Bij een bezoek aan een militaire begraafplaats wordt de strakke en koele uniformiteit van de site soms gebroken door een persoonlijk accent aan een graf. Ondanks het feit dat de militaire beheerders van de begraafplaatsen dit uitdrukkelijk verboden, werd er vaak door de nabestaanden een gedenkplaatje of foto achtergelaten. Deze vaak kitscherige maar daarom des te meer ontroerende memorabilia geven een eeuw later nog een gezicht aan de, voor de bezoekers, onbekende gesneuvelde. Ik ben al jarenlang gefascineerd door deze bijzondere vorm van herdenking en zal vanaf nu geregeld wat bijkomende informatie geven bij deze 'sprekende gezichten', zodat hun verhaal niet verloren gaat.

Op de grote militaire begraafplaats 'Duinenhoek' in De Panne staat in blok D een sterk verweerde heldenhuldezerk met daarop een witmarmeren gedenkplaat en portretfoto van Michiel August Vermeulen. Hij werd op 13.10.1893 in Ingelmunster geboren en diende tijdens de Eerste Wereldoorlog als soldaat / brancardier in de 5e compagnie 2/1 van het 5e Linieregiment. Deze sterk Vlaamsgezinde oud-student van de Universiteit van Leuven was actief betrokken bij de werking van de studiekringen aan het front en het door Frans Daels en Hilaire Gravez opgerichte Secretariaat  der Katholieke Vlaamse Hoogstudenten (SKVH). Hij overleed op 16.05.1918 in het militair hospitaal ''l Océan' in De Panne aan verwondingen 'opgelopen in bevolen dienst' in de sector van Ramskapelle.  Op 01.08.1918 verscheen in de soldatenkrant 'Ons Vaderland' een 'In Memoriam' voor Michiel Vermeulen, Frans Anthonis en Lodewijk Heremans die door dezelfde granaat werden gedood. Ik geef een fragment: 't Is nu reeds twee maanden geleden. De vijand beschoot 't dorp R. In de lijn die er voor ligt keken we naar 't kanongeweld. De granaten kraakten ruw-geweldig den grond uit, zweepten balken en steenen de lucht in  en sloegen stukken muren omver. Tusschen de  zwarte rook der helsche  monsters bleven toch nog puinen recht als daagde zij den vijand uit: Sla omver ! Gij die macht boven recht hebt geplaatst. Sla omver  als wat nog overblijft van dit dorp, dat stervende is.... Plots vielen er twee granaten in onze lijn en klonk het 'brancardiers ! Gekwetsten !' We liepen er heen en dar lag Michielken, dodelijk gewond in den ingang der schuilplaats. Buiten lagen Frans en Lodewijk, beiden op slag gedood door de granaatscherven. 'Ik lijd zoveel', zei Michielken, toen we hem wegdroegen . Hij werd berecht in den hulppost. 'k Zag het rijtuig wegstuiven en verdwijnen aan den omdraai, den auto waarin Michiel lijdende lag. Hij was weggerukt uit ons midden en stierf in 't hospitaal. Wij kenden hem als een toonbeeld van deugd, met een rechtschapen gemoed hart en vroom gemoed, eenvoudig in taal en zeden. Als student en ziekenverpleger der kompanie hielp hij steeds de jongens met raad en daad'....

18-01-2015 om 14:05 geschreven door janhuijbrechts  

Vandaag nog een gedicht van Fritz Francken - zie mijn blog van 11.01.2015. Het was wellicht het bekendste oorlogsgedicht van deze Antwerpse journalist dat als titel 'O doode broeders' droeg:

Wij waren broeders in den kogelregen
En sneden stuiten van hetzelfde brood.
Wij hielden samen met een propje lood
Den uitval van eenzelfden vijand tegen.

Wij hebben saam op 't zelfde stroo gelegen.
Ik stond naast u toen men uwe oogen sloot,
En van uw bloed waren mijn handen rood.
Uw tragisch hoofd was op mijn hart gezegen...

Dit vroeg verscheiden heeft mijn laatre nachten
Met 't vaag tumult van uw verstorven klachten
En met den wenk van uwen blik gevuld.

O broeders, laat mijn zwakke stem U wekken,
En weert de zoden die uw lichaam dekken
En weze 't zoendag voor ons aller schuld...

18-01-2015 om 13:10 geschreven door janhuijbrechts  

Omstreeks 1900 telde Beselare - nu een deelgemeente van Zonnebeke -  niet minder dan 8 windmolens. De grootste was zonder twijfel de 'Stenen Molen' van molenaar Rodolf Demyttenaere op 'Den Berg'.  Al in 1720 was er sprake van een houten oliemolen op deze site, maar deze werd in maart 1826 door een storm vernield en kort daarna vervangen door een monumentale stenen graan- en olieslagmolen. Op de zgn. 'Schuwe Maandag' (19 oktober 1914), toen de naderende Duitsers voor massahysterie zorgden in Zuidwest- Vlaanderen, sloeg ook de molenaarsfamilie op de vlucht. De volgende dagen en weken lag de molen midden in het gevechtsterrein en wellicht werd hij op 1 november '14 gedynamiteerd door Duitse genietroepen. In ieder geval restte er medio november '14 enkel een metershoge puinhoop waarboven de staande assen met de gigantische molenstenen van 2,30 m. diameter, een wiek en de kapspanten uitstaken. Na de onophoudelijke beschietingen tijdens de Derde Slag om Ieper in de zomer en herfst van '17 werd ook deze puinhoop van de aarde geveegd en bleven enkel de bijna 3 ton zware molenstenen over als getuigen van deze ooit zo grootse molen....        

16-01-2015 om 10:18 geschreven door janhuijbrechts  

Op 21 maart 1918 werd bij een beschieting van een voorpost bij Sint Jacobs Kapelle, adjudant Ludovicus 'Louis' Huybrechts op slag gedood door granaatscherven. Deze Kempische oorlogsvrijwilliger  was op 19 augustus 1882 in Turnhout geboren. Op 4 augustus '14 was hij één van de allereerste oorlogsvrijwilligers uit de Speelkaartenstad. Op het ogenblik dat hij sneuvelde was hij adjudant in de 9e cie. 3/1 van het 3e Linieregiment en net voorgedragen om in Frankrijk een opleiding tot officier te gaan volgen. In oktober '17 was hij al, omwille van zijn betoonde moed op het slagveld, onderscheiden met het Oorlogskruis. Louis Huybrechts werd op 23 maart '18 begraven op de Belgische militaire begraafplaats van Hoogstade in graf nr. 619. Een paar weken na de begrafenis werd op zijn graf een heldenhuldezerk geplaatst. Deze zerk werd in 1925 door de Dienst der Militaire Grafsteden van deze site verwijderd en vervangen door een arduinen Belgische militaire standaardzerk.

15-01-2015 om 09:36 geschreven door janhuijbrechts  

Het wordt  nogal vaak vergeten dat de Grote Oorlog in de maanden september en oktober '14 ook een spoor van vernieling door de provincie Antwerpen trok. Duizenden woningen werden vernield, een veelvoud daarvan beschadigd. Veel getroffen bewoners konden noodgedwongen tijdelijk (en dit vaak voor jaren ) alleen in noodwoningen terecht. Vanaf 12 januari tot 1 februari kan u op de Grote Markt in Herentals terecht om een modelnoodwoning te bekijken die aan de hand van de originele plannen tot in de details werd gereconstrueerd door de leerlingen van het Vrij Technisch Instituut van Lier.  Dagelijks te bezoeken van 09.00u. tot 17.00 u. Inkom: vrij

14-01-2015 om 09:28 geschreven door janhuijbrechts  

' 'k zing voor u frontsoldaoten ut den oorlog van veertien achttien

van land en keuning verlaoten

zelfs uw grafsteen wierd niet ontzien...'

Een klassieker van Willem Vermandere : https://www.youtube.com/watch?v=F99OpYeVavc&list=PL7E9B0DC2BBE4BEDF&feature=player_detailpage

14-01-2015 om 09:05 geschreven door janhuijbrechts  

De feiten die in september 2014 in Rabosée werden gepleegd - zie mijn blog van gisteren - zijn geen alleenstaand incident. Zo werden in de laatste week van de meimaand van vorig jaar op de begraafplaats van Vilvoorde en op de BMB te Mechelen van respectievelijk 83 en 69 militaire grafzerken de bronzen naamplaten gestolen. Toen er naar aanleiding van de diefstal in Rabosée concrete vragen in het Parlement werden gesteld in de commissie Landsverdediging naar de manier waarop dergelijke laag bij de grondse diefstallen kunnen vermeden worden was het antwoord van de minister Steven Vandeput (N-VA) heel wat minder concreet. De brave man kwam niet verder dan het formuleren van een aantal algemeenheden die er op neerkwamen dat 'defensie alles in het werk stelt om deze sites te onderhouden'.... Uitgerekend nu kunnen de BMB - in het raam van 100 jaar Grote Oorlog - eindelijk opnieuw weer rekenen op toenemende belangstelling en uitgerekend nu slaan alsmaar driester optredende koperdieven toe.... Ik weet dat het aantal mogelijkheden beperkt is maar kunnen er nu echt geen initiatieven genomen worden, bv. op basis van concrete afspraken  met de betrokken gemeentebesturen over een adequate plaatselijke toezichtregeling zodat de kans op een herhaling weliswaar niet kan vermeden, maar wel beperkt wordt.?

En dan nog dit: toen ik vorig jaar op 10 november een bezoek bracht aan de BMB Duinenhoek in De Panne, trof ik daar op de rechtervleugel van de begraafplaats een tiental grafzerken zonder naamplaat aan (zie foto). Werden deze ook gestolen ? Ik kan mij in ieder geval geen persbericht hierover herinneren... Weet iemand precies wat hier gebeurd is ?

13-01-2015 om 10:45 geschreven door janhuijbrechts  

Naar aanleiding van 100  Grote Oorlog schreef ik een paar maanden geleden volgend artikel voor het Vlaams-nationale tijdschrift 'Revolte', volgens mij sluit het mooi aan bij mijn blog van 10 januari:

 ‘EEN WAPPERING VAN IETS GROOTS…’: HET ACTIVISTISCHE EXPERIMENT

‘Nasionalisme, beredeneerd en geen sentimenteel geklets is het uitgangspunt van onze generasie’ Paul Van Ostaijen in het artikel ‘Nasionalisme en het nieuwe geslacht’ in het juni-nummer 1916 van ‘De Goedendag’

Onmiddellijk na de Duitse inval in de zomer van 1914 overheerste de neiging om – zolang het land in gevaar verkeerde -  de ‘godsvrede’ in acht te nemen en niet alleen de politieke geschillen maar ook de Vlaamse kwestie te laten rusten. De koninklijke oproep aan de Vlamingen om de Slag der Gulden Sporen te herdenken oogstte dan ook heel wat bijval in kringen waar men voor de oorlog heel wat kritischer had gestaan t.o.v. de Belgische instellingen. Een aantal  anti-Vlaamse persartikels en de lange tenen van een aantal flaminganten zouden er echter voor zorgen dat de godsvrede al snel in het gedrang kwam. Zo verscheen er al in de eerste oorlogsmaand in het katholieke Antwerpse dagblad ‘La Métropole’ een reeks artikels waarin de Antwerpenaren en in het bijzonder de flaminganten verweten werd dat ze voor de oorlog met de Duitsers en pangermanisten hadden verbroederd.  Na de val van Antwerpen in oktober ’14 volgden er meer aanvallen in door Franstaligen geredigeerde vluchtelingenkranten. Op 21 december ’14 verscheen in het in Parijs uitgegeven ‘Le Petit Journal’  een artikel van de liberale Waal Gérard Harry ‘L’Union morale et verbale des races’ waarin deze beweerde dat Vlamingen en Walen voortaan zonder onderscheid verbonden zouden zijn in het anti-Germaanse verbond van de Franse taal…  Een bewering die op de zenuwen werkte van alle flaminganten die neutraal wensten te blijven.  Als reactie publiceerde de Antwerpse Atheneumleraar August Borms op 23 januari ’15 in het ‘Handelsblad’ zijn artikel ‘Vlamingen waakt !’ waarin werd opgeroepen waakzaam te zijn tegen dergelijke aantijgingen en trouw te blijven aan het motto ‘Noch Duits, Noch Frans, maar Vlaams..!’  

Naast deze anti-Vlaamse oprispingen waren er nog twee belangrijke factoren die vele Vlaamsgezinden tijdens de Grote Oorlog tot een stellingname hebben gedwongen. In de eerste plaats waren er de alarmerende berichten over de discriminerende taaltoestanden in het Belgische leger, die leidden tot een verscherping van deze reeds voor de oorlog bestaande problematiek.  En ten tweede was er de door de Duitsers aangeboden steun, die de Vlamingen voor zich trachtten te winnen en die daarvoor dankbaar gebruik maakten van de Vlaamse kwestie. Dit was op zich overigens niet zo verwonderlijk want in het Oosten maakten de Duitsers ook bewust gebruik van een identitair parcours om zieltjes te winnen en hun eigen politieke agenda af te werken. Van Polen over Oekraïne tot de moslimwereld gebruikten ze het ‘Völkisches empfinden’ om te ageren tegen de gevestigde orde. Dus waarom zouden ze ook niet proberen de unitaire Belgische staat te destabiliseren ?

In het kader van deze doelbewuste toenadering werd in januari ’15 al een ‘Commissie voor Vlaamse aangelegenheden’ opgericht. Een maand later werd deze commissie toegevoegd aan de net bij het bezettingsbestuur geïnstalleerde ‘Politische Abteilung’, die specifiek belast werd met het uitstippelen en implementeren van de zgn. ‘ Flamenpolitik’. Nog diezelfde februarimaand zag men al de ‘Flamenpolitik’ in actie toen in Duitse krijgsgevangenkampen Vlamingen en Walen van elkaar gescheiden werden. In de volgende maanden zocht de Politische Abteilung contact met verschillende Vlaamsgezinde voormannen en organisaties. De meest spectaculaire zet van de Duitsers was wellicht het besluit waarin gouverneur-generaal von Bissing op 2 december ’15 aankondigde dat de Gentse Rijksuniversiteit zou heropenen als een Nederlandstalige instelling. Besluit, dat in oktober ’16 zou gerealiseerd worden… De ‘Flamenpolitik’ was echter niet gebaseerd op een homogeen programma, zoals de Duitse historicus en kenner van het activisme Dr. Winfried Dolderer stelt, maar een ‘mengelmoes van tegenstrijdige belangen en bedoelingen aan Duitse kant’. Dit gebrek aan cohesie zou de verwarring in het Vlaamsgezinde kamp alleen maar groter maken.

De anti-Vlaamse houding van de Belgische overheid bracht heel wat flaminganten in een dwangpositie. Een eenzijdig en kost wat kost in acht nemen van de godsvrede werd door velen op den duur als funest voor de Vlaamse zaak bekeken. Maar een openlijke voortzetting van de vooroorlogse strijd zou het aan de andere kant onvermijdelijk tot een breuk met de Belgische regering in ballingschap leiden en een aanvaarden van Duitse steun in de hand kunnen werken. Vrij snel na het begin van de Duitse bezetting begon de splitsing in de Vlaamsgezinde gelederen zich al af te tekenen. Op 24 oktober ’14 werd in Gent de groep Jong Vlaanderen opgericht waarvan een deel onder leiding van de germanofiele Friese dominee Jan Derk Domela Nieuwenhuis Nyegaard en met de actieve steun van de militaire overheid in het Etappegebied gewoon de annexatie van Vlaanderen door Duitsland voorstond. Aan de ander kant van het spectrum besloot op 16 november ‘14 een groep Vlaamsgezinden na heftige discussies in het Vlaams Huis in Brussel, over te gaan tot een passieve houding tijdens de bezetting.  

In de zomer en het najaar van ’15 kwam in ieder geval een einde aan de onzekerheid over de officiële houding van de Belgische regering in Le Havre. Hiermee werd ook de meerderheid van de Vlaamsgezinden  voor de keuze gesteld tussen passivisme of activisme. De aanleiding was een telegram dat een aantal Vlamingen die actief waren in het in Nederland verschijnende dagblad ‘De Vlaamsche Stem ‘ op 11 juli ’15 vanop een Guldensporenfeest in Bussum naar koning Albert hadden gestuurd en waarin ze hun hoop uitspraken in diens ‘haute sagesse pour garantir la Flandre autonome dans la Belgique indépendante’. Het antwoord was een koude douche: ‘un pressant appel à tous les Belges pour que, evant l’ennemi, ils n’aient d’ autre souci que la libération du territoire’. Twee van de opstellers,  Antoon Jacob en René De Clercq gingen verder met het ontwikkelen van de zelfbestuur-gedachte en een officiële reactie bleef dan ook niet lang uit: bij K.B. van 5 oktober 1915 werd De Clercq als leraar ontslagen en Jacob geschrapt van de lijst van kandidaten voor een benoeming tot leraar. Deze maatregel zette kwaad bloed bij heel wat Vlaamsgezinden in het bezette gebied die tot dusver gezwegen hadden.  De kloof was hiermee definitief geworden en ook de gematigde activisten werden nu afgedaan als ‘landverraders’ wier loyauteit publiek in twijfel werd getrokken en die, ondanks de gevaren die ze daar zelf in zagen, in de richting van nauwere samenwerking met de Duitse bezetter werden gedreven.

Het gros van de activisten streefde er aanvankelijk naar, gebruikmakend van de Duitse aanwezigheid, de vooroorlogse aanspraken van de Vlaamse beweging te verwezenlijken. Of zoals Dr. Maarten Rudelsheim het verwoordde: ‘Wat met de Belgische wet in de hand verdedigbaar was, mocht en moest de bezetter verwezenlijken’. Na de heftige reacties van de Belgische regering in ballingschap op de opening van de vernederlandste rijksuniversiteit in Gent evolueerde het activisme echter in meer radicale zin en koos het voor politieke autonomie;  voor een Vlaanderen in een federaal Belgisch verband of zelfs los van België.  

Op 4 februari ’17 werd, tijdens een landdag waar verschillende activistische groeperingen vertegenwoordigd waren, besloten tot de oprichting van een ‘Raad van Vlaanderen’, die de Vlaamse eisen kenbaar moest maken en ze zoveel mogelijk moest realiseren. Vooral dan met het oog op de destijds spoedig verwachte vredesonderhandelingen. De meerderheid in deze raad werd gevormd door de radicale separatistische groeperingen Jong Vlaanderen en het katholieke Vrij Vlaanderen. De kleine fractie van unionisten die een federaal staatsmodel voorstonden telde wel een aantal leden die tot de belangrijkste voormannen van het activisme zouden uitgroeien zoals August Borms, Antoon Jacob, Maarten Rudelsheim en Herman Vos. Een van de eerste – en meest omstreden - daden van de Raad was het sturen van een delegatie van 7 leden naar Berlijn, waar de Rijkskanselier hen op 3 maart ’17 beloofde dat de bestuurlijke scheiding van België doorgevoerd zou worden en dat er bij mogelijke vredesonderhandelingen rekening zou worden gehouden met de Vlaamse eisen.  Vanuit politiek oogpunt was dergelijke missie misschien verdedigbaar, maar propagandistisch was het een miskleun van jewelste want door de grote ruchtbaarheid die eraan werd gegeven heeft ze de kloof tussen de activisten en de meerderheid van de bevolking sterk heeft verbreed.

Nadat op 25 oktober ’16 door de Duitsers, bij wijze van voorproefje het ministerie van Wetenschappen en Kunsten in een Vlaamse en Waalse afdeling was gesplitst, volgde op 21 maart 1917 de officiële aankondiging van de bestuurlijke scheiding die geleidelijk op alle departementen zou worden doorgevoerd. Als reactie vaardigde de Belgische regering in april twee besluitwetten uit tegen hoogverraad en medewerking aan iedere vervorming van de wettelijke instellingen door de bezetter.  De oorspronkelijke opzet van de Raad om tot een vertegenwoordigend  lichaam met wetgevende bevoegdheid uit te groeien  is nooit gerealiseerd. Verschillende factoren verhinderden dat de machtspositie van de Raad hiervoor sterk genoeg werd. Om te beginnen vertegenwoordigde de Raad slechts een minuscuul deel van de bevolking. De activisten waren teveel ‘officieren zonder soldaten’ zoals Paul van Ostaijen het verwoordde. Ze realiseerden zich niet dat een revolutionaire minderheid geen kans op slagen heeft wanneer de massa niet bereid is ze te volgen. Het bondgenootschap met de Duitse bezetter was voor het grootste deel van de bevolking onaanvaardbaar. Ten tweede was er een manifest gebrek aan politiek geschoold kader en - nog belangrijker - aan eenheid onder de activisten. Zo slaagde de Raad van Vlaanderen er in ’17 niet in het eens te worden over een grondwetsontwerp, op basis waarvan, na de bestuurlijke, ook de politieke scheiding tot stand kon worden gebracht.  De belangrijkste rem op de verdere ontwikkeling van het activisme was echter wel  het feit dat de bezettende overheid – waarmee de Raad meer en meer botste – steeds minder vertrouwen in de activisten stelde. De Duitsers, die om de handen vrij te houden bij eventuele vredesonderhandelingen, uiteindelijk de voorkeur gaven aan een federalistisch België, stonden voortdurend op de rem. Ze lieten - tot groeiende frustratie van velen -niet toe dat de Raad met zijn radicale, separatistische meerderheid, meer dan een louter adviserend orgaan werd. Een aantal activistische kopstukken hadden door dat ze gemanipuleerd werden maar kon tegelijkertijd moeilijk in de hand bijten die hen voedde. Om zich uit deze positie te redden riep een nagenoeg unanieme Raad op 22 december ’17 – zonder voorkennis van de Duitsers – de politieke zelfstandigheid van Vlaanderen uit. De misnoegde Duitsers eisten daarop dat de Raad van Vlaanderen zich zou ontbinden en een nieuw samen te stellen Raad zichzelf zou legitimeren door het organiseren van een volksraadpleging. Deze ‘verkiezingen’ werden echter op heel wat plaatsen onmogelijk gemaakt door felle tegenmanifestaties. Hierdoor zag de bezetter zich verplicht op 3 maart ’18 de volksraadplegingen op te schorten.  De Duitsers beschouwden de ‘verkiezingen’ als mislukt en grepen dit aan om de door de Raad uitgeroepen zelfstandigheid van Vlaanderen niet te erkennen. Toch werd er een nieuwe Raad van Vlaanderen bijeengeroepen, maar deze kwam vrijwel onmiddellijk na de installatie opnieuw in botsing met de bezetter. De volgende maanden werden gekenmerkt door gehakketak met de Duitse overheid -  die uiteindelijk op 25 juli ’18 de Raad zelfs formeel verbood nog te vergaderen - en interne geschillen. Door de snelle ineenstorting van Duitsland als gevolg van het geallieerde eindoffensief bleek heel het activistische avontuur met een sisser af te lopen. De activistenjacht en repressie maakten een abrupt einde aan de ooit gekoesterde hoop. De gedesillusioneerde jonge Antwerpse activist Floris Couteele liet in november ’18 verstaan dat de wil echter niet gebroken was : ‘ In idealen geloven we niet meer. Alle idealen liggen geblutst langs de bloedige aftochtwegen van dezen oorlog. Lege conservenblikjes. Wij geloven in den idealistischen geest. Het activisme heeft ons, knus-burgerlijke non-combattanten in de schaduw van een geweldig-lelijke tijd een wappering van iets groots doen voelen. Daar zijn we het activisme dankbaar voor….’

Na bijna een eeuw terugblikkend op het activistische experiment kan men niet anders dan vaststellen dat het een niet te veronachtzamen invloed uitgeoefend op de publieke opinie in Vlaanderen. Het polariseerde en stimuleerde de politieke bewustwording tijdens de bezetting en vormde een belangrijke fase in het organische groeiproces van de anti-Belgische vleugel in de Vlaamse beweging. Het wist bovendien op korte tijd een aantal belangrijke zaken te verwezenlijken: een volledig vernederlandste universiteit in Gent, een federalistische staatshervorming en de daadwerkelijke vervlaamsing van het openbare leven. Na de Grote Oorlog  was er  meer dan een halve eeuw nodig om hetzelfde programma grotendeels opnieuw te realiseren…

Besluitend kan ik stellen dat de Vlaams-nationale politicus en historicus Hendrik Elias in 1969  de nagel op de kop sloeg toen hij stelde: ‘Dit was geen beweging die door de Duitsers in het leven werd geroepen. Het was, in een crisisperiode die door velen werd aangezien als de dageraad van een nieuwe tijd, de logische uitvloei van het nationalisme dat steeds in de beweging verscholen lag en juist op de vooravond van de oorlog zijn doorbraak vond van het culturele naar het politieke.’ Tegelijkertijd kan men niet naast het feit dat het activisme enkel kon manoeuvreren binnen de krijtlijnen van de door eigenbelang gedirigeerde Duitse politiek. De Flamenpolitiek was dan ook grotendeels bepalend voor de oriëntering van het activisme. Wat echter niet – zoals sommigen tot op de dag van vandaag beweren – meteen ook betekende dat alle activisten Duitse agenten of platte opportunisten zouden zijn geweest. Daarom eindig ik graag met een conclusie van Hendrik Elias: ‘Afscheid nemen van het activisme kunnen we echter niet zonder aan de geschiedenis ervan een laatste woord toe te voegen: het was geen onderneming van avonturiers, politieke gelukzoekers, baantjesjagers. De overgrote meerderheid van de activisten waren idealisten die niet aan zichzelf, niet aan Duitsland, maar alleen aan Vlaanderen hebben gedacht…’

12-01-2015 om 09:50 geschreven door janhuijbrechts  

Vandaag gelezen in 'De Standaard': 'Koperdieven sloegen onlangs hun slag op een militaire begraafplaats in Rabosée in de buurt van Namen. De buit ? Zo'n 160 naamplaatjes van graven van gesneuvelde soldaten uit de Eerste Wereldoorlog. Defensie overweegtr nu om op verschillende oorlogskerkhoven in ons land de bronzen naamplaatjes te vervangen door exemplaren uit plexiglas. Het leger beseft dat het zeer moeilijk is alle militaire begraafplaatsen te beschermen tegen respectloze metaaldiefstallen. Op de oorlogsbegraafplaats van Rabosée worden de koperen naamplaatjes daarom nu al vervangen door kunststofplaatjes, die weliswaar ietwat het uitzicht van de ontvreemde bronzen naamplaatjes krijgen. 'Wat Vlaanderen betreft, zijn er wel gesprekken nodig met de dienst Monumenten, omdat Vlaanderen deze begraafplaatsen als erfgoed heeft erkend' zegt Didier Pontzeele van de Dienst Oorlogsgraven van het Instituut voor Veteranen. 'En dus zijn er strengere regels over wat er wel en niet mag worden gewijkzigd, inclusief de naamplaatjes op de grafzerken'. De originele naamplaatjes van Rabosée zullen intussen niet vernietigd worden. 'We hebben verschillende musea gecontacteerd', zegt Pontzeele. 'Het Memorial Museum Passchendaele 1917 in het West-Vlaamse Zonnebeke en ook het Fort van Loncin zijn heel erg geïnteresseerd om een aantal naamplaatjes afkomstig van de begraafplaats in Rabosée op te nemen'. (wer)

12-01-2015 om 08:08 geschreven door janhuijbrechts