Vorige week werd op een aantal plaatsen in de Lage Landen herdacht dat Anton Van Wilderode, nom de plume van priester, dichter, classicus en leraar Cyriel Paul Coupé precies een eeuw geleden werd geboren en twintig jaar geleden overleed. Hij verwierf niet alleen faam met zijn poëtisch -elegisch oeuvre maar ook bijvoorbeeld met zijn erg geslaagde Vergilius-vertalingen. Van Wilderode behoorde tot de generatie dichters die ietwat verloren liep tussen de Vormen-poëzie en de wilde experimenten van de Vijftigers. Toch wist hij zich moeiteloos staande te houden met zijn heldere zeggingskracht en romantisch bewogen lyriek. Ik leerde hem, zoals zo veel anderen, kennen door zijn gedragen bindteksten en gelegenheidsgedichten voor de Vlaams-nationale Zangfeesten en vooral de IJzerbedevaarten. Combatief, sociaal bewogen en met een sterke zeggingskracht gaf hij niet alleen telkens opnieuw vorm aan zijn Vlaams-nationale ideaal maar vertolkte hij ook zijn grote dankbaarheid voor de generaties die ons voor waren gegaan.  

Mijn ouwe kameraad Gust Peters zal het me wellicht niet euvel duiden als ik vandaag ter ere van deze onvergetelijke dichter in deze rubriek zijn mooie ‘In Memoriam Anton Van Wilderode’ publiceer

Hij was hier, onder ons, de zanger van de aarde / door hem geademd tot de laatste dag / Hij was degene die in woorden hoop bewaarde / en ver voorbij de einder het ochtendgloren zag / weemoedig neergelegd in strofe en refrein

Doorleefd het sierlijke bestaan van steden / en dorpen duurzaam waar moerbeibomen staan / in licht van steeds opnieuw een dag van Eden / wijl in het najaar men naar Hellas toe moet gaan / waar in het land der mensen de zon als immer schijnt

Wacht dan, laatavondlijk, een tent van tamarinde / voor wie de dag begon bij droefheid van een puin / valt rond een vlinderboom nog kleurenpracht te vinfen / klinkt van de overoever reeds een zacht gefluit / aanhoor het land, het éne, dat slechts ons land kan zijn

08-07-2018 om 06:49 geschreven door janhuijbrechts  

Eén van de boeken waar ik al enkele jaren aan werk is een studie over de rol die de hoofdzakelijk uit Bretoenen bestaande Brigade Marinefuseliers onder bevel van contre amiral Ronarc’h heeft gespeeld bij de verdediging van het bruggenhoofd Diksmuide in oktober-november 1914. Niet écht au sérieux genomen door het Franse opperbevel wisten de démoiselles aux pompons rouges, niet alleen tegen alle verwachtingen in, stand te houden tegen een numeriek veel sterkere vijand maar droegen ze ook ontegensprekelijk bij tot het consolideren van het IJzerfront. In dit, bij tij en wijle erg grappige filmpje krijgt u een frisse kijk gepresenteerd op het heroïsche verzet van ar Vrigadenn  Ronarc’h e Dixmude. Omwille van het feit dat geschiedenis niet altijd gortdroge kost moet zijn, warm aanbevolen.:

https://youtu.be/lYIo6SKwKec .    

07-07-2018 om 06:58 geschreven door janhuijbrechts  

Loker Churchyard Cemetery is een kleine begraafplaats van de CWGC in de schaduw van de Sint- Petruskerk in Loker. Tussen de 215 gevallenen uit het Britse Gemenebest die hier een laatste rustplaats kregen ligt in graf 1 C 13 in het perk aan de noordzijde van de kerk, de Ier R. Regan. Deze 17-jarige militair, een oorlogsvrijwilliger uit Ballinasloe in County Galway diende als Lance Corporal in het 8^e bataljon van het Royal Inniskillings Fusliers. Een eenheid die onderdeel uitmaakte van de 49^e Infantry Brigade, die op haar beurt organiek bij de 16^e (Irish) Division was ingedeeld. Hij sneuvelde op 29 mei 1917 tijdens een artilleriebeschieting van zijn kampplaats in Loker. In deze periode waarin zijn eenheid zich opmaakte om een paar dagen later deel te nemen aan de stormaanval op Wijtschate, waren beschietingen schering en inslag.

06-07-2018 om 04:45 geschreven door janhuijbrechts  

‘In the attempt to capture Ypres, by this time an obsession with him, the Kaiser had flung in crack regiments of Bavarians, Saxons, Landwehr an Landsturm; sacrificing German soldiers at staggering rate, he used and lost recruits with as little as two months service – many of them beardless youths, whose military service had so far consisted only of learning to do the goose-step, and had not include more than rudimentary instruction in musketry or trench warfare. The Prussian War Staff were notorious for their disregard for human life, but they must later have regretted that so much of the fine flower of German youth had been frittered away in those futile attacks at Ypres…’

Uit: ‘Wipers’ door Tim Carew (1974)

06-07-2018 om 03:59 geschreven door janhuijbrechts  

In mijn queeste op zoek naar individuele WO I –gedenktekens, vandaag wellicht één van de bekendste. In de licht heuvelachtige omgeving van wat ooit Sanctuary Wood was, ligt in de schaduw van de Canadalaan, een dreef met Canadese esdoornbomen, de gelijknamige CWGC-begraafplaats. Net links van deze site bevindt zich een alleenstaand herinneringsmonument voor een Britse officier. Op een verhoog met twee treden staat een kleine, ietwat gebogen sokkel met daarop een erg fraai gesculpteerd Keltisch ‘high cross’ dat versierd werd met traditionele vlechtwerkbanden in vlakreliëf. Het werd in mei 1921 opgericht bij het felomstreden kasteeltje van Hooge op de plaats waar vermoedelijk 2nd. Lieutenant  Thomas Hadley Keith Rae van het 8th. bataljon van the Rifle Brigade op 30 juli 1915 sneuvelde. Rae kwam om bij de eerste aanval op ons grondgebied met een nieuw, experimenteel wapen: de vlammenwerper.

Rae’s lichaam werd nooit teruggevonden en daarom werd het herdenkingskruis op initiatief van zijn familie opgericht op de plaats waar hij voor het laatst levend werd gezien. In 1966 lieten de eigenaars van het kasteel Hooge het monumentje  overplaatsen naar de begraafplaats van Sanctuary Wood.

04-07-2018 om 14:44 geschreven door janhuijbrechts