De Engelse essayist en novelleschrijver Edward Thomas (1878-1917) was 37 jaar oud toen hij in juli 1915 vrijwillig dienst nam in het regiment Artists Rifles. Door zijn leeftijd, het feit dat hij gehuwd en vader van drie kinderen was, kwam hij helemaal niet in aanmerking voor legerdienst maar hij voelde zich wellicht moreel verplicht nadat één van zijn vrienden, de Amerikaanse dichter Robert Frost in zijn gedicht ‘The Road Not Taken’ in weinig verhullende termen de draak had gestoken met Thomas’ besluitloosheid… Aanvankelijk bleef hij in een opleidingskamp in Engeland waar hij al snel korporaal werd. In november 1916 kreeg hij een aanstelling tot second lieutenant in de Royal Garrison Artillery en een paar maanden later werd hij naar het front gestuurd. Kort na zijn aankomst in Frankrijk sneuvelde hij. Op 9 april ’17, tweede Paasdag, werd hij dodelijk getroffen bij Arras. Hij werd begraven op de CWGC-site in Agny waar hij tot op de dag van vandaag rust in graf  C – 43. Hoewel hij heel wat minder bekend is als Owen of Sassoon, blijft zijn werk nog steeds overeind staan en behoort hij zonder enige twijfel tot de sterkste dichters van zijn generatie.

This is No Case of Petty Right or Wrong

This is no case of petty right or wrong
That politicians or philosophers
Can judge. I hate not Germans, nor grow hot
With love of Englishmen, to please newspapers.
Beside my hate for one fat patriot
My hatred of the Kaiser is love true:--
A kind of god he is, banging a gong.
But I have not to choose between the two,
Or between justice and injustice. Dinned
With war and argument I read no more
Than in the storm smoking along the wind
Athwart the wood. Two witches' cauldrons roar.
From one the weather shall rise clear and gay;
Out of the other an England beautiful
And like her mother that died yesterday.
Little I know or care if, being dull,
I shall miss something that historians
Can rake out of the ashes when perchance
The phoenix broods serene above their ken.
But with the best and meanest Englishmen
I am one in crying, God save England, lest
We lose what never slaves and cattle blessed.
The ages made her that made us from dust:
She is all we know and live by, and we trust
She is good and must endure, loving her so:
And as we love ourselves we hate her foe.

18-09-2016 om 09:02 geschreven door janhuijbrechts  

15 September 1916 zorgde voor een nieuwe dodelijke primeur in de Eerste Wereldoorlog: Voor het eerst in de militaire geschiedenis werden tanks ingezet. De plaats van handeling was Flers-Courcelette waar de Britten een doorbraak probeerden te forceren voor hun vastgelopen Somme-offensief. Al in januari ’16 had het Britse opperbevel groen licht gekregen om  de eerste 100 van  hun prototype  Mark I - tanks in productie te nemen. Toch waren ze pas in september ’16 inzetbaar.

De opmars naar de aanvalsposities in de nacht van 13 op 14 september ‘16 werd op diverse plaatsen een chaos. Het zicht vanuit de tanks was bij nacht zeer slecht en door gebrek aan tijd en ervaring was slechts in een enkel geval gezorgd voor een verkenning van de te rijden route. Ook het lawaai van de volop aan gang zijnde beschietingen en de toestand van de vaak kapot geschoten ‘wegen’ die naar het front leidden, waren de commandanten en tankbestuurders volkomen vreemd. In sommige gevallen moesten de commandanten vanwege het slechte zicht en de slechte oriëntatie uitstappen om hun tank hoogst persoonlijk met behulp van een afgeschermde zaklantaarn naar hun startpositie te dirigeren.
Het was daarom geen wonder dat 17 van de 49 tanks die vanuit Bray-sur-Somme waren vertrokken, hun startpositie niet wisten te bereiken als gevolg van mechanische mankementen, ongelukken onderweg en, in één geval, door de hardnekkige weigering van een tankbestuurder om over een weg te rijden die bezaaid lag met lijken…

Bij het begin van de aanval in de vroege ochtenduren van 15 september ’16 bleken veel Duitsers compleet overdonderd door dit nieuwe ‘wonderwapen’ dat schijnbaar niet tegen te houden bleek. Maar dit verassingseffect ging gedeeltelijk verloren door de mechanische problemen die veel tanks parten speelden. De tanks die toch inzetbaar bleken hadden moeite de infanterie bij te houden, die oprukte vlak achter de artilleriebarrage. De drie aanvallende divisies namen, ondanks de gebrekkige ondersteuning door de tanks, de loopgraven en versterkte punten van de tussenliggende Duitse stellingen de een na de ander in bezit. Tussen de vijandelijke verdedigingswerken slaagden de tanks er uiteindelijk in de infanterie in te halen. In de buurt van Flers werd de Britse infanterie die zware verliezen had geleden, hevig onder vuur genomen, waardoor de aanval stagneerde. Vanuit de achterhoede kwam toen tank D17 al ratelend en schietend naar voren en rolde de hoofdstraat van het verwoeste Flers binnen, waar vaart werd geminderd en ze 'vuur spuwde uit zijn kanonnen'. Drie andere tanks, de D6, de D9 en de D16, waren evenwijdig hieraan aan de oostzijde de ruïnes van Flers binnengedrongen en bestookten de Duitse stellingen in de flank. Door deze gedurfde opmars van de tanks realiseerden de Britten zich plotseling wat de tanks hadden klaargespeeld waarop de manschappen juichend tevoorschijn kwamen uit hun dekking om achter de Dl7 aan, het opruimingswerk te voltooien. De Britten hadden een succes geboekt maar wisten dit niet te verzilveren omdat men had nagelaten cavalerie in te zetten die door de door de tanks veroorzaakte bres in de Duitse lijnen had kunnen infiltreren. Uit het oogpunt van technische ontwikkeling was deze tankaanval veel te vroeg gelanceerd en uit tactisch oogpunt verkeerd ingeschat. De Britse bevelhebber Haig verspeelde daarmee voor eens en voor altijd de kans op een totale verrassing en op de mogelijkheid op een beslissende doorbraak van het Duitse front.

15-09-2016 om 15:30 geschreven door janhuijbrechts  

Wanneer je zoals ik een paar weken geleden, op een late, zwoele zaterdagnamiddag Hospital Farm Cemetery bezoekt, kan je moeilijk anders dan onder de indruk geraken van deze kleine CWGC-site die aanschurkt tegen de eeuwenoude omwalling van de Hospitaalhoeve. Deze sfeerrijke kleine begraafplaats met rechthoekig grondplan aan de Hospitaalstraat in Elverdinge werd - naar een ontwerp van N.A. Rew - mogelijk aangelegd op de plaats waar de motte van deze, in de oorsprong uit de late middeleeuwen daterende hoeve van de Johannieter-Orde lag. Ze telt 115 Britse graven, waarvan 4 onbekenden en het graf - met lichtjes afwijkende zerk - van ene Marcel Top (°1897). Naar verluidt was deze Oostvleterenaar een knecht op de hoeve, die in augustus ’15 omkwam bij een beschieting. Een aantal van de gesneuvelden die hier een laatste rustplaats kregen bezweken in het veldhospitaal dat al in het begin van 1915 operationeel was in de nabijgelegen hoeve. De hoeve zelf werd grotendeels vernietigd bij een beschieting op 17 juni 1916. Op deze site kan ook de graven terugvinden van twee ‘kind-soldaten’. Albert Seal uit York, een soldaat uit het 5^e bataljon van het West Yorkshire (Prince of Wales’s Own) Regiment was amper 16 jaar oud toen hij zich als oorlogsvrijwilliger meldde. Op 23 juli 1915, nog geen maand na zijn 17^e verjaardag, werd hij dodelijk in het hoofd getroffen door een kogel. Hij rust nu in graf B - 16.

William Walton uit Pendleton was 15 jaar oud toen hij zich meldde. Hij sneuvelde als 16-jarige soldaat in het 2^e bataljon Lancashire Fusiliers op 22 juni ’15. Hij werd begraven in graf A - 2. Zijn twee jaar oudere broer James, soldaat in het 1^e bataljon Royal Irish Rifles was al op 9 mei ’15 gedood bij Ploegsteert. Zijn stoffelijke resten konden niet worden gevborgen en daarom wordt hij vandaag de dag herdacht op het Ploegsteert Memorial to the Missing’.  

14-09-2016 om 12:06 geschreven door janhuijbrechts