|
Ondergetekende baalt van de hedendaagse politiek.
Een afkeurend gemiauw.
Het is niet mijn ding.
Geef mij maar vernieuwing.
Neen, ik raak niet bewogen door de rethoriek van deze alpha man die door iedereen als een heel bekwame en intelligente politicus wordt beschouwd. Zelfs door Lanoye in de zevende dag. Neen, de man (ik heb het niet over Lanoye maar over de alpha man van de politiek en niet die van het Zuiden) kan me absoluut niet beroeren.
Misschien heb ik slechte smaak, zou kunnen...
Ik weet het, zelfs mijn pa zou zich in zijn graf omdraaien mocht hij me bezig horen.
En toch...
Dé politieke erfenis van mijn Vlaamsgezinde voorvader is anders.
Geen gezwaai met vlaggen.
Neen.
Sociaal-economisch.
Dat is waar het om gaat.
Dat is de erfenis van mijn Vlaamsgezinde voorvader.
Het verdedigen van de underdog.
Zolang, tot er geen underdogs meer hoeven te zijn.
Nu, de hedendaagse politiek speelt grandioos in de kaart van de rijken, van de rijkste families ter wereld, van de kapitalisten alom.
Hoe?
Mensen worden tot slaven gereduceerd.
Economische slaven.
Stel dat men twee weken werkzoekende is en men tijdens die twee weken verplicht wordt om een vrijwilligersjob te aanvaarden die in feite een twee derde arbeidstijd betreft, wat kan men daar dan tegen inbrengen.
Het loon zal navenant zijn en levert goedkope arbeidskrachten.
Opruimen dus die handel.
De RVA gaat zeer arbitrair te werk en er zijn mensen zoals ik die steeds gestalkt werden ondanks het feit dat ze bijna altijd werken en zelf werk vinden.
Men activeert (in mijn geval stalking) ook enkel hen die kunnen geactiveerd worden.
Dat is één van de redenen dat ik baal van de hedendaagse politiek.
Toch zijn er nog lichtpuntjes.
Vanuit de Lijnbus die voorbijreed kon ik de inhuldiging van het monument van Alexander Poesjkin vanop afstand meemaken.
In Laken op het kruispunt van de Bockstaellaan met de Charles Demeerlaan.
De nazaten van de beroemde Russische dichter waren aanwezig alsook anderen en er werden gedichten en teksten voorgelezen.
Daarna ging ik naar de Euroferia om de Spaanse feesten bij te wonen.
Mijn jeugd hier thuis (de kinderen dus) slingert zich door de examens, zo goed en zo kwaad als het kan.
Ik nam een abonnement op Villo van JcDecaux.
Zo kan ik me overal vlot met de fiets in de stad verplaatsen en het eerste jaar is het abonnement gratis.
Volgende woensdag neem ik deel aan een daklozenwandeling.
Zo kan ik de echte armoede in Brussel eens van nabij meemaken.
Misschien toch maar kleren aantrekken die tegen een stootje kunnen kwestie van geen schurft op te rapen.
"Une pièce, s'il vous plaît, madame," vroeg ze met uitgezakte blik en roodomrande ogen.
"Allez, on n'est pas encore la fin du mois et vous êtes déjà là, vous venez de plus en plus tôt..." merkte ik ironisch op.
Haar levensverhaal ken ik al vanbuiten.
Opruimen die handel.
Laat ons pannenkoeken bakken, soepen klaarmaken en een groot gemeenschappelijk diner organiseren.
By the way, Victoria van Zweden heeft hele goede smaak en we wensen haar het allerbeste toe, ze leek supergelukkig.
Dolverliefd.
Het is altijd al een schoon kind geweest...
Sorry als ik sommige Vlaamse lezers tegen de borst stoot met het begin van de tekst van vandaag maar dat is hoe ik erover denk en ach, wie ben ik, een niet zo rijke Brusselaar met een weliswaar grote bagage maar met zeer links progressieve ideeën. Neen, conservatief-rechts is niet echt mijn ding. Ik begrijp de Vlamingen die in Vlaanderen wonen. Ze willen niet verliezen wat ze hebben. Maar Vlaanderen is voor een Brusselaar het buitenland geworden. Hier in Brussel moet men wel progressief zijn. Ook inventief en soepel.
20-06-2010 om 15:08
geschreven door tosca 
|
