Vorige week heb ik in ‘Zondag Frontpoëziedag’ even stilgestaan bij Anton Van Wilderode. Vandaag breng ik in deze rubriek zijn IJzerbeevaartgedicht ‘De doden met hun ogen van aarde’:

‘De doden met hun ogen van aarde / met handen en voeten van gras / zijn de stilste doden der wereld / Zij zijn gelijk  halmen en aren / verbaas zonder woede gevallen / de weerloze akker van Vlaanderen / ligt van hun aanwezigheid vol

Zij roepen hun boodschap van vrede / met wrede verhakkelde monden / met modderspatten en wonden /  De levenden moeten het weten / het nooit meer moedwillig vergeten / terwijl zij ademen eten / in het heilig rijk der gezonden’