Eindelijk, is ze koortsvrij. Ondertussen heeft ze als bijnaam pillenslikster verdiend. Maar het gaat weer beter. Oef... OEF... O E FFFFFFF!!! Opluchting en vooral niet te uitbundig gaan vieren, maar in feeststemming is ze. Ze merkt aan haar man, dat ook hij het kan smaken. Gohhh, wat moet hij ook telkens doorstaan hé. Gisteren gingen ze naar het Braemhuis. Ze had eerder schrik dat het voor haar niet zou lukken. Zo'n middag moet je plannen met de gids enzo. Er gingen vrienden mee, het was allemaal gepland. Maar ze heeft er dan toch mee van kunnen genieten. Ze zou het vandaag ter compensatie heel rustig aan doen. Geen probleem. Het moet rustig. Maar het is zalig om het rustig aan te doen zonder pijn, zonder koorts. Alle andere ongemakken verdwijnen nu ook. De zweertjes in haar mond trekken ook weg. Ze kan terug drinken, laat staan eten. Alleen, heeft ze nog geen honger of apetijt. Maar da's het ergste bijlange niet hé. Ze kan zich terug makkelijker oppeppen nu. Want, toegegeven, da's niet altijd even makkelijk als je je continue slecht voelt. En... de zon schijnt ook nog... Yessssss!!!
Regelmatig ontvangt ze mails waarin naar haar gezondheid gevraagd wordt. Heel lief. Gisteren antwoordde ze op zo'n mail dat ze er zo goed bij stond als Obama. Net voorbij de helft. bij hem ging het over peilingen, bij haar over vergifbeurten. Nou, die peilingen moeten op z'n minst toch een positief gevoel gegeven hebben, ook al moest de boel hard gerelativeerd worden. Het zal hem, gisteren, tijdens het zenuwslopende wachten (hoewel ik beelden zag van een ijverige president, volop in de weer met aan de telefoon toch nog stemmen te ronselen) wel goed gedaan hebben. Zo ook voor haar. ...Persoonlijk dan. Ze is voorbij de helft. Hoeveel last ze ook heeft, nog steeds (verdoeme dat duurt lang deze keer), elke dag is een stap dichter naar the end. Vandaag werd ze wakker met pijn. Geen goed voorteken. Het duurt een tijd voor de pijnstiller effect heeft. MAAR... Maar, het eerste dat ze deed toen ze wakker werd, was de radio opzetten. Het nieuws was net gedaan en men herhaalde een laatste item. Ze hoorde nog net de zin: 'Obama heeft gewonnen in de meerderheid van de staten.' Ze besloot; vandaag is een GoedKarmaDag. Straks komt trouwens haar vriendin langs, om het geheel af te maken met de bekende kers op de taart. Tof!!! Oké, haar situatie valt niet te vergelijken, maar ach... met een beetje fantasie en goeie wil mag deze goeie karma voor vandaag niet verstoord worden. Want, ook al zucht ze, haar pijnlijke rug krommend en voorzichtig typend voor die gevoelige vingertoppen, het is een zucht die zich voorbereidt op verse asem. Fris en monter. O, ja... en ondertussen ontdekte ze (voor zichzelf althans) dat melk pijn in de mond verzacht. Melk op kamertemperatuur.
Terug in de realiteit... De afgelopen dagen, weken, wist ze zichzelf nog een beetje te verzetten door die prachtige Ny-trip. Nu heeft ze alles hierover zowat ingeblikt en kan ze kijken en herkijken. Maar die nieuwe chemo gooit echt wel roet in het euhhhh.... leventje. Oké, ze was verwittigd. Maar jongens toch, wat heeft ze pijn. Overal. Koorts als toemaatje. Zal wel normaal zijn zeker... Of, zou ze zich toch geforceerd hebben gisteren...? Ze ging naar de eerste indoormeeting atletiek van haar kleindochtertje kijken. Niet dat ze veel heeft gezien. Ze kon niet blijven staan en was genoodzaakt op een kleine tribune plaats te nemen, achter de staande supporters/ouders. Alleszins, zag ze toch de belangrijkste momenten, want zoon en -dochter maakten telkens een opening als kleindochtertje aan de beurt was. Zalig, die kleintjes bezig te zien. Ook de organisatie achter zo'n meeting is knap. Het genot bleef echter beperkt, daar ze zich niet goed genoeg voelde. Maar de twee kleinzoontjes zorgden dan weer voor een leuk verzetje. G. vertelde honderduit over uitstapjes die hij had gemaakt. En, hij is een verleider eerste klas. Hij gaf haar complimentjes waarvan ze haast ging zweven. Zoonlief bracht haar thuis met de wagen. De foltering een beetje verlicht, heet dat dan. Heel lief van hem, want echt wel superbelangrijk voor haar. Eens thuis, moest ze onderuit om niet meer recht te komen. Hoewel toch nog voorzichtig gegeten. De pasta smaakte niet slecht, wat haar dus uiterst tevreden stemde, nu ze haast niks proeft. Grenzen worden verlegd hé. Goede smaak is toekomst. Geen slechte smaak is goed genoeg. Cullinair hoogstandje... Vandaag begon beter. Zonder koorts. Maar ondertussen heeft ze toch een pijnstiller moeten nemen, want het lukt niet zonder. Straks, als lieve man thuis komt, mag hij direct naar de apotheker. Liefde is... en laat nou net dàt zijn, dat haar nog een fijn gevoel geeft. Die liefde hé.
Vandaag is het donderdag. RerumNovarum, ofte allerheiligen met een hoofdletter, maar daar doet ze liever niet aan mee. Het is en blijft hetzelfde zonder... Een super grijze dag. Regen rijgt de uren aan mekaar. Geen weer om de hond door te laten en ga zo maar door. Enkele dagen is't al tanden bijten geweest. Vandaar dat het grijs weet door te wegen. Maar een beetje toegeven is daarom nog niet in de put zitten hé. Afgelopen maandag was zo ellendig! Djeezessss... Zo ziek is ze nog nooit geweest tijdens de chemo. Braakvaak. Bweikes. Miljaaarrrr. Enzovoort. Gelukkig, heel erg gelukkig, bleef Hij thuis voor haar de twee daaropvolgende dagen. Goed gezelschap heelt. Als ze alleen had thuis geweest, had ze haar zinnen niet zo kunnen verzetten. Ze had beslist ellendiger geweest. Nu, hebben ze samen één en ander afgehotst, nee die 'h' in't midden blijft een 'ha', geen 'ka'. Hoewel maag en darmen enorm opspelen, is het toch niet hetzelfde als met de vorige chemobeurten. Normaal gezien dus... normaal gezien, zei men, wordt men van deze taxusdingesses niet misselijk. Het is ook niet daarvan. Ze is zeker. Het begon al voor ze de medicatie kreeg. Bon. Niet verder over uitwijken. 't Doet het teveel terug komen. Niet doen dus...
Afgelopen dagen waren er enkele herfstopklaringen. Da's altijd leuk. Tussendoor zijn ze dus samen nog wat op pad geweest in de stad. Enkele gallerijtjes meegepikt en zich nog moe(d)er gemaakt dan nodig was. Maar... liever ambetant van vermoeidheid dan van misselijkheid. Het ene doet het andere vergeten. Eten om te vergeten moet ze nu niet doen, want de smaak is weer helemaal zoek. Maar ach, ook dat zal wel weer voorbijgaan, liever nog, vliegen, hoopt ze. Ondertussen geniet ze van correspondentie met zussen en collega's en vrienden. Ze maakte plannen om binnenkort naar een optreden te gaan met vriendin en kleindochterke. Tickets stante pede besteld, maar nog een maandje geduld. Toch weer leuk om naar uit te kijken.
Maar vandaag is ze in een Rerumdipje. Dat mag hé. Da's normaal. Gedachten zijn bij diegenen die haar vooraf gingen naar de onherroepelijke vrijheid misschien, wie weet. De eeuwige rust, wordt het ook wel genoemd. Ze hoopt voor haar geliefden van harte dat het zo is...
De laatste dagen heeft ze niet veel zin om te schrijven. Alles ik oké hoor. Gewoon moe, fysiek... moe... Da's normaal wellicht. Zal wel met 't bloed te maken hebben. Hoewel ze vanalles had gepland, gewoon voor zichzelf. Gelukkig maar niet teveel afspraakjes gemaakt. Door het mooie nazomerweer, had ze er echt wel zin in om alle dagen een ferme groene wandeling te maken. Maar dat was zonder rekening te houden met lichaam. Soms beslist dat anders. Ondertussen weet ze't wel. Zij, is twee. Lichaam en geest zijn niet dezelfde... éénzelfde. Hoewel ze bij mekaar horen, staan ze los van mekaar. Niettegenstaande, hoe sterk de geest mag of kan zijn, het lichaam is baas. Een slimme geest volgt dus het lichaam...
Ze hijgt de trap af. Ze hijgt voor een kopje thee. Ze hijgt zich naar de telefoon als die rinkelt. Adem zoekend hijgt ze: 'Hallo...' waarop de contactzoeker verbaasd zegt dat ze niet zo had moeten lopen... Ach... laat maar... Ondertussen hijgt ze genietend van een goed boek, geleend. Straks heeft ze wel degelijk fysieke plannen. Er staat een vernissage op het agenda. Dit, wel degelijk met een afspraakje. Ze moet dus. Hij, zal haar wel een stoeltje onder haar gat schuiven als haar lichaam het weer eens nodig heeft... Dat komt heus wel goed!
Buiten een verkoudheid gaat het goed. Hoewel, vanmorgen toch maar even overwogen met de oncologe of ze geen antibiotica zou nemen. Sinussen zijn pijnlijk ontstoken, de hoestbui mindert niet en het niezen blijft ook duren. Nu is de periode van lage bloedwaarden, (geen weerstand) vandaar dus. Net nu ze voldoende hersteld is van de chemo, zou ze moeten binnen blijven vanwege die kou... Liever niet. Ze heeft behoefte aan buitenlucht, aan mensen en natuur, kortom, aan beweging. Tijdens het weekeinde kon ze manlief overtuigen om een wandeling te maken, ook al regende het pijpenstelen. Een paraplu is een goed afweermiddel en de rubber laarzen die ze kocht in NY bewijzen zo meteen hun nut. Zondag, een droge dag later, wilde ze ook persé profiteren van de buitenlucht. En hij... hij wil liever binnen, lui onderuit, waar hij uiteraard ook recht op heeft. Maar hij plooit zich naar haar behoeften. Fijn toch! De wandeling wordt dus minder lang, want rekening houden met mekaar moet kunnen.
Ondertussen is het werkweek. Alleen thuis. Nou, thuis... 't is te zeggen... Gisteren besloot ze naar het Rivierenhof te trekken. Het was het moment bij uitstek. Een mooie zonnige herfstdag, niet te koud én... rustig. Ze ging alleen. Het bonte Rivierenhofgezelschap viel best mee. Vogels, enkele mama's met ukjes, een jogger hier en daar, een trosje bejaarden, een klasje kleuterkes én... een man, helemaal alleen op het minigolf terrein. Hij, was zeer intensief aan het minigolfen. Had geen oog voor iets anders dan zijn doel, zijnde, een gaatje in de grond. Het lijkt simpel, maar het is het niet. Training baart kunst. Zulke taferelen, daar geniet ze van. Hihihi hahaha, ze stond erbij en ze keek ernaar. En, dan was er nog het eekhoorntje. Het trippelde de zandweg over zo snel het kon. De armpjes (of voorpootjes?) gevuld met kastanjes, nog in de bolster. Zij dacht: Auwww... dat moet toch prikken! Maar het eekhoorntje heeft wel wat prikjes over voor een goed wintermaal. Wonderlijk hoe het zo geladen toch nog een boom in klimt. En toen... nam ze een besluit. Het is nooit te laat in het leven om te leren. Nooit nog in haar lieve leventje zal ze kastanjes wegnemen uit het park of bos. Ze zijn het voedsel voor de bewoners. Plots vindt ze mensen toch o, zo egoïstisch. Ook zij maakt er onderdeel van uit. Ze wandelt, zoekt naar herfstkleur, ruikt spijtig genoeg geen herfstgeur. Dat zal dan wel te maken hebben met die verkoudheid, want normaal gezien ruikt ze -sinds ze chemo ondergaat- veel beter dan anders. Ze zet zich nog even op een bank in de zon, alvorens naar huis te keren. Wat doet dat toch goed!
En, eens weer thuis, zet ze zich in haar eilandje (fauteuil), en waagt ze zich aan het breien van een muts. Wintersjaal is klaar. Alcapa... dikke wol, snel gebreid. Een dagje later is ook de muts klaar. Laat nu koning winter maar komen...
Vandaag, een week na de laatst afgelopen grrrrmmmmmpppffffffff-therapie... Een week van ups en downs. Hoort erbij, zeg maar. Oké, ze gaat niet moeilijk doen. Ze herinnert zich een uitspraak van een zus. 'Zorg ervoor dat je jezelf graag ziet'. Haar zus is verre van een psycholoog, maar haar woorden zijn erg treffend. Het is waar. Als je al in de rats zit met jezelf, begin dan niet aan zo'n therapie (precies of je de keuze hebt, maar bon...).
De laatste week griezelt ze van zichzelf. Ze voelt zich vuil, vies, ze stinkt, vindt ze en tja, haar uiterlijk maakt het niet echt beter. Ze zit vol gif en wil het kwijt. Maar die walging moet wel nodig onderdrukt worden, voelt ze. Als ze zich zou laten gaan, zou ze het liefst één of andere pil of gedoe innemen, waarvan ze twee weken aan een stuk slaapt. Zo kan ze misschien aan zichzelf ontsnappen. Maar goed dat ze één en ander om handen heeft. Had... Lang geleden had ze een uitnodiging gekregen van collega's van 't werk om mee te werken aan een dag waarop mensen van een bepaalde afdeling over heel Vlaanderen samen komen. Ze had beloofd dat ze haar best zou doen, om een presentatie te maken. Voor alles is een eerste keer. Niks te verliezen én iets om echt mee bezig te zijn. Geen brei- of haakwerkje, geen kleurboekje, gene zever. 't Moest goed zijn, voor minder zou ze't niet doen. Toen de ziekte ontdekt werd, vroeg men haar nog, of ze 'r mee wilde doorgaan en... met een steevaste 'ja' maakte ze er het beste van.
Gisteren was het zo ver. Het was d-day. Ze zou de presentatie zelf moeten geven, wat ze in eerste instantie niet had verwacht. Maar, oké, ook daarvoor wilde ze voluit gaan. Ervoor gezorgd dat ze zo goed mogelijk uitgerust aan de startlijn zou komen te staan, had ze de nodige voorzorgsmaatregelen genomen om de dag goed te laten verlopen. Ze werd gesoigneerd door haar werkgever, die voor vervoer zorgde, heen en terug. Ze werd in de watten gelegd door de collega's op het congres. Drinken werd gebracht, de stoel onder haar achterste geschoven. Alles werd stipt tot in de puntjes verzorgd. Ze wist niet goed waar ze het had, ze voelde zich zowat the queen of Sheba. Zo'n aardige collega's die haar van haar noch pluim kennen... Echt een verrijking des mensen! Het had best ook gewoontjes gemogen hoor, dan zou ze ook al heel erg tevreden zijn geweest. De presentatie op zich liep van een leien dakje. Ze had zich voorgenomen zich gewoon te houden. Papieren in de hand. Aflezen waar nodig en tussendoortjes waar het haar afging. Ze had een hoge stoel ter beschikking en kon dus gewoon blijven zitten als ze er behoefte aan had. Dat op zich liep al ferm goed. Maar dan was er ook nog het publiek dat interesse toonde. Zelfs applaus kreeg ze. Geen compassie, want niemand kende haar situatie, buiten de medewerkers natuurlijk. Ze werd zelfs gecontacteerd voor het ondernemen van nog leuke dingen. Na afloop was ze bekaf. Gelukkig kon ze nog even uitrusten in het auditorium tijdens de speech van de laatste gast. De zetel waar ze zat, leek wel een troon. Heerlijk leunend kon ze de drukte van zich af laten glijden, luisterend naar een interessante voorstelling. Haar privéchauffeur-collega bracht haar naar huis, waar ze dan weer door manlief in de watten werd gelegd.
Heeft iemand pech wanneer de chemotherapie wordt uitgesteld? Of heeft die chanse? Nou, ze weet het niet goed of ze blij moet zijn. Ze blijft er dus maar gelaten bij, voor alle zekerheid. Vorige bezoeken aan het hospitaal had men haar al verwittigd dat die bloedlichaampjes het niet zo goed deden. Daarom moest ze trouwens die antibiotica slikken voor de NY-reis. Stel dat ze ginder hoge koorts zou krijgen hé. Oké dus. Vandaag was ze naar het ziekenhuis voor haar vierde kuur, maar het mocht niet doorgaan, net vanwege te weinig witte bloedlichaampjes. 'Dit gaat niet' zei de dokter wijs. 'Je moet vrijdag terug komen'. Verder moet ze niks onder- noch innemen of doen of laten. Ze voelt zich nochtans goed hoor. Vermoeidheid is het enige waar ze last van heeft, momenteel. De dokter gaf ook duidelijk uitsluitsel. Het heeft niks te maken met de reis die ze net ondernam. Het is van de chemo, want tevoren was het ook al niet zo goed, maar toen kon de chemo nog wel doorgaan. Nu zou het onverantwoord zijn.
't Is misschien raar, maar in de eerste plaats was ze teleurgesteld. Dàt, heeft te maken met de psychologische voorbereiding die ze nodig heeft voor zo'n chemokuur. Ze wordt op voorhand al misselijk en moet dat van zich af zetten. Als een klein kind dat echt niet moet hebben van z'n leerkracht en wenend naar school wordt gebracht door moeder of vader, moet ze zichzelf oppeppen om naar oncologie te gaan en te ontvangen waarvan ze walgt. Nu, deze keer, sterkte ze zich aan het feit dat het de laatste CEF-kuur zou worden. Daarna zou het met taxus zijn, wat een andere (welke weet ze nog niet) uitwerking heeft op het lichaam. Of dat beter is, weet ze dus niet, maar op zich was het vooruitzicht op het einde van deze kuur echt wel rooskleurig. Nu wordt alles opgeschoven want er moeten telkens minstens drie weken tussen die kuren zitten. Ze kreeg vandaag alle nieuwe afspraken in ene keer door. De naald mocht weer uit de catheterpoort gehaald worden en dan mocht ze naar huis. Oké dan maar. Vrijdag weer terug voor de chemo...
Ze is er even tussenuit geweest. En goed dat dat deed... doet! Het was eigenlijk een reis die al een hele tijd gepland was. Normaal gezien maakt ze samen met haar man langere reizen, omdat ze het de laatste jaren ook ver gaan zoeken. Maar dit jaar hadden ze geopteerd voor 10 dagen New York. Net, omdat ze voor 10 dagen zouden weggaan, lukte dit, tijdens de chemokuur net. Super natuurlijk! Tijdens het eerste bezoek aan de dienst oncologie had haar man er al aan gedacht te vragen aan de oncologe of de reis zou kunnen doorgaan. De dokter keek bedenkelijk, maar toen ze hoorde dat het een tiendagenreis zou worden, begon ze te cijferen. We gaven vertrek- en einddatum en zo rekende ze de hele chemokuur uit en raadde ons aan om deze reis te maken. Er moest wel aan voorwaarden worden voldaan, uiteraard. Er moest bij voorbaat antibiotica geslikt worden. Bij het lezen van de bijsluiter dacht ze dat dit haast een onmogelijke zaak zou worden. Ze werd haast misselijk van de bijsluiter op zich. Zoveel bijwerkingen, of beter, mogelijkheid tot bijwerkingen die heus niet mals zijn. Maar... gelukkig was dit enkel op papier en niet reëel voor haar. Ze nam de medicatie en kon vertrekken zonder problemen. Ook daar moest ze nog een tijdje de antibiotica nemen, maar alles bleef goed. Goed opgelet dus, om geen domme dingen te doen en uitdagend voedsel te gaan eten dat ze niet gewend is.
Het verblijf was uitstekend. Daar men in NY op veel plaatsen kraampjes vindt waar men vers gemaakte smoothies kan kopen, was het een makkie ervoor te zorgen een dagelijkse dosis vitaminen te nemen. Op tv of in de boekskes worden ons vooral obese Amerikanen voorgeschoteld, maar in realiteit kan men in NY zo vet of gezond eten als men maar wil. Niet duur. Dus, opteerde ze voor gezond, en dat was het ook. Geen enkele keer kwam de maag in opspraak. Geen enkele keer had ze darmkwebbelen. Integendeel. Het deed haar zo goed dat ze vooral die laatste week niet wist wat misselijkheid is.
Het hoofd leeggemaakt om het met andere, vooral aangename dingen te vullen. Dag na dag genoot ze van alles wat ze zag. De hoge gebouwen zijn gewoonweg adembenemend. Vooral de regelmatig voorkomende art deco stijl. Prachtig gewoon! 't Is heel wat anders dan dit op tv zien in een film. De musea die ze bezocht, een vijftal, om te zwijgen over de gallerijen en designshops en hun inrichting, waren subliem. Maar goed dat ze zowat alles opschreef naderhand, of ze zou de helft alweer vergeten zijn. Ook de New Yorkers op zich zijn beleefde, attente en sympathieke mensen, altijd aangenaam om met hen een gesprek te voeren. En... ze kennen tegenwoordig België. 't Is ooit anders geweest, maar daar zou ze toch nooit van wakker gelegen hebben.
Dit alles zorgde er voor dat ze geen tijd had om aan onaangename dingen te denken. Ze moest er geen moeite voor doen om niet aan kanker of ongemakken te denken. Het enige ongemak dat ze had, was vermoeidheid. Zij had regelmatig behoefte aan effe zitten uitblazen. Maar na verloop van enkele dagen hadden de anderen er evenveel last van als zij, merkte ze. Vooral het niet denken zorgde voor een zeer ontspannen gevoel. Vandaar dat haar dokter het ook aanraadde. En gelijk had ze. Gisteren thuis gekomen. Morgen naar de chemo. Maar vol met mooie herinneringen...
Een week na haar vieze cocktail. Oeffff... het gaat alweer wat beter. Stukken beter eigenlijk. Deze keer duurde het langer. 't Is nooit hetzelfde hé. Waarschijnlijk omdat er vuiligheid in haar lichaam achterblijft na elke kuur. Ze weet het niet. En tegen dat ze weer bij de dokter in de kamer zit, vergeet ze't wellicht te vragen. Het bezoek van zoon en -dochter had haar erg goed gedaan. Zo kan ze de misselijkheid iets beter verbijten. Omdat er over vanalles en nog wat gepraat wordt. Maw, de zinnen worden verzet. Ze is er niet minder misselijk door, maar 't is wat makkelijker om het effe opzij te schuiven. Wat is dat toch belangrijk om zich erboven te zetten. Wat handwerk helpt ook. Ze hoopt snel haar nieuwe bril te hebben, zodat ze wat duidelijker ziet wàt ze doet met die handen. Ach, 't zal allemaal wat met mekaar te maken hebben natuurlijk. Alles is gewoon lastiger. Maar oké, alles wàs wat lastiger, stelt ze nu. Nu ze weer een beetje aan de beterhand is.
Daar ze dra voor enkele dagen op reis gaan, wilde ze zondag de koffer inpakken. Maar dat wast naast de waard gerekend. Lichaam besloot anders, dus het ging niet door. Zondag, rustdag, net zoals in den bijbel, hoewel ze zich daar niks van aantrekt. Hoe kan ze ook, als ze bij De Lijn werkt...? En gisteren, maandag dan... Afgesproken met een goeie ouwe vriendin, long-time-no-see. Een enorm creatieve vrouw. Samen sjaaltjes draaien en plooien en fantaseren rond een kaal hoofd. Nu het weer wat frisser wordt, mogen er ook twee sjaaltjes tegelijkertijd. Er wordt gelachen; Lawrance of Arabia, Joodse vrouw, Russische folklore, boerinneke van den buiten, moslima, dreadlockbanden, rockstarstyle of zweetbanden voor rebellen in de jungle, en vooral Raar. Grote sjaals worden verwrongen tot gedraaide worsten. Kleine sjaaltjes worden losjes getest. Denkbeeldige spelden moeten worden vastgepind. Knopen worden benadrukt of weggewerkt, al naargelang hun hoeden staan, bij wijze van spreken. Kortom, er wordt veel gecreëerd om er weinig van te gebruiken. Maar dat hoort ook zo, het ene kan niet zonder het andere. Er wordt vooral veel gepraat. Haar droge humor en soms zelfspot wordt telkens met opgetrokken wenkbrauwen ontvangen door haar vriendin. Ze kennen mekaar goed, zijn zeer verschillend. Omdat ze mekaar zo lang niet zagen wordt vriendin in deze situatie soms toch wat overdonderd met uitlatingen als: ik moet eten of ik ga dood. Uitdrukkingen die ze zo dikwijls wat spottend gebruikt, dat het voor haar gewoontjes is geworden. Nu valt het op, dat niet iedereen zulke uitlatingen op dezelfde wijze interpreteert, zoals zij dat doet. Belangrijk vindt ze dit allemaal niet. Ze brengen de dag op een fijne, ontspannen manier door. Kortom, het doet goed. Zo goed zelfs, dat ze naderhand bekaf is. Er wordt dus nog steeds geen koffer gepakt. En... de tijd kort. Er zit niks anders op dan zichzelf te vervrouwen. Nù! ...moet er gepakt worden. Een hele dag tijd. Beetje bij beetje.
Eindelijk nog eens een nachtje wat normaler kunnen slapen. Hoewel ze nog verschillende malen wakker werd, kon ze tenminste terug inslapen. 't Wordt op den duur wel vermoeiend. Vandaag, hoewel dus, ze wat beter sliep, kan ze zichzelf niet luchten. Wat een rothumeur. Gewoonweg niet gewoon. Zo kent ze zichzelf niet, zo houdt ze ook absoluut niet van zichzelf. Ze verwittigt haar man al op voorhand. Sorry schatje, maar als't niet vriendelijk kan vandaag, neem het me niet kwalijk. Ze doet dit niet om hem makkelijker te kunnen kwellen, of een goed excuus te hebben, maar eerder om zichzelve te waarschuwen. Zo is ze meer allert.
Manlief begrijpt de boodschap. Hij haalt materiaal in huis, cement enz. Er moet nog één en ander gepresteerd worden ook. Wel, 't is hét moment bij uitstek, om 'haar' eventjes alleen te laten. De boel moet wat bezinken blijkbaar. Goed zo! Hij weet hoe hij haar moet benaderen, aanpakken of manipuleren. 't Doet er niet toe, maar alleen zijn helpt blijkbaar. Of, gewoon gerust gelaten worden. En raad eens wat...? Komt manlief toch wel thuis met een bak vol grassoorten. Supermooi, maar 't heeft niks met cement te maken. Nou... 't kan er al wel door, een glimlach nestelt zich rond de lippen...
Vandaag is er een bbq in de straat. Zij schreven niet in, want te kort na de chemo. Ze heeft geen zin om aandacht te trekken en nog minder zin, om aanwezig te zijn en niet te kunnen genieten. Jongste zoon en -dochter komen, da's veel beter zelfs. Nu kunnen ze op eigen tempo praten, zitten, wat eten, samen zijn.
Gisteren onderging ze dus nog een chemo. Slecht geslapen... wellicht daardoor. Niet dat ze'r met een zenuwachtige manier mee omgaat, maar toch speelt het onderhuids mee, denkt ze. Bij het naderen van het hospitaal wordt de maag al erg zwaar. Misselijkheid slaat al toe. Wanneer ze 't er later met een verpleegkundige even over heeft, beaamt die. Er zijn mensen die overgeven bij het binnenkomen van het hospitaal. Het zit tussen de twee oren. Dat weet ze wel. Maar zo zit een mens nu eenmaal in mekaar. Brein en verbindingen werken nu eenmaal zo. De één heeft er meer last van dan de ander. Maar als je't weet, kan je't plaatsen, en dàt helpt ook wel om je er niet druk over te maken.
Eigenlijk... valt het deze keer beter mee dan tevoren. Misselijk is ze wel, maar 't is meer onder controle. Ze houdt zich kalm, dat helpt ook. Maar... geheimpje... Vorige therapie probeerde ze een wietthee. De dokter weet het niet. Ze probeerde het heel voorzichtigjes. Een klein slokje, een tijdje wachten en dan weer een klein slokje. Een kleine theekop verspreid over de avond. De maag speelde niet meer zo op. En ze sliep beter. Twee dagen heeft ze dit gedronken, een kop per dag. En het hielp haar echt wel. Deze keer was ze er niet echt op uit om het weer toe te passen. Maar, tja... misselijkheid, daar moet een mens toch wat tegen ondernemen. De gebruikelijke maagtabletjes geven wel een verschil, maar helpen lang niet zoals zo'n kopje vieze thee. Dus ruime tijd voor het slapen gaan, drinkt ze rustig nog een piepklein kopje. En ja hoor, na een tijd speelt die maag lang niet meer zo'n vieze rol. Mag het niet? Ze weet het niet, maar ze denkt niet -na één en ander opgezocht en gelezen te hebben- dat het kwaad kan. Zolang ze maar niet overdrijft. Ze is helemaal niet gek van wiet, dus overdrijven... heus nee, zo zit ze niet in mekaar. Ondertussen kan ze de viessmakende Dafalgan achterwege laten en ze voelt er zich beter mee. Nou, hiermee een geheim openbaar gemaakt, hoopt ze er geen spijt van te krijgen. Maar wat geweest is, kan men haar toch lekker niet afnemen.
Stillekes hoopt ze zelfs, dat dit wettelijk zou mogen worden toegepast, om medische redenen. Velen zouden ermee gebaat zijn...
Dinsdagochtend. Ze lag al een uur te woelen in bed en is dus maar opgestaan. 't Zal wel te maken hebben met de te komen chemo, straks. Hoewel ze beseft dat elke chemokuur een stap dichter is naar het einde ervan, kijkt ze er tegenop. Het voordeel is natuurlijk dat ze weet op voorhand wat ze gaat voelen. Het nadeel is idem dito.
De afgelopen week heeft ze -ook dankzij het mooie weer- toch het mooie weer kunnen maken, bij wijze van spreken. Ze heeft, samen met man, nog twee studio's van jonge artiesten bezocht. En ja, 't was best wel de moeite. Ze heeft zich ook druk gemaakt om jongeren die haar als mikpunt hadden uitgekozen op de tram. Die kerels spraken Spaans, en waren zo dom niet te beseffen dat dit een wereldtaal is. Zeventien jaar geschat. Ze schampten op haar en het sjaaltje op haar hoofd. Het allerliefst had ze de kerel, achter haar gezeten, een ferme draai om de oren gegeven. Hem verplicht mee te lopen met de run for cancer, volgende week en vooral hem verplichten een bezoekje te brengen in de afdeling chemo om iedereen een kom soep te bezorgen ofzo... Maar tja, da's allemaal niks gekort, ze kan hem helemaal niks verplichten hé. De manier waarop hij (in't Spaans) tekeer gaat, jaagt haar de schrik op het lijf. Schrik dat hij in staat zou zijn het sjaaltje van haar hoofd te trekken. Maar gelukkig gaat hij niet zo ver. Het blijft bij dégoutante commentaar. Ze besluit om niet te reageren. Dàt, zal ze doen als ze afstapt, want ze rijden niet ver. Ze wilden enkel haar energie sparen, waarvan ze vandaag een licht tekort heeft. Wanneer ze opstaat, klaar om uit te stappen, groet ze klaar en duidelijk de domme kiekens in hun moedertaal. De grootste teut, die achter haar zat (de lafste manier om iemand uit te maken, is de persoon in kwestie niet te moeten aankijken) slaat zowat verschrikt z'n handen voor z'n gezicht. De andere drie hun mond slaat letterlijk open.
Manlief had er niks van begrepen en vraagt zich luidop af, wat er aan de hand is. Eens de hele uitleg gedaan is ook hij flink verontwaardigd, maar allebei zijn ze't er over eens dat ze 't goed heeft aangepakt. Maar toch, dit akkefietje bezorgt haar zelfvertrouwen toch een deuk. Even, denkt ze bij zichzelf, geen openbaar vervoer meer te nemen, zolang ze in chemobehandeling is. Maar algauw bedenkt ze zich. Zo'n kwibussen zullen haar vrijheid niet ontnemen. Dat zal ze beslist niet toelaten. Maar ze zal over haar sjaaltje een pet dragen als ze buiten gaat. Daar het met 't warme weer moeilijk verdragen was, had ze de pet thuis gelaten. Wel, plots, zal het niet meer te warm zijn daarvoor.
Gisteren bezocht ze een ouwe kennis. Door omstandigheden, jaren niet meer gezien of gesproken. Ze moest er heen, om haar het hart onder de riem te steken. Zij, verloor onlangs haar dochter, kort na de bevalling van haar eerste kindje. Daar, zijn geen woorden voor. Daarbovenop heeft de vrouw ook zware familiale problemen. Men zegt wel; elk huisje heeft z'n kruisje. Maar dit kruis is dan wel erg zwaar. Trouwens, soms kan je ellende gewoonweg niet ontwijken, al zou je zo graag willen. Je staat er buiten, maar tegelijkertijd, zit je'r middenin. Enkele uren zitten ze te praten, tranen vloeien, maar vooral luisteren. Er zijn.
En ze beseft dat die chemo eigenlijk niks is, vergeleken bij...
De laatste dagen gaat het goed. Er zijn energiemomenten. Kleine piekjes weliswaar, maar ze maakt er gebruik van. Naderhand kan altijd wat gelezen worden of geknutseld. Ze gaf haar kleindochtertje een punniksetje cadeau. Voor kindjes vanaf 6jaar. Maar die kleine, fijne vingertjes kunnen dat gepunnik helemaal niet onder de knie krijgen. Zijzelf denkt plots terug aan vroeger, haar kindertijd. Zij had ook ooit een punniksetje gekregen en kreeg dat klereding ook helemaal niet onder dwang. Dus, wordt het besluit genomen. Moeke neemt het setje mee naar huis en zal het beertje dat kan geknutseld worden, maken voor het kleintje. Een belofte die wordt gehouden natuurlijk. Het moet liefst zo snel mogelijk vooruit gaan, want ze weet (zelfkennis) dat kindjes soms erg ongeduldig kunnen zijn.
Het is net als het kleurboek, een soort therapie. Hoofd leeg en toch bezig, zonder je bijzonder te moeten vermoeien. De blazen komen op haar vingers te staan, maar het beertje geraakt af. Die blazen verdwijnen alweer snel, dat valt dus wel mee. Het opgeklaard gezichtje van die kleine prinses is enkele blaren wel waard. Wat is ze blij!!! Kleinzoontje wil ook wel zo'n beertje. Lap! Het setje wordt weer ingepakt om naar huis te nemen. Ze had het immers meegebracht toen ze het beertje kwam brengen. Lieve kleinzoon krijgt ook een knuffel. Zo gaat dat. Kleine kindjes hebben geen knuffels, zo lijkt het. Hoewel er lades vol van zijn. Die omaknuffel is nou toch net de aller-allerbeste hé. En eigenlijk, is dat ouwtje haar ego ferm gestreeld...
Een zus kwam langs. Lekker bijgekeuveld, gezeten in de tuin. Zalig weertje. Rust. Soms weet ze niet dat er wat mis is... tot ze een tijdje later, moe in de zetel zakt. Moe... van 't tateren...
Haar weekeinde begint vrijdag, zolang ze thuis is. Manlief is vrijdag altijd vrij. Ze besluiten 's middags naar de stad te trekken. Iets dat ze graag doen als het niet te druk is, dus op een weekdag. Ze trekken naar de erfgoedbibliotheek aan het Concienceplein. Er is een tentoonstelling L.I.R.E. die ze beslist willen zien. Telkens er wat te doen is in de Nottebohmzaal, proberen ze er heen te gaan. Deze oude bibliotheekzaal is zo prachtig, dat ze er maar niet genoeg van krijgt. Ze staat vol oude boeken, in grote nissen, met telkens een borstbeeld van de auteurs. De zaal is met oude eiken balken afgewerkt. Het licht is uiteraard afgesteld voor het behoud van alle materiaal. Het is een tentoonstellingsruimte. De sfeer die er hangt straalt een enorme rust uit. Ze kwam er al dikwijls en zal er nog dikwijls komen. Weer wat spiritueel bijgetankt verlaten ze de bib met de gedachte er de komende week nog eens binnen te springen, want ze had haar fotoapparaat niet bij. Zonder flash mag men fotootjes nemen, weet ze. Moet ze beslist nog eens doen.
Bij het verlaten van de zaal, denkt ze plots aan het museum Mayer van den Bergh dat eigenlijk niet ver is van hier. Ze stelt voor en man gaat akkoord. Ze gaan te voet, want er moet gewandeld worden, zei de dokter. Ze lacht; 'Oké, we hebben dan geen hond om uit te laten, maar goed dat er nog musea bestaan.' Hier was ze nog nooit geweest. Schaamte. Het voornemen was er al dikwijls, maar de daad volgt nu, eindelijk. Of ze er spijt van heeft??? Bijgot neehhhh... Het is... het is, zo... zo... prachtig!!! Wauwwww... De klik is er al van bij het binnen komen. Ze houdt enorm van die oude panden met loodglazen ramen, houten vloeren en balken en schoorstenen met eeuwenoude tegels. In zo'n kader naar kunst kijken is kunst voelen. En dan, komt daar nog Pieter Breughel bij. Da's toch echt onvoorstelbaar. Naar één werk van hem, zou ze uren kunnen staren, kijken, genieten. Bedenk hoeveel tijd ze nodig heeft voor een verzameling van zijn werken... Hier hangen etsen, schilderijen, en vooral... pentekeningen. Ze probeert te bestuderen hoe PB te werk ging. Ze geraakt er maar niet op uitgekeken. Dit, was een kunstenaar van de hoogste plank. Op zo'n moment, vertoeft ze niet op aarde, maar ergens in een droomwereld. Za-lig!!! Helemaal niet verzadigd, maar wel voldaan verlaten ze het pand om op het Mechelsplein in een knus cafeetje een koffie te drinken. Ze hadden de tram laten rijden, want die zat te vol. Eens thuis, voelt ze pas de vermoeidheid. Lieve engel zorgt voor eten, zij mag voluit rusten in de zetel.
Ze besluiten de volgende dag naar zee te trekken. Een booforreke ondernemen. Dat wilde ze graag al de hele zomer, maar het kwam er niet van. Dit is het laatste weekeinde dat het zou kunnen lukken en men voorspelde redelijk goed weer. Naar de koningin der badsteden dus, waar ze bij het uitstappen van de trein een ware mierennest van mensen ontwaren. Snel uit de massa geslopen om hun eigen weg te gaan, op zoek naar... cultuur, voor de verandering. Het moet rustig aan, regelmatig gaan zitten en toch ook verplaatsen met de kusttram. Hoewel die propvol zit, wringen ze zich -soms- bij het gepeupel. Soms, laten ze de tram rijden. Niet te doen gewoon. Maar ze doen wel een beetje van Beaufort en het Ensorhuis om nog maar eens sfeer te snuiven. En zeg nu zelf, James Ensor mag best gesnoven worden, niet... Overvol, maar energieloos zeigt ze later op de avond neer in de trein naar Antwerpen. Er wordt niet veel meer gesproken, buiten de voldane knikjes van tevredenheid naar mekaar toe. In slaap vallen doet ze niet. Er zitten jongeren met een mp-speler hun muziek op te dringen aan de reizigers. Maar ach, ze zetten het niet té luid en ze zijn rustig. Eigenlijk moet dat kunnen, ze zijn maar ene keer jong. Thuis gekomen, wordt er nog wat gegeten en dan trekt ze zo moe als wat naar bed. Dit was een onderdompeling van jewelste en zeer welkom.
Zeer bewust wil ze genieten met volle teugen, nu het kan.
Het positieve aan een slechtere periode is, wanneer het weer achter de rug is. Ondertussen, weet ze, dat ook dàt, met z'n te ondernemen stappen, van voorbijgaande aard is. Alleen, is je ellendig voelen, zo ellendig hé. Maar, ze besloten samen dat, de volgende chemobeurt, hij niet enkel die dag, maar ook de hele week zal thuis blijven. Zij, voelde zich in eerste instantie wat schuldig, hoewel onbeholpen schuldig, maar zijn besluit staat vast. En zij, op haar beurt is opgelucht met zijn besluit. Ook al beseft ze dat hij niet veel kan doen. Een steunend woordje tussendoor, een schouderklopje en de vraag: Gaat het? of, Heb je iets nodig? Ook al gaat het helemaal niet en heeft ze niks nodig is het leuk dat hij dit vraagt, want zij weet dat hij dat doet vanuit het diepst van z'n hart. Die tergende lange dagen zal hij delen. Ze kan zich geen betere partner voorstellen. In alle ellende maakt nou net dàt haar geluk.
Maar daar, staat ze momenteel verder niet bij stil. Da's voor binnen twee weken, wanneer het weer zo ver is. Nu, is ze wat beter en wil ze voluit gaan voor elk moment dat ze kan genieten. Niet vermoeien hoor. Dat gaat trouwens niet, maar met kleine hapjes genieten van momenten. Dat moet ze doen, want da's nou net wat haar voldoende kracht geeft om deze periode door te zetten.
Collega's sturen regelmatig een kaartje of een mail. Zo heeft ze afgesproken met een kadee die haast een buurman is. Ze had altijd al een goede relatie met hem, ook toen ze beiden nog tramchauffeur waren. Nu, werkt hij ook op de centrale controle en, toeval of niet, staan ze nog steeds in dezelfde werkrol. Ze zien mekaar dus heel regelmatig op het werk. En, ze spraken af. Niet thuis, nee. Ze zouden in de buurt iets gaan drinken, zo mòest ze wel een kleine wandeling maken, na die zware week. Terug in beweging, telkens weer van onder aan de trap beginnen. Hij wacht haar op de hoek van de straat op, dus maken ze de wandeling samen. Wat doet dat goed, zo'n praatje met een collega waarmee je't goed kan vinden. Meer vriend dan collega dus. Koetjes, kalfjes, reizen, werk, De Ziekte, filosofie, en zelfs eventjes economie of politiek komen aan bod. Wat doet het goed de zinnen te verzetten. Ook met haar partner doet ze dat, maar dat gaat natuurlijk niet alle dagen hé. Met een supergoed gevoel, wandelen ze samen weer naar huis. Et voilà, weeral punten gescoord op de gezondheidsbalans... dankzij... ;-)
En twee dagen later... gaat ze met zoons gezinnetje de stad in. Kleinzoontje wordt immers vier. Ze heeft een verrassing in petto. Ze gaan met de paardenkoets een ritje maken. Eerst eten ze een pannenkoek, nou, de kinderen toch. Elk woordje, zinnetje, gebaartje telt dubbel vandaag! Kindjes zijn zo open, zo lief. Ze spreken steeds vanuit het hart. Godfried Bomans zei ooit: 'Kleine kinderen trappen op je tenen. Grote mensen, op je hart.' Een waarheid. Niet dat haar kleintjes al ooit op d'r tenen hebben getrapt. Maar ze zeggen alles zo ongedwongen... hoewel het oudste, zes jaar nu, al beseft dat ze soms beter de dingen wat grootser kan maken. Kwestie van op goede maat te leven met je naasten. En ook dat is leuk om te merken, de stadia die de kleintjes doorlopen. Ze genieten van de rit. De jongste zit bij z'n ouders, de twee grootsten zetten zich bij hun moeke. Er wordt gevraagd, verteld, gezongen en gezwegen, hoewel dat laatste in kleine mate. Ze wist het op voorhand. De kinderen zijn voor haar zeer belangrijk om zich goed te voelen. Dat zijn de echte therapeuten. Ze neemt haar zoon en -dochter vast en drukt er nog maar eens op, hoe 'n fijne kroost ze hebben. Manlief komt haar ophalen en eindelijk thuis is ze bekaf. 't Was misschien een beetje teveel van het goede vandaag. Maar 't is het dubbel en dik waard!!!
Soms is't echt wel vermoeiend. De moed er in houden. Niet dat ze 't niet meer ziet zitten. Maar, hoewel ze af en toe een heerlijke cynische opmerking maakt ivm kanker en best met haar eigen grapje kan lachen, heeft z' er nu echt geen zin in. Ze voelt zich zo'n beetje als het kindje van vier dat z'n zin niet krijgt en zit te mokken. Nukkig. Verveeld met steeds maar dat hardnekkige misselijkheidsgevoel. Zo wordt ze wakker vanmorgen. Kartonnen mond, toegeplakt met minutenlijm, of oké... iets minder sterk. Maar toch. Nu komt het stadium dus -weet ze- van de steeds vieze slijmerige smaak in haar mond en het ontstoken tandvlees. Ze hoopt het mis te hebben. Bweikesssss... chemo...
Gisteren maakte ze samen met haar liefste vriend een wandeling. Eerst zouden ze met de tram gaan, hoewel er moet worden overgestapt. Naderhand zijn ze toch maar van het idee gestapt en namen ze de auto. Lang stappen is er alweer niet meer bij, want, nog te kort na de chemobehandeling, ondervindt ze. Ze konden dichtbij parkeren, dus dat viel nog mee. De parkeermeter deed het niet, dus het werd de parkeerschijf, wat een pak goedkoper is in het centrum van de stad. Maar parkeermeters die het niet doen, vertrouwt ze niet in het minst. Hoewel ze verschillende malen hebben gecheckt om toch maar zeker te zijn, hopen ze niet op de bon geslingerd te worden. Ze trekken de binnentuin van het prachtige Rockoxhuis in. Er klinkt zachte renaissance-muziek. Heerlijk vertoeven. Hoofd klaart op bij het zien en horen van al dat moois. De tuin is niet bepaald groot. Iets, hoeft niet groot te zijn om mooi te zijn. Gezeten op een bank, geniet ze. Fotootje genomen. Moment vastleggen.
Dan... begint die maag weer op te spelen. Om de twee uren, krijgt ze dat vervelend gevoel. Als ze dan iets licht eet, gaat het weer effe beter. Ze gaan dus naar de ViaVia om daar een glas cola met nacho's te verorberen. En, tegen dat ze weer thuis zijn, moet ze alweer wat in haar mond steken. Zo gaat het de hele dag door. Zij, is nooit een grote eter geweest en vindt dit best vermoeiend. Uiteindelijk heeft ze't gevoel dat ze de hele dag door eet en ze voelt er zich psychisch niet goed bij, hoewel die verdomde maag het nodig blijkt te hebben. Iets te eten zoeken dat toch maar wat smaakt, lijkt een obsessief gegeven te worden. Denkend aan de 'haat'smurf, houdt ze er helemaal niet van om niet zelf de controle te houden. Hoe onderdanig kunnen we zijn, tegenover ons lichaam? Waar ligt de gezonde grens tussen behoefte en onderdanigheid, want uiteindelijk, heeft ze schrik om gewoontes aan te kweken, waarvan ze weet dat ze zich er uiteindelijk niet goed bij zou voelen. O, ja, ze is het er mee eens, dat negatief, positief doet aanscherpen. Maw, door negatieve ervaringen op te doen, zie je meer het positieve in het wat wij 'maar gewoontjes' noemen. De toekomst zal het haar leren...
's Nachts gaat het beter. Gelukkig maar. Enkele malen wordt ze dus wakker met een kartonnen mond en een jakkessmaak. Maar ze slaapt telkens weer in, na het mondjesspoelen. Er moet niet telkens gegeten worden. Om 's morgens, vicieuze cirkel, wéér dat... pfffffffftttt.... kankergezeik.
