Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
07-05-2010
MEET CHARLES VELDLAGER
Mettewielaan Molenbeek. Mijn collega zet me af, iets vóór het Karreveld(park). De bomen wiegen heen en weer. Ik probeer te mediteren, de geest vrij te maken. Rustig in- en uitademen op het ritme van de koude wind. Me concentreren op het klakken van mijn Sacha-laarsjes, een erfenis van mijn dochter wiens schoenmaat inmiddels al twee maten gegroeid is. Plots begin ik hevig te niezen. Verkoudheid, hooikoorts, wie zal het zeggen? "Tu fumes, mademoiselle?" Ik schrik wakker als een Griekse mythologische figuur die van de Olympos neerdaalt. "Eh, non, bonjour monsieur... Non, je ne fume pas, peut-être, c'est un rhume des foins à cause des pollen qui se trouvent dans l'air." "Ah, oui, c'est possible... Tu vois, mademoiselle, j'ai 90 ans. Je suis né en 1920." "90, quoi? 90 ans? Mais, monsieur, vous paraissez 20 ans de moins, on dirait la septantaine et encore ... même pas..." Voor mij één van de wonderen der natuur. Een mooie bejaarde man, niet supergroot, maar met een hele gave huid, heel weinig rimpels en een prachtig verzorgde witte volle haarbos. "Moi, j'ai 46 ans..." "Ah, je croyais que tu étais encore plus jeune que cela, mais comme ça, tu as donc 43 ou 44 ans de moins que moi..." "Oh, monsieur, vous nous faites bien la concurrence, vous êtes quel signe astrologique par ailleurs??" "Moi, je suis un poissons... Je nage beaucoup..." antwoordde hij. "Et, qu'est-ce que vous avez fait comme métier, si je peux vous demander..." "Tailleur..." "C'est quand même bien de pouvoir faire le métier qu'on aime, on voit bien le résultat... Monsieur, je ne crois pas mes yeux, vous pourriez faire de la publicité pour les crèmes anti-rides, vous paraissez tellement plus jeune que 90 ans..." "Je sais... et je sais aussi que vous êtes honnête quand vous parlez, vous êtes très polie..." Sommige mensen lijken pakken jonger dan ze zijn. Onze pa, gestorven in maart, heeft nooit de leeftijd van Charles Veldlager bereikt. Maar hij heeft wel voor twee geleefd, meer tussen uitersten in. Ik zie Charles Veldlager waarschijnlijk nooit terug. Als ik een alleenstaand dametje van 75+ was geweest, had het misschien iets kunnen worden tussen ons. Hoewel... Een "poisson"? Sterrenteken vis? Zo'n gave huid? Zo'n jeugdig uiterlijk? Er is misschien een reukje aan... Of ben ik jaloers omdat in mijn leven de telomeren zwaarder op de proef worden gesteld. Fuck you, seffens word ik nog de boze queen uit het Sneeuwwitjesprookje. Charles Veldlager, een oudere en andere versie van Georges Clooney. Enfin, mannen in een goede verpakking. Het is weer eens wat anders...
"Als g'een amende (boete) krijgt, is da bestemd om die in't cachot (gevangenis) te betalen," zegt mijn collega. "En die van 't cachot weuden dan ook nog betojld ook..." Ik zeg dat er veel geflitst werd deze ochtend. "Misschien hebben ze geld vandoen voor de verkiezingen..." zeg ik verder. Mijn collega zal zéér radicaal stemmen. "Straks wordt het nog onbestuurbaar," opper ik. Maar dat kan hem geen reet maar dan ook geen reet schelen. En ik? Ik droom van wat meer geld, van vakantie, van doen waar ik zin in heb. Geen "sous-métier", hopelijk is het dan ook de laatste keer dat ik een dergelijke klus moest klaren. Mijn hoogsensitief, verfijnd zenuwgestel is de laatste maanden zwaar op de proef gesteld. Ik geef veel in dit "sous-métier" maar "krijgen" is wat anders. Nu doseer ik het "geven"... Na de morgenshift eindelijk goed nieuws. Ik viste een e-mailadres op uit mijn archieven. Joepie, mijn jongste kan bij een vroegere werkgever terecht. Er bestaan nog loyale mensen, oef... Mijn zoon zal in volle examentijd moeten stemmen. Misschien krijg ik wel een volmacht. Ik ga altijd tegen het middaguur, dan moet ik niet lang wachten. In het stembureau spreekt men hoofdzakelijk Frans. Nederlandstaligen zijn hier echt een minderheid in Brussel. Het had zo mooi kunnen zijn. Een eerste minister uit Brussel, in casu mezelf. (Ik joke maar...) Een paar weken interim als eerste minister, lekker verdienen (it's all in the pocket), misschien nog meer dan ik anders op een gans jaar verdien, en daarna de vlieger op, hopelijk zonder aswolk, naar een hele leuke bestemming. Blackberry far from me. Weg...
omdat ge elke maandag om vier uur opstaat," zei hij. Als dat geen "werken" is... denk ik bij mezelf. Vandaag. Feest van de arbeid dat ik ver van de arbeid doorbreng. Wat chillen, wat wandelen, wat ijs eten, wat administratie doen. Het eerste bruintje behandelen. Dat van mij blijft nog links liggen omdat ik nog niet alle fiches ontving. Als je veel werkt... Ik heb echter nog geen respons gekregen op mijn aanbod om eerste minister te spelen. Waarom zou ik het niet kunnen spelen? Nochtans heb ik deze week twee mensen vooruit geholpen. Eén jongetje op school werd gepest. Hij vertelt het me 's avonds als we hem naar huis brengen. Ik zeg dat hij zich moet verdedigen. "Doe ik..." zegt hij op een veel te wijze en bezadigde manier. "Je moet echt van je afbijten," antwoord ik. "Niet over je heen laten lopen. Niet vriendelijk zeggen dat hij moet stoppen. Heel luid zeggen (en laten voelen) dat het niet verder kan." Maar hij is zo "tam", zo "braaf". Toch heb ik misschien een belletje in zijn hoofd laten rinkelen. Een andere jongen van zestien heb ik gestimuleerd om ondanks bepaalde beperkingen te kiezen voor een "beroep" dat hij leuk vindt. Iets in verband met tuinbouw. Hij houdt zo van de natuur en de boerenbuiten. "Doen, jongen..." Zijn papa liet hem inmiddels een test afleggen in een school waar hij in september kan beginnen. Soms hebben mensen een duwtje nodig. Ik ben geen orakel maar soms probeer ik wat goede raad te geven. Het gaat tenslotte over de toekomst van mensen. Van jongeren. Mijn dakterras staat weer in volle bloei. Met de blauwe regen. Het heeft iets. Een natuurlijk, verwilderd effect. Mooi rondom. Prachtige bloemen. Mijn klein paradijs. Met de geuren erbij. Ik ben niet rijk - dat weet de ganse wereld onderhand al wel - en ik schaam me er ook niet over (zie vorige blogs over freeganisme en ultieme vrijheid, enkel dingen doen waar men zin in heeft) maar ik heb een speciaal dakterras. Elk jaar in mei zo rond mijn verjaardag. Mijn partner heeft vorig jaar de blauwe regen gesnoeid. Maar hij is nog beter gegroeid dit jaar. Ik denk aan de jongen die volgend jaar aan een tuinbouwopleiding begint. Een lieve jongen. Hij komt er wel. Aan alle blogbezoekers, groeten vanop mijn thans blauwe bloesemsdakterras.
kijk ik naar mezelf als naar een actrice die in een film speelt. Mijn dagelijkse wereld is dan de film en ik ben één van de actrices. Nu, hoe kom ik naar voren in de film? Wel, als een zeer actief, vriendelijk en mysterieus iemand. Ik zou jullie heel graag deelgenoot maken van mijn "fond" maar dat is niet altijd mogelijk omdat mijn "fond" me soms volledig in beslag neemt. Zoals gezegd, loop ik met één been op aarde rond en met één been in de "hemel". Noem het hemel of andere dimensie of wat dan ook. Ik zweef dus een klein beetje en toch probeer ik sommige dromen tot werkelijkheid te maken. Vriendelijk ben ik ook, zéér vriendelijk, ik mag wel zeggen dat dat een eigenschap is die men niet zoveel tegenkomt. Niet schijnvriendelijk maar echt vriendelijk. Vriendelijk en behulpzaam. Ik ben geen mantelpakjesvrouw zoals Angela Merckel bijvoorbeeld maar eerder een persoon die zich volgens het humeur van de dag kleedt. Soms broeken, soms kleedjes, soms rokken. Ik zie er eerder romantisch uit dan sexy. Het sexy ligt eventueel in het mysterieuze. Maar dat mysterieuze leidt juist tot spirituele zaken en dat botst met het "aardse". Hetgeen niet betekent dat ik niet houd van "bedzaken". Iemand die nu verliefd op mij zou worden - zoals ik nu ben en niet zoals ik vroeger was - zou heel veel "clair-obscur" moeten doorworstelen. Vergelijkbaar met een tocht door de jungle of het oerwoud met heel veel struiken die omvergeduwd moeten worden. Zelf zou ik vooral mijn intuïtie volgen als ik nog verliefd zou worden. Maar voorlopig is alles nog zoals het was. Huisje, dakterras en kinderen. Twee mensen die ondanks hun grote verschillen, het nog steeds bijzonder goed met elkaar kunnen vinden. Twee eigenwijze mensen eigenlijk. Doen jullie soms ook aan zelfevaluatie? Lachen jullie dan ook soms met jullie zelf? By the way, als jullie een eerste minister zoeken, ik wil de rol wel eventjes "spelen". Hoewel, ik zou misschien ook heel veel chaos achterlaten. Parelstuif, weet je wel...
Een voormiddag van een zinneke. Eerst stond ik voor dag en dauw op om mijn morgenshift te volbrengen. Tegen tien voor negen was ik terug thuis, klaar voor het "betere werk". De bussen staakten dus ik vreesde niet meer op tijd te komen voor mijn afspraak met de kotbazin maar gelukkig reden metro en trams regelmatig. Op een halfuur was ik daar en de kotbazin liet gelukkig niet al te lang op zich wachten. Ik zeg "kotbazin" maar eigenlijk was het hoogst charmant en fraai ogend gezelschap. Dan ging ik naar de universiteitscampus om nog een paar zaken te regelen. Mijn zoon was gisteren ergens op een kot blijven slapen ingevolge een verjaardagsfeestje. Volgende maand is het mijn beurt. Om te verjaren. Ik ontmoette ook nog Tim uit de serie "Thuis". In het echt ziet hij er nog beter uit. Mooi... Een paar jonge gasten vroeg mij of ik daar ergens werkte maar helaas kon ik hen niet helpen. Ik kon wel de weg wijzen naar de dienst cultuur. Toen nam ik de metro terug en bij het wachten op de bus die niet kwam maar vervangen werd door de trouwe lijnbus (sjonge, wat zijn we toch verwend in dit land!) begonnen de mensen spontaan te spreken over de "crisis". Over de "politieke crisis". Dat Brussel een onveilige stad is. Dat men wegtrekt uit Brussel. Ach, je moet zo een beetje je weg kennen, denk ik dan. Het valt allemaal nog wel mee. Er wordt natuurlijk gestolen. Er worden mensen lastig gevallen. In uitzonderlijke gevallen wordt er gemoord. Maar het mensenras heeft toch nog iets of wat geweten en niemand gaat graag als moordenaar door het leven tenzij men geschift is. Ik blijf geloven in het goede, in het mooie,... Twee bruintjes (bruine enveloppes) glijden in de bus. Eén voor mijn partner, één voor mij. Schat, je zal 1200 euro moeten bijbetalen. Waarschijnlijk al in oktober. Ik moet ongeveer 4100 euro terug trekken. In een verre toekomst in 2011. Peanuts voor ministers die een dikke pree trekken ondanks een niet-bestuur.
Allerdrukst. Ondanks het feit dat twee van mijn kinderen met de school op GWP zijn. Mijn zoon was ontgoocheld dat hij geen kot kon krijgen op de campus maar hij zit al in zijn eerste universiteitsjaar en dus komt hij niet op de eerste plaats op de prioriteitenlijst. Te laat aangevraagd dus. Maar goed, voor mijn dochter die volgend jaar aan hogere studies begint, lukte het wel om een kot op de campus te krijgen. Ik moest dus een tandje bijsteken en een kot helpen zoeken in de privésector en het is nog gelukt ook. Een hele lieve kotbazin bovendien en morgen mag ik het contract tekenen. Dit is een goede zaak - drong het tot me door. Netjes, modern en niet al te duur. Bovendien zit het ganse gebouw vol studenten. Het zal hier rustig worden volgend jaar, al heb ik natuurlijk nog altijd mijn jongste bij mij die in juli zestien wordt. Toch hebben de kinderen al laten weten vaak naar huis te komen. Ze zullen ook wel inzien dat het hier nog zo slecht niet is. Onder de vleugels van mama doetal. Gisteren had ik eindelijk wat tijd voor mezelf en kon ik een deel van het artiestenparcours meemaken. Guy de Simpele en zijn veelzijdige kunst kan me altijd wel bekoren. Vooral zijn film Kanalket is de moeite waard, ga hem zeker eens zien als hij in jullie cultureel centrum vertoond wordt. Ik mocht gisteren zelfs de danser die in de film meedanst, in levenden lijve ontmoeten. Uiteraard een lijf om u tegen te zeggen. Zie ook mijn recensie van 26/5/2008 :
In een zaaltje met een bont allegaartje van niet aftandse zetels en stoelen mochten we deze surrealistische, niet-alledaagse film aanschouwen. Een waar meesterwerk van eigen bodem onder de regie van Guy De Simpele, Jetse kunstenaar-duizendpoot, en met choreografie van Bakyt Baimyrzaev, een jonge beroepsdanser die een opleiding in Kirgizië genoot en voorstellingen bracht tijdens "Brugge 2002". Locatie : het nog meer surrealistische atelier 340 in Jette, een eigenzinnig museum van de moderne kunst onder de directie van de charmante mijnheer Wodek. Een kunstzinnig man met Poolse roots waarvan de naam doet denken aan Waldek uit de populaire serie "Thuis". Vooraleer de film begon brachten de Fanfakids mooie muziek op hun trommels en tambourines. Er werd ook doedelzak gespeeld door Dirk de Prins en dat bracht ons meteen in de stemming voor deze toch wel alternatieve film. De film gaat over "de ket" (kind van vluchtelingen), grootgebracht door de gemeenschap, school, werk, geld verdienen, vakantie, ontspanning, show, feest, romantiek, rust, dans en terugdenken aan het verleden met op het einde de omarming van het nieuwe leven of de jonge ket. De ket blijft door de jaren heen steeds in het geel (kanariegeel) gekleed. Zelfs de koets van de ket was geel. In de film zijn een paar pittige anecdotes zoals het gooien van de moederkoek in de kanaal vlak na de geboorte. Hierbij kleurt het kanaalwater rood. Vroeger werd dit vaak gedaan. Er zijn scènes die zich afspelen in de Regenboogschool, de schouwburg van de VCA, de inkomhallen van het Kaaitheater, de KVS-box, de Ancienne Belgique, het Klein Kasteeltje, de omgeving van het Saincteletteplein, het KBC-gebouw, de Citroën-garages. Het blijft allemaal op de huid zitten, zeker voor autochtone Brusselaars, vanwege de herkenbaarheid. De muziek van Guy De Simpele en Peter Boone dienen als basis voor deze dansfilm. De choreograaf Bakyt Baimyrzaev bereide de dansen voor. Helemaal op het einde van de film ziet de oude man van inmiddels 81 jaar een nieuwe ket in een gele box liggen, vlak naast het kanaal. Mooi hoe de realisateur Guy De Simpele de film inleidde met een romantisch breed uitlopend gedicht en de film beeindigde met een zelf gezongen lied en hij deed het niet slecht... We mochten de "Meester" zelf aanschouwen terwijl hij aan het werk was. Echte kunst (zoals hier) ligt trouwens in de eenvoud. De film was (denk ik) opgedragen aan zijn vader. In de film meende ik ook nog een dame uit de bib te herkennen, die me ooit tot een gedicht inspireerde vanwege haar eigen kledingsstijl en mooi evenwichtig gezicht, en die me ooit nog tot een tekening zal inspireren, zeker weten. Het lied op het einde van de film draagt de titel "Gewoon verder"
Over berg en dal Langs waters en zeeën Draaien als een Dansende vlinder Rond ieder ons hoofd Bewegen in de laatste stralen van de zon glinsters en flitsen van feestelijk vuur en massa's wapperende vlaggen en gordijnen rond ons hoofd
laat mij laat me niet alleen X2
we vliegen over berg en dal over velden en kanalen
laat mij laat me niet alleen X2
langs de rook op het water roeien we verder samen met de armen die we hebben laat me niet alleen dansen met buik en heupen bewegen in vertraagde beelden vol hoop kijken in het donker naar een belovende horizon ieder alleen en toch samen
laat me niet alleen X3 we gaan verder samen
we vliegen over wolken en ravijnen over golven en rivieren zeeën en woestijnen
laat me niet alleen we gaan verder samen
Peter Boone/Guy De Simpele
Guy De Simpele is dus helemaal niet zo simpel als zijn naam laat vermoeden. Een meerwaarde voor Jette en wie weet, de toekomstige Margritte.
Sommigen zeggen : "Armoede is relatief. Hier in ons land zijn de mensen nog altijd rijker dan in de derde wereld waar men één dollar per dag heeft." Ik zeg : "Armoede bestaat ook in een rijke wereld, in de hoofdstad van Europa." Nu, armoede is de situatie waarbij het inkomen ontoereikend is om een waardig leven te leiden. Om toch maar de illusie van een waardig leven in stand te houden, gaat men dan kredieten aan die op zijn minst de illusie van een waardig leven hoog houden. Ik heb een haat-liefdeverhouding met kredieten. Ze hebben me geholpen, maar de maandelijkse schuldenlast werd groter. Ik ben een atypisch geval want ik heb gestudeerd en werkte tijdens de vakanties vanaf mijn 16 jaar om de studies te betalen. Om de één of andere reden kregen mijn ouders geen studiebeurs. Momenteel werk ik al 24 jaar 1/2. Veelal langdurige interims, langdurige contracten. Ik heb steeds gewerkt maar werd ondanks dit alles steeds gestalkt en geviseerd door de RVA. Hoe mensen langdurig kunnen of mogen doppen, is mij een raadsel. Het interesseert me ook niet. Het grote probleem i.v.m. de huidige activeringspolitiek in de werkloosheid is dat mensen met de rug tegen de muur gedwongen worden om het even welke job in om het even welk precair statuut te aanvaarden. Bijvoorbeeld : ik zit momenteel vast in een halftijds contract dat afloopt einde juni. Ik word slechts de 7de of 8ste van de maand uitbetaald (uitzonderlijk de tiende) hetgeen rappelkosten van de facturen met zich meebrengt. Hoeveel trek ik : 891,24 euro bruto RSZ-aftrek : 116,49 euro Belastbaar : 774,75 euro, er gaat dus nog 87,78 euro af en er blijft slechts 687,97 euro over. Geen maaltijdcheques. Geen terugbetaling openbaar vervoer. U kunt dus begrijpen, beste mensen, dat ik sta te popelen om in juli of augustus terug voltijds te werken als interim met een brutoloon van 1800 euro en netto 1250 euro. Het probleem is wél dat de RVA me steeds stalkt tussen de interims door. Nochtans trek ik slechts een dop van 438 euro als ik dop vanwege het feit dat ik samenwonende ben. Vaak trek ik zelfs niets in de maand december, omdat de interim al vakantiegeld op voorhand uitbetaalde. Wat is het probleem in deze maatschappij? Wel simpelweg het feit dat men knabbelt aan het minimuminkomen. Gun iedereen alstublieft een menswaardig inkomen. Eyskens (vader of zoon, ik weet het niet meer zo zeker) zei ooit dat het beter en efficiënter was om aan heel veel mensen een beetje geld te vragen dan veel geld aan een weinig mensen. Nu, hoe moeten mensen in armoede overleven, want er moet ondertussen nog geleefd worden ook. Een eerste mogelijkheid is het hergroeperen van kredieten, zo betaalt men minder interesten. Zo geraakt men misschien ook ooit uit de rode cijfers. Een tweede mogelijkheid is om een beroep te doen op anderen. Heeft men geen recht op de Voedselbank, kan men misschien in de Kringloopwinkel terecht. Een derde mogelijkheid is het beperken van de uitgaven en het zeer zuinig leven. Men kan zich bijvoorbeeld 1 dag op 2 douchen en de andere dag zich wassen aan de lavabo. Op het internet zijn er veel sites met budgettips. Belangrijk is ook om de gratis acties in het oog te houden. In extreme gevallen kan freeganisme een oplossing bieden. Dan leeft men letterlijk van de overschotten van de consumptiemaatschappij. Gelukkig heb ikzelf een goede gezondheid die ik in stand hou door homeopathie en thee. Want ook gezondheidskosten swingen de pan uit. Ik heb wel moeite om voor mezelf een tandarts te bekostigen. Een tweetal jaren geleden liet ik mijn tanden verzorgen en werd een tand iets te veel gecureteerd blijkbaar zodat de tand is afgebrokkeld. Toen ik deze zomer na een lange werkweek als interim naar de tandarts in het UZ van Jette ging, luidde zijn verdict : 2000 euro voor die tand en de tand ernaast. Uitstel werd afstel. Misschien moet ik naar Oost-Europa trekken om de tanden daar te laten herstellen, maar ook de reis kost geld en met studerende kinderen is er geen geld op overschot. Gelukkig studeren de kinderen goed en kunnen ze terecht in de VUB waar een uitstekend studentenbeleid is. Mijn grootste wens is dat alle kindjes heel veel kansen krijgen. Brussel is zeer gekleurd en multicultureel wat de bevolking betreft. Er zal ontzettend veel geïnvesteerd moeten worden in al die anderstalige kindjes zodat ze alle kansen krijgen. Ook zij die tussen de mazen van het net vallen, moeten geholpen worden. Helaas ben ik niet alleen wiens rekening heel vaak onder nul staat. Mijn situatie is die van miljoenen Belgen. Toen ik begon te werken (op dat ogenblik had ik nog geen kinderen), was mijn loon zogezegd te hoog om in aanmerking te komen voor een sociale woning. Toen betaalde een geïsoleerde zonder kinderlast ongeveer 8000 BEF (200 euro) belastingen als supplement buiten de maandelijkse RSZ en bedrijfsvoorheffing die er reeds af was. Nu betaalt iemand met een gelijkaardig loon en in een gelijkaardige situatie (geïsoleerde zonder kinderlast) ongeveer 80000 BEF (2000 euro belastingen) als supplement buiten de maandelijkse RSZ en bedrijfsvoorheffing. Terwijl ik mij in de toekomst veel liever zou richten op een artistieke loopbaan, hou ik nu al mijn hart vast als ik hoor dat er in de toekomst een strakkere begeleiding van 50-plussers door de RVA zal zijn. Nog strakker, nog meer gestalk. Zal ik binnen 4 jaar als ik 50 ben, mentaal nog sterk genoeg staan om stressante jobs aan te kunnen? Misschien moet ik maar een afspraak bij de psychiater reserveren. Dan behoor ik tot de x aantal mensen met psychische problemen maar ben ik tenminste zeker van een - zij het bescheiden - inkomen. Maar wellicht zal ik moeten werken tot mijn vijfenzestigste of zeventigste, hoogstwaarschijnlijk uit pure noodzaak.
Brussel, 17 april 2010 Nationale Dag van het Sociaal Forum in België.
- als ik wat meer tijd heb - kan men hier mijn getuigenis van "working poor" lezen die ik op de Nationale Dag van het Sociaal Forum van België heb voorgedragen. Zenuwen waren er niet en ik bracht de tekst op een behoorlijke militante manier naar voren. Ik ben niet echt een doetje hoewel ik er vriendelijk uitzie. Ik voelde mij tegelijkertijd spreekbuis, militante, politieker, ideologe. Het was alsof ik over lijken ging maar soms is dat nodig om mensen wakker te schudden. Een héél late opflakkering van de revolutie van 1968 die ik nooit gekend heb vanwege het feit dat ik toen nog maar vijf jaar oud was. Rebel en idealist tegelijk. Zo kan men mij het best typeren. Ik ben er fier over maar wie ben ik... Toch zijn er zulke mensen nodig. dixit De Gelaarsde Kat en ze ging weer naar haar Kasteel om belangrijke werken te vervullen.
In mijn vrije tijd doe ik soms aan kaartleggen. De kaarten van Mademoiselle Lenormand. Cartomancienne par excellence uit lang vervlogen tijden. Af en toe valt er eens een nieuwe kaart op. Zoals nu de "ooievaars". Mijn oudste dochter gaat volgend jaar op kot en in augustus gaan we het contract tekenen. De goede tijding lag gisteren in de bus. Ze heeft "vrijheid" nodig. Ik vind die studentenzaken anders wel leuk. De universiteiten zijn super tegenwoordig. Jongeren worden zeer goed opgevangen. Uiteraard is er het prijskaartje van de studies. Met wat budgetering moet dat lukken. Tenslotte gebruiken ze dan ginder electriciteit en water. Mijn partner houdt zijn hart vast voor de eindafrekeningsfactuur van de electriciteit. Jonge mensen leven dag en nacht. Verder las ik deze week een boek over contacten met engelen en spirituele gidsen. U moet weten, ik heb een zeer zware "geestelijk beproevende" periode achter de rug en het is dan nodig om alles even te kanaliseren. Even de gedachten te verzetten. Positief is dan weer dat ik een goedkopere fietsenhersteller heb gevonden. Klop aan deuren en er zal geopend worden. Toen mijn dochters naar de Fnac moesten om een cadeau voor een vriend te kopen, kocht ik het boekje "Remèdes et recettes" van Hildegard Von Bingen, mystica en kruidengeneeskundige uit de Middeleeuwen. 8 eeuwen terug en er schuilt zoveel waarheid in. Ik heb ook interessante kruidenboeken uit het prille begin van de 20ste eeuw overgeërfd van een vroegere buur. Toen ik een conjunctivitis had, vroeg ik aan een apotheker of ze euphrasia (officinalis) (ogentroost) had. Wel, ze had het, in ampoules. De lotion op basis van blauwe korenbloem (centaurea cyanus) was wel goedkoper. Het is leuk om de namen van de planten te leren kennen. Ben ik een slechte dochter omdat ik zelden of nooit naar het kerkhof ga waar mijn vader binnenkort onder een blauwe steen ligt? Ach neen, ik geloof dat de ziel van de doden niet plaatsgebonden is.
10 minuten krijg ik om een getuigenis af te leggen over armoede. Minimuminkomens, activeringsproblematiek, working poor, te laat betaald loon (rappelkosten...). Nu alles nog in een mooie tekst gieten. Damned, Tosca, je kan het. Velen durven het niet zeggen. Ik durf het wel en zal het dan ook doen. Maar - om eerlijk te zijn - ben ik het stadium al voorbij. Soms kan het me allemaal geen reet meer schelen, lees "ik ben volledig onthecht". Maar ik doe en deed het voor de kinderen, "meedoen aan het systeem". Maar ik heb zo'n zin, zo ongelooflijk veel zin, om enkel nog te doen waar ik zin in heb. Tekenen en schilderen. Après nous, le déluge. Ik heb weinig nodig om rond te komen. De kinderen, dat is een ander paar mouwen. Zij willen echt vooruit in het systeem. De oudste wil ingenieur worden, de tweede handelsingenieur, de jongste lonkt naar Parijs en de modewereld. Ben ik egoïstisch of is het normaal dat iemand die geen gemakkelijke financiële historie achter zich heeft liggen, zo is geworden. Vandaag... Lunch Garden... Een gratis portie frieten voor mij vanwege de bons die ik uit Streekkranten uitknipte. Ik kocht gewoon een potje mayo van 40 cent. De kassierster dacht dat ik samen was met de man naast mij die een ruim diner had gekozen. "Excusez-moi...." "Oh, de rien...." De man vond het niet eens erg dat de kassierster dacht dat we samen waren. Achteraf zag ik hem en anderen naar mijn frietjes kijken. Het is dat ik baal van overconsumptie. Vandaar... Freeganism lijkt me wel interessant.
Ik ben een leek op het vlak van auto's. Ik droomde deze nacht van een zwarte cabrio, neergepoot in de tuin van mijn ouders. In de tuin van pa zaliger en van ons ma. Héél bizar. Het was een oud model van cabrio, iets van de jaren zestig of zo. Gisteren was een hektische dag. Wakker gebeld (in de vakantie slaap ik tot 9 uur) door een vrouw van citybank. Had eerder deze week een hergroepering van kredieten aangevraagd. Het verliep allemaal in een sneltempo. Op 12 uur was de zaak opgelost, opgeklutst of whatever. Een meevaller. Zou onze pa zaliger hier voor iets tussen zitten, nee toch... Onze band was nooit zó goed, maar misschien heeft hij daarboven wat medelijden met mijn benarde financiële toestand, enfin, je weet maar nooit... Ooit heeft hij een cabrio gehad, lang voor hij kinderen kreeg... Misschien is het een teken van hierboven, wie weet... Een knipoog of zoiets... Als ik hier vandaag aan dacht toen ik in de Stadsfeestzaal van Antwerpen rondwandelde, schoot mijn gemoed vol... Je weet maar nooit... Dromen zijn nooit bedrog... Nu ga ik op internet lookalikes van die zwarte cabrio opzoeken. Volgens mijn kozijn had hij ooit een ?Morris? gehad...
Noot : soms denken we dat de doden weg zijn, maar misschien zijn ze juist wel héél aanwezig... Alleen, bij hen is er misschien geen tijds- en ruimtebeperking, kunnen ze overal heen in een wip van een seconde, terwijl bij ons - op aarde - alles veel trager gaat. Anyway, deze droom was echt en het voorval in de bank was een meevaller. Ik krijg een tweede kans om uit de rode cijfers te geraken...
In de regen Afrit autostrade Onder een brug door Huis met een haag en Japanse kerselaar in bloei Klimop naast de haag De lucht wijdser dan ooit Ontelbare wolken En altijd die regen Jongste dochter gaat uit en slaapt bij een vriendin Heel even een plekje voor mij alleen Heel even een momentje stelen Alleen en één met alles of toch ook niet? Alles vergeten behalve dat ene dat op me wacht Maar nu even genieten van het vrij zijn en de tijdloosheid. Verdomme, ik krijg vleugels...
Mijn collega is vandaag in verlof wegens familiale omstandigheden en dus moet ik een andere collega chauffeur gidsen. Zo van : hier rechtsaf, hier linksaf, nummer zoveel, afrit autostrade x, tweede van rechts enzovoort. Mijn rekening sputtert in het rood en ik telefoneer naar de "vermeende" loondienst. Geruststelling : ik ben niet de enige die belt en ja, het Paasweekend ligt ertussen, dat betekent dus meer dan waarschijnlijk een laattijdige betaling van het loon én een paar dagen die overbrugd moeten worden. Onder de 1249 euro mag ik niet gaan, vandaar... Nu, voorzover ik weet, moet een huishuur of een krediet bij het begin van de maand betaald worden. Mevrouw aan de telefoon zegt dat dat hetzelfde is, of men nu de tweede of de achtste betaald wordt. Ik antwoord vriendelijk en beleefd dat dat niet helemaal klopt in onze situatie (mezelf en collega's) omdat alles vóór de achtste moet betaald worden. Dat weten we dan ook al weer. In afwachting van betere tijden, maak ik plannen voor de toekomst. Weer fulltime werken én sparen én een kuisvrouw nemen. Dit alles vanaf juli 2010. Dan vliegen we er terug in. Maar nu eerst wat langverdiende vakantie nemen. Ik degusteer wat gratis wijn in de Colruyt, verbied mezelf meer dan het noodzakelijke te kopen. Bij de kerk op het marktplein een beeld van een gekruisigde Jezus. Devote vrouwen naast hem bidden vol overgave. Naast de wijnwinkel en een trendy café pulkt een man liefdevol een vliegje van de rug van zijn vrouw. Ze lacht haar tanden bloot. Ik kom een heel oude kennis tegen. In goede vorm, die man kan 120 jaar worden. Was ooit wel bankdirecteur. Vertel wat over de familie. "Oui, tout va bien avec moi, mis à part les finances..." "Vous faisiez quand même de l'intérim?" "Oui, mais harcelée par l'onem, j'ai fait la bêtise de signer un contrat pour un mi-temps et le boulot est mal payé... il ne reste pas grand chose quand on a enlevé l'ONSS et le précompte professionnel... En plus on est payé tard. Mais, je referai de l'intérim en juillet... Enfin, je suis contente que vous êtes en bonne forme... Bon weekend de Pâcques..." Met een overdosis enthousiasme neem ik afscheid. Thuis haal ik twee kasten overhoop, op zoek naar een Ancienne Belgiqueticket dat mijn zoon maanden op voorhand met de inkomsten van zijn studentenjob betaald heeft. "Oef, ik ben het niet kwijt... al vreesde ik ervoor." Leuk paasweekend aan iedereen. Ik ga me verdiepen in de materie van het freegannen en het freecyclen.
Roep of schreeuw het van de daken : bijna vakantie. De voorbije drie maanden duurden wel eeuwen, ik heb dan ook de nodige dosis meegemaakt in mijn privéleven. Vakantie. Of ik erop uit trek? Wel ja, de middelen ontbreken wat maar men kan ook low impact reizen en dat plan ik te doen. Een beetje een nomadetocht, een pelgrimstocht. Eigenlijk heb ik er heel veel zin in. Een telefoontje roept me terug tot de werkelijkheid. Of ik wil getuigen over armoede en hoe het met de kinderen zit. Ik antwoord vriendelijk dat ik dat zeker wil doen en dat met de kinderen alles zeer goed gaat. Ze vorderen goed in hun studies. Hoe het met mij zit? "Wel, de situatie is nog wat precair, al ooit gehoord van "working poor..." Maar geen nood, het glas is voortaan halfvol, we nemen elke dag zoals die komt en gaan zeker op vakantie. Low impact. Benieuwd door wat ik me allemaal zal laten verrassen.
"Kijk, José, maar ja, dat is José..." "Wie is José?" vraagt mijn collega. "Een voormalige buur van mij, Spanjaard van origine..." José kijkt om, blijft kijken naar de bus en ik blijf wuiven. We rijden in de buurt van het Zuidstation, een buurt die Spaans-Marokkaans is. Herinneringen duiken op. Lang, lang geleden, in het begin toen ik in mijn huis woonde, woonden er Spanjaarden naast ons. Lieve mensen van de eerste immigratie. De mama werkte in een verffabriek, stierf kort na pensionering aan een "verfziekte", waarschijnlijk vergiftigde longen door de verfgeur en andere stoffen. De papa trouwde vervolgens met zijn schoonzus. De oudste zoon woonde in het huis en werd taxichauffeur. José dus. Later bij de dood van zijn pa moest José het huis verkopen zodat alle kinderen een deel kregen. José ging met een vrouw samenwonen. Verdween. Nieuwe mensen kwamen in het huis wonen. Mijn kinderen waren toen nog heel klein. Nooit zal ik de dag vergeten waarop ik met mijn zoon in de wieg uit de kliniek terugkwam en een hele warme knuffel kreeg van de Spaanse mama. Yes, she loved me... Ik was een vrolijke jonge mamzel en begon toen definitief aan een familieleven. Met kinderen en een man. Nu val ik 's nachts in slaap in de armen van mijn partner (van de warmte). Maar mijn geest is nog onveranderd gebleven. Vandaag eten we couscous royal al waren het beter tapa's en paëlla geweest, passend bij de plotse ontmoeting out of the blue. Hasta la vista, José...
Als kind werd ik in het schoolmilieu zeer goed omringd. Door lieve, lieve nonnetjes die tegelijk psychologe, opvoedster, mama, onderwijzeres waren voor vele kinderen. Warme, warme mensen. Ver weg van onheilsberichten van Het Laatste Nieuws online. Ook waren er vriendelijke (niet pedofiele) priesters. Mensen die gaven om hun medemens. Ik herinner me nog een zeer vooruitstrevende pastoor die een bol wol gooide naar ons kommunikanten. Iedereen kreeg een stuk draad van de wol. Symbolisch voor het leven. Ik had het voorrecht vooruitstrevende moderne warmhartige mensen te ontmoeten zonder al die poespas... Ook dat mag eens gezegd worden en ik ben er blij om. Uiteraard hangt veel af van de mensen die je tegenkomt of ontmoet. Ik heb ook "andere" dingen gezien in mijn jeugd. Pooiers die meisjes ronselen in cafés bijvoorbeeld. Maar steeds die beschermende hand boven mij. Ik ben er dankbaar om. Liever geen geld dan dat geld. Soms pel ik nu de relaties in mijn leven af. Als een ajuin. De schillen ervan afnemen. Als er iets overblijft, zit het goed. Alles is ook niet altijd rozegeur in mijn leven. Met mijn oudste dochter (tweede kind) zijn er momenteel problemen. Ik wijk niet. Tot daar en niet verder. In mijn hart weet ik dat ik het allemaal nog niet zo slecht gedaan heb. Gelukkig is de band met mijn partner goed. Een ontpelde ajuin maar kom, de band zit goed. Mijn dochter legt ons op de rooster. Ik ween omdat zij wil dat ik denk dat we een beetje gefaald hebben in de opvoeding. Maar ik mag dergelijke dingen niet denken. Meer dan ooit wil ik me creatief uitleven. Zij wil op kot gaan en zal op kot gaan... We kunnen niet veel goeds doen in haar ogen. Mensen, ik wist niet dat het hebben van kinderen zo complex kon zijn. Van mijn (goed) hart wordt soms een vloermat gemaakt. Gelukkig is er de beschermende hand boven mij. Dat te voelen doet goed, heel goed...
Deze nacht heb ik van onze pa zaliger gedroomd. Hij vond het rot dat ik het financieel zo moeilijk heb en beloofde van "daarboven" te helpen. Nochtans, ik wou hier niet over dromen. Ik was net begonnen om zijn dood een "plaats" te geven. Sommige dingen hebben we gewoon niet in de hand. Sommige dingen wel. Zoals de informatiedag voor mijn dochter op de universiteit. Ik kreeg de informatie die ik wou zowel wat de huisvesting (koten) als de studierichting betreft. Een lekkere gratis maaltijd in het restaurant op de koop toe en een lekkere koffie in één van de cafés. Ik sprong ook even binnen bij de proffen van mijn oudste. Goede student - vinden zij. Ze waren ook op de hoogte van het ongeval op oudejaarsavond ingevolge de mails die ik verzonden heb. "Of hij niet een beetje te veel uitgaat?" "Er zijn twee soorten studenten in 't eerste jaar, zij die nooit uitgaan en zij die altijd uitgaan..." Ik blijf er toch nog vertrouwen in hebben. Hij is nog zo jong. In een krant ben ik getuige van de blitzcarrière van een ex- lief, een beetje mijn eerste lief (voor mij, niet voor hem...) Uiteraard is hij gelukkig geworden met iemand anders, zoals het altijd gaat in de sprookjes van het leven. Al houd ik veel van mijn eigen sprookje. 't Is alleen dat ik soms zo platzak ben. De kinderen doen het goed. Zeer goed tot nu toe. Later komen ze waarschijnlijk veel beter rond dan ikzelf. Ik trek me terug in mijn heiligdom, tussen mijn tekeningen die nooit afgeraken vanwege de facturen en het werk (de jobs buitenshuis) om die facturen te betalen. Ik steek een "keirske" aan. Je weet nooit dat ze hierboven wat gul willen zijn voor mij. Ik kan het goed gebruiken momenteel. "Pa, weet je, 't zal allemaal wel in orde komen. Heb je 't daarboven al goed naar je zin?"
Noot : ik wil niemand overtuigen om in een soort hiernamaals (wat een brrrrrr woord) te geloven maar er is iets.... Een soort bewustzijn op een andere frequentie...
In de file tussen Oudergem en Overijse. Mensen klaxoneren erop los. Deze morgen een dode kat gezien. Een prachtbeest (lag voor de basiliek). De begrafenisdienst van de huisdieren reed voorbij. Iemand heeft gebeld en het dier werd waardig begraven. In de lucht eten de wolken de vogels op. De man van de bank gesproken. Ik denk aan pa en mijn gemoed schiet vol. Weer eens... Afscheid nemen is nooit gemakkelijk en zal het ook nooit zijn. Schoolfuiven en verjaardagsfeestjes. Leven zullen we...
Nooit alleen in een groot huis. "Doet alles u daar niet aan uwe man denken?" vraagt de dame aan ons ma. Ons ma antwoordt : "'t Hangt allemaal af vanuit welke hoek ge het bekijkt." Overal schilderijen, boeken, de schoenen van onze pa staan er nog, zijn boekentas ook... Gelukkig blijft ze in het huis wonen. Ze zouden er morgen al 46 jaar wonen. Officieel is onze ma nu weduwe. Gisteren is ze voor het eerst opnieuw naar het kerkhof gegaan. Ze heeft heel wat meegemaakt de laatste dagen. De laatste maand. Gelukkig heeft ze nog haar kinderen en haar vriendinnen. Mensen vragen of ze niet liever naar een appartement zal verhuizen. Maar wij geven haar de raad in het huis te blijven wonen. Waarom veranderen? Ze is zo gewoon aan de buurt, aan de mensen. "Make, wacht nog maar wat met opruimen, je hebt (hopelijk) nog zeeën van tijd voor je..." "Er zijn mensen die 115 jaar worden, daartegen ben jij nog een "jong veulen"..." Hopelijk blijft ze nog heel lang bij ons...
Wenn Sie die Liebe haben sind Sie niemals allein...
 "Wink"){kind=icon}
