Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
15-02-2009
ROZEN
De twee oudsten brachten rozen mee naar huis. Wij - ouders - genieten mee van de rozen. Er is genoeg liefde voor iedereen.
Ik maak de bedden op en ontdek een roos onder het bed van mijn oudste. De blaadjes zijn eraf, misschien heeft hij ze in een omslag gestoken. Hij zal het me niet vertellen. Ik weet nu dat hij iemand anders op de eerste plaats stelt. Mama heeft ... nu ja, niet afgedaan, maar toch,... Mama is mama. Ik ben zowaar de mama van een romanticus. Hoofse liefde, wat was dat ook alweer... Ik hou me respectvol op afstand.
Soms, als de kinderen (grote pubers) het te bont maken, zegt mijn partner dat hij naar zijn geboorteland terug zal gaan. Maar hij ziet me zo graag dat hij dat toch nooit zal doen, beweert hij even later. "Toi et moi, c'est jusqu'à ce que la mort nous sépare..." Ik krijg het er benauwd van. La mort, la mort... In de bib nam ik een boek over Chinese astrologie mee. Er komt heel wat bij kijken qua berekeningen. Ik ben geboren in het jaar van het konijn, maand van de slang. De slang zal het hyperrealistische sissende stemmetje in mezelf zijn. Mijn stamdag is "schaap" met als nummer 8. Volgens berekeningen (en ja, de inhoud klopt, want ik ben vriendelijk en kerngezond ondanks ups en downs van het lot).
De stamdag die in verband staat met het Schaap als nummer 8 is fortuinlijk (in al het ongeluk heb ik veel geluk), vriendelijk (zeer vriendelijk) en gezond. Door zijn vriendelijke instelling trekt hij de juiste mensen aan en zullen als vanzelf de juiste personen op zijn pad verschijnen. (Mjaa, ik ben nu ook niet veeleisend...) Wie goed doet, goed ontmoet. Hij zal zich bij deze levenshouding zo goed voelen dat ziekte hem haast niet kan treffen, zoveel positieve energie bezit dit Schaap. Wanneer je je vriendelijk en behulpzaam opstelt naar anderen, komt dit uiteindelijk altijd weer bij je terug, uit welke hoek dan ook. (Nooit uit dezelfde hoek...) Blijf ook de kleine dingen in het leven waarderen (ik doe niets anders... want ik ben low impactpersoon), want wie het kleine niet eert is het grote niet weerd, en het grote is absoluut al in aantocht! (fragment uit Chinese astrologie van Nathalie Kriek).
Sommige mensen vragen zich af hoe men zoveel kredieten kan opstapelen, als men al eigenaar is. Het antwoord is vrij simpel. Ten eerste heb ik meestal pech bij terugbetalingen van het één of het ander. Het is alsof ze het erom doen. Neem nu het orthodontisch apparaat van de jongste, plaatsing onderkant van het apparaat. Achteraf zal ze mooie rechte tanden hebben, zoals de meeste jonge mensen - het wordt trouwens aangeraden op scholen, maar dat is een andere zaak - ... Maar ondertussen betaalde ik wel 500 euro waarvan ik ocharme slechts 100 euro moet terugtrekken en dan na veel omzwervingen. Soms vraag ik me af in wat voor land we leven en of het geoorloofd is nog meer mizerie binnen te halen als men zelfs niet de rechten van de bevolking kan respecteren... Ten eerste voerde de orthodontiste een verkeerde nomenclatuur in. Mijn zesde zintuig merkte dit op maar aangezien ze twee weken afwezig was, duurde het twee weken eer de juiste nomenclatuur werd ingevuld. Ten tweede is het plaatselijk mutualiteitskantoor vaak dicht en stak ik het voorschrift in de brievenbus met duidelijke referentie van naam en voornaam en al de rest. Ooit behaalde ik een prijs voor kalligrafie, so what's the problem.. Nu blijkt dat het voorschrift niet is toegekomen, het is "lost". Dus opnieuw een duplicaat aanvragen, morgen, als de orthodontiste tenminste aanwezig is. Ze is niet geaccrediteerd en dus betalen we sowieso elke keer 50 euro. Maar wel bereikbaar op voetafstand. Ik rekende op de 100 euro terugbetaling voor mijn budget van de laatstejaarsreis van de oudste. Weer zal ik het elders tevoorschijn moeten halen. Ik en de administratie, het is een slechte combinatie. Ik heb er veel problemen mee. Nochtans ben ik niet kansarm. Wel glijd ik momenteel in de armoede, beetje bij beetje. Momenteel bevind ik me nog op de koord ertussen. Zelf heb ik altijd al rechte tanden, niet perfect maar toch... Stel dat ik ooit kanker krijg (misschien heb ik het al), ik zou me niet eens laten verzorgen. Voor mijn kinderen zou ik een uitzondering maken. Hun gezondheid gaat voor alles. Om maar te zeggen dat dit voor mij een klotejaar is in alle opzichten. Teveel shit. Ik zoek dus oplossingen. Die komen er niet van vandaag op morgen. Er zal gezocht moeten worden. Er zal gewerkt moeten worden. Er zal geklust moeten worden. Het enige dat nog lukt is seks met mijn Valentijn. Seks. Nu weet ik waarom die van hierboven dat heeft uitgevonden. Sorry voor de gevoelige lezers. Ik wil jullie niet met mijn problemen overladen. Na regen kwam toch zonneschijn, of niet soms...
Alweer een sterfgeval in onze buurt. De vader van mijn overleden schoolvriendin. Een brok in de keel. Ze sterft een tweede keer. Maar toch ook, fijne herinneringen aan een vriendelijke mijnheer die als arbeider in een bank werkte. Vader van een gezin van vier, steeds aan de zijde van zijn vrouw. Als kind was ik gefascineerd door het aquarium dat haar papa in hun appartement geïnstalleerd had. Vol mooie tropische vissen. Een stukje exotisme in het Brussel van 1976. Of was het 1975?
DODE VRIENDIN
Het kind in mij kreeg rake klappen toen ik jouw snelle dood vernam. Ik omarm de dagen dat ik je kende. We waren elf of twaalf jaar oud. Je vroeg wat ik die dag ging eten en of ik ook een schuimbad nam. Je plukte elke dag alsof het de laatste was. Toen ik als tiener de waarheid zocht in wijze boeken, vond jij nog steeds de sleutel tot mijn hart. We spraken toen weer over duizend en één dingen. Jouw liefde voor het leven. Eindeloos. Nu zie ik je enkel nog in mijn dromen, op een eiland onder een roze lucht. Je glimlacht even en wuift naar mij tot je verdwijnt achter de horizon. Soms krijg ik een wee gevoel vanbinnen in mijn hart. Er was er dan ook maar één als jij.
Ze liet een man achter maar geen kinderen.
Dan is er het leven, mijn kinderen. Dit weekend superdruk. De tweede wou naar een fuif, ergens tussen Aalst en Brussel. Ze bleef slapen bij een vriendin, ergens in een héél groene omgeving. Toen Mo en ik haar gingen ophalen, hadden we koffiekoeken in een zak gestoken. Koffiekoeken van bij de Marokkaanse bakkersfamilie die nog koeken maakt zoals in de jaren zeventig toen ik kind was. Artisanaal bereid. Mijn jongste dochter wou naar een outlet van merkkleren. Pépé Jeans en andere bekende namen. Dan moest ze nog vlug een spreekbeurt maken over een museum in Parijs. Vanwege de studievakantie. Sommige kinderen gaan niet mee vanwege te duur of omdat de ouders het niet willen. Religieuze overtuiging? Ik ben blij dat ze mee kan gaan, ook al moet ik er voor sparen. Mijn zoon is ... Verliefd? Een vriendin, mama... Maar hij hangt wel uren aan de telefoon en gaat vaak buiten... Hij is voorzichtig en romantisch... De levensles die ik mijn kinderen meegeef. Liefde is goed, liefde is mooi, ik wil dat jullie heel, heel gelukkig worden, nog gelukkiger dan mij, maar vergeet nooit dat je ook aan jezelf moet denken en aan wat je zelf wil in het leven. Geen carrière vergooien bijvoorbeeld. Volgt dan het cynische : Plenty of fish in the sea. "Dat is "schmett", mama," zegt mijn oudste dochter "en dat weet je ook..." Plenty of fish in the sea? Speld in de hooiberg? Ach, we moeten allemaal onze lessen leren en komen mannen en vrouwen tegen op hoeken van straten in ons leven die ons dingen leren over onszelf. Een paar keer in ons leven blijven we staan. "Tu veux boire un café avec moi..."
