Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
04-05-2008
IN MEI BLOEIEN DE BLAUWE SERINGEN
op mijn dakterras. Minou speelt verstoppertje en kijkt ons uitdagend aan. Vandaag speelde hij wat gitaar voor mij. Een vreemde melodie die ik niet onmiddellijk kon thuisbrengen. Maar ik was even... weg. "A quoi tu penses?" "A rien..." "Si, tu penses à quelque chose, mais tu ne veux pas me le dire." "C'est trop compliqué, laisse tomber, ce n'est pas important." "Tout est important." Hij kijkt veel te diep in mij. Ik zwijg en zeg niets meer. Sommige dingen zegt men beter niet. Het papier is geduldig en de lijnen op de tekening nog meer.
Het lot bracht ons vandaag ergens in het Pajottenland, meer bepaald in Liedekerke dorp. Een mooie heuvelachtige groene streek met veel nieuwe huizen en villa's. De weg naar de Stationsstraat was niet zo gemakkelijk te vinden. Dageraad hield wijselijk zijn mond vanwege zijn gebrekkig Nederlands (je weet maar nooit in deze tijden) en ik vroeg de weg aan twee gezonde vrouwen van respectabele leeftijd. We zijn er uiteindelijk geraakt (zonder GPS en zonder mappy en zonder kaart). We waren nogal gehaast vóór het vertrek vanwege een heerlijk lange uitslaapdag. Maar mijn jongste moet een groepswerk voorbereiden met haar beste vriendin en omdat wij geen videocamera hebben en zij wel, gaat het groepswerk in Liedekerke door. Iets in verband met een antirookcampagne. In de namiddag zouden ze naar Aalst trekken en wat gaan shoppen of wat aan windows shopping doen. "Mag ik mijn ballerina's aan?" "Ja, schat, ik denk niet dat het zal regenen en Aalst is een propere stad." "De buren van mijn vriendin willen niet met hen spreken omdat ze onder elkaar Frans spreken." "Ja, maar vandaag zal dat geen probleem zijn. Jij spreekt Nederlands en dan zullen ze met jou ook Nederlands spreken." Het zijn vriendelijke mensen, ze spreken redelijk goed Nederlands maar omdat ze alletwee van Franstalige origine zijn spreken ze onder elkaar Frans. Zé zijn de mama en de stiefvader ofwel echte papa van haar jonge zusje. De echte papa van de vriendin van mijn dochter woont elders, haar ouders zijn dus gescheiden. Al een hele tijd, van toen ze twee jaar was of zo. Met een andere man dan Dageraad was ik misschien ook al gescheiden, denk ik plots. Maar Dageraad houdt me in toom. Bovendien ziet hij in mij nog altijd de mademoiselle die hij achttien jaren geleden leerde kennen. Dageraad heeft inmiddels de verwarming uitgedaan (ja hallo we zijn in mei, wanneer wordt het eindelijk wat warmer?) en ik draag een warme trui. "Si tu veux, chérie, je remets le chauffage..." Ik denk aan de factuur en zeg nope. We verwarmen met aardgas. Gisteren moesten mijn kinderen veel schoolwerk maken op de computer. Ik raadpleegde mijn e-mails in een internetcafé met klavieren van Amerika en Engeland, waar ik na een bezoek bij de bakker langskwam. De toetsen komen niet overeen voor bepaalde letters. Je moet het maar weten. Maar bon, het voelde alsof ik even in New York was, ook al vanwege de jonge zwarte uitbater.
is uiterst rustig en vlot verlopen. Op het werk heerste er een warrige sfeer. Mensen verlangden naar het verlengde weekend. "Les riches partent, les paumés restent..." zegt een jonge collega met Marokkaanse roots. Ze is "une fée du logis", zéér fwiew!!! (bewondering) en ik kan het uitstekend met haar vinden. Ze noemt me "cocotte", "mistinguette", ook wel "madame". Ze heeft een speciale humor waarin ik me goed kan vinden. Zo van thuiskomen bij de humor van. De golflengte zit goed ondanks het leeftijdsverschil. Ze vindt de "rosiers" (rozenstruiken) van de Aldi super. Ik hoop dat ze haar gading gevonden heeft. "L'Aldi, c'est un bon magasin parfois, pour certaines choses," vertrouwt ze me nog toe. Ondertussen slaag ik erin mijn targets te bereiken, de goden zijn me welgezind. Als deze madam haar tanden in iets zet, lukt het wel. Ondertussen leg ik aan mijn charmante mannelijke leeftijdsgenoot (?) uit hoe de procedure in zijn werk gaat. Ik voel me op mijn gemak, geef deze intelligente man een uitleg die hij goed kan pruimen. Als hij iets vroeger doorgaat, krijg ik zelfs een afscheidskus (voor het weekend dan). Een hele charmante mijnheer. Ik wens hem een fileloze thuiskomst toe. Altijd dat "zwarte" kantje. Mijn vrouwelijke collega's vinden dat ik fleurig gekleed loop de laatste dagen. Turquoise pull of is het Cyaan? Maar in mei leg ik mijn ei. In mei ben ik geboren en mei is altijd al één van mijn lievelingsmaanden geweest. Ik wens iedereen een rustige Dag van de Arbeid toe! Liefst zonder de frisse winterse wind die mij vandaag bijna van mijn fiets blies.
"Daar is juffrouw de actrice," zegt de leraar wiskunde tegen mijn jongste, hiermee verwijzend naar een acteerprestatie op een vrij podium tijdens de Ardennenweek toen ze weg was met de school. Ze vertolkte een jurylid. "Ja, acteren kun je," zeg ik tegen haar. Soms trap ik er zelfs in als ze humeurig doet en blijkbaar op haar bed ligt te huilen. Eens draaide ze zich om en zei ze : "Gefopt!" Zelfs ik was erin getrapt, hoewel ik haar zeer goed ken. Hij vroeg haar nog of ze toneelschool deed. Van wie zou ze dat hebben? Van haar opa, mijn vader dus. Of ook een beetje van mij, al is ze veel beter. Als kind was ze een heel gevoelige kleuter met grote, grote ogen. Waterlanders die soms meteen in pretlichtjes veranderden, lachen en huilen tegelijk. Wellicht zou ik vooral scoren in movies met een klein zwart kantje aan. Maar goed, ik beloof mezelf positivo te blijven. Gisteren was zo'n positivo-dag, ik geraakte zelfs tussen twee regenvlagen naar en van het werk en behaalde goede targets. Momenteel leef ik ver weg van de politiek. Maar ik kan de aard van het beestje niet onderdrukken en moet af en toe mijn ei kwijt over bepaalde zaken. Enkel dingen waar ik dan wel iets van afweet. Bijvoorbeeld : de schulden van de Brusselaars. Ik ben allesbehalve mediageil, maar af en toe heb ik mijn mening over bepaalde dingen en kom ik daar dan ook voor uit. Ik ben volledig onafhankelijk, moet niemand iets, ben niemand iets verplicht en dankzij deze positie kan ik dan ook vrijer mijn mening uiten dan mensen die dit minder kunnen vanwege verplichtingen tegenover deze of gene. Ik ben eigenzinnig en daar ben ik fier op!
"Waar haal je de tijd?" zegt ons ma als ze de tekening aan de muur bekijkt. "O, dat is nog van vorig jaar," antwoord ik stilletjes. Ze denkt dat het twee mensen in de woestijn zijn vanwege de palmbomen. Maar het is "Jette". Ik denk aan mijn opa, de kunstschilder, en hoe blij hij zou zijn als hij de tekening zou zien. "Gaat het op het werk?" vraagt ons ma, bezorgd voor het antwoord. "Stress, ma, stress... maar ja, ik ben "gepantserd"... ik ben een harde tante. Ik ben het gewoon om in een salesomgeving te wreken." Harde tante, dat denken sommige mensen nog van mij, onder andere een jongere collega, die zich afvraagt hoe ik dat volhoud. Zijzelf is té gevoelig, zegt ze. Was ik vroeger ook, maar nu geef ik de gevoelens een plaats. Teveel gevoelens drijven je naar een soort niemandsland en het is zeer de vraag of iemand mij zou daar komen oppikken. Zelfs Dageraad (mijn partner) laat af en toe een steek vallen en zijn geduld is niet oneindig. Mannen, hee... Het grote voordeel is eigenlijk dat ik een tweeling ben van sterreteken. Tweelingen passen zich gemakkelijk aan, ze horen overal en nergens bij - ik toch. Ik heb het gevoel alsof ik soms acteer. Een soort overlevingsinstinct. Ondanks mijn 44 jaren probeer ik me af en toe nog wat "piep" te voelen. Af en toe ga ik uit de bol en gun ik mezelf wat speeltijd. Anders is dit natuurlijk niet vol te houden. Het bedrijf waar ik nu werk is niet het eerste en laatste waar ik zal werken. Ik heb al op zovéél plaatsen gewerkt. Werk vinden is nooit een probleem geweest. Het komt erop neer je tanden in iets te zetten en nu komt het, vooral niet teveel na te denken. Doe wel en zie niet om. Hoe houdt men het vol om van werk te veranderen en geen "burnout" te ontwikkelen. Daar heb ik geen pasklaar antwoord op. Gewoon, ga ervoor. Concentreer je op het goede van de dag. De toffe momenten. De adrenaline bij een goed resultaat. Vele mensen zullen in de toekomst meermaals van plaats veranderen. Men sterft er bijlange niet van. Men moet gewoon telkens kunnen herbeginnen. Leuk toch, al die nieuwe ontmoetingen? Ik ben zo blij dat ik de dood van Michel, een goede vriend, een plaats heb kunnen geven. Duizendmaal dank aan allen die mij hierdoor hielpen. Het voelde goed aan.
