De tweede dag van het bevrijdingsoffensief kostte het leven aan twee militairen uit de Noorderkempen. De eersten van wat al snel een afschuwelijk lange rij zou worden…. Na de extreem zware gevechten in de Belgische sector werd het grootste gedeelte van Moorslede bevrijd. Volledig uitgeput bereikten de mannen van de VII^e Legerdivisie de oostrand van het bos van Houthulst­. Twee leegge­bloede divisies moesten worden ver­van­gen, maar toch bleven de Belgen verder aanval­len. De 7^e , 16^e en 17^e Liniere­gi­ment vielen rond Moorslede aan en brachten een ver­binding tot stand met de IX^e Schotse divisie die, meer zuidwaarts, oprukte naar Zonnebeke en Dadi­zele. De Belgische grena­diers en het 4^e Regiment Karabi­niers verover­den ondertussen het Potte­gemgoed en Kalve. Eén van de karabiniers die bij deze aanval vermist raakten was de 25-jarige Adriaan De Prins uit Rijkevorsel. Hij was als milicien van de klas van 1913 in dienst toen de oorlog uitbrak en had alle gevechten waar zijn eenheid bij betrokken was, zonder kleerscheuren overleefd. Adriaan de Prins was een ongehuwde zoon van Cornelius De Prins en Catharina Van Dooren.

De 1^e, 2^e en 3^e Regi­menten Karabi­niers slaagden er - on­danks hun ver­schrikkelijke verlie­zen- in een gedeelte van Westrozebeke te veroveren. Bij Sta­denberg woedden urenlang verbitterde gevech­ten. Uiteinde­lijk slaagden de 11^e en 12^e  Linieregiment er in vaste voet te krijgen op de heuvel­kam. Dertig stukken geschut en ruim dui­zend krijgsgevan­genen vielen hierbij in hun handen. Wie dit succes niet meer mocht meemaken was de 26-jarige brancardier Gaston De Vel uit Merksplas. Deze pater Scheutist, die naar een bijhuis van zijn orde in Engeland was gevlucht, werd begin 1916 opgeroepen voor de dienst. Na zijn opleiding werd hij afgedeeld naar her 12^e Linieregiment, een eenheid waarin hij behoorlijk wat streekgenoten aantrof. Gaston De Vel sneuvelde in een artilleriebeschieting. Net als veel van zijn ordegenoten was hij actief geweest in de Frontbeweging en had hij onder meer geholpen bij het verspreiden van de Open Brieven van deze clandestiene organisatie. Dit was op zich niet verwonderlijk want hij was de medestichter en eerste voorzitter van de AKVS-Bond Willen is Kunnen.  Hij was de oudste zoon van notaris en oud-burgemeester van Retie Aloïs De Vel. Twee van zijn broers waren oorlogsvrijwilligers. Gaston De Vel werd oorspronkelijk  op 8 oktober1918 begraven op een geïmproviseerde begraafplaats in de zuidoostelijke hoek van het Bos van Houthulst, graf 5. Hij werd na de wapenstilstand bijgezet op de militaire begraafplaats van Houthulst, vak D- graf 194.

29-09-2018 om 13:13 geschreven door janhuijbrechts  

Na een urenlange intensieve artilleriebeschieting, uit meer dan 1.100 vuurmonden van Belgische, Franse en Britse origine werd er over de eerste Duitse linie een rollend sper­vuur gelegd dat met een snelheid van 100 meter per 3 minuten vooruit moest schuiven tot aan de met bunkers bezaaide ‘Preus­sen Stellung’ waar het een kwartier lang op zou losbeuken, om daarna met een snelheid van 100 meter per 5 minuten vooruit te rollen tot de al even beruchte ‘Bayernli­nie’.

Vanaf het ogen­blik dat deze helse vuurwals losbarstte, spron­gen om 5.30 u. de Belgische troepen uit de loopgraven die ze vier lange jaren hadden verdedigd. Eindelijk gingen weer op weg naar huis. Over een kilometerlang front, van de over­stroomde Blankaart tot het Ieper­se, gingen de aan­vals­groe­pen over tot de bevrij­dende laatste stormloop. Ondanks het gebrek aan coördinatie, het hoge ver­liesper­centa­ge, de bittere tegen­stand en het rotslechte weer slaagden de Belgische troepen er in de eerste dag tussen de drie tot acht kilometer terreinwinst te boe­ken. Hier­bij werd onder meer het zwaar omstreden gebied rond Passendale heroverd door de karabiniers. Ruim vierduizend krijgsge­van­genen en tientallen stukken geschut vielen in Belgische han­den, zij het vaak tegen een hoge tol aan mensen­levens. Zo was de  III^e Legerdivisie blijven steken voor de fel verde­digde ‘Waldrie­gel’ en leed de VII^e Legerdivisie grote ver­liezen bij de moordende gevechten in het zwaarver­sterkte bos van Hout­hulst.

Meer naar het zuiden waren hadden ook de Britten hun opmars ingezet aan weerszijden van de Meenseweg. Op het einde van de dag stonden de mannen van Plumer vlakbij de plaats waar de tragedie rond Ieper in oktober 1914 was begon­nen.

Omdat er intussen ook reeds een bres was geslagen in de hoofdver­dedi­gingslinie in Noord-Frankrijk, besefte het Duitse opperbe­vel dat de oorlog in feite verloren was. Generaal Ludendorff vertrouwde stafchef von Hinden­burg die dag dan ook toe dat Duits­land zonder uitstel om een wapen­stilstand moest verzoe­ken. Dit belette echter niet dat er nog wekenlang ver­bitterd zou worden gevochten.

28-09-2018 om 08:51 geschreven door janhuijbrechts  

Vandaag precies 100 jaar geleden, op de vooravond van het grootscheepse eindoffensief in Vlaanderen, richtte Albert I een dagorder tot zijn troe­pen die begon met de woorden: ‘Solda­ten, gij gaat een geweldi­ge aanval uitvoeren tegen de vijande­lijke stellingen. Aan de zijde uwer Britse en Franse kameraden zult gij de indringer verdrijven die sedert vier jaar uw broeders verdrukt. Het uur is beslis­send. Overal wijken de Duitsers...’

In de kille nacht namen in doodse stilte de 120.000 mannen van de 10 hiertoe aange­wezen Belgische divisies hun stel­lingen in voor de grote, beslissende aanval. Samen met negen Franse divisies, waar­van één derde cavaleristen, en tien divisies van het IIe  Britse leger zouden ze de Leger­groep Vlaan­deren vormen onder het nominale opperbe­vel van koning Al­bert. De feitelijke leiding was in handen van de stafchef, de Franse gene­raal Jean De­goutte. Omdat de over­stroom­de IJzer­vlakte uiteraard geen offen­sieve mogelijkheden bood, was de hoofdtaak van deze strijd­macht een doorbraak te forceren tussen Diksmui­de en Ieper. Het leeuwen­aandeel van de gevechten zou voor rekening komen van de Belgische en Britse troepen.

27-09-2018 om 16:02 geschreven door janhuijbrechts  

Aeroplane Cemetery langs de Zonnebeekseweg is één van de minder bezochte CWGC-sites in het Ieperse. Deze begraafplaats ontstond in de zomer van 1917 nadat de geallieerde troepen tijdens de Derde Slag om Ieper de gehuchten Verloren Hoek en Frezenberg hadden ingenomen. Deze site bleef in gebruik tot het voorjaar van 1918 toen het omliggende gebied  als gevolg van het Duitse Lenteoffenief in Duitse handen viel. Na de oorlog werd Aeroplane Cemetery uitgebreid met graven uit de omgeving.  Momenteel is het de laatste rustplaats van 1.105 gesneuvelden uit het Britse Gemenebest, waarvan 636 niet konden worden geïdentificeerd. De oorspronkelijke benaming van deze site was New Cemetery Frezenberg, maar al gauw kreeg ze bij de troepen de bijnaam Aeroplane Cemetery naar een vliegtuigwrak dat ongeveer op de plaats lag waar nu, centraal achteraan het Cross of Sacrifice staat. De eerste foto dateert in ieder geval van voor 1922. Ze werd gemaakt door Alfred Thomas Sharp,  de Commonwealth Immigration Officer in het Australische Victoria, die tijdens de Grote Oorlog in Londen werkzaam was. Hij bezocht kort na de Wapenstilstand samen met zijn vrouw de slagvelen van het Westelijke front en fotografeerde er heel wat Australische graven, zoals deze opname van wat hij omschreef als ‘…a burial ground known as Aeroplane Cemetery at Ypres’. De tweede foto is wellicht begin jaren dertig gemaakt, gelet op de prille bomenrij rond deze site die intussen tot forse proporties is uitgegroeid zoals de twee recente opnames uit de nazomer van 2016 aantonen..

24-09-2018 om 05:04 geschreven door janhuijbrechts