Ik ben Just me, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tosca.
Ik ben een vrouw en woon in een dorp bij de stad () en mijn beroep is teveel om op te noemen.
Ik ben geboren op 28/05/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en af en toe wat tekenen. Misschien zou het beter omgekeerd zijn....
Fantasie.
Romantiek.
Eén zoon, twee dochters.
Jong van geest.
Psychiater in een volgend leven misschien.
Parelstuif
Ongefilterde spinsels van een echte Brusselse. Romantiek en fantasie en tussendoor veel shit. Een heel klein tikkeltje van de Marollen.
24-01-2010
CORRECT OF INCORRECT AHEUM
Ons gesprek dwaalt af naar de vijf fietsen die bij hem gestolen werden alsook naar de auto die gestolen werd en waarmee een hold-up werd gepleegd. "'t Is wejal ne vreumde," zegt hij nog. Ik zeg dat ik niets tegen die mensen heb of ze nu blank, rood, wit of zwart zijn. "A ge ni bestolen werd, kunde da ni wejte..." klinkt het eerlijk en verongelijkt. Ik antwoord dat mijn ouders ook bestolen werden, nu ja, door een tiep in een wit maatpak en van onbestemde afkomst. Overigens werden al de gepensioneerden in die straat bestolen. "Ik heb niks tegen die mensen," antwoord ik nog. "Maar, ze mogen iedereen in België van gelijk welke afkomst wel op gelijke voet behandelen..." vervolg ik. Denkend aan het feit dat de ene gestalkt wordt door RVA en consoorten, zich telkens de benen van het lijf klust, terwijl anderen profiteren. Er fier over zijn dat ze kunnen profiteren en er nog mee uitpakken ook. Maar dat is een discours sans fin, daar waag ik me niet meer aan,... op het gevaar af als een verzuurde madam te klinken. Eigenlijk kan het mij allemaal geen reet meer schelen. De ganse politiek. Wat ik vaststel op mijn tochten doorheen de Brusselse gemeenten, is dat Brussel overwegend franstalig is, gekleurd (allochtoon) en voor een groot deel arm in sommige wijken. Niet te verwonderen dat de Parti Socialiste hier de plak zwaait. Ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is. Ik zwem daar overal tussenin. Begrijp alle situaties maar geef me niet helemaal. Ik geef me maar voor de helft. Je moet altijd een deeltje voor jezelf bewaren en dat is beter ook. Niemand is gebaat met leeggezogen mensen. Het is als een spektakel waarvan ik deel uitmaak, waarin ik een niet onverdienstelijke rol speel. Hij weet nog altijd niet dat mijn partner Moke heet en ik weet niet of ik hem dat wel wil zeggen. Hij weet wel dat ik niet getrouwd ben. "Mjaa, ik heb het niet zo met papiertjes, feesten en al die toestanden," zeg ik nog. Diep in mij weet ik dat Moke de zegen had van die van hierboven. Dat we moesten samenkomen... Het was al heel lang beslist. Pour le meilleur et pour le pire.
heeft me momenteel verjaagd naar een witte kartonnen doos waarin ik me het liefst verschans om van al de deining af te zijn. De dame van de verzekeringen aan de lijn ivm het ongeval van mijn zoon. Ik stuur alles op. Zeg ik. Gelaten. Kopijtjes en nog eens kopijtjes. Gelukkig zijn er voorlopig geen blijvende letsels voor hem. Hoop ik samen met de dame aan de lijn. Mijn zoon blokt en bezoekt tussendoor zijn zwaargewonde vriend en legt tussendoor examens af. Sommige examens wellicht opnieuw in tweede zit. Mentaal heeft hij de draad goed heropgenomen. En ik samen met hem; We moeten er allen samen door. Een juridische kwestie van vroeger sleept aan bij advocaten en het vredegerecht. Ik moet weer eens 200 euro ophoesten. De rekening kan niet volgen en de kredietkaarten worden weer opgesoupeerd. Mijn leven baadt in mist. De job vraagt veel energie en moest ik geen goede actrice zijn (of ben ik schizofreen?), ik zou het bijltje al lang hebben neergelegd. Maar ik kan mezelf goed opdelen : een stukje hier geven, een stukje daar geven. Onbezorgd leven is momenteel veraf. Toch één lichtpuntje : een fantastisch fresco dat mijn morgenden opvrolijkt. Een fresco van meer dan waarschijnlijk Judith Van Istendael (dochter van de welbekende schrijver en Europese hoogheid Geert Van Istendael) in vermoedelijk Sint-Joost-ten-Noode. Een stripachtig fresco. Zuiders mooi. Of kunst aan het Justitiepaleis. Een soort kistentuin. Ik maak mijn collega warm voor beweeglijke kunst. Den Albert. Not the king, of course.
