Eindelijk nog eens een nachtje wat normaler kunnen slapen. Hoewel ze nog verschillende malen wakker werd, kon ze tenminste terug inslapen. 't Wordt op den duur wel vermoeiend. Vandaag, hoewel dus, ze wat beter sliep, kan ze zichzelf niet luchten. Wat een rothumeur. Gewoonweg niet gewoon. Zo kent ze zichzelf niet, zo houdt ze ook absoluut niet van zichzelf. Ze verwittigt haar man al op voorhand. Sorry schatje, maar als't niet vriendelijk kan vandaag, neem het me niet kwalijk. Ze doet dit niet om hem makkelijker te kunnen kwellen, of een goed excuus te hebben, maar eerder om zichzelve te waarschuwen. Zo is ze meer allert.
Manlief begrijpt de boodschap. Hij haalt materiaal in huis, cement enz. Er moet nog één en ander gepresteerd worden ook. Wel, 't is hét moment bij uitstek, om 'haar' eventjes alleen te laten. De boel moet wat bezinken blijkbaar. Goed zo! Hij weet hoe hij haar moet benaderen, aanpakken of manipuleren. 't Doet er niet toe, maar alleen zijn helpt blijkbaar. Of, gewoon gerust gelaten worden. En raad eens wat...? Komt manlief toch wel thuis met een bak vol grassoorten. Supermooi, maar 't heeft niks met cement te maken. Nou... 't kan er al wel door, een glimlach nestelt zich rond de lippen...
Vandaag is er een bbq in de straat. Zij schreven niet in, want te kort na de chemo. Ze heeft geen zin om aandacht te trekken en nog minder zin, om aanwezig te zijn en niet te kunnen genieten. Jongste zoon en -dochter komen, da's veel beter zelfs. Nu kunnen ze op eigen tempo praten, zitten, wat eten, samen zijn.
Gisteren onderging ze dus nog een chemo. Slecht geslapen... wellicht daardoor. Niet dat ze'r met een zenuwachtige manier mee omgaat, maar toch speelt het onderhuids mee, denkt ze. Bij het naderen van het hospitaal wordt de maag al erg zwaar. Misselijkheid slaat al toe. Wanneer ze 't er later met een verpleegkundige even over heeft, beaamt die. Er zijn mensen die overgeven bij het binnenkomen van het hospitaal. Het zit tussen de twee oren. Dat weet ze wel. Maar zo zit een mens nu eenmaal in mekaar. Brein en verbindingen werken nu eenmaal zo. De één heeft er meer last van dan de ander. Maar als je't weet, kan je't plaatsen, en dàt helpt ook wel om je er niet druk over te maken.
Eigenlijk... valt het deze keer beter mee dan tevoren. Misselijk is ze wel, maar 't is meer onder controle. Ze houdt zich kalm, dat helpt ook. Maar... geheimpje... Vorige therapie probeerde ze een wietthee. De dokter weet het niet. Ze probeerde het heel voorzichtigjes. Een klein slokje, een tijdje wachten en dan weer een klein slokje. Een kleine theekop verspreid over de avond. De maag speelde niet meer zo op. En ze sliep beter. Twee dagen heeft ze dit gedronken, een kop per dag. En het hielp haar echt wel. Deze keer was ze er niet echt op uit om het weer toe te passen. Maar, tja... misselijkheid, daar moet een mens toch wat tegen ondernemen. De gebruikelijke maagtabletjes geven wel een verschil, maar helpen lang niet zoals zo'n kopje vieze thee. Dus ruime tijd voor het slapen gaan, drinkt ze rustig nog een piepklein kopje. En ja hoor, na een tijd speelt die maag lang niet meer zo'n vieze rol. Mag het niet? Ze weet het niet, maar ze denkt niet -na één en ander opgezocht en gelezen te hebben- dat het kwaad kan. Zolang ze maar niet overdrijft. Ze is helemaal niet gek van wiet, dus overdrijven... heus nee, zo zit ze niet in mekaar. Ondertussen kan ze de viessmakende Dafalgan achterwege laten en ze voelt er zich beter mee. Nou, hiermee een geheim openbaar gemaakt, hoopt ze er geen spijt van te krijgen. Maar wat geweest is, kan men haar toch lekker niet afnemen.
Stillekes hoopt ze zelfs, dat dit wettelijk zou mogen worden toegepast, om medische redenen. Velen zouden ermee gebaat zijn...
Dinsdagochtend. Ze lag al een uur te woelen in bed en is dus maar opgestaan. 't Zal wel te maken hebben met de te komen chemo, straks. Hoewel ze beseft dat elke chemokuur een stap dichter is naar het einde ervan, kijkt ze er tegenop. Het voordeel is natuurlijk dat ze weet op voorhand wat ze gaat voelen. Het nadeel is idem dito.
De afgelopen week heeft ze -ook dankzij het mooie weer- toch het mooie weer kunnen maken, bij wijze van spreken. Ze heeft, samen met man, nog twee studio's van jonge artiesten bezocht. En ja, 't was best wel de moeite. Ze heeft zich ook druk gemaakt om jongeren die haar als mikpunt hadden uitgekozen op de tram. Die kerels spraken Spaans, en waren zo dom niet te beseffen dat dit een wereldtaal is. Zeventien jaar geschat. Ze schampten op haar en het sjaaltje op haar hoofd. Het allerliefst had ze de kerel, achter haar gezeten, een ferme draai om de oren gegeven. Hem verplicht mee te lopen met de run for cancer, volgende week en vooral hem verplichten een bezoekje te brengen in de afdeling chemo om iedereen een kom soep te bezorgen ofzo... Maar tja, da's allemaal niks gekort, ze kan hem helemaal niks verplichten hé. De manier waarop hij (in't Spaans) tekeer gaat, jaagt haar de schrik op het lijf. Schrik dat hij in staat zou zijn het sjaaltje van haar hoofd te trekken. Maar gelukkig gaat hij niet zo ver. Het blijft bij dégoutante commentaar. Ze besluit om niet te reageren. Dàt, zal ze doen als ze afstapt, want ze rijden niet ver. Ze wilden enkel haar energie sparen, waarvan ze vandaag een licht tekort heeft. Wanneer ze opstaat, klaar om uit te stappen, groet ze klaar en duidelijk de domme kiekens in hun moedertaal. De grootste teut, die achter haar zat (de lafste manier om iemand uit te maken, is de persoon in kwestie niet te moeten aankijken) slaat zowat verschrikt z'n handen voor z'n gezicht. De andere drie hun mond slaat letterlijk open.
Manlief had er niks van begrepen en vraagt zich luidop af, wat er aan de hand is. Eens de hele uitleg gedaan is ook hij flink verontwaardigd, maar allebei zijn ze't er over eens dat ze 't goed heeft aangepakt. Maar toch, dit akkefietje bezorgt haar zelfvertrouwen toch een deuk. Even, denkt ze bij zichzelf, geen openbaar vervoer meer te nemen, zolang ze in chemobehandeling is. Maar algauw bedenkt ze zich. Zo'n kwibussen zullen haar vrijheid niet ontnemen. Dat zal ze beslist niet toelaten. Maar ze zal over haar sjaaltje een pet dragen als ze buiten gaat. Daar het met 't warme weer moeilijk verdragen was, had ze de pet thuis gelaten. Wel, plots, zal het niet meer te warm zijn daarvoor.
Gisteren bezocht ze een ouwe kennis. Door omstandigheden, jaren niet meer gezien of gesproken. Ze moest er heen, om haar het hart onder de riem te steken. Zij, verloor onlangs haar dochter, kort na de bevalling van haar eerste kindje. Daar, zijn geen woorden voor. Daarbovenop heeft de vrouw ook zware familiale problemen. Men zegt wel; elk huisje heeft z'n kruisje. Maar dit kruis is dan wel erg zwaar. Trouwens, soms kan je ellende gewoonweg niet ontwijken, al zou je zo graag willen. Je staat er buiten, maar tegelijkertijd, zit je'r middenin. Enkele uren zitten ze te praten, tranen vloeien, maar vooral luisteren. Er zijn.
En ze beseft dat die chemo eigenlijk niks is, vergeleken bij...
De laatste dagen gaat het goed. Er zijn energiemomenten. Kleine piekjes weliswaar, maar ze maakt er gebruik van. Naderhand kan altijd wat gelezen worden of geknutseld. Ze gaf haar kleindochtertje een punniksetje cadeau. Voor kindjes vanaf 6jaar. Maar die kleine, fijne vingertjes kunnen dat gepunnik helemaal niet onder de knie krijgen. Zijzelf denkt plots terug aan vroeger, haar kindertijd. Zij had ook ooit een punniksetje gekregen en kreeg dat klereding ook helemaal niet onder dwang. Dus, wordt het besluit genomen. Moeke neemt het setje mee naar huis en zal het beertje dat kan geknutseld worden, maken voor het kleintje. Een belofte die wordt gehouden natuurlijk. Het moet liefst zo snel mogelijk vooruit gaan, want ze weet (zelfkennis) dat kindjes soms erg ongeduldig kunnen zijn.
Het is net als het kleurboek, een soort therapie. Hoofd leeg en toch bezig, zonder je bijzonder te moeten vermoeien. De blazen komen op haar vingers te staan, maar het beertje geraakt af. Die blazen verdwijnen alweer snel, dat valt dus wel mee. Het opgeklaard gezichtje van die kleine prinses is enkele blaren wel waard. Wat is ze blij!!! Kleinzoontje wil ook wel zo'n beertje. Lap! Het setje wordt weer ingepakt om naar huis te nemen. Ze had het immers meegebracht toen ze het beertje kwam brengen. Lieve kleinzoon krijgt ook een knuffel. Zo gaat dat. Kleine kindjes hebben geen knuffels, zo lijkt het. Hoewel er lades vol van zijn. Die omaknuffel is nou toch net de aller-allerbeste hé. En eigenlijk, is dat ouwtje haar ego ferm gestreeld...
Een zus kwam langs. Lekker bijgekeuveld, gezeten in de tuin. Zalig weertje. Rust. Soms weet ze niet dat er wat mis is... tot ze een tijdje later, moe in de zetel zakt. Moe... van 't tateren...
Haar weekeinde begint vrijdag, zolang ze thuis is. Manlief is vrijdag altijd vrij. Ze besluiten 's middags naar de stad te trekken. Iets dat ze graag doen als het niet te druk is, dus op een weekdag. Ze trekken naar de erfgoedbibliotheek aan het Concienceplein. Er is een tentoonstelling L.I.R.E. die ze beslist willen zien. Telkens er wat te doen is in de Nottebohmzaal, proberen ze er heen te gaan. Deze oude bibliotheekzaal is zo prachtig, dat ze er maar niet genoeg van krijgt. Ze staat vol oude boeken, in grote nissen, met telkens een borstbeeld van de auteurs. De zaal is met oude eiken balken afgewerkt. Het licht is uiteraard afgesteld voor het behoud van alle materiaal. Het is een tentoonstellingsruimte. De sfeer die er hangt straalt een enorme rust uit. Ze kwam er al dikwijls en zal er nog dikwijls komen. Weer wat spiritueel bijgetankt verlaten ze de bib met de gedachte er de komende week nog eens binnen te springen, want ze had haar fotoapparaat niet bij. Zonder flash mag men fotootjes nemen, weet ze. Moet ze beslist nog eens doen.
Bij het verlaten van de zaal, denkt ze plots aan het museum Mayer van den Bergh dat eigenlijk niet ver is van hier. Ze stelt voor en man gaat akkoord. Ze gaan te voet, want er moet gewandeld worden, zei de dokter. Ze lacht; 'Oké, we hebben dan geen hond om uit te laten, maar goed dat er nog musea bestaan.' Hier was ze nog nooit geweest. Schaamte. Het voornemen was er al dikwijls, maar de daad volgt nu, eindelijk. Of ze er spijt van heeft??? Bijgot neehhhh... Het is... het is, zo... zo... prachtig!!! Wauwwww... De klik is er al van bij het binnen komen. Ze houdt enorm van die oude panden met loodglazen ramen, houten vloeren en balken en schoorstenen met eeuwenoude tegels. In zo'n kader naar kunst kijken is kunst voelen. En dan, komt daar nog Pieter Breughel bij. Da's toch echt onvoorstelbaar. Naar één werk van hem, zou ze uren kunnen staren, kijken, genieten. Bedenk hoeveel tijd ze nodig heeft voor een verzameling van zijn werken... Hier hangen etsen, schilderijen, en vooral... pentekeningen. Ze probeert te bestuderen hoe PB te werk ging. Ze geraakt er maar niet op uitgekeken. Dit, was een kunstenaar van de hoogste plank. Op zo'n moment, vertoeft ze niet op aarde, maar ergens in een droomwereld. Za-lig!!! Helemaal niet verzadigd, maar wel voldaan verlaten ze het pand om op het Mechelsplein in een knus cafeetje een koffie te drinken. Ze hadden de tram laten rijden, want die zat te vol. Eens thuis, voelt ze pas de vermoeidheid. Lieve engel zorgt voor eten, zij mag voluit rusten in de zetel.
Ze besluiten de volgende dag naar zee te trekken. Een booforreke ondernemen. Dat wilde ze graag al de hele zomer, maar het kwam er niet van. Dit is het laatste weekeinde dat het zou kunnen lukken en men voorspelde redelijk goed weer. Naar de koningin der badsteden dus, waar ze bij het uitstappen van de trein een ware mierennest van mensen ontwaren. Snel uit de massa geslopen om hun eigen weg te gaan, op zoek naar... cultuur, voor de verandering. Het moet rustig aan, regelmatig gaan zitten en toch ook verplaatsen met de kusttram. Hoewel die propvol zit, wringen ze zich -soms- bij het gepeupel. Soms, laten ze de tram rijden. Niet te doen gewoon. Maar ze doen wel een beetje van Beaufort en het Ensorhuis om nog maar eens sfeer te snuiven. En zeg nu zelf, James Ensor mag best gesnoven worden, niet... Overvol, maar energieloos zeigt ze later op de avond neer in de trein naar Antwerpen. Er wordt niet veel meer gesproken, buiten de voldane knikjes van tevredenheid naar mekaar toe. In slaap vallen doet ze niet. Er zitten jongeren met een mp-speler hun muziek op te dringen aan de reizigers. Maar ach, ze zetten het niet té luid en ze zijn rustig. Eigenlijk moet dat kunnen, ze zijn maar ene keer jong. Thuis gekomen, wordt er nog wat gegeten en dan trekt ze zo moe als wat naar bed. Dit was een onderdompeling van jewelste en zeer welkom.
Zeer bewust wil ze genieten met volle teugen, nu het kan.
Het positieve aan een slechtere periode is, wanneer het weer achter de rug is. Ondertussen, weet ze, dat ook dàt, met z'n te ondernemen stappen, van voorbijgaande aard is. Alleen, is je ellendig voelen, zo ellendig hé. Maar, ze besloten samen dat, de volgende chemobeurt, hij niet enkel die dag, maar ook de hele week zal thuis blijven. Zij, voelde zich in eerste instantie wat schuldig, hoewel onbeholpen schuldig, maar zijn besluit staat vast. En zij, op haar beurt is opgelucht met zijn besluit. Ook al beseft ze dat hij niet veel kan doen. Een steunend woordje tussendoor, een schouderklopje en de vraag: Gaat het? of, Heb je iets nodig? Ook al gaat het helemaal niet en heeft ze niks nodig is het leuk dat hij dit vraagt, want zij weet dat hij dat doet vanuit het diepst van z'n hart. Die tergende lange dagen zal hij delen. Ze kan zich geen betere partner voorstellen. In alle ellende maakt nou net dàt haar geluk.
Maar daar, staat ze momenteel verder niet bij stil. Da's voor binnen twee weken, wanneer het weer zo ver is. Nu, is ze wat beter en wil ze voluit gaan voor elk moment dat ze kan genieten. Niet vermoeien hoor. Dat gaat trouwens niet, maar met kleine hapjes genieten van momenten. Dat moet ze doen, want da's nou net wat haar voldoende kracht geeft om deze periode door te zetten.
Collega's sturen regelmatig een kaartje of een mail. Zo heeft ze afgesproken met een kadee die haast een buurman is. Ze had altijd al een goede relatie met hem, ook toen ze beiden nog tramchauffeur waren. Nu, werkt hij ook op de centrale controle en, toeval of niet, staan ze nog steeds in dezelfde werkrol. Ze zien mekaar dus heel regelmatig op het werk. En, ze spraken af. Niet thuis, nee. Ze zouden in de buurt iets gaan drinken, zo mòest ze wel een kleine wandeling maken, na die zware week. Terug in beweging, telkens weer van onder aan de trap beginnen. Hij wacht haar op de hoek van de straat op, dus maken ze de wandeling samen. Wat doet dat goed, zo'n praatje met een collega waarmee je't goed kan vinden. Meer vriend dan collega dus. Koetjes, kalfjes, reizen, werk, De Ziekte, filosofie, en zelfs eventjes economie of politiek komen aan bod. Wat doet het goed de zinnen te verzetten. Ook met haar partner doet ze dat, maar dat gaat natuurlijk niet alle dagen hé. Met een supergoed gevoel, wandelen ze samen weer naar huis. Et voilà, weeral punten gescoord op de gezondheidsbalans... dankzij... ;-)
En twee dagen later... gaat ze met zoons gezinnetje de stad in. Kleinzoontje wordt immers vier. Ze heeft een verrassing in petto. Ze gaan met de paardenkoets een ritje maken. Eerst eten ze een pannenkoek, nou, de kinderen toch. Elk woordje, zinnetje, gebaartje telt dubbel vandaag! Kindjes zijn zo open, zo lief. Ze spreken steeds vanuit het hart. Godfried Bomans zei ooit: 'Kleine kinderen trappen op je tenen. Grote mensen, op je hart.' Een waarheid. Niet dat haar kleintjes al ooit op d'r tenen hebben getrapt. Maar ze zeggen alles zo ongedwongen... hoewel het oudste, zes jaar nu, al beseft dat ze soms beter de dingen wat grootser kan maken. Kwestie van op goede maat te leven met je naasten. En ook dat is leuk om te merken, de stadia die de kleintjes doorlopen. Ze genieten van de rit. De jongste zit bij z'n ouders, de twee grootsten zetten zich bij hun moeke. Er wordt gevraagd, verteld, gezongen en gezwegen, hoewel dat laatste in kleine mate. Ze wist het op voorhand. De kinderen zijn voor haar zeer belangrijk om zich goed te voelen. Dat zijn de echte therapeuten. Ze neemt haar zoon en -dochter vast en drukt er nog maar eens op, hoe 'n fijne kroost ze hebben. Manlief komt haar ophalen en eindelijk thuis is ze bekaf. 't Was misschien een beetje teveel van het goede vandaag. Maar 't is het dubbel en dik waard!!!
Soms is't echt wel vermoeiend. De moed er in houden. Niet dat ze 't niet meer ziet zitten. Maar, hoewel ze af en toe een heerlijke cynische opmerking maakt ivm kanker en best met haar eigen grapje kan lachen, heeft z' er nu echt geen zin in. Ze voelt zich zo'n beetje als het kindje van vier dat z'n zin niet krijgt en zit te mokken. Nukkig. Verveeld met steeds maar dat hardnekkige misselijkheidsgevoel. Zo wordt ze wakker vanmorgen. Kartonnen mond, toegeplakt met minutenlijm, of oké... iets minder sterk. Maar toch. Nu komt het stadium dus -weet ze- van de steeds vieze slijmerige smaak in haar mond en het ontstoken tandvlees. Ze hoopt het mis te hebben. Bweikesssss... chemo...
Gisteren maakte ze samen met haar liefste vriend een wandeling. Eerst zouden ze met de tram gaan, hoewel er moet worden overgestapt. Naderhand zijn ze toch maar van het idee gestapt en namen ze de auto. Lang stappen is er alweer niet meer bij, want, nog te kort na de chemobehandeling, ondervindt ze. Ze konden dichtbij parkeren, dus dat viel nog mee. De parkeermeter deed het niet, dus het werd de parkeerschijf, wat een pak goedkoper is in het centrum van de stad. Maar parkeermeters die het niet doen, vertrouwt ze niet in het minst. Hoewel ze verschillende malen hebben gecheckt om toch maar zeker te zijn, hopen ze niet op de bon geslingerd te worden. Ze trekken de binnentuin van het prachtige Rockoxhuis in. Er klinkt zachte renaissance-muziek. Heerlijk vertoeven. Hoofd klaart op bij het zien en horen van al dat moois. De tuin is niet bepaald groot. Iets, hoeft niet groot te zijn om mooi te zijn. Gezeten op een bank, geniet ze. Fotootje genomen. Moment vastleggen.
Dan... begint die maag weer op te spelen. Om de twee uren, krijgt ze dat vervelend gevoel. Als ze dan iets licht eet, gaat het weer effe beter. Ze gaan dus naar de ViaVia om daar een glas cola met nacho's te verorberen. En, tegen dat ze weer thuis zijn, moet ze alweer wat in haar mond steken. Zo gaat het de hele dag door. Zij, is nooit een grote eter geweest en vindt dit best vermoeiend. Uiteindelijk heeft ze't gevoel dat ze de hele dag door eet en ze voelt er zich psychisch niet goed bij, hoewel die verdomde maag het nodig blijkt te hebben. Iets te eten zoeken dat toch maar wat smaakt, lijkt een obsessief gegeven te worden. Denkend aan de 'haat'smurf, houdt ze er helemaal niet van om niet zelf de controle te houden. Hoe onderdanig kunnen we zijn, tegenover ons lichaam? Waar ligt de gezonde grens tussen behoefte en onderdanigheid, want uiteindelijk, heeft ze schrik om gewoontes aan te kweken, waarvan ze weet dat ze zich er uiteindelijk niet goed bij zou voelen. O, ja, ze is het er mee eens, dat negatief, positief doet aanscherpen. Maw, door negatieve ervaringen op te doen, zie je meer het positieve in het wat wij 'maar gewoontjes' noemen. De toekomst zal het haar leren...
's Nachts gaat het beter. Gelukkig maar. Enkele malen wordt ze dus wakker met een kartonnen mond en een jakkessmaak. Maar ze slaapt telkens weer in, na het mondjesspoelen. Er moet niet telkens gegeten worden. Om 's morgens, vicieuze cirkel, wéér dat... pfffffffftttt.... kankergezeik.
Wat ze nog niet schreef, maar erg belangrijk is. Zo belangrijk zelfs, dat ze er een hele tijd mee bleef rondlopen, zonder er ook maar aan te denken het op te schrijven. Het kwam gewoonweg niet in haar op, het pakte haar, tot diep in 't hart.
Vriendin... niet zomaar een vriendin, nee die echte, zoals er maar weinig bestaan, hartsvriendin, al 42 jaar kort, zo lang delen ze. Wel dus, vriendin zou op reis gaan. Ze was al enkele keren op bezoek geweest na de operatie. Telefoontjes tussendoor, kortom, aan contact was niet in het minst enig gebrek. Niet dat het altijd moet hoor. Soms, in goede tijden, duurt het maanden voor ze iets van zich laten horen. Langer geleden heeft het eens heel erg lang geduurd, maar dat hadden ze allebei als negatief ervaren en toen maakten ze de belofte, nooit meer té lang zonder contact te blijven. Die belofte, was geen moeite om te onderhouden. Zo hoort het ook. Voor vriendschap hoef je geen moeite te doen, het is er als vanzelf.
Dus... op één van de dagen dat ze zich wat beter voelt, wordt er afgesproken om nog eens eventjes langs te komen. Nu gaat zij naar haar vriendin. Het mag van beide kanten komen hé. De dag voor vriendin en echtgenoot op reis vertrekken, maar ze neemt de tijd, tussen het pakken door. Fijn toch! Ze vertellen honderduit, maar rustig aan. Ondertussen is de haarknipstap net gezet. Ze heeft een sjaaltje op, geen pet, want het is te warm. Ook daar wordt over gepraat. Het krulletjesplan dat is mislukt, kleine zucht, maar niet meer dan dat. Ons lichaam luistert niet persé naar wat we willen. Soms, is het lichaam baas en moeten we ons plooien en er het beste van maken. Geen krul dus. Ook goed. Bye-bye lok, het leven is meer dan gekrulde lokken, besluit ze wijs. Vriendin heeft ook krullen. Eigenlijk veel meer dan zijzelf. Ze biedt aan een krul af te knippen zodat die alsnog kan gebruikt worden voor het geplande doeleinde. Ohhh, nee... echt dat hoeft niet, slaat ze het aanbod af. Ze meent het hoor! Ze menen het allebei. Maar ze houden het erbij, ze zullen het niet doen. Hoe bijzonder lief dit aanbod was, is. Ze had zich er immers al bij neergelegd en bedacht dat ze ook die haarlok goed zou moeten onderhouden, net als je dat doet met je eigen haar. Hoe doe je dat met een lok, vastgenaaid op velcro of een lint ofzo...? Hmmm... nee eigenlijk zou het makkelijker zijn (luierik) zonder ook dàt nog. Ze overtuigde de echte toffe vriendin ervan af te zien.
Maar de woorden, de bedoeling, blijft hangen als... het grootste geschenk ooit...
En dan... is er de tweede chemo. Ze kijkt er naar uit, of liever, niet, maar toch. Je weet wel... Hoe sneller het achter de rug is, hoe beter. Deze keer, gaat ze niet alleen op een kamer. Een beetje verwonderd merkt ze, dat ze in een kamer voor drie personen terecht komt. Eén man zit al vastgeankerd aan z'n medicatie-cocktail. Er wordt gegroet en een plaats ingenomen. Een gesprek komt ongedwongen langzaam op gang, ook met de mede-sukkelaar die zich er nog bij voegt. Kanker en vooral chemotherapie is hier het belangrijkste onderwerp van gesprek. Hoe kan het anders? De ene klaagt, de andere probeert er een lachwekkende toets aan te geven. Leuk, hoe mensen zo verschillend kunnen zijn en toch hetzelfde. Vooral de anderen praten. Af en toe, geeft ze een detail aan, of stelt ze een vraag. Ondertussen gaat de tijd voorbij. Wanneer de andere twee weg zijn, komen al snel weer anderen in de plaats. Chemofactory. Nou... chocolatefactory klinkt heus veel beter, hoewel ze nu absoluut niet naar chocolade snakt. Het smaakt niet, zie je...
Lichte vorm bloedarmoede, maar er moet nog niet ingegrepen worden. Zowel witte als rode bloedlichaampjes zitten in het nauw, zo blijkt. Eigenlijk had ze dit wel verwacht, toen ze de uitleg over die chemo kreeg in den beginne. Als kind had ze daar ook al problemen mee. Als volwassene is ze't niet ontgroeit. Obstructie. Tandvleesontsteking. 't Hoort er allemaal b(l)ij. Maar 't is niet onoverkoombaar. De best of the best tandpasta en een superzachte tandenborstel, plus overheerlijke zelfgemaakte mondspoeling, zo straf, dat er een extra smaakje mag bijgevoegd worden tegen het kotsgevoel. Dit allemaal om een beter mens te worden.
Wel... dat gaat nogal vonken geven als dit allemaal achter de rug zal zijn...
Het is zeker. Voorlopig zal ze niet meer met de handen in het haar zitten. Wie weet, door toedoen van de ijskap, schol het geen haar. Eén ding staat vast, heur haar is weg. Het viel uit. Niet in trossen, zoals in de film. Eerder in grote getale. Natuurlijk, als het in de film zou gaan zoals haar realiteit, zou de film veel te langdradig worden, dat spreekt voor zich. Daar ze echt geen zin had om overal in huis haar terug te vinden, besloot ze zelf de hand te leggen aan het harige probleem. Hij, hielp haar, gaf haar de nodige moed én zelfvertrouwen, tijdens het knippen, ontdoen. Geen kale plekken, niks van dat. Zij is meer het type: alles of niks. Trouwens, zelf ondernemen is een stuk fijner dan moeten ondergaan.
Er werd de nodige moed verzameld vooraleer in de spiegel te kijken, maar het had beslist erger gekund. Ze bestudeerde haar gezicht, hoofd, vormen. Min of meer als een criticus, een schilder of tekenaar dat zou doen. In een vorig leven heeft ze nog tekenschool gevolgd, ze kan dus 'kijken'. Het valt mee, besluit ze. Beschadigd en kaal, maar het valt wel mee. Er zijn echt veel ergere dingen dan dit. Punt andere lijn.
En dan... is er nog de catheterpoort. Die werd vakkundig geplaatst. Een dagje out, door de verdoving. Wat last, want, oké, er werd wel degelijk gesneden, maar ook dit valt wel mee. De kleinkindjes oppakken gaat even niet. Da's niet erg, zij kruipen lekker zelf op haar schoot, als ze er behoefte aan hebben. Een heerlijke knuffel, staand of gehurkt is even zalig. Een familiesamenzijn zorgt voor een aangename afwisseling. Long time no see gedoe is altijd leuk. Veel om over te praten en toch niet veel te zeggen, maar toch geen zinloze conversaties.
's Avonds is ze afgepeigerd. Niet enkel de drukte, maar ook het snikhete weer zal daar wel z'n bijdrage geleverd hebben. Niettegenstaande blijft ze zomerfan vanop de voorste bank. Laat ze schijnen die zon, zolang het kan. Morgen zal ze met manlief naar Jazz Middelheim gaan. Ze heeft er zin in, hoewel het rustig aan zal moeten. Maar ook dàt is lang niet erg.
Ze geraakt er niet uit, is ze nou lui of moe? Haar beste deelgenoot in het leven, is altijd wel met iets bezig. Het mooie weer staat toe dat hij het bakstenen terras kan voegen met cement. Ocharme zijn rug... Ze zet zich bij hem, slaat hem gade. Ze lijkt wel toezicht te houden. Grappend maant ze hem wat aan, maar algauw vindt ze het genoeg geweest. Maar 't is wel leuk zo, onbenullige dingen tegen mekaar te zeggen terwijl hij in de weer is. Met het terras groeit het genot van de tuin, de zomer, het buiten zijn en toch thuis. Ze kochten al enkele planten en een vijgenboom. Die gaan op het terras komen te staan. Ze wilde een kruidentuintje, maar voorlopig hebben ze de gekochte kruidenpotjes in hun blauwe kamer, boven geïnstalleerd. Ze staan te prijken tussen de meer tropische planten en geuren heerlijk. De blauwe kamer wordt zo de GroenenHoek gedoopt. Schommelstoel staat er ook. Het is er heerlijk vertoeven, ook al is het maar een plaatske van pakweg 8m2, zo klein. Het kijkt uit naar de tuinen in de buurt en regelmatig gaat ze'r zitten. Ze komt er echt wel tot rust... 't doet goed als een mens moe is...
Ze gaat op bezoek bij zoon en gezin. De kleintjes vertellen enthousiast over allerhande belangrijke kinderzaken zoals, hun speelgoed en wat ze de afgelopen week zoal deden. Ze gingen immers naar een pretpark. Het is een haast koninklijke ontvangst. De allerkleinste die het voorlopig nog bij enkele woordjes houdt laat zich beslist ook gelden. Hij komt z'n auto'tjes tonen en een stratenmatje, waar hij met z'n grotere broertje samen auto's doorstuurt. Met zo'n drie rakkertjes heb je geen tijd om ziek of moe te zijn. Je vergeet het gewoon. Naderhand... wanneer alles weer stil is, valt het haar dan plots op, hoe moe ze wel is. Maar met de bus is het bijna drie kwartier rijden. Tijd genoeg om uit te rusten op weg naar huis dus.
Ze verwerkt het barslechte nieuws dat haar zoon vertelde. Een zeer triest sterfgeval in de familie van zijn goeie vriend, maakt emoties los. Het dwingt haar nog maar eens te filosoferen over het leven en de dood. Twee onafscheidelijken. Het ene kan niet zonder het andere. Maar altijd vinden we de dood onrechtvaardig. Vooral als het om een geliefde gaat. In dit geval zeker. Sterven na een bevalling met keizersnede. Hun eerste kindje. Hoe wrang kan de natuur zijn? Tenminste als er geen medische fout in het spel is. Maar dan nog hé... Eens dood, altijd dood. Haar vriend, haar dochtertje, haar ouders, haar broers... zijn haar voor altijd fysiek kwijt. Nee, dit is heus veel... véél te vroeg om een moeder, een vrouw, een dochter en zus te moeten missen. Ze denkt terug aan nog niet lang geleden. Haar neef werd begraven, de strijd tegen kanker verloren, zoals men pleegt te zeggen. Dit op de dag dat zij werd geopereerd aan 'haar' kanker. Ze zag in het ziekenhuis vrouwen die er erger aan toe waren dan haar. En dan was er die vrouw in de chemo. Al dertien jaar komt ze wekelijks naar het ziekenhuis. De eerste jaren moest ze driemaal in een week komen. Vechten om te leven. De kwaliteit van dat leven op een laag niveau, maar toch dapper blijven vechten. Hoe moedig!
Elke dag gaat het beter. Terug een normaal mens, kan ze het gewoonweg houden op driemaal eten. Die tussendoortjes om de maag zoet te houden, hoeven niet meer. Oké, die maag speelt nog wel op, maar het is draaglijk. Vermoeidheid blijft echter nog wel een obstakel, maar ach, daar dient rusten voor. En daarvoor... heeft ze de tijd. Ze neemt zich voor, eigenlijk is ze niet ziek. Ze is onder de voet van de medicatie die ze krijgt om niet ernstig ziek te worden. Rekening houdend met de uitwerking van die medicatie, kan ze heel wat. Ze probeert dus huishoudelijke karweitjes. Wassen en plassen is niet moeilijk, dat wordt gedaan door de machine. Strijken is al wat anders. Dat wordt verdeeld, want de hele santenboetik in ene keer is te vermoeiend. Tja... ze moet ook geen olympische medaille halen. Er mag gerust een deel blijven liggen voor de volgende dag en de dag erna enz... Zwaardere karweien worden niet gedaan. Er wordt overwogen om een poetshulp aan te vragen. Nog even afwachten...
Het mooie weer van de voorbije dagen zorgt natuurlijk ook wel voor een positieve boost. Nu ze zich beter voelt, besluit ze om te proberen naar een voorstelling te gaan kijken. Cinderella wordt uitgevoerd door een urban gezelschap en ze trekken er heen. De tribune is volledig bezet. De zomersfeer overheerst terecht. Na de voorstelling maken ze samen nog een korte wandeling. Goedgevoel! Samen met manlief worden er winkels afgelopen, want de veranderingen aan het huis worden voor zover mogelijk verder gezet. Daarvoor moeten inlichtingen gewonnen en materiaal aangeschaft worden. Beslissingen moeten worden genomen, en, de zinnen worden verzet. Jongste telg en -dochter komen op bezoek om hun huwelijksfoto's te laten zien. Ook weer leuk! Ze kunnen heerlijk samen in de tuin genieten van het zomerweer. Kortom, alles gaat zoals het hoort. O, ja, en ze gaan 's avonds naar de stad, genieten van een prachtige zonsopgang... van op het MAS. Dan, een picknick op de scheldeoever, kijkend naar de verlichte stad. Romantiek! Kanker...
De laatste nachten zijn niet zoals het hoort. Maar veel beter dan enkele dagen geleden. Goed zo! Vandaag ontwaakt ze zelfs met een energiegevoel van jewelste. Gisteren had ze een redelijk zware dag. Een nieuwe koelkast werd geleverd. De oude moest worden geledigd en de keuken was een chaos. Van chaos krijgt ze de wiebelen, wat daarom niet wil zeggen dat haar huisje steeds piekfijn in orde is. Er mag, beter nog, er moet ook geleefd worden, nietwaar... maar de inhoud van een ijskast uitstallen waar je maar plaats vindt, geeft een chaotisch beeld. De diepvriesproducten deed ze in een koelbox. Dit alles had haar teveel energie gevraagd. Maar ze moest nog effe volhouden. Tussendoor was ze ook nog naar de bakker gesneld. Snellen is momenteel een lichamelijk loom tempo, maar in haar hoofd zich afjagen. Men had haar immers verwittigd dat als de leveraar haar zou bellen dat ie er aan komt, ze niet veel tijd meer zou hebben tot hij arriveert. Ze dacht, dat die -ironie is meestal misplaatst- nou net zou bellen, wanneer ze zou staan aanschuiven bij de bakker en ze niet tijdig meer thuis zou geraken. Niets van dit alles, gelukkig maar, was waar. Maar het afjagen had haar meer energie gekost dan haar lief was. Ze was nog niet lang thuis toen men verwittigde er binnen 10 minuutjes aan te komen. Pas toen ledigde ze de diepvries. Ach, dat was niet zoveel hoor. En, wanneer eindelijk die nieuwe koelkast er stond, kon ze het echt niet laten nog één en ander in orde te brengen, want de chaos 'ver'stoorde haar mentaal evenwicht. En tja... ook dàt zit tussen de oren hé...
Naderhand plofte ze neer en toen, voelde ze haar maag opspelen. Wat leert ze hieruit? Hou je hoofd bezig dan voel je je lichaam minder. Simpel toch. Haar zus zou binnen een uurtje komen. Dus had ze tijd om effe te relaxen. Wat lezen staat gelijk aan even verdwijnen in een andere wereld. Superleuke time out! Het bezoek van haar zus deed haar zo goed. Praten over... tja, natuurlijk ook dàtte, maar zeker ook over andere dingen. Samen iets eten, want ze kan nu toch min of meer terug op normale basis eten. Dat wil zeggen; met normale tussentijden. Ze voelt de maag wel, maar ze kan het onderdrukken zonder medicatie of eten. En dan kwam zoonlief met de kinderen langs. Zeer gezellig, want ze had de twee oudsten gemist. Al bijna twee weken niet gezien. Die schatjes zijn de beste therapie die een mens zich kan inbeelden. Zalig gewoon. Hoewel Mieke haar wat argwanend aankijkt. Wat is dat toch met haar moeke hé...? Die is de laatste tijd altijd maar ziek. Ze zou graag komen logeren, maar dat is momenteel niet veroorloofd. Het zou te zwaar zijn. Moeilijk uit te leggen aan een zesjarige, als je niet alles wil vertellen. Een tijdje terug vroeg het kleintje steeds maar dingen over doodgaan. Gaat iedereen dood? Maar dat wil zeggen dat ook jij zal doodgaan. Wenen. Ik wil niet dat jij dood gaat. enz... Dat was nog voor de kankerhistorie, het had helemaal niks met moeke's actualiteit te maken. Dus wat deed moeke...? Ze verzekerde haar kleindochterke dat het nog wel een hele tijd zou duren en dat ze flink groenten en fruit zou eten en niet teveel snoepen, zodat ze nog lang zou leven om samen pret te maken. Dan vertel je toch geen twee maanden later dat je een ziekte hebt die lang kan duren. Nee, wat haar betreft, spaart ze liever die kinderhartjes. Leef het moment, kinderen!!!
Al dat bezoek was zeer prettig, maar enorm afmattend. Weer rusten geblazen dus, wanneer iedereen terug weg was. Omdat ze eerder al dat eten door haar handen had laten glijden, wist ze terug wat ze allemaal in huis had. Ze had immers al een hele tijd keukenvrij geleefd. Ze maakte het avondeten klaar. Kwartels met veel groenten. Manlief stond versteld, want had plots wat tijd vrij die hij nuttig kon besteden aan het verder werken aan dat terras. Zalig, samen aan tafel zitten en de maaltijd uit te zitten. Warme voeding te eten, buiten soep dan. Niet veel, maar sapperdeboere, wie klaagt daar over? Ze weet niet of het smaakt, zij proeft zo goed als niks, maar het doet goed. En hij... krijgt er gedorie ook appeteit van. Hij heeft de afgelopen dagen ook maar snel wat in de mond gestoken, want hij was er ook niet bij met z'n hoofd en had geen zin om alleen aan tafel te zitten terwijl zij daar lag misselijk te zijn. Dat, tesamen, zorgt ervoor dat er terug wat plannen worden gesmeed. Zullen we toch naar Cinderella gaan kijken? Zomer van Antwerpen? Rustig aan, maar heerlijk genieten van een zonnestraaltje, een lach, wat muziek, een voorstelling...
Vandaag wordt ze wakker met een supergevoel, ook al was de nacht niet bijzonder goed. Ze heeft zin om er in te vliegen, maar al snel weet ze wel beter. Ze vliegt nog laag, maar ze voelt zich stralend. Opgewekt begint ze haar dagje denkend: nu zit ik dus in de slechte-weerstand-periode. ...en ze kijkt naar haar krul in de spiegel en denkt: hoelang nog?
Stoer? Nee, daar heeft ze helemaal geen behoefte aan. Integendeel. Ze voelt zich minnetjes. Zo kleintjes, dat het wel lijkt of ze sinds haar dappere uitlatingen zoals "Ksta er voor en kmoet er door" zodanig is gekrompen dat haar schoenen nu vijf maten te groot lijken. Rare vergelijking misschien, maar 't geeft wel haar gevoelens weer. Wat heeft ze de boel onderschat. Nu... Nu ondervindt ze waarom men tijdens die pre-operatieve onderzoeken zo 'n medeleven liet blijken. Zij, die na de operatie moeilijkheden had zich erbij neer te leggen dat ze kanker had. Por dios, wat is ze ziek van de chemo. Moet dat echt? Vraagt ze zich kleintjes af... Ze is nog wel eens zodanig onder de voet geweest door medicatie. Toen ging ze naar de dokter en hij paste die toen zonder aarzelen aan. Nu, niks van dat. Nu is het de patiënt die zich moet aanpassen. Medication rules! Chemo is baas in haar lichaam. Ze zoekt samen met haar man een manier om zich optimaal te voelen. Optimaal is gelijk aan, zo redelijk mogelijk. Miserabel sluipt de dag voorbij. De ene dag is duidelijk de andere niet. Maar 't is nog vroeg. Ze heeft nog geen ervaring. Toch vraagt ze zich af waarom de dokters voor aanvang met de chemo vragen aan een patiënt of die wil blijven werken of niet. Oké, zijzelf mag niet omwille de weerstandsvermindering. Een te grote kans om infecties op te lopen. Maar een patiënt weet toch op voorhand niet hoe ziek die zal worden van de chemo. Of... Is zij... zo'n onnozel naïef wicht?
Wat is ze blij dat haar man deze week vrij had genomen. Hoewel, oorspronkelijk met de bedoeling om in huis te werken, staat hij er steeds voor haar. Hij is haar beste medicijn, zeker weten. Zoon en -dochter komen ook nog twee dagen helpen het terras aanleggen. Een hele klus die niet geklaard raakt in enkele dagen, maar het vlot wel lekker. En zij, geraakt amper uit de zetel. Ook al valt het weer en vooral de temperatuur lekker zomers mee, zij nestelt zich onder een deken. Ze forceert zich naar de kine. Man gaat mee. Wandelingetje. Die oefeningen vallen goed mee. De kinesist is erg tevreden. Nou, zij ook!
Wat is een mens toch een raar wezen. Nog nooit heeft ze in zo weinig tijd zo dikwijls aan eten gedacht. Het lijkt wel een obsessie. Net omdat niks haar smaakt lijkt ze zin te krijgen in alternatiefjes die ze anders niet makkelijk eet. Toch, eens ze denkt aan het verorberen, wordt ze al snel zo misselijk als een steenpuist. Jakkessssssss!!! Bweikessssssss!!! Wat zorgt eten voor een strijd. Mag niet. Ze moet eten, weet ze. Maar niettegenstaande gaat er zowat elke dag een kilootje af. Dus, besluit ze over te gaan naar een zwaarder offensief. Te beginnen met een pakje zouten chips. En... Het smaakt! Het duurt effe, maar ze krijgt het pakje geledigd. En naderhand voelt ze zich eindelijk een momentje goed.
The Olympics zijn bezig, en zij heeft net haar eigen gouden medaille gehaald...
Ze besloot om er eind aan te maken... Leest niet aangenaam, maar dat heet afreageren. Een beetje galgenhumor en wat schrijven moeten haar een beter gevoel geven, wat vanuit haar standpunt maar normaal is. Het eind waarover ze 't heeft gaat over het misselijkheidsgevoel. Gisteren was het immers haar eerste keer.
...Chemotherapie... Praten erover is één ding. Ondergaan echter is wat anders. Niettegenstaande is een verwittigd mens er twee waard. Als zij haar verwittigingen optelt, moet ze'r veel meer waard zijn. Maar eigenlijk is ze geen botten waard. Hoewel nou net het niet kunnen slapen voor een prachtige babbel met haar grote liefde heeft gezorgd. Manlief kon ook de slaap niet vatten en ze praatten luchtig over ernstige dingen. Dat doet goed. Even, deed het gesprek haar de misselijkheid vergeten. Maar een mens kan niet de hele nacht doorpraten. Of, nou ja, misschien kan dat wel, maar ze waren beiden moe. Maar ze kon gewoon niet plat liggen. Zitten was de boodschap. Zitten of... Of braken of neiging tot braken op z'n minst. Da's allemaal goed en wel als er uiteindelijk ook wel degelijk een eind aan komt. Niet dus...
De maag blijft enorm opspelen. Ze heeft geen Motilium in huis, moet wachten tot morgen hiermee. Maar ze heeft helemaal geen zin om ook maar iets door te slikken. Miezerig geeft ze toe aan Big Boss Stumach en maakt ze een lindethee. Ze zet zich in haar superzetel, half rechtop. Manlief houdt haar nog een hele tijd gezelschap. SuperMan is hij! Maar na verloop van tijd geeft ze hem de raad toch maar naar bed te gaan. Zij blijft in haar zetel. Na lang helpt de thee haar toch wat en vat ze twee uurtjes slaap. ZZZzzzzzzzzz...
En dan... dan... Ondergaat ze weer hetzelfde. Na een tijd zet ze nog wat thee. Maar veel haalt het niet uit. Nu spelen darmen ook mee op. Bwahhh... Ze heeft wel meer last van de spijsvertering, maar enkel in deze mate als ze echt ziek is. Ziek??? Is ze dat dan toch? Gisteren, tijdens haar verblijf op de afdeling oncologie, kwamen haar zus en schoonzus nog effe langs. Er werd prettig gestoord geconverseerd. Zo van: Maar gij ziet er goed uit verdorie. 'Zijt ge wel ziek? Gohhhh... Carottentrekker. Wat gij toch allemaal doet om wat aandacht te krijgen... enz.'. Er werd gelachen met de ijskap die heus niet prettig is om enkele uren op het hoofd te houden. Jaja... Koud dat dat is. En, zwaar dat dat weegt op het hoofd. Knalrood asjeblieft. Wanneer ze de kap eindelijk mocht afzetten, bleek een deel van het haar er in vast gevroren. Toegegeven, dat ze tijdens het dragen van die muts effe zei, dat 't misschien toch beter was gewoonweg kaal te worden, zodat ze die muts volgende keer niet meer zou moeten torsen. Heus, ze is toch zooooooo dapper... Enfin, al gauw dacht ze weer aan vroeger, wanneer moeder haar lange haren kamde. Telkens weer klaagde ze dat mama haar pijn deed, misschien weende ze wel. Zichzelve kennende, zou dat best kunnen. Zo gedetailleerd herinnert ze 't zich nu ook weer niet. Maar ze weet nog heel goed dat moeder dan prompt min of meer droogjes antwoordde dat 'wie mooi wil zijn moet afzien'. Jahaa, die goeie ouwe tijd!
Ondertussen is het 8u des morgens en voelt ze zich als een ouwe vod, nog enkel goed voor de vuilnisbak. Hoewel, het bloggen van op de cadeau gekregen i-pad, omdat ze nu geen draai kan vinden aan de computer, haar zinnen wat heeft verzet. De misselijkheid is er nog wel, maar in mindere mate. Ze kan natuurlijk niet de hele dag blijven typen. Maar straks is er leven genoeg in huis. Man, zoon en lieve -dochter gaan werken aan het terras. Jongste kindje zal erbij zijn en zij beloofde op het kleintje te letten terwijl de anderen in de weer zullen zijn. Afleingsmanoeuver...
Ze wilde echt niet te lang wachten. Zoals studenten plegen te doen met studiewerk, wachten tot op 't nippertje, of er te laat aan beginnen. Nee, zo zit ze niet ineen. Ze wil voorzien waar mogelijk en dus, zoeft ze sites af waar ze één en ander kan terug vinden over hoofdbedekking. Nou, niqabs ziet ze niet zitten, die zaten er ook tussen (...) Ook voor een pruik opteert ze niet. Ze heeft al teveel pruiken met dames onder zien rondwaren in de stad. Vooral lelijke. Hier speelt dus de negatieve ervaring een belangrijke rol. Nee dus, dàt gaat niet door. Ze vindt sites met toffe mutsen, maar niet bepaald prijsvriendelijk én, de sites die haar aanstaan zijn uit Nederland. Wanneer manlief thuis komt van z'n werk, vertelt ze hem er over. Hij vat de koe bij de horens en stelt voor om nu stante pede samen de stad in te trekken om eens rond te kijken. En och, waarom ook niet? Hij heeft gelijk, 't zijn nu soldes, en wie weet wat ligt er te wachten om op haar hoofd gezet te worden, dat ze de moeite waard vindt. Hoewel het tramrijden haar nu niet zo uitnodigt, gaan ze toch maar met het openbaar vervoer en dat valt gelukkig mee. Eigenlijk rijdt een tram zachtjes door de sporen, terwijl met de auto over kasseien veel minder aangenaam is door het hotsen.
Vinden ze toch wel drie, ja 'd r i e' petten, ja 'p e t t e n' naar hun zin. Hij moedigt haar aan want vindt haar er best aardig mee en zij... nou, voelt zich er ook wel prettig mee. Kopen dus, die boel. Ook niet goedkoop, maar dan toch maar de helft goedkoper dan normaal, profiteren ze van de soldenprijs. Onderweg naar huis, zet ze alvast een pet op. Kwestie van gewenning. Het moet allemaal niet beginnen met een kletskop hé. Ze kan de pet lekker laag over het hoofd trekken en toch staat ze nog goed. Wanneer ze willen afstappen van de tram trekt er plots iemand aan haar haarlok, die ene krul, die onder haar pet uitsteekt en over haar gezicht hangt. Een persoon die haar kent, maar niet de situatie, trok aan de lok bij wijze van groet. Die lok wil ze eventueel sparen om vast te naaien op een lint om onder die pet te dragen. 't Proberen waard. Lukt het niet, heeft ze op z'n minst geprobeerd. Maar... bedenkt ze nu. het is echt niet de bedoeling dat mensen er aan zullen trekken. Zo gaat die krul natuurlijk lossen van het lint. Niet leuk, noch voor haar en wellicht nog minder voor diegene die de lok dan in de hand zal houden. Hopelijk gebeurt het niet, denkt ze toch een beetje angstig.
Wanneer ze op straat, of tram ofzo is, ontwijkt ze liever kennissen of collega's... Niet iedereen weet het. Of, men weet een klein beetje. Men stelt dan vragen. Op zich niet erg, maar liever niet wanneer anderen het gesprek mee kunnen volgen. De tram is daar een uitmuntend voorbeeld voor. 'Men' mag het weten, daar gaat het niet om. Maar 't hoeft daarom nog geen allemansnieuws te worden. Nee... liever niet.
Ondertussen wordt er genoten van allerhande. De Zomer van Antwerpen stelt Royale de Luxe voor met hun Rue de Chûte, een heerlijke voorstelling. Daarheen gaat ze met man, zoon en -dochter. In de regen, ja, 't is een openluchtvoorstelling, maar ach, er zijn ergere dingen. Dan is er nog een wandeling in Leuven met Sol Lewitt in museum M. Wauwwwwww... zeer de moeite. Het late verjaardagsfeest van de tweeling -dochter en zus, waar het supergezellig is. Een uitstap naar Gent. Hoewel, erg druk, want Gentse Feesten, lukt het aardig het koppenlopen te vermijden. Wanneer manlief uit werken is, krijgt ze telefoon van zoon. Hij stelt haar voor haar op te halen voor een dagje lekker thuis bij hem. Ook dàt, slaat ze niet af.
Druk druk druk dat ze't heeft. Eens thuis gekomen ploft ze gezond moe neer om te genieten van boeken die klaar liggen om verteerd te worden. Soms... lijkt ze op vakantie... voorlopig...
Eindelijk... weet ze waar ze aan toe is. Na zinnen verzetten met hulp van de familie, hoorde ze -eindelijk dus- wat en hoe het verder zal gaan.
Vriendin kwam haar nog bezoeken. Had een knap boek bij. Ze is beginnen lezen en geniet van de schrijfstijl en het verhaal. Ze had onlangs nog de film gezien. Toevallig. Maar ze houdt ervan boek en film te vergelijken. Meestal wint het boek. De film had ook een goed gevoel nagelaten, dus afwachten maar. Ze zal toch naar de oogarts moeten, want ze slaagt er niet meer in lang te lezen. Het wordt zo'n lettersoep dan. Veel te vermoeiend op den duur. Het uitstel moet worden omgezet in aangepaste brilglazen wil ze, de tijd die ze nog moet uit-thrapiëen zo aangenaam mogelijk doorbrengen.
Dan was er nog het feest bij haar oudste zoon. Bbq met regenweer. Heeft beslist ook z'n charme. Beide zonen stonden als goedmoedige broers mekaar bij aan het vuur, dat af en toe onderdak behoefde vanwege de regenbuien, die soms toch wel wat heftig waren. Dat op zich is al zalig om te zien natuurlijk. Zij kwamen altijd al goed overeen. Het maakt een ouder gelukkig, kinderen die samen één kunnen zijn. Ondertussen werd zij binnen onderhouden door de kleinkinderen. Ze hadden allemaal cadeau'tjes gekregen, want zijn alle drie jarig in de zomermaanden. Ze genoten enorm van hun nieuwe aanwinst. Schoondochterke had een taart gemaakt, die een taartententoonstelling waard is. Rapunsel opgesloten in haar toren. Nou... en ze was nog lekker ook! Manlief speelde mikado met één van de kleintjes, wat voor aangename lachsaldo's zorgde. Enfin, de zinnen werden echt wel verzet. En... het deed haar goed. Es niet aan kanker denken verlicht en maakt dat ze zich vrijer voelt. Altijd diezelfde dingen die door haar hoofd gaan, worden vermoeiend...
Vanmorgen vertelde ze haar man dat ze telkens weer het gevoel krijgt, zoals vroeger, toen ze een examen moest gaan afleggen. Herinner je je dat nog? De verbale examens brachten voor haar de meeste stress, omdat ze direct moest antwoorden. Bij een schriftelijke proef was ze ook best zenuwachtig, maar daar had ze de tijd om na te denken of het antwoord eventjes te laten rusten alvorens het op te schrijven. Telkens had ze dan zo'n misselijk makend gevoel. Wel, dàt had ze nu telkens ze weer zo'n stap moest zetten. Toen ze naar de dokter ging om het 'slechte' nieuws te horen. Toen ze de resum onderzoeken onderging en niet wist wat men juist zou doen tot ze het kon vragen aan de juiste persoon. Maar nu dan... weet ze waar ze nog door moet. 't Wordt haar slagzin, wetende dat hoe meer de tijd vordert, hoe minder ze hem (haar slagzin) zal moeten gebruiken. Ze staat er voor en ze moet er door! Twee chemokuren van elk vier beurten. Dan volgt een bestralingskuur en daarna zal ze nog 8 jaar pillekes moeten slikken. Ze is dus nog even zoet. De chemokuren zijn het zwaarst. Ze kreeg alles op papier, met afgesproken data en alles inbegrepen, wat de chemokuren betreft. Misselijkheid, braken, haaruitval, huidproblemen en extra nagelverzorging zullen deel uitmaken van het geheel. Maar als ze dàt door is, is het ergste voorbij. En... tataaa... de chemotherapie werd zodaning gecalculeerd dat de reis naar NY zal kunnen doorgaan, op voorwaarde dat ze zich er goed genoeg voor voelt.
Ze was niet op alles voorbereid. Maar zolang slecht nieuws met leuk of goed nieuws kan gepaard gaan, is het makkelijker te verteren. Ook, moet een katheter worden ingepland, daarvoor zal ze naar het daghospitaal moeten. Dat zal niet meer lukken voor de eerste chemokuur, omdat die tijdig moet worden gestart om naar NY te kunnen tijdens de beste periode tussen twee kuren in. Deze medicatie zal via de arm worden ingespoten. Dat heeft ze er voor over.
Dubbelzinnig nieuws op haar verjaardag. Misschien is het wel mooi zo. Eigenlijk luidt hier de boodschap: 'Verzorg je goed en je wordt gezond oud'.
Oké, oké... chemo dan maar. Keuze heeft ze niet. Ze is verstandig genoeg om te weten dat ze maar best de dokter z'n advies kan volgen. Dat gaat ze dus doen, met een volmondig ja! Verwerkt is de boel. Aan de telefoon tegen haar telgen, spreekt ze zichzelf moed in. Als reactie stelt de oudste voor om de volgende dag es naar 't stad te gaan. Er wordt getwijfeld, want ze kan echt niet ver stappen. Ze is bang dat iemand tegen haar zal lopen. En elke stap die ze zet geeft een klein schokje dat pijnlijk is aan de wonden. Zoonlief verzekert haar dat ze geen lastpost is. Gaat het niet, dan keren ze gewoon toch weer naar huis. Hij haalt haar op met de auto, parkeert op z'n werk, centrum stad, ondergronds en zijn dan al dicht bij de winkels. Hij wil namelijk gaan kijken of er voor hem wat interessants te vinden is in de solden. Hij heeft kleren nodig.
Ze staat tijdig klaar. En het valt allemaal goed mee. Oké, ver stappen gaat niet, maar in de winkel kan ze rusten terwijl hij de tijd neemt om te passen. Het is een goede manier om haar zinnen te verzetten. Daar had ze nooit aan gedacht. Want de stad en de daarbij horende drukte trekken haar nu absoluut niet aan. Wanneer het drukker wordt, gaat ze zodanig stappen dat de linkerkant beschermt is door haar zoon. Schrik dat er iemand tegen haar zou botsen. Ze zou het wellicht uitschreeuwen van pijn, kan ze zich voorstellen. Maar zover komt het gelukkig niet. Na twee uurtjes brengt hij haar weer naar huis, eten ze samen wat soep en een aardappelslaatje dat nog in de koelkast stond. Ze is bekaf.
Leuk, zo'n geestelijke ontspanning, want dat is redelijk moeilijk. Haar hoofd leeg maken doet goed en ze voelt zich dus echt wel best wanneer haar man thuis komt van het werk. Niettegenstaande is ze toch ook wel wat zenuwachtig voor wat morgen zal komen. Gaat het pijn doen? Die draadjes verwijderen? Wat gaat ze te horen krijgen ivm de chemotherapie?
En... de volgende dag, valt het allemaal goed mee. De pleisters zijn verwijderd voor ze iets kan zeggen. De dokter windt er geen doekjes om. Snel maar vaardig zonder haar pijn te doen verwijdert hij het verband en de draadjes zijn ook verdomd snel foetsie. Wat de chemo betreft, geeft hij geen uitleg. Vanaf nu, valt ze niet meer onder zijn hoede, maar onder de hoede van de oncoloog. Ze moet een afspraak maken, hij geeft haar het nr. Na de therapie, moet ze weer naar hem komen. Hoe lang alles zal duren, wil, kan hij niet zeggen.
Zij, de dokters willen niks verkeerd zeggen en daarom gaat het stap voor stap. Ze hebben gelijk natuurlijk. Als dingen anders verlopen dan je zou willen, heb je je verkeerd gefocust en is de tegenslag moeilijker te verwerken. Stap voor stap is beter. Het was zowiezo een agressieve kanker, laat de dokter weten. Therapie is niet leuk, maar is een must.
Vooruit dan maar... Gelukkig heeft ze nog wat om naar uit te kijken de komende dagen. Ze kan immers pas binnen vier dagen naar de raadpleging bij oncologie. En da's nu nog ver weg!
Dit lijkt haar allemaal zo onecht. Droomt ze ? Zweven tussen droom en realiteit... 't Is allemaal zo onwezenlijk. Maar, gedachten kunnen worden verzet want de jongste telg met z'n vrouwke kwamen op bezoek. Ze voelt zich fantastisch echt hoor. Tot het bezoek weer weg is, dan is ze bekaf. Dan pas voelt ze't, hoewel ze niks anders deden dan rustig praten. Altijd maar daarover, op zichzelf ook vermoeiend natuurlijk. Maar haar naasten hebben het recht om alles te weten, waarmee bedoeld wordt, op al hun vragen horen antwoorden te komen. Het zijn praktische vragen, daarop kan men antwoorden en, liefst zo positief mogelijk. Laat hen zich geen zorgen maken, het hoeft nergens voor. Geen gedramatiseer daarvan wordt niemand beter. En gelukkig heb je dat met jeugd. Die plannen reizen, of 'iets' in hun toekomst. Het werk, hun privé plannen worden gesmeed bij het jonge paar. De conversatie gaat na een tijdje die kant op en dat lucht haar op. De nachten worden stilaan lastiger.
Het ziekenhuisbed was veel confortabeler, want de bodem kon verzet worden. Helemaal plat liggen is erg vermoeiend en daarom slaapt ze niet goed. De juiste houding vinden, gaat nog, maar de hele nacht volhouden lukt niet. Maar ook daaraan zal een einde komen. Wellicht al snel, wanneer de draadjes worden uitgehaald. Nog wat geduld, de oefeningen blijven doen en voldoende rusten. Ze bekeek zichzelf in de spiegel en zag opgedroogd bloed op het verband. Ze had vers verband meegekregen vanuit het hospitaal, maar kan het zelf niet verzorgen. De perfecte persoon daarvoor is haar lieve schoondochter. Zij is handig en niet bang. Ze kan het ook allemaal goed aanzien, wondes enz. Het geknipt persoontje dus, waarvoor manlief heel erg opgelucht is, want hij ziet het verzorgen niet zitten. En zo toont het 'zwakke' geslacht zich dapperder dan (knipoogje).
Halfweg tussen operatie en draadjes knippen, zit ze nu. Da's dus het perfecte moment om de boel te verversen indien nodig. Schoondochter komt langs met gezinnetje. Terwijl zoontje zich bekommerd om de kindjes, en met hen naar het speelplein trekt, verzorgt L de patiënt. Ze doet dat echt wel goed. Pleisters zitten over mekaar, het is eigenlijk een janboel. De huid danig geïrriteerd, het voelt zelfs wat aan als een brandwonde, waar de pleister zat. De huid is wat losgekomen door de pleisters. Ook dat wordt goed verzorgt. De sneetjes waar de tubes voor de drainage zaten zijn gedicht en de dikke prop onder haar arm hoeft dus niet meer. Nou, ééntje is nog niet helemaal toe, maar het ziet er alleszins goed uit. Geen proppen meer, da's al heel wat. Het lucht op. samen bekijken ze de snijwonde onder de arm. De wonde is mooi. Er loopt een lange streep onder haar oksel door in de richting van haar arm, dus niet dwars, zoals ze had gedacht. De tweede snee, zal ze pas donderdag zien. Dat verband zit nog goed, dus daar blijven ze maar liever af. Raar, haar binnenkant bovenzijde arm is zowat gevoelloos Dat zal wel normaal zijn. Een reactie op het snij- en knipwerk dat vorige week geleverd is, vermoed ze.
Gisteren, zondag, vroeg haar beste vriend man dus, of ze geen zin had een autowandelingetje te maken. Er waren al enkele buien gevallen, maar 't was rond de middag en het regende niet. Ver wandelen gaat echt nog niet, maar ze vond het een goed idee. Buiten komen, al is het met de wagen, verfrist je hoofd. Zo gezegd, zo gedaan dus. Vooruit met die geit enfin, die citroën. Toen dacht ze aan 'De Abdij' in Hemiksem. Daar zijn ze samen nog maar één keertje geweest. Misschien zou het er wel rustig zijn om een kleine wandeling te maken. Gaat het niet goed, kunnen ze altijd terug naar de auto keren. De zon brak door. Er was geen kat, noch mens aanwezig. Zoveel mooi, zacht groen. Onkruid met hopen, maar vooral een lust voor het oog. Veldbloemen, distels, en vooral lindebomen met nog wat bloesem, roken geweldig. De lucht verried de zomer. Helderblauw met her en der wat wolken verspreid. Het gebouw, de abdij, die sinds hun laatste bezoek gerenoveerd is voor het grootste deel. Het zijn nu service-flats. Nou, de Hemiksemse oudjes zullen best tevreden zijn (als ze niet aan borstkanker lijden, denkt ze sarcastisch ) Maar het fleurt haar erg op. Het doet goed. Je moet het maar kunnen als echtgenoot de perfecte voorstellen doen en uitvoeren. Ook al gaat het maar om een wandelingetje. Zij, weet het wel. Ze onderschat de kracht van de natuur niet. Ze is steevast van plan om wanneer ze wat sterker is, en langere wandelingen kan maken, veel in de natuur te gaan wandelen.
Ondertussen had ze contact met haar dokter. En, wat ze verwachtte zal zijn Niet alle uistlagen zijn bekend, maar al wel voldoende om te weten dat ze chemotherapie zal moeten volgen. Het nu, koudweg schrijven is één ding. Het moet toch wel weer door de molen gemaald worden. De dokter zei al wel in het korte telefoongesprek, dat het even moeilijk zal worden.
