Vandaag is het 11 juli, Guldensporenfeest. Precies 100 jaar geleden greep de Frontbeweging, de clandestiene organisatie van Vlaamsgezinden aan het IJzerfront, deze dag aan om voor de laatste maal naar buiten te treden met een stunt. In navolging van vorige Open Brieven werd op 11 juli 1918 een pamflet Aan de Vlaamsche Soldaten gericht.  Dit pamflet, dat op enkele duizenden exemplaren werd verspreid, verwees naar de eerste Open brief aan de koning die exact een jaar eerder was verschenen en getuigde van de groeiende frustratie: ‘Twaalf maanden hebben wij opnieuw gevaar gedragen, 12 maanden opnieuw zakjes gevuld, 12 maanden opnieuw aan willekeurige straffen blootgestaan, 12 maanden opnieuw van nieuws beroofd van ouders, vrouw en kinderen, 12 maanden opnieuw de volste mate van het menschelijk lijden geleden, het offensief hebben wij meegemaakt en Vlaamsch bloed ten beste gegeven. Honderden en honderden onzer Vlaamsche jongens zijn gesneuveld, een nieuwen winter hebben we doorstaan met al zijn sneeuw en regen, opnieuw dagen en nachten geleden wijl we aan Vlaanderen dachten. We leefden als echte slaven, meenend, lichtgeloovigen die we waren, met ons lijden ons recht af te koopen.’

Maar tegelijkertijd getuigde dit pamflet opnieuw van het groeiende zelfbewustzijn en radicalisme van de auteurs die de regering openlijk uitdaagden. Het lijkt mij gepast om deze woorden vandaag opnieuw in herinnering te brengen: ‘Maar weet het wel, Heeren, iedere dag, ieder oogenblik van ons leven is een schreeuwende grief. We trotseeren U en hier staat Vlaanderens jonge wacht. Eens komt de dag dat wij, de verdachten, de vervolgden, de gestraften, de Vlaamsche IJzerjongens, u bij den schabbernak vatten, u, verheerlijkers van kleine volken in andere landen, van volksrechten die niet de Vlaamsche zijn. Hand in hand met onze Waalsche broeders, die onzen strijd kennen en steunen, nog met bloed bedekt en fier op onzen strijd zullen wij U om rekenschap vragen en als vuige honden aan de deur schoppen.’