In november 1916 schreef
de Franse societyfiguur, schrijfster en dichteres Anna, comtesse de Noailles
(1867-1933) het van symboliek bolstaande gedicht Verdun. Zij wordt
algemeen als de laatste Franse dichteres van de Romantiek beschouwd en dat is
zeker niet ten onrechte .
De grootste
naam ter wereld is omhuld met stilte;
Een nieuwe
dag breekt aan in grenzeloos Verdun.
De mannen
waren een voor een hierheen gekomen,
Stap voor
stap, dag na dag, seconde na seconde,
Ze gaven er
hun liefde, trots en stoïcijns.
Ze zijn
ingeslapen bij de gruwele beproeving.
Verdun,
weduwe, onsterfelijk in rouw,
Heft
sidderend haar hoogste torens naar de hemel
Als om te
smeken dat hij hen teruggeven zou.
-Voorbijganger,
laat hier je lofzang achterwege
Voor deze
stad, door ontelbare engelen bevolkt
Die her en
der aan Frankrijks grond waren ontsproten:
Het bloed is
zo alom dat geen menselijke stem
Het recht
heeft zijn zo zwakke en zo vergeefse klacht
THEY SHALL GROW NOT OLD - STANLEY CLIFFORD LOCKWOOD (16)
Op deze webstek sta
ik geregeld stil bij de kindsoldaten, jongemannen die jonger dan 18 waren toen
ze in Vlaanderens velden vielen. Stanley Clifford Lockwood was amper 16 jaar
oud toen hij op woensdag 24 maart 1915 bij Kemmel sneuvelde. Hij was opgegroeid
in Nabbotts Farm in Springfield en was een simpele soldaat in het 1e
Bataljon van het East Surrey Regiment.
Eén van de eerste Britse eenheden die in 1914 aan het westelijke front actie
zagen. In de week dat S. C. Lockwood om het leven kwam waren niet minder dan 25
mannen uit zijn bataljon gesneuveld ten zuiden van Ieper.
Hij was bij de eerste
gesneuvelden die werden bijgezet op La
Laiterie military cemetery in Kemmel. Hij ligt begraven in graf I B 24
onder het op verzoek van zijn ouders aangebrachte epitaaf Until the Day breaks