13-09-2008 om 20:18 geschreven door tosca  

12-09-2008 om 10:25 geschreven door tosca  

ene mijnheer Marino Keulen tegen het lijf gelopen bij het oversteken aan de Beurs.
Anders zal het toch wel een perfecte dubbelganger geweest zijn.
Hij had een glimlach om zijn lippen, ik denk dat hij in gedachten verzonken was.
s' Avonds verneem ik op de radio dat hij één gemeenschappelijke inburgeringscursus voor allochtonen zal samenstellen, zodat iedereen de spelregels leert kennen.
Raar. Soms komt iemand in het nieuws en even voordien kom ik die persoon toevallig tegen. Strange.
Op dezelfde plaats kwam ik ook eens één van de ex-mannen (acteur) van Jenny (actrice) uit Thuis tegen met zijn vrouw.
In de Sint-Gorikshallen gaf ik uitleg in het Frans aan een franstalige moslima die zich interesseerde voor opleidingen in het Nederlands. Ik moet toegeven, ik ben een goede gids al is dat niet mijn beroep.
Alle initiatieven moeten aangemoedigd worden, vind ik.
Tot slot duik ik gretig de boeken in met mijn jongste dochter, sjonge, sjonge, nooit gedacht dat ik me zo voor economie zou interesseren. Ik word nog een echte zakenvrouw.
Hopelijk blijft ons budget dan wat vaker boven nul.
Hoewel, we komen toch nog altijd toe, al is het vaak wringen en rekken.
Met een vijfkoppig gezin is dat wellicht normaal.

11-09-2008 om 19:55 geschreven door tosca  

Toen ik vandaag zapte naar tv-brussel, zag ik een hele leuke reportage.
Over een zekere Max Morton, kunstenaar uit Brussel.
Hij woont hier al zo'n dertig jaar ongeveer.
Op een appartement in Schaarbeek.
Als kind trok hij met zijn ouders de wereld rond.
Naar zijn zeggen zijn er in het leven leuke en minder leuke momenten, maar alles is de moeite waard om geschilderd te worden.
Max Morton schildert op muziek.
Muziek gespeeld door een vriend(in).
Hij houdt van vrijheid.
Toch is deze vrijheid beperkt, er is altijd de verantwoordelijkheid tegenover jezelf.
Je moet houden van al wat je doet - zegt hij.
Zelfs al doe je een routineuze kantoorjob.
Every color has a sound... (Max Morton)

10-09-2008 om 13:21 geschreven door tosca  

Weinige kennissen en vrienden zijn van het bestaan van deze blog op de hoogte.
Ooit zullen ze er wel op uit komen, ooit...
Aan hen om het te ontdekken.
Deze week spreken mensen me spontaan aan.
Ik maak (graag) even tijd voor hen.
Een jonggepensioneerde dame koopt kleren voor haar kleinkinderen.
We geraken aan de babbel over studerende kinderen.
Een mijnheer op de lijnbus wil per sé met mij een gesprek voeren.
Hij heeft in de "priba" in mijn gemeente gewerkt. Nu "super GB".
Ik blijf kalm als de bibliotheekbeambte zegt dat een boek gereserveerd moet worden en ik een blauw papier moet invullen. Gelukkig is het boek na drie dagen beschikbaar. Meteen betaal ik ook mijn jaarlijkse bijdrage van vijf euro.
In de selfbank betaal ik netjes de boekenrekening van de kinderen.
Schoolboeken en kopijen.
Een vrouw wordt boos (niet om mij) op een bankbediende omdat er een toestel niet werkt.
Mensen zijn verwend, ze willen dat alles altijd werkt.
Ze zouden eens in Afrika moeten wonen.
Maar goed, dit is Afrika niet.
Anderzijds begrijp ik die zelfstandigen van onze gemeente wel. Als ze hun briefjesgeld willen deponeren op de bank en het toestel om briefjes te deponeren werkt niet, kan dat behoorlijk irritant zijn.
Chantal mist Michel.
Ze verveelt zich zonder hem.
Ondanks de poes die veel liever op de schoot van haar vader zit.
Picknick onder de platanen, op het kerkhof, in november.
Moet kunnen.
Mensen sterven niet helemaal.
Ze leven verder met diegenen die hen liefhadden.
Voilà Michel.
Je bent een grapjas, zeker weten...

Chantal marchait lentement dans une de ces rues jettoises et mangeait des pâtes à la Bolognaise.
Dans ses yeux, la tristesse. Quand elle m'a vue, elle affichait un large sourire. Dieu, pensai-je, quelle chance que je sois sur la terre. Je donne une lueur d'espoir à beaucoup de personnes. 

09-09-2008 om 16:07 geschreven door tosca