Op mijn blog van 15 september 2017 stond ik even stil bij de - bijna - verdwenen Duitse begraafplaats van Lens Salaumines. Intensive beschietingen hadden bijna het einde ingeluid van deze begraafplaats waar bijna 16.000 gesneuvelde Duitsers een laatste rustplaats kregen. In het raam van een boek dat ik momenteel schrijf over het 'vergeten front', zijnde de Grote Oorlog in Frans-Vlaanderen ben ik begin van de herfst langs deze site gepasseerd. Het is ongelofelijk hoe rustig en - vooral - stil het op deze begraafplaats, die nochtans midden in dit drukke stadje ligt, kan zijn. Alleen een grasmaaier van het personeel dat de begraafplaats onderhoudt werkte even als een stoorzender voor een verder perfect plaatje van rust en bezinning. En voor de mycologen onder ons: Deze plaats biedt in de herfst een ongeziene staalkaart aan lekkers... Graag deel ik met u een paar sfeerbeelden van deze bijzondere plek.
