Ons ma's jongste kleindochter (van één van mijn broers) is negen jaar oud.
Ons ma rakelde een herinnering op.
"Ze is even oud als jij was toen ik meningitis kreeg..."
Negen jaar oud.
December.
Ma lag op de vloer in de woonkamer.
"Mama, wat is er, je gaat toch niet sterven???"
Oudste broer komt binnen.
Telefoneert naar het werk van mijn pa.
Toen bestond er nog geen gsm.
"Of hij vlug naar huis wou komen, ma is doodziek..."
De ambulance.
We blijven verweesd achter.
Ze ligt in coma, voor weken.
De familie haalt zijn neus op, neen, ze wensen niet besmet te worden.
Pa erft plots een gezin.
Hij die liever op reis was.
Geen meevaller voor een man die liever vrij is.
De verbanning naar een dorpje rond Ieper.
2 groottantes ontfermen zich over ons.
Voor een tiental dagen.
Stadskind ontdekt de boeren buiten.
Mist hangt over het kanaal Ieper-Ijzer.
Witte mist.
De geesten van WO I.
Het is koud buiten.
Ratten bevroren in het kanaal.
De tantes leren ons streekkost kennen.
Tonen foto's van hun Jeruzalemreis.
Groottante kijkt naar een film over "Cleopatra."
Het bed is koud en ik ween.
Ik dacht dat ik altijd zou blijven wenen.
Achteraf hebben bedden mij heel gelukkig gemaakt.
Leve de donsdekens.
Ik ben een plantrekker.
Mijn broers zijn wild en breken vazen bij het voetballen.
Buiten ga ik eitjes rapen.
Iemand zegt dat mama "berecht" is.
Achteraf gebeurt er een mirakel.
De wederopstanding uit "de dood".
Haar gehoor is een beetje aangetast maar ze wordt toch weer wat als vroeger.
Negen jaar oud.
Het kind wordt plots een grote meid.
Mijn kinderen zijn ouder dan ik toen was.
Niet op hun mondje gevallen.
"Iets van megabalkon..."
Allemaal invloed van de televisie.
Iedereen heeft appelsienen en ik zou meloenen hebben.
Ik ben wie ik ben
en daar ben ik blij om.
Tenminste puur natuur.
Ach,
er is altijd wel iemand die om me geeft.
Om te beginnen,
ikzelf.

16-11-2008 om 14:13 geschreven door tosca  

niet met mannen of zo, laat dat duidelijk zijn...
Dat behoort tot een ver verleden.
Tot mijn zesentwintigste hing ik het zotteke uit en ik ben er niet rouwig over.
Ik voel me van langsom gelukkiger in dit cocooning familiegezinsleven.
Man en kinderen en vrienden/vriendinnen.
Ik probeer zo lang mogelijk fit te blijven, met dank aan de fiets en diegene die dit uitgevonden heeft.
Neen, ik experimenteer met taal.
Soms korte vluchtige zinnen getuige van een druk leven.
Momenteel.
In kalmere momenten zal de stijl weer lyrischer en trager worden.
Deze morgen.
Gesprek met 16-jarige dochter in de badkamer.
Over hoofdpijn.
"Mama, waarom slik je die aspirine?"
"Schatje, het is weer één van de drie hoofdpijndagen."
Man mengt zich in het gesprek :
"C'est sûrement à cause du métro..."
"Non, chou, c'est parce que j'ai les règles et j'ai quand même 45 ans. Je ne suis pas docteur mais il est possible que comme tout fonctionne encore très bien, le corps doit fournir un effort en "oestrogènes/progesteron" ou quelque chose comme cela et que c'est ça qui provoque le mal de tête pendant l'ovulation ainsi que lors des derniers jours des règles..."
"Tu n'y es pas encore..." dixit mijn man.
Mijn dochter : "Mama, als je ooit geen regels meer hebt, zal je dat erg vinden? Vind je het erg om ouder te worden? Allee, ge ziet er eigenlijk nog goed uit..."
Ikzelf : "Neen, schatje, absoluut niet... Ik voel me goed in elke periode."
In mezelf : "Hehe, ik blijf me toch altijd achttien voelen... in mijn hoofd."
Leuk om de natuur zelf te kunnen aanvoelen.
Niets is leuker dan zelf doktertje te spelen.

15-11-2008 om 14:22 geschreven door tosca  

13-11-2008 om 20:51 geschreven door tosca