Henri Veuskens, een Vlaamse oorlogsdichter met Limburgse roots, schreef in 14-18 klassieke lyrische en  sterk romantisch-heroïsch gekleurde gelegenheidsgedichten die met grote regelmaat in de pers achter het front verschenen. Het gedicht van vandaag werd voor het eerst gepubliceerd in het in Nederland verschijnende Vrij België op 17 september 1915.  Het werd opgenomen in de bloemlezing Oorlogspoëzie die in 1916 in Port-Villez werd uitgegeven door Jan Bernaerts en Hendrik Heyman.

DE RUITERS
Ze kwamen af in flinke maat,
de ruiters, door de straten.
Zoo fier, zoo koen met franken lach,
dat ze op hun paarden zaten.

Bestoven was hun bruin gelaat,
bemodderd hunne kleeren.
Ze kwamen op den vroegen dag;
hoe blonken hun geweren

Wat schitterde de sabelscheê,
wat glommen hunne sporen.
De ruiterstand brengt adel mee,
lansier wordt men geboren.

De paarden in den rechten stoet,
ze brieschten en ze stampten,
zooals een moedig strijdros doet.
Hun kop en flanken dampten.

Hun hals was wit met schuim bespat,
de borst met witte vlokken.
Ze waren nu niet bruin en glad,
als toen ze strijden trokken.

Ze reden door den zonneschijn,
door ’t helle zomerlicht.
De Koning kon tevreden zijn
ze deden wel hun plicht!

Daar klonk het blijde marschgeschetter
zoo vroolijk door den morgen.
Ze reden door het lichtgespetter,
de mannen zonder zorgen.

29-09-2019 om 10:29 geschreven door janhuijbrechts  

Een eeuw geleden, op zondag 26 augustus 1919, overleed in zijn ouderlijke woning te Hoogstraten Frans Wens. Hij was in maart 1915 met een aantal vrienden de Belgisch-Nederlandse grens overgestoken en had zich als 15-jarige op 5 april in Folkestone aangemeld als oorlogsvrijwilliger. Vier dagen later belandde hij in het opleidingscentrum van de VI^e  Legerdivisie. Al op 25 juli 1915 kwam hij, na een erg summiere basisopleiding, aan het front terecht in de rangen van de 9^e cie. van  het 2^e Regiment Karabiniers. Op 3 februari 1918 was hij naar de 6^e Batterij van het 2^e Regiment Zware Artillerie gemuteerd. Kort na deze mutatie werd hij onderscheiden met het Oorlogskruis. Tijdens het geallieerde eindoffensief werd hij gewond en wegens moed op het slagveld onderscheiden met de Militaire medaille 2^e Klasse. Hij bezweek bijna een jaar later aan deze verwondingen. Frans Wens werd begraven op de oude begraafplaats te Hoogstraten maar zijn graf is daar verdwenen bij de heraanleg van de kerkomgeving.

Hij was een ongehuwde zoon van Lodewijk Cornelis Wens en Joanna Maria Verschueren. Op het ogenblik dat hij het leger vervoegde was Frans Wens student en woonde aan de Vrijheid nr. 120. Hij was een van de jongste oorlogsvrijwilligers van het land. 

28-09-2019 om 09:53 geschreven door janhuijbrechts