Ze duwt me een papiertje onder de neus. Ik vertaal wat erop staat. Ik voel me plots als : "Wie ben ik...." Ze over-leven. Een gezin met twee kinderen die net als andere kinderen de school vullen. Klanten van de school. Waarom is een ander kind meer waard? Ik zou het begot niet weten. Het zijn nog lieve kinderen ook. Wat als ze teruggestuurd worden naar hun land? Ze lopen hier school. Ze vertonen nog geen agressief gedrag, ze zijn nog jong. Wie ben ik om te zeggen dat ze zo vlug mogelijk gedeporteerd moeten worden naar het land van herkomst? Met vliegtuigen van het leger? Er bestaan geen zekerheden meer.
06-12-2010 om 21:19
geschreven door tosca 
|