Gisteren was het 21 juli – de hopelijk laatste tricolore opstoot van het jaar - en daarom vandaag gepast een gedicht dat de Turnhoutse oorlogsvrijwilliger Ward Hermans een eeuw geleden schreef terwijl hij aan de Orne in een strafpeloton met negen andere van het front verwijderde Vlaamsgezinden hout moest hakken voor de Franse oorlogsindustrie. Momenteel ben ik bezig met het finaliseren van een boek  over de strafkampen en gevangenissen in Frankrijk waar Belgische militairen in terecht kwamen tijdens de Grote Oorlog.

SLAAT DE LEEUWEN UIT HUN SCHILD

Als de voogden al te lang / U schoppen en belagen; / En als ge wordt op laagsten rang / als slavenvolk geslagen;

Als ge al te lang uw hoofden bukt; / Als ge al te lang reeds wordt verdrukt ; / Als ge al te lang reeds wort gedrild; / Slaat dan de leeuwen uit hun schild !

Want hij, die ’t langer nog verkropt, / Die wordt den mond voor goed gestopt; / Die ’t onrecht duldt uit schrik en zwijgt / en op den hoop toe nog slagen krijgt; / Die is het slaaf-zijn weerd !

Daarom, mijn Volk, wilt wat gij wilt / En geeft men u niet wat ge wilt / Slaat dan de leeuwen uit hun schild !