|
Ik denk dat ik eindelijk weet wat ik wil.
En wat ik niet wil.
Soms duurt het een tijdje eer men erachter komt.
Ik liet de "shit" (kindertrauma's en andere toestanden) achter ergens in de ether in het woud van Larenbeek naast de ring.
Ik parafraseerde de naam van het bos om google-toestanden te vermijden.
Vanaf nu beginnen we met een propere lei.
A whole new life.
Dit schattige poesje is brutaler geworden.
In positieve zin.
Ik bestel een Ricard op een verwarmd terras.
Een lang heerschap vraagt of hij erbij mag komen zitten.
"O sorry, ik dacht dat je een stoel wou..." laat ik me ontvallen.
"Een beetje in de wolken?" vraagt hij vriendelijk.
"Ja, je kan het zo stellen..." antwoord ik kort en ik zwijg.
Hij moet maar uit zijn kot komen.
En dat doet hij.
"Ik denk dat ik je nog van ergens ken..."
"Kan zijn, weet je, ik kom hier niet zo dikwijls" lieg ik.
"Misschien uit onze studententijd, ja, djeezes, nu weet ik het weer, jij bent toch x niet?"
"Klopt, ik ben x, enfin, plus vijfentwintig jaar..."
"Je ziet er goed uit, je straalt..."
"Ik doe mijn best, jij ook, enfin, je hebt het wel ver geschopt in dit leven."
"Dokkiedok"
"I know"...
"En jij, heb je kinderen?"
"Drie grote, het zijn flinke studenten, lieve schatten met een eigen persoonlijkheid, eerst een jongen, dan twee meisjes."
"Ja wat zeg, ik heb ook kinderen, vier, maar ze zijn iets jonger."
"Ah, de puberteit... en hoeveel jongens en meisjes?"
"Twee-twee"
"Nice."
Ik geniet van de invallende avond en vraag me af wat hij moet denken wat ik überhaupt alleen op een terras zit te doen;
Ik vul de stilte op : "Weet je, dokkiedoc, ik houd er tegenwoordig van alleen op stap te gaan. Laten we het zo stellen, ik zoek romantiek, niet noodzakelijk een vent of zo, neen, ik ben op zoek naar mooie aangename dingen, leuke mensen, luxe, schoonheid... Ik heb het gehad met de crisis en al de shit in België, laten we leven, denk ik dan. Back to the roots, to mooie dingen, quoi, plezier maken enzo..."
"Groot gelijk, ik zal bij jou komen om me te laten genezen..."
"De prins en de heks, het sprookje waar nooit een begin en nooit een einde aan kwam..."
"High five..."
"Eerlijk, mister Dokkiedoc, ik zoek iemand als jou, niet jou maar iemand als jou, jij bent model voor wat ik zoek..."
"Ik voel me geflatteerd..."
"Niet nodig, jij hebt daar geen verdienste aan, het leven, enfin de natuur is misschien wat aardig tegen jou geweest en je bent een sympathieke intelligente knul, maar that's it. I like your style, tout court."
De heks verdween in de herfstnacht en voelde zich helemaal opgeladen.
De bezem leidt haar waarheen ze wil.
In zijn gedachten blijf ik diegene met wie hij het nooit gedaan heeft, omdat ik er simpelweg nog niet klaar voor was.
In mijn gedachten blijft hij diegene die het poortje geopend heeft.
11-11-2011 om 00:00
geschreven door tosca 
|
