Vandaag, hoe kan het ook anders, een huldegedicht dat werd geschreven n.a.v. het sneuvelen van Noël Chavasse (zie mijn vorige blog). Het werd geschreven door kanunnik H.D. Rawnsley, een goede bekende van de familie, die eerder al een gedicht voor Chavasse had geschreven toen hij in oktober ’16 zijn eerste Victoria Cross had gekregen. Rawnsley’s nieuwe gedicht zonder titel verscheen op 15 augustus ’17 in de ‘Liverpool Daily Post and Mercury’.  

Mourn for the dead we ill could spare / A man to think and do and dare / Dear Oxford’s gallant son / His is to gain but ours the loss / Who, ere he won the Victoria’s Cross / Another cross had won.

Pure soul of self-forgetfulness / Can we not see him in the stress / Of battle’s fierce attack / Binding up wounds all day, all night / Facing the bombs and rocket light / To bear the stricken back ?

Can we not see him, tho’ he bled / Lead volunteers through hail of lead / To rescue men in pain / And bear them through a storm of shell / To safety from the powers of hell / And still return again ?

Oh, wheresoe’ er brave soul you are / Beyond this holocaust of war / Know this: we men who mourn / Pray you who won so many a race / May you see your Umpire face to face / Victor beyond the bourne.  

06-08-2017 om 01:28 geschreven door janhuijbrechts  

In de vier lange en traumatische oorlogsjaren werd slechts één man tweemaal onderscheiden met de hoogste Britse dapperheidsmedaille, het Victoria Cross (VC). Wat dit verhaal helemaal uitzonerlijk maakt is dat de man in kwestie in de strikte zin zelfs geen strijder was. Kapitein Noël Godfrey Chavasse (1884-1917) was kapitein in het Britse Royal Army Medical Corps (RAMC) en als arts ingedeeld bij het 10e Bataljon King's (Liverpool Regiment), beter bekend als de Liverpool Scottish. Hij was als jongste van een tweeling geboren op 9 november 1884 in Oxford waar zijn vader Anglicaans dominee en rector was .In 1900 verhuisede het intussen flink uitgebreide gezin Chavasse naar Liverpool waar vader Chavasse net aangesteld was tot bisschop. Noêl Chavasse kende een onbekommerde jeugd en volgde het 'parcous' dat typerend was voor jongemannen uit zijn sociale klasse in dit tijdvak: een mix van sport, spel én studie. In zijn geval natuurlijk aan het prestigieuze Trinity College in Oxford waar hij in 1907 met verve afstudeerde in de filosofie. Nadat hij in 1912 zijn diploma van geneesheer had behaald werd hij als arts verbonden aan het Royal Southern Hospital in Liverpool. Een jaar later kreeg hij in hetzelfde hospitaal een aanstelling tot chirurg. Noël Chavasse nam - als reserve-officier - net deel aan zomermanoeuvres in Hornby Camp in Lancashire, toen de Eerste Wereldoorlog uitbrak. Op zondag 1 november marcheerde luitenant Chavasse met de Liverpool Scottish, doedelzakspelers op kop, naar het station van Tunbridge Wells om er de trein naar Southampton te nemen.  Vandaar vertrok hij met het bataljon aan boord van de SS Maidan  linea recta naar Frankrijk en het front.  Op 27 november belandde hij voor het eerst écht op het slagveld, in de loopgrachten voor Kemmel. Het duurde niet lang voor de jonge arts zich liet opmerken door zijn tomeloze inzet en uitzonderlijke moed. Tijdens de stormaanval op de heuvel van Bellewaarde op 16 juni '15 bijvoorbeeld trok hij mee op met de mannen.  48 Uur lang was hij er onafgebroken in de weer met het ophalen en verzorgen van de gewonden terwijl hij nauwelijks acht sloeg op de overal rond hem inslaande kogels en granaten. Het leverde hem een Military Cross en een bevordering tot kapitein op. In de bloederige zomer van '16 aan de Somme bij Guillemont, trok hij ondanks een verwonding, onophoudelijk terug naar het niemandsland om er gewonden op te halen en gesneuvelden te begraven. Hij negeerde de beschietingen en gaf een paar bijzondere staaltjes van moed en zelfopoffering. Hiervoor werd hij  op 26 oktober '16 onderscheidden met het VC. In 1917 stonden de Liverpool Scottish terug op het slagveld van Vlaanderen, in de Ieperse Salient. Op 31 juli '17, de eerste dag van de 'Derde Slag om Ieper', installeerde Chavasse zijn eerste-hulppost in een net ingenomen Duitse bunker bij Setques Farm, een kapotgeschoten hoeve halfweg tussen Wieltje en St. Juliaan. Hij was er amper aangekomen toen hij door een granaatscherf aan het hoofd gewond werd. Chavasse weigerde zich te laten evacueren en trok meteen nadat hij verzorgd was terug naar zijn post om er samen met een krijgsgevangen gemaakte Duitse collega, gewonden eerste hulp te geven. Alhoewel de bronnen elkaar tegenspreken werd Noël Chavasse wellicht een tweede maal aan het hoofd gewond op 1 augustus. Opnieuw weigerde hij geëvacueerd te worden en bleef hij - ondanks de pijn - verder werken. De volgende dag, 2 augustus omstreeks 03.00 u. sloeg een granaat in op Chavasse's hulppost. Vrijwel iedereen die er op dat ogenblik verbleef  werd gedood of gewond. Chavasse werd zwaar gewond en bewusteloos weggevoerd naar Casualty Clearing Station nr. 32 in Brandhoek, tussen Ieper en Poperinge. Hij werd er met succes geopereerd maar omdat hij teveel verzwakt was, bezweek hij op 4 augustus, vandaag precies een eeuw geleden, aan zijn verwondingen. Voor zijn betoonde inzet kreeg hij postuum een tweede VC uitgereikt....  Kapitein Chavasse werd de volgende dag met vol militair eerbetoon begraven op Brandhoek New Military Cemetery. Een paar rijen verder ligt zijn trouwe verzorger Rudd, die door dezelfde granaat gewond werd en zes dagen later stierf. Het oorspronkelijke houten grafkruis van kapitein Chavasse bevindt zich vandaag de dag in de kapel van St. Peters -le-Bailey in Oxford.

Noël Chavasse's jongste broer, de 26-jarige Adain werd op 4 juli '17 vermist toen hij tijdens een patrouille, op een paar meter van een Duitse voorpost bij Observatory Ridge in Zillebeke, ernstig gewond achterbleef in een granaattrechter. Verschillende pogingen om deze luitenant in het 17e Bataljon van The King's (Liverpool Regiment) te redden mislukten. Hij wordt herdacht op panelen 4 & 6 van de Menenpoort...

04-08-2017 om 19:04 geschreven door janhuijbrechts  

Ter hoogte van de Moortelweg in Boezinge, in de velden tussen de Pilkemseweg en de Kleine Poezelstraat ligt Welsh Cemetery / Ceasar's Nose.Deze kleine CWGC site ontstond in juli 1917 en dankte haar bijnaam aan een kleine uitstulping in de frontlijn die wel wat weghad van de driehoekige vorm van een klassieke Romeinse neus. In totaal worden hier 68 Britse gesneuvelden herdacht. De 38e (Welshe) Divisie die op 31 juli '17 in deze sector aanviel begroef hier 23 van haar manschappen. 11 Van diegenen die hier een laatste rustplaats kregen kwamen om bij de aanval op 31 juli.  Op de korrelige foto die uit een oude groepsopname komt staat één van de twee officieren die hier werden begraven: Percy Lloyd Humphreys, een 35-jarige kapitein in het 15e Bataljon van het Welch Regiment.  Hij was een zoon van Cadwallader en Sarah Humphreys van Tylissa Farm in Llanfaircairnnion. Voor de oorlog uitbrak werkte hij in een bank in Llandello. Hij meldde zich vrijwel meteen als oorlogsvrijwilliger en kreeg op 23 november 1914 een aanstelling tot tweede luitenant in het 15e Bn. Welch Regiment.  Na zijn opleiding kwam hij op 3 december '15 met dit bataljon in Frankrijk aan. Tijdens de Slag aan de Somme vocht hij in juli '16 in Mametz Wood. een reeks van bijzonder bloederige gevechten waarbij vooral de Welshmen zich wisten te onderscheiden. Op 31 juni '17 behoorde Humphreys' eenheid tot de eersten in lijn bij de aanval op Pilkem. Kapitein Humphreys werd niet ver van de plaats waar hij nu begraven ligt, gedood door een salvo uit een machinegeweer. Zijn jongere broer  Hywel, die als een luitenant in het hetzelfde bataljon diende was een paar weken eerder, op 5 juni '17 om precies te zijn, in een ellenboog geschoten en verbleef in een hospitaal in Engeland tien zijn broer sneuvelde. Hywel overleefde de oorlog en keerde in 1921 terug naar Wales.

03-08-2017 om 13:06 geschreven door janhuijbrechts  

Op 31 juli 1917, de eerste dag van de Derde Slag om Ieper, vielen aan beide zijden duizenden slachtoffers. Vandaag sta ik graag even stil bij twee paar broers die deze dag niet overleefden.

Samuel Spilsbury en zijn drie jaar jongere broer William woonden bij het uitbreken van de Great War nog bij hun ouders in Bamford Street in Stockport. Net als hun vader William sr. waren de broers viltbewerkers en hoedenmakers in Robinson’s Hat Works in Reddish. Zowel William als Samuel waren reservisten in het Territorial Army. Het duurde dabn ook niet lang voor ze in e loop van  augustus ’14 werden opgeroepen voor de militaire dienst. Midden november vertrokken ze al met het 1/6 Batallion van het Cheshire Regiment naar het front in Noord-Frankrijk. De volgende weken werden vooral gebruikt om de mannen te laten wennen aan het leven in de loopgrachten en op 11 december trokken de broers voor het eerst naar de eerste linie. De volgende dag werd al de eerste gesneuvelde in het bataljonsregister opgenomen. De volgende weken en maanden brachten de broers en hun wapenmakkers vooral door met allerlei klussen in de frontlijn waarbij het vooral opviel dat een aantal mannen terug naar huis werd gestuurd omdat ze niet fit genoeg bleken te zijn voor het harde frontbestaan. Wellicht was dit ook de reden waarom het bataljon in maart ’15 werd vrijgesteld van frontdienst. Pas in januari ’16 kwam het bataljon met de broers Spilsbury opnieuw in de eerste lijn terecht.

Beide broers namen op 31 juli ’17 deel aan de aanval op St. Juliaan. De Britten wisten het grootste gedeelte van wat er van dit dorp restte in te nemen, maar tegen valavond hadden Duitse stoottroepen al het meeste terrein opnieuw ingenomen. De 19-jarige Lance Corporal William Spilsbury en zijn 22-jarige broer Private Samuel Spilsbury werden vermist. In januari ’18 werd Samuel’s lichaam teruggevonden en kreeg de familie officieel bericht van zijn overlijden. Hij kreeg een laatste rustplaats op Tyne Cot Cemetery in Zonnebeke. Het 1/6 Bn. van het Cheshire Regiment telde op 31 juli ’17 bij de aanval op St. Juliaan 118 gesneuvelden waarvan slechts een handvol een gekend graf kregen. William blijft tot op de dag van vandaag vermist en wordt herdacht op de Menenpoort.  

Op de Menenpoort vindt u ook de namen terug van het tweede broederpaar dat de strijd op 31 juli niet overleefde. In tegenstelling tot de Spibury’s dienden John en Alfred Duffy uit Barony in het Schotse Lanarkshire niet in dezelfde eenheid toen het noodlot toesloeg. Alfred diende als een Private in het 1/5 Bn. Gordon Highlanders en zijn 37-jarige broer John als een Private in het 6/7 Bn. Royal Scots Fusiliers. Beiden vielen bij de aanval op Pilkem. Hun lichamen konden - net als zovele anderen - na de felle strijd niet worden geborgen. Alfred wordt herdacht op het addendum bij paneel 59 en John op panelen 19 en 33.  

03-08-2017 om 11:47 geschreven door janhuijbrechts  

Sinds augustus 2014 ligt aan de Boezingestraat, ongeveer halfweg tussen Pilkem en Langemark, het Welsh National Memorial Park . Naar mijn aanvoelen één van de bijzonderste 'lieux de mémoire' aan het gewezen Westelijke front. Een eerbetoon aan allen van Welshe origine die zich tijdens de Grote Oorlog op één of andere manier engageerden, niet alleen de militairen dus maar de hele bevolking van Wales. Het is zeker geen toeval dat dit herdenkingspark uitgerekend op deze plaats werd aangelegd. Het bevindt zich midden in de sector die op 31 juli '17 het opmarsgebied vormde van de 38e (Welshe) Divisie. Een divisie die tijdens deze aanval werd geflankeerd door de Guards Divisie, waar de Welsh Guards deel van uitmaakten.  Het idee en conceptuele uitwerking voor dit gedenkteken met de met een draak bekroonde dolmen of cromlech kwamen van de onvermoeibare Erwin Ureel. Het Welshe nationale symbool, de Rode Draak,  'Y Draig Goch' was een ontwerp van de jonge kunstenaar Lee Odishow uit Carmartenshire. De rotsblokken waaruit de chromlech werd opgetrokken zijn afkomstig van een steengroeve uit Pontypridd. De Rode Draak kijkt dreigend in de richting van de Steenbeek, het beoogde tussenobjectief voor de 38e (Welshe) divisie op die bewuste 31e juli én van Passendale. De tot puin vermalen schim van een dorp dat drie maanden later door Canadese troepen, op de flank gesteund door Welshe en. Ierse eenheden zou ingenomen worden. Een wapenfeit waarmee een einde kwam aan één van de meest gruwelijke velslagen in de toch al zo bloederige Eerste Wereldoorlog. Er zijn jammer genoeg erg weinig plaatsen aan het gewezen front waar de inzet van de kleine volkeren herdacht wordt. Het Welsh National Memorial Park vormt een schaarse uitzondering die ons uitnodigt tot reflectie buiten het gebruikelijke en conventionele kader van de grote natiestaten. Een unieke, en alleen daarom al; te koesteren plek dus.... 

02-08-2017 om 12:10 geschreven door janhuijbrechts  

Ik vond het gisteren een ietwat bizar moment toen tijdens de grootscheepse herdenking van 100 jaar Slag bij Passendale op Tyne Cot Cemetery een gedicht van de Ierse dichter Francis Ledwidge werd voorgedragen in aanwezigheid van de Britse kroonprins Charles en prins William. Ledwidge die gisteren precies honderd jaar geleden, aan flarden werd gereten door een granaat bij Pilkem, was een overtuigde Ierse nationalist, die in 1913 in zijn geboorteplaats een lokale eenheid van de para-militaire Irish Volunteers had opgericht. Elders op deze blog kan u hierover bijkomende informatie vinden. Vandaag een gezongen eerbetoon aan Ledwidge 'The Blackbird of Slane' door the Village Folk. Ledwidge hield van deze Ierse traditionele folksong die hem vaak werd voorgesppeel door z'n vriend Matty Mc Goona. In een brief aan Mc Goona schreef Francis  Ledwidge:' Every time you play 'The Blackbird' think of me. I love that tune and snatches of it sing in my memory an odd time like ghosts haunting an old garden. My memory is no more than an old garden now full of the withered flowers of a dead summer' :   

https://youtu.be/Z2-EOolcAkM

01-08-2017 om 12:23 geschreven door janhuijbrechts  

Bij de aanval op Pilkem Ridge, die gisteren precies een eeuw geleden met succes werd uitgevoerd, trokken een aantal Britten grote ogen toen ze onder hun krijgsgevangen militairen aantroffen die een armband droegen met het opschrift ‘Gibraltar’. Een verwijzing naar het Britse overzeese gebied op de zuidpunt van het Iberisch Schiereiland. De mannen die deze armband droegen behoodren tot het Hannoverse Fuselier - Regiment nr. 73, het regiment waar ook Ernst Jünger toe behoorde. Het Fusilier - Regiment nr. 73 was één van de dertien Fuselier-regimenten die het Duitse keizerrijk  bij het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog telde. De fuselier-eenheden waren in de 18^e eeuw in het Pruisische leger ontstaan als lichte elite-eenheden van de infanterie. Dit onderscheid met de andere infanterie-eenheden was in de Eerste Wereldoorlog al lang verdwenen maar de benaming bleef op grond van de zin voor militaire traditie behouden. En het FR 73 kon buigen op een imponerende militaire stamboom. De historische wortels van deze eenheid waren vervlecht met het roemrijke nedersaksische Garderegiment van het Keurvorstendom Hannover. In 1775 had de Engelse koning George II – die tegelijk ook keurvorst van Hannover was – beroep op hen gedaan om Engelse eenheden bij te staan bij de verdediging van Gibraltar tegen de hen belegerende Franco-Spaanse strijdkrachten. Toen dit beleg in 1783 zonder succes afgebroken werd mochten de Hannoverse troepen zichzelf de ‘Gibraltar’-bataljons noemen. Toen de Franse keizer Napoléon Buonaparte als gevolg van de Franse bezetting van het keurvorstendom op 05.07.1803 met de zgn. ‘Elbekonvention’ de strijdkrachten van Hannover ontbond,  erkende Engeland - dat sinds 1714 in een personele unie met Hannover verbonden was - deze conventie niet. Vrijwel meteen trokken duizenden gewezen Hannoverse militairen naar Engeland om er dienst te nemen in het King’s German Legion tegen de Fransen. Deze eenheid werd in 1807 tegen Kopenhagen ingezet en diende daarna onder Wellington in Spanje, Portugal, Sicilië en Italië. In 1814 namen ze in het expeditiekorps van generaal Thomas Graham deel aan de bevrijding van de Nederlanden om zich uiteindelijk in juni 1815 met roem te overladen tijdens de slag van Waterloo. Ter herinnering aan deze inzet mochten de Hannoverse troepen shakoplaten dragen met de opschriften ‘Peninsula’ en ‘Waterloo’. Nadat Hannover in 1866 na de zgn. ‘Duitse oorlogen’ aangehecht was bij Pruisen werd het Garderegiment omgevormd tot het Pruisische ‘Füsilier-Regiment Nr. 73’. Het nam als dusdanig deel aan de Frans/Pruisische oorlog van 1870/71. Om de band met de Hannoverse militaire traditie niet door te snijden verleende de Duitse keizer Wilhelm II in 1899 de mannen van het FR 73 het voorrecht een helmband te dragen met het opschrift ‘Peninsula-Waterloo’. Twee jaar later mochten de mannen op de rechterarm van hun uniform een blauwe band dragen met het opschrift ‘Gibraltar’. Sindsdien werden de fuseliers van het 73^e de ‘Gibraltars’ genoemd, een ere-titel waarnaar ook Ernst Jûnger graag in zijn geschriften verwees

01-08-2017 om 11:56 geschreven door janhuijbrechts  

Meer weten over wat er precies 100 jaar geleden in de Ieperse Salient gebeurde en waarom ? Bekijk dan zeker eens deze bijzonder interessante en beknopte uiteenzettingen door de Britse historicus Dan Snow. Een productie van Ballista voor de veteranenorganisatie the Royal British Legion :

https://youtu.be/-f1JdZ7wTyk

https://youtu.be/SYhQMMKsCZE

31-07-2017 om 13:46 geschreven door janhuijbrechts  

Terug in de Rattenburg liet Ernst zijn onderofficier Schulenburg, nog de vallei van de Steenbeek verkennen met de bedoeling contact te maken met het IR nr. 76. Hij dook pas erg laat terug op en was de drager van nieuws waar Jünger niet bepaald op zat te wachten: Schulenburg meldde dat de zaak reddeloos was: de bataljonscommandant van het IR nr. 76 was gesneuveld en er heerste pure chaos in hun stellingen. Gelukkig bereikte hen ’s nachts nog een bevoorradingsploeg die warm eten, wat te roken, Schnapps en koffie bracht. ‘De mannen aten hun buik rond en legden zich te slapen, nadat de kruik van 98% nog eens was rondgegaan’, aldus Jünger, die zijn dagnotities afsloot met het laconieke: ‘’s Nachts werden we verschillende keren met gifgas bestookt’.     

En toen brak, nog voor het ochtendgloren, de hel los. Generaal Hermann von Kuhl, chef-staf van kroonprins Rupprecht, beschreef de inleidende kanonnade als volgt: ‘In de vroege ochtend van 31 juli brak een orkaan van vuur los, die iedere verbeelding tartte. De aarde van Vlaanderen schudde en scheen in vuur en vlam te staan. Dit was geen trommelvuur meer: het was alsof de Hel zelf uitgebroken was. De terreur van Verdun of de Somme was niets vergeleken bij deze groteske, enorme vloedgolf van pure, brute kracht. De gewelddadige donder van de strijd kon men tot in de verste hoeken van België horen rollen. Het was alsof de vijand aan de wereld wilde verkondigen : We komen eraan  en we zullen zegevieren !’

Dat deze beschieting overdonderend was, werd ook bevestigend door een andere oude frontrat, Oberstleutnant freiherr von Forster, de bevelhebber van IR nr. 164 dat rechts van het FR nr. 73, voor Bikschote in lijn lag: ‘ De nacht van 30 op 31 juli was de ergste die ik ooit heb meegemaakt. Het vuren nam toe tot een intensiteit die ons begrip gewoonweg te boven ging. Rond onze bunker en een nabijgelegen mortierbatterij sloegen meer dan 1000 granaten van het zwaarste kaliber in. De aarde beefde, de lucht kookte. Onze bunker werd heen en weer geslingerd en leek ieder ogenblik te zullen begeven. ‘

Op het grondgebied van Boezinge vielen drie Britse Divisies frontaal de Duitse lijnen aan. Meest zuidelijk was het de LI^e Division die de spits afbeet. Omdat ze niet in contact kwam met FR nr. 73 is ze niet echt van belang voor dit boek. Daarom focus ik vooral op de XXXVIII^e  Welsh Division en de Guards Division. De Welshmen vertrokken over een iets meer dan een kilometer brede lijn die liep van waar nu ongeveer Welsh Cemetery ligt tot aan de spoorwegberm. Deze berm vormde de grens van het opmarsgebied van de Welsh Division met dat van de Guards Divisie die oprukte over een linie die liep van de spoorwegberm tot de eerste bocht van het Ieperleekanaal, waar de Franse I^e  Division d’Infanterie klaar stond voor het innemen van de meest noordelijke sector van het geplande opmarsgebied. Het FR.73 lag in stelling, precies in de baan van deze twee divisies. Van het Dobschutzwald in het noorden lagen de 9^e, 12^e en 11^e compagnie, ondersteund door de 3^e machinegeweercompagnie tot aan de spoorweg. Zij kregen te maken met Guards, terwijl de 10^e cie, ten zuiden van de spoorlijn, de Welshmen in het vizier kreeg.   

Tussen Bikschote en Langemark slaagden de Britten erin door te dringen in de eerste Duitse lijnen. Om 08.00u. meldde Luitenant König, commandant van de 9^e cie. van IR 76 in de KTK: ‘De vijand is links van mij doorgebroken in de sector van FR 73 en hij blijft vorderingen maken. Rechts hetzelfde beeld. Mijn volledige compagnie is uiteengeslagen en grotendeels vernietigd.’ De IR 76 en 164 probeerden samen met FR 73 de Britse vloedgolf in te dammen. Ze boden verwoed tegenstand tot ze dreigden volledig omsingeld te geraken.

Het is bijna ongelofelijk maar Ernst had door het intensieve bombardement heengeslapen. Hij werd omstreeks 07.30 u. gewekt door zijn mannen. Ze meldden dat uit de voorste lijnen al mannen kwamen terug gestrompeld, op de vlucht voor de oprukkende Britten.  Door de walm en de dikke, kolkende rook van de strijd had Jünger geen zicht op wat er zich rondom hem afspeelde. Maar het geluid van intensief geweervuur in de nabijheid voorspelde weinig goeds. Op een bepaald ogenblik zag hij links, beneden bij de oever van de Steenbeek, een groep gewonden door het wisselende woud van hoog opspuitende moddergeisers waden. Hij herkende onder hen kapitein von Brixen die met een verbonden arm op twee brancardiers steunde. Hij rende meteen naar de bataljonscommandant, maar die maakte de indruk ‘geestelijk afwezig’ te zijn. De kapitein bevestigde dat de Britten oprukten en schreeuwde hem toe opnieuw in dekking te gaan. Jünger besefte dat het uur van zijn eenheid geslagen had en begon de Rattenburg - in zoverre dit mogelijk was - in  staat van verdediging te stellen, hierin heel wat minder enthousiast gevolgd door zijn mannen. Omdat hij nog maar over een twintigtal fitte soldaten beschikte, probeerde Jünger zoveel mogelijk stuurloos op het strijdterrein rondzwervende mannen te verzamelen in zijn stelling. In sommige gevallen ging dit, naar zijn eigen zeggen, dankzij een ‘vriendelijk’ op hen gerichte geweerloop… Gelukkig voor Ernst dook plotseling zijn collega, luitenant Lemière met een half dozijn mannen op, die meer dan welkom waren want omstreeks 09.00 u. werd het duidelijk dat de Britse infanteristen zich al vlakbij de stelling bevonden. Hun artillerievuur was over Jüngers stelling heengetrokken en concentreerde zich nu achter hen op en rond de baan Langemark – Bikschote. Het duurde dan ook niet lang voor uit het walmende stof- en rookgordijn de Tommy’s opdoken. Jüngers mannen vuurden er op los, maar al snel werd duidelijk dat de Britten links en rechts van de Rattenburg  waren doorgebroken. Van drie zijden onder vuur genomen werd de toestand onhoudbaar en werd kans op omsingeling reëel.

Onder dekking van de dikke rook wist Jünger met het gros van zijn mannen heelhuids te ontsnappen en, in afwachting van versterkingen, een nieuwe weerstandslijn te formeren ter hoogte van de baan Langemark – Bikschote.   De ene na de andere Britse aanvalsgolf brak op deze geïmproviseerde stelling en ’s avonds kreeg Jünger het bevel tot aflossing. Uitgeput trok hij zich met zijn mannen terug. Voor hem was de eerste inzet in Vlaanderen afgelopen.

De balans van deze eerste dag was gematigd positief voor de geallieerden: De Fransen hadden Steenstrate, Kortekeer en Bikschote ingenomen, de Britten veroverden Pilkem, het Hoge en Hollebeke. Ook St. Juliaan, ’s Graventafel en Westhoek werden ingenomen maar moesten kort daarna worden prijsgegeven. ’s Avonds zaten ze - mede door de vakkundige verdediging door Jünger en zijn handjevol mannen - vast in de modderige vallei van de Steenbeek.  

In Voigt’s ‘Geschichte des Füsilier-Regiments Nr. 73’ werd een gedetailleerd overzicht gepubliceerd van de verliezen tijdens de inzet in de sector Langemark. Het regiment telde aan gesneuvelden 11 officieren, 20 onderofficieren en 143 manschappen. 12 Officieren en 424 onderofficieren en soldaten werden gewond. 9 Officieren en 440 onderofficieren en soldaten werden als ‘vermist’ opgegeven. Een aantal van deze vermisten waren door de Britten krijgsgevangen gemaakt maar het grootste deel bleek later gesneuveld te zijn. In de officiële lijst van gesneuvelden van het regiment die na de oorlog werd samengesteld komen tientallen namen voor van vermisten die later officieel door middel van een rechtbankvonnis dood waren verklaard…. Concreet betekenden deze cijfers dat 32 officieren en 1.027 onderofficieren en manschappen in iets meer dan een week frontinzet waren uitgeschakeld… Hiermee had het regiment 62 % van haar gevechtssterkte, of twee van haar drie bataljons verloren. Het IIe bataljon, waartoe Jünger behoorde, was 71 % van haar gevechtspotentieel kwijtgeraakt. De 8^e compagnie, waarover hij in de laatste fase van de gevechten het bevel had gevoerd, had 59 man of 60 % van haar sterkte verloren. 31 Van hen waren gesneuveld, een getal dat beduidend hoger lag, vergeleken met andere compagnieën uit het regiment. 

31-07-2017 om 12:42 geschreven door janhuijbrechts  

Het herdenkingscircus rond 100 jaar Derde Slag bij Ieper barstte gisteren los met een speciaal herdenkingsprogramma door de BBC. Ik moet eerlijk toegeven dat ik erger had verwacht. Ik vraag me wél af waarom de BBC het absoluut noodzakelijk vond om barones Sophie De Schaepdrijver als expert par excellence ten tonele te voeren want ik kan meteen zo een dozijn andere historici opnoemen die héél wat meer over deze veldslag weten dan La Schaepdrijver...  Het werd al bij al een bij tijd en wijle ingetogen gebeurtenis die aaneen werd gerijgd door een sterke Hellen Mirren, die zelf een oom tijdens de Grote Oorlog verloor. Natuurlijk waren er de obligate 'klassiekers' zoals John McCrea's 'In Flanders Fields' en 'The long, long trail', verassende optredens door Ian Hislop en de cast van de 'Wipers Times' en van 'War Horse', maar het sterkste element van deze herdenking waren ongetwijfeld de op de muren van de Lakenhalle geprojecteerde getuigenissen van overlevende veteranen van de Slag bij Passendale. Daar kon geen acteur, noch BBC-scenarist aan tippen... Rauw en recht voor de raap werd getuigd over de hel en de zinloosheid van de verschrikkelijke veldslag die vandaag precies honderd jaar geleden losbarstte. Om kippenvel van te krijgen....  

31-07-2017 om 12:25 geschreven door janhuijbrechts  

Vandaag precies een eeuw geleden barstte de Derde Slag bij Ieper los. Een slachtpartij zonder weerga als gevolg van barslechte weersomstandigheden, cruciale strategische inschattingsfouten en halstarrig volharden in de boosheid. Op mijn blog zal ik de volgende dagen en weken geregeld terugkomen op deze gebeurtenissen. Vandaag begin ik alvast met drie citaten van Britten die op 31 augustus '17 van de partij waren geweest:

'I should think the guns could have been easily heard in Engeland. The noise on the Somme was terrific, but the noise during today and all trough last night was still more stupendous. Ik should like some of the munitions workers to come over and see the results of their efforts at home. I have just been thinking of the millions of people who have been working day and night for months for a victory like this.' (Captain Arthur Gibbs, 1e Bn. Welsh Guards)

' A flooded Amazon of steel flowed roaring, immensely fast over our heads and the machine gun bullets made a pattern of sharper purpose and maniac language against tha diluvian rush. Flaring lights, small cones, great ones, flew up and were spinning sideways in the cloud of night, one's eyes seemed not quick enough, one heard nothing from one's shouting neighbour and only by the quality of the noise and flame did I know that the German shells crashing among the tree stumps were big ones and practicallt on top of us.' (Lieutenant Edmund Blunden, 11 Bn. Royal Sussex Regiment)

'As the barrage opened it was terrific. One person broke down, he started screeching like a pig. You've heard a pig screeching, well he screeched like a stuck pig. He was sent back. It was no fault of his; it wasn't cowardice. We knew the fellow, he wasn't the type of boy who played football or roughed it up a bit. He was temperamental, a briljant pianist and in fact he shouldn't have been in the army at all. His nerves just went.' (Private Ivor Watkins, 15 Bn. Welsh Regiment)

31-07-2017 om 12:21 geschreven door janhuijbrechts