Morgen zal het precies een eeuw geleden zijn dat de krijgskansen aan het westelijke front definitief keerden in het voordeel van de geallieerden.

Een dramatische Brits-Franse aanval in de omgeving van Amiens bracht de ommekeer aan het Westelijke front. Met de steun van 450 tanks werd een ware ravage aangericht in de Duitse rangen. Ludendorff noemde de 8^e augustus dan ook niet voor niets ‘de zwarte dag van het Duitse leger’. In zijn hoofdkwartier te Spa verkondigde de Duitse kei­zer: "Wij hebben de grens van onze krachten bereikt..." De Duitse oorlogsmoe­heid steeg naar ongekende hoogten, terwijl de geal­lieerden zich, onder de algemene leiding van de Franse maar­schalk Ferdinand Foch, vol vertrouwen opmaakten voor de eind­afre­kening. In de laatste zomermaand volgde er een reeks geallieerde aan­vallen over bijna de hele breedte van het westelijke front en Foch zou het initi­atief niet meer uit handen geven.

07-08-2018 om 03:22 geschreven door janhuijbrechts  

Vandaag een gedicht dat Carl Zuckmayer  (1896-1977) in 1917 schreef.  Deze Duitse oorlogsvrijwilliger  werd  met werken als Schinderhannes en Der Hauptmann von Köpenick één van de belangrijkste dramaturgen van zijn generatie.  Dit is zijn bitter-scherpe gedicht 1917

‘ Ik heb zeven dagen niet gegeten. / En een man voor zijn kop geknald. / Mijn scheenbeen is door luizen stukgevreten. / Straks ben ik eenentwintig lentes oud.

Ben ik bezopen, dan sla ik alle zeikers / keihard op hun smoel. Mijn zang is woede./ Waar ik me krab begint het fel te bloeden. / Mijn baar schiet uit als tuinkers.

Dan neem ik mijn zaad in mijn handen: / Europa’s toekomst, zwartgekorreld gewoel - / Een God verzuipt in het slijk van de paddenpoel ! / Ik schijt mijn testament op alle wanden.

05-08-2018 om 09:41 geschreven door janhuijbrechts  

Vandaag gaat officieel de webstek grensroute.eu online. Deze webstek is integraal gewijd aan een lange afstand fietsroute die volledig in het teken staat van – het te lang vergeten, mr o zo fascinerende – verhaal van de Dodendraad.  U fietst van  het Drielandenpunt tot aan de Noordzee langs het oude tracé van deze dodelijke grensafscheiding. Een project van de Stichting Verhalis in samenwerking met Grote Routepaden.  In februari 2019 verschijnt de bijbehorende Fietsgids tijdens de Fiets- en Wandelbeurs in Gent.

Alle info op:

http://www.grensroute.eu

01-08-2018 om 06:05 geschreven door janhuijbrechts  

Op 24 juli was het precies een eeuw geleden dat de 25-jarige Minderhoutenaar Jan Frans Goetschalckx sneuvelde in Kaaskerke. Jan Goetschalckx was een ongehuwde zoon van Corneel Goetschalckx en Maria Cornelia Tilburghs. Voor hij bij het uitbreken van de oorlog werd gemobiliseerd was hij landbouwer en woonde hij nog in bij zijn ouders.

Goetschalckx was korporaal in de 2^e compagnie van het 1^e bataljon in het 8^e Linieregiment. Een eenheid, waarin heel wat mannen uit de Noorderkempen dienst deden. Hij werd in de eerste lijn, ter hoogte van de IJzerdijk in Kaaskerke, dodelijk gewond door granaatscherven of zoals zijn militair stamboek specificeerde: ‘open breuken aan beide benen, meerdere wonden aan rechterarm, linkerhand en onderkaak’. Hij bezweek ter plekke aan de opgelopen kwetsuren, nog voor hij naar een eerste hulp-post kon worden geëvacueerd. Twee dagen later werd hij begraven op de militaire begraafplaats van Hoogstade waar hij nog steeds ligt.

01-08-2018 om 05:37 geschreven door janhuijbrechts  

Eergisteren bracht ik een citaat uit ‘De Heuvel’ van Willy Spillebeen. Wie dit leest begrijpt de symboolwaarde die deze Menense auteur hecht aan Troje als metafoor voor oorlog in de breedste betekenis van het woord.

Mythe

Vier populierenrijen

geplant in drassig weiland

mijn zuilengalerijen

op Ithaka het eiland

waarrond de groene golfslag

van de bossen schuimde.

Ik voer uit die voortijd weg

doorheen de dreef der zuilen

naar mijn geschiedenis.

Sindsdien geschiedde het

door boomzagen en bijlen

dat het eiland ruïne is.

Ik weiger te begrijpen

wat mythe werd in het land

waar ik als toerist zal sterven:

dat iedere boom die viel

bestemd werd voor de velgen

van een nieuw wagenwiel

Een strijdwagen nà Troje.

(Uit: Voorbij de populieren. Gedichten. Tielt/Bussum 1982, Lannoo,/De golfbreker.)

29-07-2018 om 05:37 geschreven door janhuijbrechts  

Aan de rand van de grote CWGC-site Bailleul Coummunal Cemetery & Extension ligt een Frans militair ereperk waar vooral gesneuvelde inwoners van het Frans-Vlaamse grensstadje Belle / Bailleul een laatste rustplaats kregen. Een van hen was Oscar Clovis Dewinter, die op 14 september 1885 in Belle was geboren. Op de gebarsten geëmailleerde foto bij zijn grafkruis lijkt hij, in zijn paasbeste pak gestoken en ondanks de ongetwijfeld ongemakkelijk zittende hoge kraag, hoopvol de toekomst tegemoet te kijken maar daar besliste la Grande Guerre anders over. Hij behoorde tot de militieklas van 1905 en had zich in Duinkerke aangemeld om er zijn legerdienst in het garnizoen van het 110^e Régiment d‘ Infanterie te vervullen. Hij werd in de rangen van deze eenheid gemobiliseerd op 2 augustus 1914 en maakte onder meer de zomercampagne van ’14 in ons land, de hel van Verdun in 1916 en de gevechten aan de Somme in 1917 mee. Dewinter sneuvelde op 26 november 1917 in Vlaanderens Velden. Hij trof zijn noodlot in Mangelare tussen Bikschote en Poelkapelle. In 1919 werden zijn stoffelijke resten herbegraven in zijn geboortestad.

28-07-2018 om 08:01 geschreven door janhuijbrechts  

Wat men over de alom bejubelde en de literaire hemel ingeprezen Stefan Hertmans ook mag beweren, de Menense auteur Willy Spillebeen (°1932) blijft naar mijn smaak dé grootste naoorlogse verteller van de Grote Oorlog in het Nederlands taalgebied. Romans als ‘De Vossejacht’, ‘Herinneringen aan de toekomst’ of ‘De Heuvel’ zijn gevormd uit de stugge  blauwe klei van het Ieperse en ademen een sfeer uit die Hertmans  -tot nu toe- niet heeft kunnen treffen. Spillebeens vaak rauwe en ongekunstelde klankkleur getuigt van een authenticiteit  die ik benijd…

Een fragment uit ‘De Heuvel’ (2002): ‘Vanaf datzelfde heuveltje dat ze Höhe 60 noemden, zouden de vijandelijke troepen enkele jaren later hunkerend naar Ieper kijken. En vanuit Ieper dat ze Wipers noemden, zouden de troepen van de vrienden al even hunkerend naar dat vervloekte, onooglijke heuveltje kijken dat ze Hill 60 noemden.

Zo hadden de Grieken vele eeuwen geleden naar Troje gekeken. En dit hedendaagse ‘Troje’, voor de vrienden een heuveltje en voor de vijand een versterkt stadje, was in beide gevallen net zo klein of net zo groot als het toenmalige Troje was geweest. En het was al net zo oninneembaar. Vriend zowel als vijand zou proberen om zijn Troje te veroveren. Eerst boven de grond. En toen dat niet lukte, dan maar onder de grond. En toen gebeurde er een averechtse transmutatie : mensen werden mollen ! eerste hier, en later ook elders in de hele frontstreek. En velen samen weren één reusachtige, dol wordende mol… Twee vijandige mollen die elk van een kant aan het graven gingen in een wedloop tegen de tijd…’    

27-07-2018 om 07:10 geschreven door janhuijbrechts  

Lodewijk Van Nueten, de burgemeester van het grensdorp Meerle  –nu een deelgemeente van de stad Hoogstraten- hield sinds het uitbreken van de Grote Oorlog een intrigerend en ultrageheim dagboek bij, waarover ik eerder op deze blog al geschreven heb. Vanaf 4 augustus tot en met 23 december kan u in het Stedelijk Museum op het sfeerrijke Begijnhof van Hoogstraten terecht voor de tentoonstelling Herr Bürgermeister – De geheime dagboeken van Lodewijk Van Nueten (1914-1918). Deze tentoonstelling biedt u de unieke kans om kennis te maken het leven van één van de weinige gemeenten die vier jaar lang waren geprangd tussen rijksgrens en Dodendraad. Het spreekt vanzelf dat ik deze tentoonstelling warm aanbeveel….

25-07-2018 om 13:21 geschreven door janhuijbrechts  

Gisteren was het 21 juli – de hopelijk laatste tricolore opstoot van het jaar - en daarom vandaag gepast een gedicht dat de Turnhoutse oorlogsvrijwilliger Ward Hermans een eeuw geleden schreef terwijl hij aan de Orne in een strafpeloton met negen andere van het front verwijderde Vlaamsgezinden hout moest hakken voor de Franse oorlogsindustrie. Momenteel ben ik bezig met het finaliseren van een boek  over de strafkampen en gevangenissen in Frankrijk waar Belgische militairen in terecht kwamen tijdens de Grote Oorlog.

SLAAT DE LEEUWEN UIT HUN SCHILD

Als de voogden al te lang / U schoppen en belagen; / En als ge wordt op laagsten rang / als slavenvolk geslagen;

Als ge al te lang uw hoofden bukt; / Als ge al te lang reeds wordt verdrukt ; / Als ge al te lang reeds wort gedrild; / Slaat dan de leeuwen uit hun schild !

Want hij, die ’t langer nog verkropt, / Die wordt den mond voor goed gestopt; / Die ’t onrecht duldt uit schrik en zwijgt / en op den hoop toe nog slagen krijgt; / Die is het slaaf-zijn weerd !

Daarom, mijn Volk, wilt wat gij wilt / En geeft men u niet wat ge wilt / Slaat dan de leeuwen uit hun schild !

22-07-2018 om 06:37 geschreven door janhuijbrechts  

Deze groepsfoto uit het IWM-archief werd op 1 oktober 1917 gemaakt van een groep mannen van het 4^e  bataljon King’s Own Yorkshire Light Infantry terwijl ze in Wieltje even pauzeerden op de terugweg van de frontlinie. Amper een week later, op 9 oktober 1917 namen dezelfde mannen, in het raam van de Derde Slag om Ieper, deel aan de aanval op Poelkapelle. Tijdens deze aanval sneuvelden binnen minder dan een uur vader en zoon Moorhouse. Majoor Harry Moorhouse, DSO was als dienstdoend luitenant-kolonel, bevelhebber van het bataljon. Zijn zoon Ronald MC was kapitein in hetzelfde bataljon (2^e van rechts op het bijgevoegde familiekiekje). Harry Moorhouse was een beroepsmilitair die zich onder meer onderscheiden had tijdens de Boerenoorlog in Zuid-Afrika. Op 12 april 1915 werd hij gedecoreerd met de Distinguished Service Order voor zijn moedig gedrag tijdens de Eerste Slag om Ieper. Zijn zoon Ronald had zich bij het uitbreken van de oorlog als vrijwilliger gemeld.  Op die bewuste 9^e oktober behoorde het 4^e bataljon KOYLI’s tot de reserve van de 49^e Divisie en had het, althans in theorie, niet in actie moeten komen. Toen de aanvallende troepen echter werden opgehouden door een ongemeen felle artilleriebarrage en zware verliezen hadden geleden, kreeg het 4^e bataljon de opdracht naar voor te gaan. Op weg naar het eerste objectief, Kronprinz Farm, tussen ’s Graventafel en Mosselmarkt werd Ronald dodelijk gewond terwijl hij zijn mannen aanvoerde. Toen Harry dit vernam verliet hij zijn hoofdkwartier op zoek naar een dokter. Hij sneuvelde een paar minuten later bij Fleet Cottage toen hij in het hoofd werd geschoten door een Duitse scherpschutter. Na de slag konden hun lichamen niet meer worden geborgen en staan ze bijgevolg op het Memorial to the Missing op Tyne Cot Cemetery

Harry’s achterkleindochter  Rebeca Lisle legt een emotionele getuigenis af over haar familieleden:

https://youtu.be/MTzGLz9L6OY

21-07-2018 om 14:51 geschreven door janhuijbrechts  

Cabaret Rouge Military Cemetery in Souchez is één van die CWGC-sites waar ik écht uren heb doorgebracht. Het is zonder twijfel één van meest interessante necropolisen in Frans-Vlaanderen. Het is, om te beginnen, de grootste Britse militaire begraafplaats in de regio rond Arras en, na Etaples, de grootste in Frankrijk. Tot voor een paar jaar fungeerde Cabaret Rouge als een ‘Open Cemetery’ wat betekende dat er nog stoffelijke resten werden bijgezet die in de ruime regio werden gevonden. Het merkwaardige, veelzijdige ontwerp van deze site is van Sir Frank Higginson (°1890), een Canadese IWGC-achitect die daadwerkelijk dienst had gedaan tijdens de Grote Oorlog. De naam van deze begraafplaats verwijst naar een café-restaurant, het Cabaret Rouge dat hier stond voor het in maart ’15 aan puin werd geschoten. Op deze site worden 7.660 gesneuvelden -waaronder 4 Duitsers- herdacht, waarvan er slechts 3.187 met naam bekend zijn. Toen de Fransen in maart 1916 deze sector overdroegen aan de Britten, duurde het niet lang voor hier de eerste gesneuvelden werden begraven. Tot augustus 1917 waren het vooral eenheden van de 47^e (London) Division en het Canadese Korps die hier hun gevallen kameraden aan de aarde toevertrouwden. 

Ik zal op deze blog nog een paar keer op deze begraafplaats terugkomen maar vandaag geef ik een literaire link met deze site. In zijn, alweer uit 1996 stammende verhalenbundel Over het Kanaal bracht de Britse sterauteur Julian Barnes het verhaal Immermeer over de hoogbejaarde zuster van Sammy Moss die ieder jaar zijn graf op Cabaret Rouge kwam bezoeken.  Ongetwijfeld een fictieve figuur want er liggen in werkelijkheid op Cabaret Rouge twee Mossen begraven mar geen Sam of Samuel. Second Lieutenant Howard James Moss ligt in XXVI G 47 en zijn collega Second Lieutenant Percy William Moss in VII N 19.

Een fragment: ‘En dan, de volgende morgen, terwijl de dauw nog op het gras lag, vertrok ze stijf van verdriet naar Cabaret Rouge. Daar vond ze troost in eenzaamheid en natte knieën. Praten tegen Sam deed niet meer; alles was al tientallen jaren eerder gezegd. Het hart ha zich uitgesproken, de verontschuldigingen waren gemaakt, de geheimen prijsgegeven. Huilen deed ze ook niet meer; ook dat was voorbij. Maar de uren die ze met hem op Cabaret Rouge doorbracht, waren de essentieelste van haar leven. Dat was altijd zo geweest.

Bij Cabaret Rouge maakte de D37 de scherpe, herinnerende bocht die ervoor zorgde dat je uit eerbied snelheid minderde, je aandacht vestigde op de fraaie, koepelvormige porticus van brigadegeneraal sir Frank Higginson die niet alleen dienst doet als toegangspoort maar ook als herinneringsboog. Vanaf de porticus daalde het begrafenisterrein eerst steil af en daarna liep het weer op naar het staande kruis waaraan niet Christus hing maar een ijzeren zwaard. Cabaret Rouge, symmetrisch en amfitheatergewijs aangelegd telde 6676 Britse soldaten zeelieden, mariniers en luchtmachtmilitairen; 732 Canadezen, 223 Australiërs, 42 Zuid-Afrikanen, 7 Nieuw-Zeelanders, 2 militairen van de Royal Guernsey Light Infantry, 1 Indiër, 1 militair van een onbekende eenheid en 4 Duitsers. Het bevatte ook, of juister gezegd, hier was ook eens uitgestrooid, de as van brigadegeneraal sir Frank Higginson, de secretaris  van het Imperiale Oorlogsgraven Comité die in 1958 op achtenzestigjarige leeftijd was overleden. Het was een gebaar waar waarachtige loyauteit en gedenking uit sprak. Zijn weduwe, lady Violet Lindsley Higginson, was vier jaar later overleden en ook haar as was hier uitgestrooid. Zij wel ! Waarom zou de vrouw van een brigadegeneraal, een militair die afgezien van alles wat hij in de Grote Oorlog had gedaan er niet de dood in had gevonden, zo’n benijdenswaardige en loffelijke begrafenis mogen hebben, terwijl een dergelijke troost werd ontzegd aan de zuster van een van die soldaten die door de lotswendingen van de oorlog op het veld van eer waren gevallen ? Het Comité had tot tweemaal toe haar rekwest afgewezen met de mededeling dat een militaire begraafplaats niet was bestemd voor de as van een burger. De derde keer dat ze hun schreef, waren ze minder beleef geweest, hadden ze haar bruusk naar hun vorige brieven verwezen.’   

18-07-2018 om 05:29 geschreven door janhuijbrechts  

Je kan ze hier en daar nog vinden. Foto’s bij graven van gesneuvelde militairen. Heel ersoonlijke, bijna intieme herinneringen, die de dood ineens een gelaat geven. Volledig in overtreding  met de reglementen werd door de nabestaanden van soldaat Jozef Wuyts een geëmailleerde portretfoto aangebracht op zijn grafzerk op  de militaire begraafplaats in Adinkerke. Josephus Ludovicus Wuyts was een ongehuwde zoon van Ludovicus Wuyts en Maria Vervoort. Hij behoorde tot de militieklas van 1914 en was dus in opleiding toen de oorlog uitbrak. Jef Wuyts woonde nog bij zijn ouders in de Heilig Geeststraat 5 in Geel en was voor hij in dienst moest fabrieksarbeider. Hij was soldaat in het 12^e Linieregiment en diende in de 11^e compagnie van het 3^e bataljon van deze eenheid toen het noodlot hem trof. Op 30 juni 1916 werd hij in de sector Diksmuide in de nek geschoten door een Duitse sluipschutter. Met ‘doorgesneden ruggemerg ter hoogte van de zevende halswervel’ zoals zijn stamboekdossier verduidelijkt, werd hij meteen naar het operatiekwartier van het militair hospitaal Cabour in Adinkerke geëvacueerd. Ruim een maand later, op 8 augustus om precies te zijn, bezweek hij, 22  jaar oud, in datzelfde hospitaal aan zijn verwonding.  Twee dagen later werd hij begraven op de militaire begraafplaats van Adinkerke.

16-07-2018 om 04:15 geschreven door janhuijbrechts  

Vorige week heb ik in ‘Zondag Frontpoëziedag’ even stilgestaan bij Anton Van Wilderode. Vandaag breng ik in deze rubriek zijn IJzerbeevaartgedicht ‘De doden met hun ogen van aarde’:

‘De doden met hun ogen van aarde / met handen en voeten van gras / zijn de stilste doden der wereld / Zij zijn gelijk  halmen en aren / verbaas zonder woede gevallen / de weerloze akker van Vlaanderen / ligt van hun aanwezigheid vol

Zij roepen hun boodschap van vrede / met wrede verhakkelde monden / met modderspatten en wonden /  De levenden moeten het weten / het nooit meer moedwillig vergeten / terwijl zij ademen eten / in het heilig rijk der gezonden’

15-07-2018 om 06:50 geschreven door janhuijbrechts  

In mijn zoektocht naar individuele gedenktekens langs het gewezen Westelijke front heb ik mij niet beperkt tot Vlaanderens velden. Op 31 maart 1916 stortte in de omgeving van het Hospice de Montreuil bij Laon een Frans vliegtuig neer dat was neergehaald tijdens een luchtgevecht.  De twee inzittenden, waarnemer luitenant Jean Moinier, een gewezen cavalerie-officier en piloot Frédéric Quellenec, een gewezen onderofficier van de artillerie, waren op slag dood en werden door de Duitsers begraven op de begraafplaats Saint-Amand, waar ze vanaf begin april 1915 een eigen, Duits ereperk hadden aangelegd.  Na de oorlog bewogen de ouders van Quellenec hemel en aarde om het lichaam van hun zoon te mogen herbegraven op de plaats waar hij omkwam. Blijkbaar met succes want vandaag ligt hij naast de D 131 begraven onder een simpele arduinen steen met volgend opschrift dat in een notendop zijn laatste levensjaren omschreef: ‘Frédéric Quellenec, ingénieur, brigadier d‘artillerie, pilote aviateur, escadrille n° 12. Tué glorieusement en combat aérien le 31 mars 1916 à l’âge de 28 ans, repose ici, à la place ou tomba son avion’.

13-07-2018 om 12:04 geschreven door janhuijbrechts  

Vandaag is het 11 juli, Guldensporenfeest. Precies 100 jaar geleden greep de Frontbeweging, de clandestiene organisatie van Vlaamsgezinden aan het IJzerfront, deze dag aan om voor de laatste maal naar buiten te treden met een stunt. In navolging van vorige Open Brieven werd op 11 juli 1918 een pamflet Aan de Vlaamsche Soldaten gericht.  Dit pamflet, dat op enkele duizenden exemplaren werd verspreid, verwees naar de eerste Open brief aan de koning die exact een jaar eerder was verschenen en getuigde van de groeiende frustratie: ‘Twaalf maanden hebben wij opnieuw gevaar gedragen, 12 maanden opnieuw zakjes gevuld, 12 maanden opnieuw aan willekeurige straffen blootgestaan, 12 maanden opnieuw van nieuws beroofd van ouders, vrouw en kinderen, 12 maanden opnieuw de volste mate van het menschelijk lijden geleden, het offensief hebben wij meegemaakt en Vlaamsch bloed ten beste gegeven. Honderden en honderden onzer Vlaamsche jongens zijn gesneuveld, een nieuwen winter hebben we doorstaan met al zijn sneeuw en regen, opnieuw dagen en nachten geleden wijl we aan Vlaanderen dachten. We leefden als echte slaven, meenend, lichtgeloovigen die we waren, met ons lijden ons recht af te koopen.’

Maar tegelijkertijd getuigde dit pamflet opnieuw van het groeiende zelfbewustzijn en radicalisme van de auteurs die de regering openlijk uitdaagden. Het lijkt mij gepast om deze woorden vandaag opnieuw in herinnering te brengen: ‘Maar weet het wel, Heeren, iedere dag, ieder oogenblik van ons leven is een schreeuwende grief. We trotseeren U en hier staat Vlaanderens jonge wacht. Eens komt de dag dat wij, de verdachten, de vervolgden, de gestraften, de Vlaamsche IJzerjongens, u bij den schabbernak vatten, u, verheerlijkers van kleine volken in andere landen, van volksrechten die niet de Vlaamsche zijn. Hand in hand met onze Waalsche broeders, die onzen strijd kennen en steunen, nog met bloed bedekt en fier op onzen strijd zullen wij U om rekenschap vragen en als vuige honden aan de deur schoppen.’    

11-07-2018 om 04:50 geschreven door janhuijbrechts  

Vorige week werd op een aantal plaatsen in de Lage Landen herdacht dat Anton Van Wilderode, nom de plume van priester, dichter, classicus en leraar Cyriel Paul Coupé precies een eeuw geleden werd geboren en twintig jaar geleden overleed. Hij verwierf niet alleen faam met zijn poëtisch -elegisch oeuvre maar ook bijvoorbeeld met zijn erg geslaagde Vergilius-vertalingen. Van Wilderode behoorde tot de generatie dichters die ietwat verloren liep tussen de Vormen-poëzie en de wilde experimenten van de Vijftigers. Toch wist hij zich moeiteloos staande te houden met zijn heldere zeggingskracht en romantisch bewogen lyriek. Ik leerde hem, zoals zo veel anderen, kennen door zijn gedragen bindteksten en gelegenheidsgedichten voor de Vlaams-nationale Zangfeesten en vooral de IJzerbedevaarten. Combatief, sociaal bewogen en met een sterke zeggingskracht gaf hij niet alleen telkens opnieuw vorm aan zijn Vlaams-nationale ideaal maar vertolkte hij ook zijn grote dankbaarheid voor de generaties die ons voor waren gegaan.  

Mijn ouwe kameraad Gust Peters zal het me wellicht niet euvel duiden als ik vandaag ter ere van deze onvergetelijke dichter in deze rubriek zijn mooie ‘In Memoriam Anton Van Wilderode’ publiceer

Hij was hier, onder ons, de zanger van de aarde / door hem geademd tot de laatste dag / Hij was degene die in woorden hoop bewaarde / en ver voorbij de einder het ochtendgloren zag / weemoedig neergelegd in strofe en refrein

Doorleefd het sierlijke bestaan van steden / en dorpen duurzaam waar moerbeibomen staan / in licht van steeds opnieuw een dag van Eden / wijl in het najaar men naar Hellas toe moet gaan / waar in het land der mensen de zon als immer schijnt

Wacht dan, laatavondlijk, een tent van tamarinde / voor wie de dag begon bij droefheid van een puin / valt rond een vlinderboom nog kleurenpracht te vinfen / klinkt van de overoever reeds een zacht gefluit / aanhoor het land, het éne, dat slechts ons land kan zijn

08-07-2018 om 06:49 geschreven door janhuijbrechts  

Eén van de boeken waar ik al enkele jaren aan werk is een studie over de rol die de hoofdzakelijk uit Bretoenen bestaande Brigade Marinefuseliers onder bevel van contre amiral Ronarc’h heeft gespeeld bij de verdediging van het bruggenhoofd Diksmuide in oktober-november 1914. Niet écht au sérieux genomen door het Franse opperbevel wisten de démoiselles aux pompons rouges, niet alleen tegen alle verwachtingen in, stand te houden tegen een numeriek veel sterkere vijand maar droegen ze ook ontegensprekelijk bij tot het consolideren van het IJzerfront. In dit, bij tij en wijle erg grappige filmpje krijgt u een frisse kijk gepresenteerd op het heroïsche verzet van ar Vrigadenn  Ronarc’h e Dixmude. Omwille van het feit dat geschiedenis niet altijd gortdroge kost moet zijn, warm aanbevolen.:

https://youtu.be/lYIo6SKwKec .    

07-07-2018 om 06:58 geschreven door janhuijbrechts  

Loker Churchyard Cemetery is een kleine begraafplaats van de CWGC in de schaduw van de Sint- Petruskerk in Loker. Tussen de 215 gevallenen uit het Britse Gemenebest die hier een laatste rustplaats kregen ligt in graf 1 C 13 in het perk aan de noordzijde van de kerk, de Ier R. Regan. Deze 17-jarige militair, een oorlogsvrijwilliger uit Ballinasloe in County Galway diende als Lance Corporal in het 8^e bataljon van het Royal Inniskillings Fusliers. Een eenheid die onderdeel uitmaakte van de 49^e Infantry Brigade, die op haar beurt organiek bij de 16^e (Irish) Division was ingedeeld. Hij sneuvelde op 29 mei 1917 tijdens een artilleriebeschieting van zijn kampplaats in Loker. In deze periode waarin zijn eenheid zich opmaakte om een paar dagen later deel te nemen aan de stormaanval op Wijtschate, waren beschietingen schering en inslag.

06-07-2018 om 04:45 geschreven door janhuijbrechts  

‘In the attempt to capture Ypres, by this time an obsession with him, the Kaiser had flung in crack regiments of Bavarians, Saxons, Landwehr an Landsturm; sacrificing German soldiers at staggering rate, he used and lost recruits with as little as two months service – many of them beardless youths, whose military service had so far consisted only of learning to do the goose-step, and had not include more than rudimentary instruction in musketry or trench warfare. The Prussian War Staff were notorious for their disregard for human life, but they must later have regretted that so much of the fine flower of German youth had been frittered away in those futile attacks at Ypres…’

Uit: ‘Wipers’ door Tim Carew (1974)

06-07-2018 om 03:59 geschreven door janhuijbrechts  

In mijn queeste op zoek naar individuele WO I –gedenktekens, vandaag wellicht één van de bekendste. In de licht heuvelachtige omgeving van wat ooit Sanctuary Wood was, ligt in de schaduw van de Canadalaan, een dreef met Canadese esdoornbomen, de gelijknamige CWGC-begraafplaats. Net links van deze site bevindt zich een alleenstaand herinneringsmonument voor een Britse officier. Op een verhoog met twee treden staat een kleine, ietwat gebogen sokkel met daarop een erg fraai gesculpteerd Keltisch ‘high cross’ dat versierd werd met traditionele vlechtwerkbanden in vlakreliëf. Het werd in mei 1921 opgericht bij het felomstreden kasteeltje van Hooge op de plaats waar vermoedelijk 2nd. Lieutenant  Thomas Hadley Keith Rae van het 8th. bataljon van the Rifle Brigade op 30 juli 1915 sneuvelde. Rae kwam om bij de eerste aanval op ons grondgebied met een nieuw, experimenteel wapen: de vlammenwerper.

Rae’s lichaam werd nooit teruggevonden en daarom werd het herdenkingskruis op initiatief van zijn familie opgericht op de plaats waar hij voor het laatst levend werd gezien. In 1966 lieten de eigenaars van het kasteel Hooge het monumentje  overplaatsen naar de begraafplaats van Sanctuary Wood.

04-07-2018 om 14:44 geschreven door janhuijbrechts