Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
29-12-2007
PLANNEN
Plannen voor 2008. Die zijn er zeker. Ten eerste wil ik mijn vorige blog (zonder reacties en muziek) tot een boek herwerken en in twee talen vertalen. Niet dat ik mijn literaire kwaliteiten zo hoog inschat, maar het gaat om het thema. Van deze blog zou ik moeilijk een boek kunnen maken, gezien Parelstuif een luchtige blog is. Mijn vorige blog leent zich hier beter toe. Parelstuif blijft een luchtige blog, waar niet teveel achter gezocht moet worden. Ik heb eindeloos veel zin om te chillen, het "cool" aan te doen en het land van de magere koeien definitief achter mij te laten. Deze laatste zin is uiteraard figuurlijk bedoeld. Desalniettemin wil ik de toevallige lezers blijven verrassen met gebeurtenissen en voorvallen uit het dagelijks leven. Het leven is als een film. Het leven is als een web. Alsof mensen met onzichtbare draden aan elkaar vasthangen of beter gezegd met elkaar verbonden zijn. Honnepon surfde op google in verband met haar gezondheidsproblemen. Ze kwam bij hem terecht. Of liever gezegd bij een artikel dat hij recent geschreven had. Had hij niet haar eerste echte kus gegeven en de queeste naar "liefde" in beweging gezet? Had hij haar niet wakker gemaakt? Had een andere evenveel in haar losgeweekt? Honnepon deed de lade dicht en besloot dat haar lot nu bij Dageraad lag. Al zeventien jaar lang. Uiteindelijk zijn de dingen zoals ze moeten zijn. Dageraad, het is een cliché maar mijn tikker klopt nog steeds voor jou...
2008 is in zicht. Ik lig er hoegenaamd niet wakker van. Het leven is zoet, het leven is goed hier te lande. Overstromingen lijken voorlopig niet in zicht, de poolkap zal nog niet onmiddellijk helemaal smelten en het water van de oceanen naar omhoog doen drijven. Wel heeft dit eindejaar voor mij de allures van het land van de magere koeien maar dat is persoonlijk want door een stom toeval kwam ik twee dagen te kort op mijn vorige job om in aanmerking te komen voor een eindejaarspremie als uitzendkracht. Dus financiën noppes maar niet getreurd, de rest zit wel mee behoudens het wel en wee van soms te assertieve pubers. Waarschijnlijk heb ik hen als kinderen te veel verwend maar iedereen laat wel eens steken vallen in de opvoeding. Jan modaal dus wat het gezin betreft. Van Jannen en Jeanninnekes gesproken, ze leven nog. Ze bestaan nog. Gisteren had ik de eer op amper een boogscheut van onze hoofdstad, twee charmante mensen te ontmoeten die me zorgvuldig monsterden maar toch meteen een goedendag toeknikten. Jan en Jeanninne of was het Gerard en Jeanninne. Zij, een kranige dame van om en bij de zeventig jaren, in een satijnen lichtblauwe bloemetjesschort gehuld, zoals ze er elke zondag nog tientallen verkopen op de markt van Jette (overproductie van de jaren zeventig?) en hij, Gerard, een gewezen melkboer op pensioen. Beiden wonen heel gelukkig én ecologisch in een rustige straat waar de tijd bleef stille staan, in een heel net huisje met een mooie moestuin achter slot en grendel. Beveiligd tegen diefstal. Elke dag wassen aan de lavabo en één keer per week een groot bad. Enkel verwarming in de grootste plaatsen. Voor verplaatsingen de fiets en héél soms de auto. Géén vlieger of toch wel héél af en toe, als de kinderen waarvan 2 zoons op 4 gescheiden zijn (maar ze hebben al terug een vriendin, 't zijn zulke felle mannen!) hen een reisje naar Tenerife cadeau doen. "Evelyne Huytebroeck van Ecolo? Ah, dat is het Frans voor Groen. Nooit van gehoord..." maar ondertussen dragen ze toch maar hun steentje bij tot het planetaire ecobewustzijn en hebben ze een bescheiden ecologische voetafdruk. Als Jeanninne ooit (maar liefst zo laat mogelijk, het zou een verlies zijn voor deze aardkloot) zou sterven, zou Gerard verloren zijn en haar héél vlug vervoegen en omgekeerd zou ze elke dag wenen om haar Gerard indien die vóór haar het tijdelijke met het eeuwige zou verwisselen. Gerard bleef haar altijd trouw. Een keer had hij wel een oogske op de knappe kapster die inmiddels ook al drieënveertig is. Jeanninneke wist dat (een soort zesde zintuig) en beschermde Gerard tegen zichzelf. Ze was blij toen de kapster in verwachting was van haar man Tony en vanaf dat moment gesetteld leek. Gerard bleef gewoon veel sympathie voelen voor Nadine maar meer niet. Hij had een vrouw die zijn "bookes" klaarmaakte en koffie voor hem zette. Die zijn maaltijden met liefde bereidde. "Dat is toch stout, hee, wat die journalist zegt over een vrouw die als een soort plant naast hare vent staat..." "Och, Jeanninneke, daar moeten wij onze kop niet meer over breken..." Gerard nam zijn Jeanninneke bij haar middel want het nieuws met Martine Tanghe ging beginnen. Aan de overkant van de straat stond een kerstboom te flikkeren met helblauwe lampjes. De man van het café keek me vanachter de ruiten aan alsof ik van Mars kwam.
Honnepon had zichzelf gisteren zo opgepept met positieve gedachten dat ze ietwat te enthousiast op de sollicitatie verscheen. Niemand die evenwel een snerende opmerking maakte. Ze zullen denken : "Dat is me een grappige flapuit", terwijl ik eigenlijk helemaal niet zo ben. Het vervelendste vond ik de uitleg over het loon. Ik kéék onschuldig weg, terwijl de verantwoordelijke de mensen uitleg gaf over het te verwachten loon. Ik erger me aan muggeziften over minimumlonen zoals die tegenwoordig gangbaar zijn in de privésector hier te lande ten tijde van een tanende economie. Het is werken voor een habbekrats maar dat wist ik al. Het is meestal zo. Toch is alles goed afgelopen. Ik mag beginnen in januari. Halftime zoals ik wou. Voor een habbekrats maar ja... Het is nog altijd beter dan een uitkering als samenwonende. Ja, er was veel volk op afgekomen, sommigen verlieten de doos al voordat ze de test hadden afgelegd. Ik liet al de impressies van me afglijden. "Goed zo, Honnepon, je leert bij, je wordt al wat minder hypergevoelig aan gewaarwordingen van buitenaf." Dus werk ik weer vanaf januari. Elke werkdag gedurende 4 uur. Ook 1 zaterdag op 2. Gelukkig is het niet zo veraf, dus dat scheelt. Ik deed wel wat aan "overacting" tijdens de test. Maar de test was uiteindelijk goed. De zenuwen had ik onder de grond begraven. Toen ik 's avond de bib binnensprong om Engelse literatuur voor de school te zoeken voor mijn zoon, zag ik de dvd "Brokeback mountain" liggen alsook "The bourne supremacy". Prompt leende ik de twee dvd's uit. Dat wordt kijkplezier. Ook nam ik "Lady in the water" van de originele en excentrieke regisseur Night Shyamalan mee. De vriendelijke en jonge bibliotheekbeambte van het mannelijk geslacht is een schitterende aanwinst voor de bibliotheek. Zeer sympathieke glimlach... soms is het leven mooi in de kleine dingen. Wat vindt Dageraad daar allemaal van? "Ne me parle plus du boulot, Honnepon..." Neen, Dageraad wil aandacht. Ergens heeft Honnepon dus vier kinderen in plaats van drie.
Noot : Tosca is eigenlijk een praline van Leonidas, dat heb ik vandaag ontdekt. Voor mij is het een afkorting van Toscane, waar ik zo van hou...
EEN NIEUW BEGIN OF LE PHENIX RENAIT DE SES CENDRES
"Honnepon, wil je dat ik je wegbreng naar je sollicitatie?" "Neen, Dageraad, ik neem de tram wel, het is niet zo veraf... Een goede verbinding en dan nog tien minuten door het bedrijfspark stappen..." "Is dat daar waar ik je de vorige keer heb afgezet?" "Dageraad, je bedoelt, zo'n vijf jaar geleden, ja het is daar... maar het is een ander bedrijf!" "Oei, (zucht bedenkelijk) Honnepon..." "Komaan, zeg, het zal wel loslopen,..." "Ik zal koffie voor je zetten..." "Ja, schat, dank je.." Of ik de kriebels heb? Niks, nada, nothing. Moest ik nu naar New York vertrekken of naar Vancouver, ja, dan wel natuurlijk... Ik ben benieuwd. Voordeel is dat ik van bij het begin voor een half time koos, deze keer. Dan is het risico kleiner dat ik het beu word of dat ze mij daar beu worden. Hoe dan ook, we gaan ervoor. Ik heb de gave de meest stressante jobs aan te trekken. Maar als de stress gehalveerd is vanwege de half time, dan moet het te doen zijn. Ik laat me wat meedrijven door het hand in hand gewandel van Sarkozy en Carla Bruni en wens hen vanuit mijn luie zetel een schitterende Luxorvakantie in Egypte toe. Ze strálen gewoon. Het lijkt misschien show, maar ze strálen toch maar. Waarom niet? Ik wens hen het allerbeste. Alsook aan Putin en zijn hond Koni die ik op televisie mocht bewonderen.
is het leven. Mensen komen en gaan. Op dagen zoals kerstmis is men zich daar meer bewust van. Soms vraag ik me (geheel egoïstisch, sorry) af of iemand me mist. Iemand die me vroeger gekend heeft en uit wiens gezichtsveld ik verdwenen ben. Man of vrouw, mannen of vrouwen, maakt niet uit. Iedereen zal wel zo iemand of zo een paar mensen hebben. Maar het leven gaat voort. Morgen tweede sollicitatieronde voor de nieuwe job, ik zal vandaag de ganse dag tegen mezelf fluisteren : "Sweety, je bent geen 44 maar 34, sweety, denk erom, doe alsof je 34 bent..."
 "Wink"){kind=icon}
