|
"Mama, de mama van x is overleden..."
Even slikken.
"Toch niet waar zeker..."
"Jawel, aan kanker."
Veel te jong.
Een paar jaar jonger dan mezelf, ik schat zo'n drie, vier aan de stem te horen.
"Of haar zoon mocht blijven slapen..."
"Natuurlijk, het is zo'n fijne, vriendelijke, (mooie) jongen, altijd zo beleefd..."
Ze zal het niet meer moeten vragen aan de telefoon.
De laatste keer vroeg ik haar of alles goed was met haar...
"Alles ging goed..."
Wat weten mensen eigenlijk van elkaar.
Haar kende ik alleen over de telefoon.
Wat ons bond waren de kinderen.
Het feit dat we ons leven deelden met iemand van allochtone afkomst.
Ik weet vaag iets over een huwelijk met iemand van Pakistan of India of daar tussenin.
Evenveel kinderen als ikzelf.
Later een scheiding.
Ze leek me een warme mama en ze kon goed koken.
De papa is terug naar zijn geboortestreek, ver van hier.
Ze waren vorig jaar gescheiden.
Wie weet wat deze "universitair geschoolde" mens hier allemaal heeft meegemaakt.
Tijdelijke werkloosheid?
Daarna dan toch een job in een bedrijf.
Het wordt vlug gezegd : "Allochtoon".
Maar wat schuilt er allemaal achter de levens en de gevels.
What the hell do we know about other people...
Ieder geval is apart.
Iemand van hun familie zal nu de voogdij uitoefenen.
Hier blijft hij altijd welkom, ook al is het vier uur in de morgen, als de jongemannen weer eens op stap gaan.
En zij...
haar warme stem blijft altijd in mijn hart.
Ze zal haar kinderen alle liefde schenken van aan de overkant.
Mijn zoon zei niet veel.
Boys don't cry.
Hij heeft het boek dat hij moest uitlezen voor de lessen Nederlands uitgelezen.
Deze morgen :
"Mama, kun je deo en scheergel kopen voor mij..."
06-05-2009 om 09:47
geschreven door tosca 
|
