1918 was een jaar waarin sommige van de grootste War Poets, denken we maar aan Wilfred Owen of Isaac Rosenberg, het leven lieten. Vandaag breng ik in ‘Zondag Frontpoëziedag’ Rosenbergs’ beklijvende Dead Man’s Dump.

              The plunging limbers over the shattered track

              Racketed with their rusty freight,

              Stuck out like many crowns of thorns,

              And the rusty stakes like sceptres old

              To stay the flood of brutish men

              Upon our brothers dear.

              The wheels lurched over sprawled dead

              But pained them not, though their bones crunched,

              Their shut mouths made no moan.

              They lie there huddled, friend and foeman,

              Man born of man, and born of woman,

              And shells go crying over them

              From night till night and now.

              Earth has waited for them,

              All the time of their growth

              Fretting for their decay:

              Now she has them at last!

              In the strength of their strength

              Suspended--stopped and held.

              What fierce imaginings their dark souls lit?

              Earth! have they gone into you!

              Somewhere they must have gone,

              And flung on your hard back

              Is their soul's sack

              Emptied of God-ancestralled essences.

              Who hurled them out? Who hurled?

              None saw their spirits' shadow shake the grass,

              Or stood aside for the half used life to pass

              Out of those doomed nostrils and the doomed mouth,

              When the swift iron burning bee

              Drained the wild honey of their youth.

              What of us who, flung on the shrieking pyre,

              Walk, our usual thoughts untouched,

              Our lucky limbs as on ichor fed,

              Immortal seeming ever?

              Perhaps when the flames beat loud on us,

              A fear may choke in our veins

              And the startled blood may stop.

              The air is loud with death,

              The dark air spurts with fire,

              The explosions ceaseless are.

              Timelessly now, some minutes past,

              Those dead strode time with vigorous life,

              Till the shrapnel called `An end!'

              But not to all. In bleeding pangs

              Some borne on stretchers dreamed of home,

              Dear things, war-blotted from their hearts.

              Maniac Earth! howling and flying, your bowel

              Seared by the jagged fire, the iron love,

              The impetuous storm of savage love.

              Dark Earth! dark Heavens! swinging in chemic smoke,

              What dead are born when you kiss each soundless soul

              With lightning and thunder from your mined heart,

              Which man's self dug, and his blind fingers loosed?

              A man's brains splattered on

              A stretcher-bearer's face;

              His shook shoulders slipped their load,

              But when they bent to look again

              The drowning soul was sunk too deep

              For human tenderness.

              They left this dead with the older dead,

              Stretched at the cross roads.

              Burnt black by strange decay

              Their sinister faces lie,

              The lid over each eye,

              The grass and coloured clay

              More motion have than they,

              Joined to the great sunk silences.

              Here is one not long dead;

              His dark hearing caught our far wheels,

              And the choked soul stretched weak hands

              To reach the living word the far wheels said,

              The blood-dazed intelligence beating for light,

              Crying through the suspense of the far torturing wheels

              Swift for the end to break

              Or the wheels to break,

              Cried as the tide of the world broke over his sight.

              Will they come? Will they ever come?

               Even as the mixed hoofs of the mules,

              The quivering-bellied mules,

              And the rushing wheels all mixed

              With his tortured upturned sight.

              So we crashed round the bend,

              We heard his weak scream,

              We heard his very last sound,

              And our wheels grazed his dead face.

07-01-2018 om 12:00 geschreven door janhuijbrechts  

Ook in 2018 zal ik aandacht blijven besteden aan de kind-soldaten, de 15-, 16- en 17-jarigen die ondanks de wettelijke restricties toch naar de slachtvelden van de Grote Oorlog werden gestuurd en er veel te jong om het leven kwamen. Ik heb intussen een kleine 300 van hun graven gesitueerd in de Ieperse Salient en Frans-Vlaanderen en zal hun schrijnende verhalen op deze blog blijven brengen.

Gunners Farm Cemetery is één van die CWGC-begraafplaatsen  die niet al te vaak worden bezocht.  De site nodigt ook niet echt uit tot een bezoek. Deze begraafplaats ligt ietwat afgelegen,  naast een drukke weg in Komen/Waasten en er is nauwelijks parkeerplaats.  Gunners Farm werd in juni ’15 aangelegd door de begraafploegen van het 9^e Bataljon van het Essex Regiment en het 7^e Bataljon van het Suffolk Regiment. Eén van de eerste gesneuvelden die hier een laatste rustplaats kreeg was Christopher Mantel Wren. Deze militair uit Lowestoft was amper 17 jaar oud toen  hij op 2 augustus 1915 viel.  Christopher Wren had zich in augustus ’14 als oorlogsvrijwilliger gemeld en kwam terecht bij het 7^e bataljon van het Suffolk Regiment, een van de eenheden van Kitcheners ‘New Army’. Dit Bataljon werd in de zomer van ’14 geformeerd in Bury St. Emonds en werd als een onderdeel van de 12^e Eastern Division opgeleid. Nadat zijn training was afgerond, kwam Christopher Wren op 30 mei ’15 aan in de haven van Boulogne en nog geen week later zat hij al in de loopgrachten in Noord-Frankrijk. Op 23 juni verkaste hij met zijn compagnie  naar de sector van Ploegsteert. Amper een maand later werd hij in het Bos van Ploegsteert gedood. Deze kind-soldaat werd vooraan de site begraven in graf A 5 onder een zerk met het epitaaf ‘Who dies if England wins’. Het was een troostende gedachte dat iemand, niet lang voor we in de nazomer van 2016 zijn graf bezochten, een ruiker op zijn graf had achtergelaten.

Op Gunners Farm ligt overigens nog een 17-jarige begraven. Stephen William Thompson was een soldaat bij de Schotse Highland Infantry toen hij op 30 april ’16 sneuvelde. Hij ligt begraven in Q 10.

04-01-2018 om 10:20 geschreven door janhuijbrechts  

Gekruide kamperfoeliegeur  / een stokroos in zijn volle fleur / Een late vlinder bij het perk  / een buurman op z’n veld aan ’t werk /

Een kater die zich zalig zont   / Een smaak van honing in de mond /

Een maaltijd  rijk en naar den aard / waarbij geen knoflook werd gespaard / Een kleine kring van vrienden  die / verslingerd zijn aan poëzie  / Dat alles, met een goed glas wijn / behoort ons daaglijks nieuws te zijn…                                               Jan Greshoff (1888-1974)

01-01-2018 om 12:37 geschreven door janhuijbrechts