... Telkens 5 dagen per week. Jakkessssss... Aan de rest wil ze nog niet denken. Na het ziekenhuis nog langs het werk om de verlenging van het ziekteverlof door te geven. En dan nog naar een collega op bezoek. Dat was natuurlijk weer wat teveel van het goede. Maar, morgen, blijft ze thuis. Dan heeft ze enkel een afspraak met haar huisdokter. Want sommige neveneffecten van de chemo moet ze toch nog even bespreken met hem...
Het moet haar van het hart. Ze is effe serieus onder de indruk van een mail die ze kreeg. Het gaat over een schoolvriendin. Ze zien mekaar zelden, maar de band is en blijft. Ze zijn erg verschillend en dat is nou net het aantrekkelijke aan die vriendschap. Telkens weer, denkt ze: 'Tja, typisch hé... zo zou ik nooit reageren', maar des te meer vindt ze't aanmoedigend dat haar vriendin nou net wél zo reageert in een situatie. Deze vriendschap is zo eentje die gebaseerd is op het anders zijn met veel respect voor mekaar. Zo was het vroeger en blijkbaar blijft het zo. Want elk persoontje is zichzelve met z'n eigen waarden en deugden, die daarom niet beter, noch slechter zijn dan die van anderen. Een mooie vriendschap dus, waarvan ze nooit had durven denken dat die blijvend zou zijn. Mekaar lang, zeer lang uit het oog verloren, kwamen ze mekaar toevallig tegen. Onderweg ergens naartoe. Herkenning. Zonder moeite, ook na al die jaren. Allebei niet veel veranderd, blijkbaar. Zo gaat dat met vrienden hé. Klapje. Kusje. Afspraakje geregeld. Fijn. Het kwam er van. Zo geslaagd dat het voor herhaling vatbaar zou zijn, besloten ze. Ze zouden het nog eens over doen. Met partner. De eerste keer na lang, hadden ze er beiden voorkeur aan gegeven om zonder partner bij te praten. Ondertussen mailadressen uitgewisseld. Het contact bleef, bij wijlen, maar zeker niet dik. Wel echt. Toen kwam kanker. Er werd niks meer afgesproken. Zij, wilde haar vriendin er eigenlijk liever niet over mailen. Waarom ook? Men moet geen contacten zoeken op zo'n basis. Kankernieuws geeft mensen dikwijls een slecht gevoel. Ze willen 'iets' goedmaken en besluiten je te bezoeken, medeleven betonen. Allemaal wel lief bedoeld natuurlijk. Maar dat zijn korte blijdschapjes, geen echte pure, van binnenuit, blijvend brandend in je hart. Nee dus. Nog maar gewacht. Na een hele tijd, mist ze haar vriendin toch. Ze besluit een mailtje te sturen. Ze besluit dat haar vriendin wel het recht heeft om te weten... Een kort en bondige mail dus. Niet te zakelijk koud, maar ook niet uitgebreid. Kleine uitleg waarom het zo lang duurde vooraleer ze contact opnam. Geen verontschuldiging, want niet nodig. Zeer kort daarop krijgt ze antwoord van haar vriendin. Die werd ook geopereerd aan borstkanker, een klein half jaartje voor haar. Zij vertelt ook haar kankerverhaal. Haar ervaringen. Tranen ontsnappen bij het lezen. Geen vreugdetranen, maar tranen van verbond. Meeleven is er zeker. Triestig bericht? Van en naar allebei? Ja, da's zeker zo. Maar toeval of niet, dàt hebben ze dan toch wel gemeen. Ze schreven allebei ook over de positieve dingen, die je leven ver(k)ankeren. Ze kennen mekaars verhaal, al jaren. Dit, maakt de band enkel nog sterker, veel sterker. Vriendin is ondertussen verder weg gaan wonen. Afspreken zal dus niet zo eenvoudig zijn. Rekening houdend met therapie, vermoeidheid, misselijkheid... Maar de goesting is er zeker!!!
Aftellen. Het heeft wel iets bemoedigends. Hoewel het de tijd met grote schreden voor je uit schuift. Ondertussen is ze al 5 maanden thuis. Hoewel ze toch wel een niet te versmaden deel van haar thuiszit heeft verwenst, vliegt die tijd nog. Misschien ligt het ook wel wat aan de manier waarop ze 'm zo waardevol mogelijk probeer in te vullen, daar waar het mogelijk is.
Afgelopen maandag had ze chemo. Nu, enkele dagen later, is het dus normaal (bij deze chemo) dat ze last begin te ondervinden. Het hoeft, zoals bij de vorige, niet direct hé. Manlief is nog enkele dagen thuis gebleven. Goed gezelschap wordt niet onder waarde geschat, dus gingen ze gisteren een wandeling maken. Hij, had enkele weken geleden iets gelezen in een blaadje over Wortel. Een kolonie voor zwervers, waar nu natuurreservaat zou zijn. Prachtige foto's vergezellen het artikel. In de Kempen. Dus, daar ze gisteren voelde dat het -rustig aan weliswaar- zou gaan, trokken ze'r met de wagen op uit. Wortel ligt bij Hoogstraten. Goed aangegeven. Niet moeten zoeken dus. Het lijkt een groot domein, ruige bebossing. 't Heeft wel iets. Maar, spijtig genoeg kan je niet veel kanten uit. De boel is grotendeels privé. Nou, ja... veel kan er dus niet gewandeld worden, tenzij gewoonweg rechtdoor, naast de prikkeldraad, of 't scheelt niet veel. Mooi en zeer rustig is het zeker. Maar door het artikel, lagen de verwachtingen hoger dan de (hun) realiteit. Niettegenstaande deed de wandeling heerlijk goed. Zelfs, ook al begon het te regenen. Ze wandelden een groot uur en ze was blij weer aan de wagen te komen, want ze had nood aan uitblazen. Hij reed, zij rustte huiswaarts. Eens thuis, opgewarmd met een heerlijke kom coventgardensoep.
Vandaag... is't andere soep... Maar, 't hoort erbij...
Vandaag is de laatste dag voor de volgende d-day. De week zo goed als uitgewrongen, heeft ze zowat alle positiviteit die te vinden was, er uit gehaald. In zichzelve gestoken. Slot op de doos. Goed bewaren is de boodschap. En good vibes waren er beslist, met dank aan al diegene die ze haar bezorgden! Door middel van bezoekjes, berichtjes, natuurwandelingen en vooral, het aangenaam contact. Vandaag is het wat moeilijker om morgen van zich af te zetten. Ze moet al medicatie beginnen nemen en zo wordt ze met de neus op de feiten gedrukt. Er moet dus iets ondernomen worden. Gelukkig regent het niet de hele dag aan een stuk. Die fijne motregen wil ze wel trotseren. De hevige bui deze morgen zorgde enkel voor uitstel.
Er was een bloemententoonstelling in De Dames in Antwerpen. Makkie. Met de tram ernaartoe. De auto kon lekker binnen blijven. Hartje stad is niet moeilijk te bereiken. De tentoonstelling is zeker de moeite. Maar het gebouw is een excelente omgeving. De ingang is langs de Meir. Nog nooit kwam ze daar eerder. Het is zeer de moeite. Alleen spijtig dat het gebouw dringend aan renovatie toe is. Muur- en zolderingschilderingen zijn aan het afbrokkelen. Renaissence, voor zover zij er iets van kent. Ze kan er ook wreed naast zitten. Houden van, doet ze niet. Maar de kunstenaars respecteren doet ze zeker wel. Géén makkie om dit te maken. Als ze bedenkt dat kinderen les krijgen in zo'n omgeving, vind ze het reuze. Hopelijk worden die kinderen op hun schoolomgeving gewezen, als zijnde zeer speciaal. Het verzet haar gedachten zoals het hoort. Het was de bedoeling en is dus geslaagd.
Ze nemen de tram terug naar huis. Wanneer ze net voorbij Berchem Station zijn, merken ze nogal wat politie- en andere drukte op. O, ja... de Sinterklaasstoet van Berchem. Er staan nogal wat Sintedinges, grote wagens, zelfs enkele reuzen en verder een massa zwarte pieten en politie verzameld. Alle pieten maken er een heerlijke sport van om te wuiven. Eén doet teken, dat we hen moeten vergezellen.
Ze voelt zich stukken beter en wil het beste uit die ene week persen. Alles wat er maar te halen valt wil ze zich gulzig toe-eigenen. In de mate van het mogelijke. Start... het Schoonselhof. Daar is wandelen, hardlopen, bij wijze van spreken. Het is daar zo rustig, dat je'r iedereen voorbij steekt hé. Galgenhumor. Mag. De nog steeds prachtige herfstkleuren bewegen haar om -eindelijk- te gaan wandelen in het kerkhof-voor-alleman. Ze spreekt af met -dochter, die daar achter de hoek woont. Kindjes zijn naar school. Eentje nog thuis wegens te klein. Twee jaar. Te klein dus. Te klein waarvoor? Nee hoor, helemaal niet te klein. Hij is al een flinke kerel met een krachtig eigen willetje. Hij gaat mee, maar zit in de buggy, goed onder een dekentje, want het is best koud. Zo'n wandeling haalt het beste in een mens naar boven. Praten, babbel taterwater. Over vanalles en nogwat. Over hun diepste gevoelens, maar ook over koetjes en kalfjes. Leuk!
Daarna trekken ze naar het warme huisje van zoontjelief. Kleintje slaapt, blijft dus eventjes in de buggy. Zij, blijft tot de kindjes uit school komen. Hier moet nog geknuffeld worden straks. Kleintje wordt wakker. Altijd een beetje nors, wanneer hoofdje ontwaakt maar hartje nog dommelt. Maar op moekes schoot is dat al snel over. Ze toont een foto van hem, genomen vanmorgen in het kerkhof. Hij zegt: MIJ. Zij zegt: Elias. Hij zegt: Mij. Zij zegt Elias. Hij knikt ja, en zegt: Elias. Telkens moeke iets aanwijst op de foto's, zegt hij de woordjes die hij kent en herhaalt de woordjes die zij hem voorzegt. Echt een leuk spelletje; moeke-kleinzoon. Wat later straalt hij van geluk met broer en zus thuis. Hij heeft hen erg graag. Hij wil ook met Moeke spelen en komt haar tikken en kriebelen. Wanneer zij hem aanspreekt, antwoordt hij: Mij. Wanneer hij iets tegen z'n moeke zegt, klinkt het: JOUW.
Het bezittelijke is hem al duidelijk, merkt moeke. De juiste persoonlijke voornaamwoorden komen nog...
Eindelijk, is ze koortsvrij. Ondertussen heeft ze als bijnaam pillenslikster verdiend. Maar het gaat weer beter. Oef... OEF... O E FFFFFFF!!! Opluchting en vooral niet te uitbundig gaan vieren, maar in feeststemming is ze. Ze merkt aan haar man, dat ook hij het kan smaken. Gohhh, wat moet hij ook telkens doorstaan hé. Gisteren gingen ze naar het Braemhuis. Ze had eerder schrik dat het voor haar niet zou lukken. Zo'n middag moet je plannen met de gids enzo. Er gingen vrienden mee, het was allemaal gepland. Maar ze heeft er dan toch mee van kunnen genieten. Ze zou het vandaag ter compensatie heel rustig aan doen. Geen probleem. Het moet rustig. Maar het is zalig om het rustig aan te doen zonder pijn, zonder koorts. Alle andere ongemakken verdwijnen nu ook. De zweertjes in haar mond trekken ook weg. Ze kan terug drinken, laat staan eten. Alleen, heeft ze nog geen honger of apetijt. Maar da's het ergste bijlange niet hé. Ze kan zich terug makkelijker oppeppen nu. Want, toegegeven, da's niet altijd even makkelijk als je je continue slecht voelt. En... de zon schijnt ook nog... Yessssss!!!
Regelmatig ontvangt ze mails waarin naar haar gezondheid gevraagd wordt. Heel lief. Gisteren antwoordde ze op zo'n mail dat ze er zo goed bij stond als Obama. Net voorbij de helft. bij hem ging het over peilingen, bij haar over vergifbeurten. Nou, die peilingen moeten op z'n minst toch een positief gevoel gegeven hebben, ook al moest de boel hard gerelativeerd worden. Het zal hem, gisteren, tijdens het zenuwslopende wachten (hoewel ik beelden zag van een ijverige president, volop in de weer met aan de telefoon toch nog stemmen te ronselen) wel goed gedaan hebben. Zo ook voor haar. ...Persoonlijk dan. Ze is voorbij de helft. Hoeveel last ze ook heeft, nog steeds (verdoeme dat duurt lang deze keer), elke dag is een stap dichter naar the end. Vandaag werd ze wakker met pijn. Geen goed voorteken. Het duurt een tijd voor de pijnstiller effect heeft. MAAR... Maar, het eerste dat ze deed toen ze wakker werd, was de radio opzetten. Het nieuws was net gedaan en men herhaalde een laatste item. Ze hoorde nog net de zin: 'Obama heeft gewonnen in de meerderheid van de staten.' Ze besloot; vandaag is een GoedKarmaDag. Straks komt trouwens haar vriendin langs, om het geheel af te maken met de bekende kers op de taart. Tof!!! Oké, haar situatie valt niet te vergelijken, maar ach... met een beetje fantasie en goeie wil mag deze goeie karma voor vandaag niet verstoord worden. Want, ook al zucht ze, haar pijnlijke rug krommend en voorzichtig typend voor die gevoelige vingertoppen, het is een zucht die zich voorbereidt op verse asem. Fris en monter. O, ja... en ondertussen ontdekte ze (voor zichzelf althans) dat melk pijn in de mond verzacht. Melk op kamertemperatuur.
Terug in de realiteit... De afgelopen dagen, weken, wist ze zichzelf nog een beetje te verzetten door die prachtige Ny-trip. Nu heeft ze alles hierover zowat ingeblikt en kan ze kijken en herkijken. Maar die nieuwe chemo gooit echt wel roet in het euhhhh.... leventje. Oké, ze was verwittigd. Maar jongens toch, wat heeft ze pijn. Overal. Koorts als toemaatje. Zal wel normaal zijn zeker... Of, zou ze zich toch geforceerd hebben gisteren...? Ze ging naar de eerste indoormeeting atletiek van haar kleindochtertje kijken. Niet dat ze veel heeft gezien. Ze kon niet blijven staan en was genoodzaakt op een kleine tribune plaats te nemen, achter de staande supporters/ouders. Alleszins, zag ze toch de belangrijkste momenten, want zoon en -dochter maakten telkens een opening als kleindochtertje aan de beurt was. Zalig, die kleintjes bezig te zien. Ook de organisatie achter zo'n meeting is knap. Het genot bleef echter beperkt, daar ze zich niet goed genoeg voelde. Maar de twee kleinzoontjes zorgden dan weer voor een leuk verzetje. G. vertelde honderduit over uitstapjes die hij had gemaakt. En, hij is een verleider eerste klas. Hij gaf haar complimentjes waarvan ze haast ging zweven. Zoonlief bracht haar thuis met de wagen. De foltering een beetje verlicht, heet dat dan. Heel lief van hem, want echt wel superbelangrijk voor haar. Eens thuis, moest ze onderuit om niet meer recht te komen. Hoewel toch nog voorzichtig gegeten. De pasta smaakte niet slecht, wat haar dus uiterst tevreden stemde, nu ze haast niks proeft. Grenzen worden verlegd hé. Goede smaak is toekomst. Geen slechte smaak is goed genoeg. Cullinair hoogstandje... Vandaag begon beter. Zonder koorts. Maar ondertussen heeft ze toch een pijnstiller moeten nemen, want het lukt niet zonder. Straks, als lieve man thuis komt, mag hij direct naar de apotheker. Liefde is... en laat nou net dàt zijn, dat haar nog een fijn gevoel geeft. Die liefde hé.
Vandaag is het donderdag. RerumNovarum, ofte allerheiligen met een hoofdletter, maar daar doet ze liever niet aan mee. Het is en blijft hetzelfde zonder... Een super grijze dag. Regen rijgt de uren aan mekaar. Geen weer om de hond door te laten en ga zo maar door. Enkele dagen is't al tanden bijten geweest. Vandaar dat het grijs weet door te wegen. Maar een beetje toegeven is daarom nog niet in de put zitten hé. Afgelopen maandag was zo ellendig! Djeezessss... Zo ziek is ze nog nooit geweest tijdens de chemo. Braakvaak. Bweikes. Miljaaarrrr. Enzovoort. Gelukkig, heel erg gelukkig, bleef Hij thuis voor haar de twee daaropvolgende dagen. Goed gezelschap heelt. Als ze alleen had thuis geweest, had ze haar zinnen niet zo kunnen verzetten. Ze had beslist ellendiger geweest. Nu, hebben ze samen één en ander afgehotst, nee die 'h' in't midden blijft een 'ha', geen 'ka'. Hoewel maag en darmen enorm opspelen, is het toch niet hetzelfde als met de vorige chemobeurten. Normaal gezien dus... normaal gezien, zei men, wordt men van deze taxusdingesses niet misselijk. Het is ook niet daarvan. Ze is zeker. Het begon al voor ze de medicatie kreeg. Bon. Niet verder over uitwijken. 't Doet het teveel terug komen. Niet doen dus...
Afgelopen dagen waren er enkele herfstopklaringen. Da's altijd leuk. Tussendoor zijn ze dus samen nog wat op pad geweest in de stad. Enkele gallerijtjes meegepikt en zich nog moe(d)er gemaakt dan nodig was. Maar... liever ambetant van vermoeidheid dan van misselijkheid. Het ene doet het andere vergeten. Eten om te vergeten moet ze nu niet doen, want de smaak is weer helemaal zoek. Maar ach, ook dat zal wel weer voorbijgaan, liever nog, vliegen, hoopt ze. Ondertussen geniet ze van correspondentie met zussen en collega's en vrienden. Ze maakte plannen om binnenkort naar een optreden te gaan met vriendin en kleindochterke. Tickets stante pede besteld, maar nog een maandje geduld. Toch weer leuk om naar uit te kijken.
Maar vandaag is ze in een Rerumdipje. Dat mag hé. Da's normaal. Gedachten zijn bij diegenen die haar vooraf gingen naar de onherroepelijke vrijheid misschien, wie weet. De eeuwige rust, wordt het ook wel genoemd. Ze hoopt voor haar geliefden van harte dat het zo is...
Niet dat ze met een reden heeft gewacht tot vandaag om het op te schrijven. Niettegenstaande speelt het door haar hoofd. Vandaag is de laatste dag vòòr de laatste chemo. Tevreden aan de ene kant. Aan de andere kant, ziet ze echt op tegen wéér cortizonen slikken en alle bijverschijnselen van die chemo. Laat staan, de chemo op zich, maar dàt, weet ze, zit meer tussen de oren dan ze zou willen. Gelukkig moet ze vroeg gaan. Zo is de kans groter dat het allemaal snel genoeg gaat en ze niet te lang in dat hospitaal moet blijven rondhangen.
