|
Ondergetekende heeft voeling met wat leeft onder de mensen.
Op een overvolle lijnbus (vrijdag heb ik net iets te vroeg gedaan met werken om aan de drukte te ontsnappen) vertelden 2 vrouwen over het feit dat ze nu drie trams of bussen in Brussel moesten nemen ipv vroeger slechts één. De MIVB heeft vorig jaar een wijziging van het net doorgevoerd en daardoor moeten sommige mensen puzzelen om van a naar b te geraken.
"Le tram 55... Et alors le tram 91,92..."
Ik kan het alleen maar beamen en denk zonder weemoed terug aan mijn werkplek in Elsene vorig jaar.
De trams lieten soms lang op zich wachten, vooral in de zomer.
"Et vous savez, madame, qui a fait tout cela? A ce qu'il paraît, c'est un Français qui a eu ce projet de modifier le réseau des trams..."
Ik antwoord met "Ah oui, qu'est-ce que vous voulez, il y a toujours quelque chose", lach vriendelijk en ben blij dat ik voorlopig geen dergelijk traject moet afleggen.
Vanavond op RTL volg ik het ontroerende verhaal van 2 koppels van gevorderde leeftijd (familie van elkaar) die samenwonen in een typisch Ardens huisje achter de Vesdre en die volledig afgesloten zijn omdat de brug van de rivier is ingestort en meegenomen door de mannen van het leger. De vrouwen huilen een potje, één van de mannen maakt een hele grote omweg door een bos om aan proviand (etenswaren e.d.) te geraken.
Sommige mensen leven mooi maar erg afgezonderd. Hopelijk zorgen de mannen van het leger vlug voor een nieuwe brug.
Een andere man maakt mensen warm voor een nieuw alternatief en ecologisch leven.
Soms worden dergelijke initiatieven in de kiem gesmoord.
Van horen zeggen.
De economie primeert.
Misschien heb ik teveel indiaantje gespeeld vroeger, maar eigenlijk spraken die wijze indianen soms wel de waarheid.
Edoch, ik doe mee aan het systeem, maar of ik daar zoveel beter van word???
01-02-2008 om 20:43
geschreven door tosca 
|
